Συλλογικός «κατ’ αλήθειαν βίος» ή συλλογικός «κατά Σόρο βίος»; Η σχέση κοινωνίας και εξουσίας οριοθετούν την αρχή, το τέλος και το περιεχόμενο της πολιτικής. Μεταφυσικά και/ή εξωκοινωνικά προσδιορισμένα κριτήρια εκτός αυτών των οριοθετήσεων είναι πολιτική θεολογία που σηματοδοτεί επιστροφή στον Μεσαίωνα ή και πιο πίσω στην βαρβαρική προ-πολιτική εποχή.
Αν βεβαίως ο «σύστημα Σόρος» ή οποιοδήποτε ανάλογο φαινόμενο διαβρώσει, συρρικνώσει ή και διαλύσει μια κοινωνία ο κόσμος δεν θα αποκτήσει μια «παγκόσμια ανοικτή κοινωνία». Αυτό που θα συμβεί είναι η συρρίκνωση ή διάλυση μερικών κρατών και η ενίσχυση κάποιων άλλων ή ο πλουτισμός κάποιων διεθνοαναρχικών κερδοσκόπων.
Οι ανισορροπίες μεταξύ κρατών λόγω αλληλεξάρτησης και τα διεθνικά παράθυρα που διανοίγει η τεχνολογία ή τα ελλείμματα της διεθνούς και κρατικής διακυβέρνησης δεν αποτελούν ανεπίστροφη νομοτέλεια αλλά ατέλεια που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με εξορθολογισμό της εθνικής-κρατικής ζωής και των διεθνών θεσμών.
Εάν αυτό δεν γίνει ή μέχρι να γίνει θα ζούμε σε ένα ατελέστατο διεθνές σύστημα, κάτι που θα πρέπει να εκτιμηθεί ορθά από τα μέλη κάθε κυρίαρχης και φιλειρηνικής κοινωνίας. Κυρίως, να ληφθεί σοβαρά υπόψη η αλάνθαστη κλασική θέση του πολιτικού ρεαλισμού ότι κανένα κράτος δεν επιβιώνει ή επιβιώνει με μεγάλες ζημιές δεν γίνονται κατανοητά 5 κριτήρια:
1. Τα κράτη είναι οι σημαντικότεροι και κυριότεροι δρώντες των διεθνών σχέσεων. [Κατά συνέπεια προκρίνονται οι κρατικοί στους μη κρατικούς δρώντες οι δε δεύτεροι –οικείοι ΜΚΟ– επιδιώκεται να εκπληρώνουν το εθνικό συμφέρον].
2. Το διεθνές σύστημα τιμωρεί σκληρά όσα κράτη παραμελούν ή αποτυγχάνουν να διασφαλίσουν τα ζωτικά συμφέροντα ή όταν οι σκοποί τους κείνται πέραν των δυνατοτήτων τους.
3. Η διεθνής αναρχία (το γεγονός της απουσίας νομιμοποιημένης παγκόσμιας εξουσίας) είναι ο κυριότερος διαμορφωτικός παράγοντας των εθνικών συμφερόντων, των κρατικών συμπεριφορών και των ενεργειών των κυβερνήσεων. [Ισχυρές συμμαχίες, επαρκής ισχύς, χαμόγελα μόνο όταν δείχνεις σιδερένια δόντια]
4. Υπό συνθήκες ύπαρξης αιτιών πολέμου τα βιώσιμα κράτη είναι ορθολογιστικοί δρώντες ευαίσθητοι στο κόστος–όφελος εναλλακτικών συμπεριφορών, αγωνίζονται για ισχύ, θέση και ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις και δεν συνεργάζονται ή συναλλάσσονται πάντοτε ειρηνικά [ισχυρή αποτροπή κατά απειλών, πελατειακές σχέσεις με τα ισχυρότερα κράτη στην πλάστιγγα του κόστους-οφέλους εναλλακτικών στρατηγικών, ενεργοί δρώντες στην διαμόρφωση των περιφερειακών ισορροπιών].
5. Οι διεθνείς θεσμοί, αν και σημαντικοί προσανατολισμοί σύμφυτοι με την ύπαρξη των κρατών είναι και αυτοί, λόγω αιτιών πολέμου, εξαρτημένες μεταβλητές της ισχύος. Πολιτικά ανώμαλες δραστηριότητες διανεμητικών συνεπειών λόγω των προαναφερθέντων ατελειών της κρατικής και διεθνούς διακυβέρνησης αναιρούν ριζικά και καθολικά τις πολιτικές προϋποθέσεις ορθολογιστικής λειτουργίας κάθε συστήματος διανεμητικής δικαιοσύνης κάθε είδους καθεστώτος και κάθε ιδεολογικών προσανατολισμών.
Το ζήτημα που τίθεται, ακριβώς, δεν είναι η αναζήτηση μιας ιδεατής διεθνούς διακυβέρνησης αλλά η κατανόηση της μορφής, του χαρακτήρα και των ατελών λειτουργιών του διεθνούς συστήματος. Κυρίως, η κατανόηση του γεγονότος ότι η πλήρης εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και των συμπαρομαρτούντων διεθνών κανονιστικών ρυθμίσεων –τότε μόνο θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος ότι προσεγγίζουμε την Ιθάκη μιας αποτελεσματικής διεθνούς διακυβέρνησης– δυνατό να αργήσει ή να μην εκπληρωθεί ποτέ.
Σε κάθε περίπτωση, είτε κοντεύουμε να φθάσουμε σε αυτή την Ιθάκη είτε όχι, πολιτικός ορθολογισμός σύμφωνα με οντολογικά θεμελιωμένες κανονιστικές ρυθμίσεις σύμφυτες με το ιστορικό γεγονός της ύπαρξης κυρίαρχων κοινωνιών, δεν μπορεί να παρά να σημαίνει, πολιτική ενταγμένη σε μια ανεξάρτητη Πολιτεία, δηλαδή μια εσωτερικά και εξωτερικά κυρίαρχη Πολιτεία που λειτουργεί υπό καθεστώς εσωτερικής αυτοδιάθεσης και που κατορθώνει να συναλλάσσεται ισότιμα και ισόρροπα με τα υπόλοιπα κράτη σε διμερές επίπεδο και πολυμερές επίπεδο εντός και εκτός των διεθνών θεσμών.
Το διεθνές πολιτικό γεγονός με την έννοια εύρυθμης και στερημένης αιτιών πολέμου διακρατικής ζωής προοιωνίζεται, δυστυχώς, να είναι ελλειμματικό στο ορατό μέλλον. Αν δεν υπήρχαν αίτια πολέμου –βλ. κάτω μέρος του παρεμβαλλόμενου πίνακα– οι διεθνείς θεσμοί θα ήταν προικισμένη τόσο με ικανότητα αδέκαστων αποφάσεων για την διεθνή τάξη αλλά ενδεχομένως και με δικαιοδοσίες κατά προσέγγιση έστω διακρατικής δικαιοσύνης.
Σε μια τέτοια μάλλον ιδεατή και ανέφικτη στο ορατό μέλλον κατάσταση οι διεθνείς θεσμοί με τους οποίους είναι προικισμένο το διακρατικό σύστημα δεν έχουν την παραμικρή σχέση με διεθνισμούς, κοσμοπολιτισμούς και πολύ περισσότερο ηγεμονισμούς (αντίθετα, αποτελούν οντολογικά θεμελιωμένους αντι-διεθνιστικούς, αντι-κοσμοπολίτικους και αντι-ηγεμονικούς θεσμούς).
Αν απουσίαζαν τα αίτια πολέμου οι διεθνείς θεσμοί θα μετουσίωναν σε πράξη τις οντολογικά θεμελιωμένες ιστορικές αποφάσεις των κοινωνιών για εθνική-κρατική ελευθερία-ανεξαρτησία, διακρατική ισοτιμία, μη επέμβαση, εσωτερική αυτοδιάθεση και ειρηνική επίλυση των διαφορών (όπως εξάλλου ορίζει το διεθνές δίκαιο και οι καταστατικοί χάρτες των διεθνών θεσμών).
Γι’ αυτούς τους πολύ ουσιαστικούς λόγους, η κατάκτηση διακρατικής ισοτιμίας και ισόρροπων σχέσεων είναι ένας διαρκής αδυσώπητος αγώνας κατοχύρωσης της εθνικής ανεξαρτησίας των λιγότερο ισχυρών κρατών απέναντι σε ισχυρότερα ή ίσης ισχύος κράτη [Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη αντιπαλότητα αλλά κυρίως σοβαρότητα, εμμονή στην εκπλήρωση των θεμιτών συμφερόντων και εξεζητημένες πελατειακές σχέσεις στους εκατέρωθεν δίσκους της εκατέρωθεν πλάστιγγας συμφερόντων, κόστους και οφέλους.]
Ακριβώς, αυτός ο αναγκαίος και μη εξαιρετέος αγώνας –ο οποίος θα συνεχιστεί μέχρις ότου εξαλειφτούν τα αίτια πολέμου, δηλαδή όχι στο κοντινό μέλλον–, σημαίνει ότι κάθε κυρίαρχη κοινωνία και κυρίως κάθε φιλειρηνικό
ΗΘΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΠΕΡΙ ΤΑ ΔΙΕΘΝΗ – ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΡΑΤΟΣ ΩΣ ΘΕΣΜΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
3000 π.Χ. – 1648 μ.Χ
ΥΠΑΡΚΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ = Φάση αυτοκρατορικών αξιώσεων: Διαρκής διαπάλη μεταξύ των αυτοκρατορικών αξιώσεων και των αξιώσεων συλλογικής ελευθερίας-πολιτικής κυριαρχίας
1648 μ.Χ. – 19ο και 20ο αιώνα: Σύστημα ισορροπίας δυνάμεων και ανάδειξη του έθνους-κράτους και των διεθνών θεσμών-ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ
1. Έλεγχος των αυτοκρατορικών αξιώσεων και τελικά συντριβή τους τον 20ο αιώνα.
2. Αγώνες συλλογικής ελευθερίας-πολιτικής κυριαρχίας και σταδιακή των πολιτειακών δομών στην Υπαρκτική κοινωνική ετερότητα του πλανήτη
3. Οι αξιώσεις συλλογικής ελευθερίας γεννούν εθνικές-κρατικές κοσμοθεωρίες, τα υποκείμενα ανθρωπολογικά συστήματα και τα διαρκώς εξελισσόμενα ηθικοκανονιστικά τους εποικοδομήματα.
4. Ανάδειξη των εθνικών-κρατικών ηθικοκανονιστικών δομών ως θεσμών συλλογικής ελευθερίας των μη ηγεμονικών κρατών.
5. Ανάδειξη των αντιηγεμονικού χαρακτήρα θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου: Μη επέμβαση, διακρατική ισοτιμία, εσωτερική αυτοδιάθεση. Ανάδειξη των θεσμών συλλογικής ασφάλειας.
6. Καθεστώς διεθνών σχέσεων ΝΕΩΝ ΧΡΟΝΩΝ: α) Εθνική-κρατική κυριαρχία, β) αρχές του διεθνούς δικαίου, γ) συλλογική ασφάλεια, δ) συνεχιζόμενη προσπάθεια κοινών εσωτερικών δικαιακών κανόνων στους τομείς των εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ποινικής δικαιοσύνης.
ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΩΣ ΠΑΡΕΜΒΑΛΛΟΜΕΝΕΣ ΜΕΤΑΒΛΗΤΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ-ΕΙΡΗΝΗΣ
Εφαρμογή των αρχών του διεθνούς δικαίου και τήρηση της διεθνούς νομιμότητας Þ1. Άνιση ανάπτυξη σ’ όλες τις πιιθανές εκδοχές: οικονομικές, στρατιωτικές, ιδεολογικές, εδαφικές, πλουτοπαραγωγικές, τεχνολογικές, διακρατικές, διαπεριφερειακές.
2. Άνιση κατανομή ισχύος σε συνδυασμό με άνιση ανάπτυξη προκαλούν ηγεμονικές αξιώσεις, ηγεμονικούς ανταγωνισμούς, αξιώσεις παράνομων διεθνών αλλαγών, διλήμματα ασφαλείας, πόλεμο.
3. «Κατάλοιπα» διενέξεων της φάσης του εθνικού-κρατικού γίγνεσθαι.
4. Επαναστατικές αξιώσεις: Εξομοιωτικοί διεθνισμοί, κοσμοπολιτισμοί, ηγεμονισμοί που αντιβαίνουν στο οντολογικά θεμελιωμένο (στις αξιώσεις συλλογικής ελευθερίας) καθεστώς των διεθνών σχέσεων και που προκαλούν διακρατικό ανορθολογισμό
6. Αναθεωρητικές συμπεριφορές: μη αποδοχή προσφυγής στους αρμόδιους διεθνείς θεσμούς για την ερμηνεία των Συνθηκών εάν και όταν εκατέρωθεν υπάρχει αξίωση διεθνών αλλαγών.
7. Ανεξέλεγκτα διεθνικά φαινόμενα: τρομοκρατία, αναρχικές-ανατρεπτικές ιδέες, λαθρομετανάστες, εγκληματίες, ΜΚΟ, κ.ά. κράτος απαιτείται να επαγρυπνεί για την διασφάλιση της εθνικής της κυριαρχίας κατά εξωγενών διαβρωτικών εισροών.
Επειδή ακριβώς η εθνική ανεξαρτησία είναι συνώνυμη της συλλογικής ελευθερίας των πολιτών ενός κράτους, ποτέ δεν πρέπει να λησμονείται ότι είναι ασύμβατη με οποιαδήποτε ιδέα αντιβαίνει στην έννοια της κυριαρχίας και η οποία εξ ορισμού είναι ανέφικτη (γιατί μόνο μια παγκόσμια κοινωνική ολοκλήρωση θα μπορούσε να δημιουργήσει εναλλακτικό διεθνές καθεστώς, κάτι που η εμπειρία δείχνει πως επιτυγχάνεται μόνο γενοκτονικά.
Η εθνική ανεξαρτησία, δηλαδή η συλλογική ελευθερία μιας κοινωνίας, υπονομεύεται από κάθε εξωγενές διεθνιστικό ή κοσμοπολίτικο θεώρημα, ιδεολόγημα ή ηγεμονική προπαγάνδα που συχνά είναι δύσκολο να αντικρουστεί. Αυτό, ακριβώς, γιατί όχι σπάνια διεθνοπολιτικές και ενδοκρατικές ανωμαλίες που καταργούν την πολιτική, εγκαθιδρύουν ένα έξωθεν κατασκευασμένο πέπλο άγνοιας, σύγχυσης, φόβου, καταστολής της ελευθερίας έκφρασης, ενοχών και αποπροσανατολισμού απλώνεται πάνω από τις κοινωνίες και τους ανυποψίαστους πολίτες τους.
Επειδή ένα τέτοιο πέπλο, όπως τονίστηκε στο τέλος της προηγούμενης ενότητας, δεν αφορά κατ’ ανάγκη ζητήματα νομιμότητας, η προάσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας μιας φιλειρηνικής κοινωνίας συναρτάται με την εύρυθμη και ορθολογιστική λειτουργία σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και του κοινωνικοπολιτικού συστήματος.
Είναι για να το πούμε διαφορετικά, ένα κοινωνικό και στοχαστικό άθλημα διαρκούς αναμέτρησης με πλήθος προκλήσεων η αντιμετώπιση των οποίων οριοθετεί και τον πολιτικό και κοινωνικό ορθολογισμό στην ενδοκρατική και διακρατική ζωή. Είναι δύσκολο να γίνουν αντιληπτοί οι λόγοι για τους οποίους συλλογικές οντότητες ή ορθολογιστικά σκεπτόμενοι πολίτες προικισμένοι με ένα κυρίαρχο κοινωνικοπολιτικό σύστημα και κοσμοθεωρητικά θεμέλια εμποτισμένα στις κατακτήσεις του πολιτικού πολιτισμού, θα άφηναν διεθνοαναρχικούς δρώντες να ροκανίζουν τα πολιτειακά τους θεμέλια.
Αρκεί διάβασμα μερικών μόνο εδαφίων αναλύσεις ατόμων όπως ο Σόρος για να κατανοήσει κανείς την πολιτικά αρρωστημένη αυθαιρεσία, την χρησιμοθηρική νοηματοδότηση της έννοιας πολιτική, την υπόταξής της στις επιταγές της κερδοσκοπίας και την παρανοϊκή αντίληψη των διεθνών και ενδοκρατικών σχέσεων ως συνάρτηση προσωποποιημένων προ-πολιτικών εξουσιαστικών δικαιοδοσιών διανεμητικού χαρακτήρα.
Με τέτοιες πολιτικά αρρωστημένες νοηματοδοτήσεις των πολιτικών σχέσεων καμιά ιδεολογία, κανένα πολιτικό καθεστώς, καμιά αντίληψη κοινωνικής δικαιοσύνης, καμιά ηθική επιταγή και καμιά φιλοσοφία δεν μπορεί να είναι συμβατή. Κατά βάση, όταν πιο πάνω σημείωσα ότι πολιτικά ανώμαλες διεθνικές αντιλήψεις ενσαρκώνουν την ύστερη εξομοιωτική εκδοχή διεθνιστικών-κοσμοπολίτικων ιδεολογημάτων, αυτό ακριβώς εννοούσα.
Ότι δηλαδή την πρόοδο στην καθιέρωση κριτηρίων πολιτικού πολιτισμού της ενδοκρατικής και διακρατικής ζωής προσαρμοσμένων και συμβατών με την κοσμοθεωρητική και ηθικοκανονιστική ετερότητα των διακριτών κοινωνιών, την αντιμάχονται αναχρονιστικά ιδεολογήματα και θεωρήματα τα οποία προκαλούν οπισθοδρόμηση προς προ-πολιτικές αν όχι προς βαρβαρικές εποχές.
Αναπτύσσουν συγκεκαλυμμένες κατεξουσιαστικές τυραννίες που κτίζονται στις ενδοκρατικές και διακρατικές κανονιστικές δομές και είναι κύριο εργαλείο των ποικιλόχρωμων διεθνικών δραστών άνομων διεθνικών δραστηριοτήτων διανεμητικών συνεπειών. Όσες κοινωνίες δεν προσέξουν με αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί το πολιτικό τους σύστημα λόγω εξωγενών εισροών, λόγω τεχνητών και λόγω μεθοδικά επιβαλλόμενων ανθρωπολογικών, πολιτισμικών και συνειδησιακών αλλοιώσεων, η συνέπεια θα είναι αναπόφευκτη:
θα παρακμάζουν, παραπαίουν, συρρικνώνονται και συχνά διασπώνται και κατακρημνίζονται. Όταν αυτό συμβαίνει οι απόγονοί τους πιθανότατα θα διαπληκτίζονται για να κατανοήσουν τα αίτια των καταστροφών (για παράδειγμα, μετά από πολλές δεκαετίες να κατανοήσουν τα αίτια της Μικρασιατικής καταστροφής, της χούντας της περιόδου 1967-1974, της κυπριακής τραγωδίας του 1974 και της υποβολής του ανελεύθερου σχεδίου Αναν αντί μιας πρότασης συμβατής με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα).
Όσον αφορά τον πολιτικό ορθολογισμό του πολιτικού και ακαδημαϊκού συστήματος, όμως, σημασία έχει όχι να μαθαίνουμε μετά από πολλές δεκαετίες κατά πόσο ο Κ, ο Β ή ο Η ακαδημαϊκός ανέλυε την διεθνή πολιτική λανθασμένα. Αυτό που έχει σημασία είναι, σε χρόνο ενεστώτα, να βεβαιωνόμαστε πάντοτε ότι βρισκόμαστε σε σωστό προσανατολισμό υπερασπιζόμενοι ορθολογιστικά την εθνική μας ανεξαρτησία και την διεθνή νομιμότητα.
Για να δώσω ένα μόνο παράδειγμα του δικού μου ακαδημαϊκού χώρου, διαβάζοντας το βιβλιαράκι των Κουλουμπή / Βερέμη, Ελληνική Εξωτερική Πολιτική, προοπτικές και προβλήματα (Σιδέρης, Αθήνα 1994), ειλικρινά μένω άφωνος [το κάνω όπως αναφέρω και αλλού στο πλαίσιο μελέτης της εξέλιξης των διεθνών σχέσεων στην Ελλάδα].
Όχι για τις αναρίθμητες προτάσεις πολιτικής που ντύθηκαν ακαδημαϊκά ούτε για τις εκτιμήσεις για την πορεία των διεθνών σχέσεων που οι δύο συγγραφείς, είμαι σχεδόν σίγουρος θα προτιμούσαν να μην είχαν κάνει.
Μένω άφωνος όταν στην συνέχεια ξεφυλλίζοντας το αρχείο μου βρίσκω το πλήθος των προσωπικών επιθέσεων εναντίον του γράφοντος και άλλων συναδέλφων στον περιοδικό και ημερήσιο τύπο πριν δέκα περίπου χρόνια. Αυτές οι προσωπικές επιθέσεις εμφανέστατα γίνονταν όχι για να αντικρούσουν τις αξιολογικά ελεύθερες και όπως αποδεικνύεται μετά από μια δεκαετία αλάνθαστες επιστημονικές εκτιμήσεις επί μια σειρά ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής –όπως η υποβολή αίτησης ένταξης, η τουρκική πολιτική, την ευρωπαϊκή πολιτική, η αξιοπιστία της ελληνικής αποτρεπτικής στρατηγικής, η ευρωπαϊκή λύση του κυπριακού και η εξέλιξη των διεθνών θεσμών– αλλά για να αποδυναμωθεί η επιστημονική μας παρουσία στον ακαδημαϊκό και δημόσιο διάλογο.
Αφήνουν κάθε αντικειμενικό παρατηρητή άφωνο οι απρόκλητοι χαρακτηρισμοί που συνιστούν με κλασικά και αντικειμενικά κριτήρια «δολοφονία επιστημονικού χαρακτήρα» (“ακραίος”, κλαουζεβιτσιανός”, κτλ).
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι αν σήμερα αναζητήσουμε τους “κακούς” και “καλούς” επιστήμονες της περασμένης δεκαετίες αλλά να εμποδίσουμε επανάληψη τέτοιων ζημιογόνων καταστάσεων. Αναμφίβολα, τα αίτια της τεράστιας ζημιάς που προκλήθηκε λόγω παγίδευσης της Ελλάδας, της Κύπρου, της Τουρκίας και κάθε άλλου ενδιαφερομένου στο σχέδιο Αναν (αντί της υποβολής προτάσεων συμβατών με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα που θα οδηγούσαν σίγουρα σε επίλυση του προβλήματος) θα πρέπει να τις αναζητήσουμε στις πολιτικές αποφάσεις και στις «ακαδημαϊκές αναλύσεις» της περασμένης δεκαετίας.
Όπως θα πρέπει να αναζητήσουμε κάθε συμμετοχή ακαδημαϊκών σε συναντήσεις «συστημάτων Σόρος» [«συναντήσεις”, «σεμινάρια” κτλ], που προετοίμαζαν το τερατώδες σχέδιο Αναν αντί επεξεργασίας ενός σχεδίου συμβατού με την διεθνή νομιμότητα. Πέραν ιστορικών και επιστημονικών αναδρομών, όμως, την αποφυγή επανάληψης παρόμοιων τεράστιων μελλοντικών λαθών θα πρέπει να την επιδιώξουμε σε χρόνο ενεστώτα και μάλιστα όχι τόσο σε ακαδημαϊκό αλλά κυρίως σε πολιτικό επίπεδο.
Δηλαδή, να αντιμετωπιστούν οι ακαδημαϊκίζουσες διεθνικές συνάξεις κάποιων «συστημάτων Σόρος» στις οποίες εκκολάπτονται «κριτικά κονστρουκτιβιστικά» ιδεολογήματα και θεωρήματα τα οποία, μεταξύ άλλων, εκτός από προσπάθειας νεκρανάστασης τους ενός ή του άλλου σχεδίου Αναν, γράφονται απίστευτες ιστορικές ανεκδοτολογίες που εμμέσως πλην σαφώς από-ενοχοποιούν την Οθωμανική Αυτοκρατορία εις βάρος των θυμάτων παρελθόντων δυναστικών καθεστώτων.
Μια τέτοια αντιμετώπιση σημαίνει, εκτός από άμεσους επιστημονικούς ελέγχους εκ μέρους των μελών της υπόλοιπης επιστημονικής κοινότητας, την εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας διαφύλαξη του δημόσιου συμφέροντος σε στρατηγικούς θεσμούς του κράτους και του εκπαιδευτικού συστήματος.
Σε τελευταία ανάλυση, ο καθείς είναι ελεύθερος να γράφει για τους εμφύλιους και για τα τοπικά γεγονότα αντί για τα επικά γεγονότα και να βαφτίζει αυτές τις τεχνητές κατασκευές ιστορία, κάθε άλλος, όμως, επίσης, απαιτείται να διατηρεί το δικαίωμα να το μην το διαβάσει ή ακόμη και να εξαποστέλλει τέτοια προϊόντα διεθνικών συνάξεων τύπου Σόρος στον σκουπιδοτενεκέ.
Ο μέσος πολίτης που δεν τα γνωρίζει όλα αυτά –τονίζω με νόημα: αρκετές εβδομάδες μετά την δημοσίευση των συγκλονιστικών στοιχείων στο περιοδικό Άρδην Μαρτίου-Απριλίου 2006, εκτός και αν μου διαφεύγει, κανένα μεγάλο μέσο ενημέρωσης ή κρατικός θεσμός δεν άγγιξε ακόμη αυτό τα τεράστια πολιτικά, κοινωνικά και επιστημονικά ζητήματα–, μάλλον δεν πρόκειται να κάνει διαδηλώσεις για να διασώσει την εθνική του ανεξαρτησία κατά κάποιου «συστήματος Σόρος».
Οι δυνητικές ζημιές όμως οικοδομούνται, κυρίως εις βάρος της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιφέρειά μας (διάσπαση Σερβίας, μακεδονικός αναθεωρητισμός, όξυνση του τουρκικού αναθεωρητισμού, συνέχιση της περιφρόνησης της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας στην Κύπρο). Ο υποφαινόμενος, λοιπόν, κάνει στον ακαδημαϊκό στίβο αυτό για το οποίο έχει χρέος να κάνει και οι υπόλοιποι θα πρέπει να εκπληρώσουν το δικό τους χρέος.
Πάντως, όποιος αμφιβάλλει για το πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα, δεν έχει παρά να είναι πιο προσεκτικός όταν ανοίγει την τηλεόραση ή όταν διαβάζει επιφυλλίδες ή ξεφυλλίζει βιβλία στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Παντού πλέον, κανείς βρίσκει «δόσεις Σόρος» ποικίλων βαθμίδων και ποσοτήτων.
Αναπόφευκτα σύντομα θα τις βρίσκει και στα κατώτατα και μέσα επίπεδα του εκπαιδευτικού συστήματος. Για κάποιον που ενδεχομένως θα νομίσει ότι υπάρχει και η παραμικρή λεκτική ή άλλη υπερβολή σε τέτοιες επισημάνσεις, καλά θα κάνει, αφενός, να πληροφορηθεί τι συμβαίνει στο εσωτερικό των ακαδημαϊκών ασύλων στους τομείς των κοινωνικών επιστημών, και αφετέρου, να πληροφορηθεί κατά πόσον «ιστορικά» εγχειρίδια η συγγραφή των οποίων ενδέχεται να σχετίζονται με εξωπολιτικές-διεθνικές συχρηματοδοτήσεις κάποιου «συστήματος Σόρος», διασπείρονται πλέον σε όλα τα επίπεδα του εκπαιδευτικού συστήματος των κρατών των Βαλκανίων.
Εκχείλιση τέτοιων διεθνικών φαινομένων από τα “συστήματα Σόρος” προς τα πανεπιστήμια και από εκεί προς το υπόλοιπο εκπαιδευτικό σύστημα, ακριβώς, θα σήμαινε δομικά κατασκευασμένη πνευματική αναπηρία που θα αφήνει την συλλογική ελευθερία των μελών μιας κοινωνίας έρμαιο της εκάστοτε ηγεμονικής ή διεθνικής ύαινας.
Θα προηγείται η συστηματική διαστροφή των κοινωνικοπολιτικών συντεταγμένων του συλλογικού βίου των ασθενών κοινωνιών-στόχων και θα ροκανίζεται η πίστη στην κοινωνική λειτουργικότητα της ορθολογιστικής σκέψης. Θα αποδυναμώνεται κατά συνέπεια ή θα εξουδετερώνεται με προληπτικά κτυπήματα η ορθολογιστική εκδοχή του Πολιτειακού βίου ως συλλογικού κατ’ αλήθειαν βίου θεμελιωμένου σε στέρεες, κοσθμοθεωρητικές, πολιτισμικές και ανθρωπολογικές βάσεις σφυρηλατημένες στον χρόνο και θα αποδυναμώνεται η δυνατότητα των κοινωνιών να στηρίξουν το πολυτιμότερο αγαθό με το οποίο προικίστηκαν αφετηριακά όλες οι κυρίαρχες κοινωνίες, δηλαδή την εσωτερική και εξωτερική τους κυριαρχία (βλ. ξεχωριστό σημείωμα για τις μεταμοντέρνες «κριτικές κονστρουκτιβιστικές» προσεγγίσεις και τον τρόπο που αυτές ενσωματώνονται στην στρατηγική μαλακής ισχύος των σημερινών ισχυρών κρατών).
Bασικά κάθε «σύστημα Σόρος» και τα διεθνικά εξαρτήματά του που παράγουν εξωπολιτικές «προτάσεις πολιτικής» και επιστημονικά αμφιλεγόμενα ιστοριογραφήματα, ισοδυναμούν με συστηματική εκθεμελίωση της εθνικής τους ανεξαρτησίας και συνιστούν πλέον σταθερές εισροές ποταμών πολιτικού ανορθολογισμού στην ενδοκρατική και διακρατική ζωή.
Ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένα διεθνοαναρχικά θεωρήματα, ποικιλόχρωμα αστεία ιδεολογήματα, ιστορικές ανεκδοτολογίες περίτεχνα κατασκευασμένες στα εξωκοινωνικά-εξωπανεπιστημιακά διεθνικά εργαστήρια κάποιου «συστήματος George Soros» και άλλα συμπαρομαρτούντα φαινόμενα είναι οι κύριες πηγές ποταμών επιστημονικού και πολιτικού ανορθολογισμού.
Δεν πρέπει να λησμονείται ότι, για ένα «σύστημα Σόρος» αρκούν μερικές σταγόνες από την μεγάλη δεξαμενή πόρων που αποκτήθηκαν με κερδοσκοπικές δραστηριότητες, κονδύλια μυστικών υπηρεσιών και άλλες λιγότερο ή περισσότερο διαφανείς πηγές για να συγκροτηθούν πολιτικά και επιστημονικά τερατώδη διεθνικά μίγματα αποτελούμενα, μεταξύ άλλων, από ακαδημαϊκολογούντες, επιστημολογούντες, από αργόσχολους φορείς σαπισμένων διεθνοαναρχικών αντιλήψεων, από πρώην και νυν αξιωματούχους ηγεμονικών χωρών, από ενδεχομένως αυτονομημένους από τις κεντρικές τους υπηρεσίες αξιωματούχους, από διεθνοαναρχικούς κερδοσκόπους, από φορείς αντικοινωνικών ελιτίστικων αντιλήψεων στερούμενων κοινωνικής αναφορικότητας και κυρίως πλέον από ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους διεθνολογούντες ειδικευμένους στις προπαγανδιστικού χαρακτήρα «προτάσεις πολιτικής».
Το πολιτικό γεγονός, λοιπόν, αντί να ενσαρκώνεται σ’ ένα συγκροτημένο και συντεταγμένο κοινωνικοπολιτικό γεγονός στο εσωτερικό ενός κυρίαρχου πολιτειακού συστήματος, διαστρέφεται, διαμορφώνεται ανώμαλα, αναδιαμορφώνεται και μετεξελίσσεται ανάλογα με τις κατά συγκυρία εξωπολιτικές διεθνικές επιρροές και μετατρέπεται σε τυπική διαδικασία συμμόρφωσης σε αυθαίρετες και ανελαστικές εξωγενείς προτροπές και επιταγές.
Έτσι, η διαρκής και οργανική μετοχή ενός ενεργού και συνειδητοποιημένου πολίτη στο συλλογικό γίγνεσθαι υπό συνθήκες αέναου συλλογικού κατ’ αλήθειαν βίου όπου κυρίαρχα διαμορφώνεται ο συλλογικός τρόπος ζωής, υποκαθίσταται από την περίτεχνη και εξεζητημένη επιβολή αυτών των εξωγενών προτροπών και επιταγών.
Κανείς βεβαίως δεν χρειάζεται να ψάξει πολύ για να ανακαλύψει τυπικές περιπτώσεις που εξωθούν αυτές τις πολιτικά αρρωστημένες τάσεις ίσαμε τις ακραίες συνέπειές τους. Το σχέδιο Αναν, επαναλαμβάνεται, αποτελεί την πλήρη ενσάρκωση τέτοιων τερατόμορφων και εκτρωματικών πολιτικών κατασκευών.
Κανείς στην Ευρώπη δεν δικαιούται –αν βεβαίως διεκδικεί επαξίως την ιδιότητα του πολίτη– να παραβλέψει το γεγονός ότι στο σχέδιο αυτό καταγράφηκε ότι προτάθηκε αφενός η ολοκληρωτική καταστολή της συλλογικής ελευθερίας μιας κυρίαρχης κοινωνίας της ΕΕ και η εκμηδένιση κάθε έννοιας πολιτικής.
Όσοι παρασύρθηκαν λόγω επιπολαιότητας οφείλουν να ζητήσουν συγνώμη. Όσοι πολίτες αδιαφόρησαν οφείλουν να κατανοήσουν ότι αυτό αποτελεί ένα εξίσου σοβαρό και ανεπίτρεπτο πολιτικό ατόπημα (ανάλογο αν όχι σοβαρότερο με ανάλογες περιπτώσεις «αδιαφορίας» ή σύμπραξης σε περιπτώσεις ξένης κατοχής ή δικτατορίας).
Όσα μέλη της πολιτικής ηγεσίας έσφαλλαν οφείλουν να αναλογιστούν δημόσια τρόπους αντιστάθμισης των ζημιών που προκάλεσαν. Όσοι ακαδημαϊκοί περιέπεσαν σε τέτοιο επιστημονικό παράπτωμα που δεν επιτρέπεται ούτε για φοιτητές οφείλουν είτε να αλλάξουν επάγγελμα είτε να διακηρύξουν ευθαρσώς και γενναία παραδοχή επιστημονικού σφάλματος (και όχι όπως έγινε πρόσφατα από τον πρόεδρο του ΕΛΙΑΜΕΠ, να επικαλείται διαφορετικές πολιτικές εκτιμήσεις και προτιμήσεις ως το αίτιο επιστημονικών σφαλμάτων τα οποία εξάλλου δεν παραδέχεται ευθέως και ευθαρσώς)…..ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Πηγή:Π.Ήφαιστος Καθηγητής/ifestos.edu.gr /Διεθνείς Σχέσεις – Στρατηγικές Σπουδές, Έδρα Jean Monnet Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών.
