Γνωστά γεγονότα και νέες πληροφορίες που φωτίζονται ολοένα και περισσότερο, βεβαιώνουν την ύπαρξη μιας σοβαρής απειλής που πλανάται πάνω από την Ελλάδα και τους γείτονές της. Η απειλή ενσαρκώνεται στο φαινόμενο George Soros. Το «φαινόμενο» αυτό δεν αφορά μόνο τον Σόρος ως φυσικό πρόσωπο αλλά και πολλά άλλα άτομα και υπηρεσίες που δραστηριοποιούνται διεθνικά και διανεμητικά. Ουσιαστικά, στις διάφορες εκδοχές και εκδηλώσεις του, το φαινόμενο Σόρος αποτελεί σοβαρή διεθνοπολιτική ασθένεια της παγκοσμιοποίησης.
Το διεθνικό οικοδόμημά που αναπτύσσεται διαμέσου και εντός των κρατών συμβολίζει, συνοψίζει και περιγράφει όλες τις σύγχρονες διεθνοπολιτικές διαστροφές του αχανούς και εν πολλοίς ακυβέρνητου διεθνούς χώρου. Σε πολλές τουλάχιστον περιπτώσεις στεγάζονται ή συνστεγάζονται κερδοσκόποι, πρώην και νυν αξιωματούχοι ηγεμονικών κρατών, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, εφοπλιστές, διανοούμενοι και πολλοί άλλοι οι οποίοι για ποικίλους λόγους γίνονται συνεταίροι ή παρακολουθήματα ενός δαιδαλώδους διεθνικού δικτύου οργανώσεων οι οποίες στερούνται κοινωνικής αναφορικότητας και τα ακριβή θεσμικά και λειτουργικά όρια των οποίων είναι δύσκολο να εξακριβωθούν.
Επειδή φασισμός σημαίνει κανονιστικά προστάγματα και διανεμητικές αρμοδιότητες που δεν προσδιορίζονται κοινωνικοπολιτικά, τα «φαινόμενα Σόρος» αποτελούν πολιτικά τέρατα ή αλλιώς εν δυνάμει αυγά του φασισμού που εκκολάπτονται στο εσωτερικό αυτού που συμβατικά ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Με όρους οικουμενικής και διαχρονικής κατανόησης της πολιτικής, τέτοια φαινόμενα συνιστούν σημαντικές διεθνοπολιτικές διαστροφές.
Επηρεάζουν τόσο την διακρατική όσο και την ενδοκρατική ζωή: Μια πολυκέφαλη και αόρατη λερναία ύδρα γεννά διαρκώς αυγά που εκκολάπτονται, κυρίως, στις κοινωνίες ασθενών κρατών της περιοχής μας, αλλά και ευρύτερα. Διασπείρονται και διαχέονται ακόμη και σε στρατηγικούς τομείς των κοινωνικοπολιτικών συστημάτων όπως η διπλωματία, οι Ένοπλες Δυνάμεις, ο περίγυρος προέδρων και πρωθυπουργών, τα συμβούλια εξωτερικής πολιτικής και κυρίως το εκπαιδευτικό σύστημα.
Το εκπαιδευτικό σύστημα είναι και ο στρατηγικός στόχος που διευκολύνει την διείσδυση και τον πολιτικό έλεγχο. Χαρακτηριστικό των παραδόξων της εποχής μας, είναι το γεγονός πως αυτά τα φαινόμενα δεν σχετίζονται με οποιαδήποτε συνωμοτική ερμηνεία της διεθνούς πολιτικής. Οποιοσδήποτε οξυδερκής ερευνητής, σε γενικές τουλάχιστον γραμμές, εντοπίζει τις εν λόγω δραστηριότητες στο διαδίκτυο. Πόσοι, όμως, είναι εκείνοι που διαθέτουν την τεχνογνωσία, το ενδιαφέρον και το κίνητρο να τις εντοπίσουν και ακόμη περισσότερο να αναλύσουν τις οικονομικές, πολιτικές και γεωπολιτικές συνέπειές τους.
Ας μη ξεχνάμε ότι η εξωτερική πολιτική για τον μέσο πολίτη είναι απόμακρη, δυσκολονόητη και άγνωστη. Δρώντες όπως ο Σόρος, εξάλλου, διαθέτουν διεσπαρμένες βιτρίνες που εξ αντικειμένου φανερώνουν μόνο την κορυφή του παγόβουνου των κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτων διεθνικών δράσεων. Το έλλειμμα υγιούς διεθνούς διακυβέρνησης στην βάση του διεθνούς δικαίου και του εξυπακουόμενου απόλυτου σεβασμού της κυριαρχίας, καθώς και το έλλειμμα αποτελεσματικότητας των διεθνών θεσμών, διευκολύνει και ενδεχομένως «νομιμοποιεί» άνομους διεθνικούς δρώντες ως δήθεν «αναγκαίο κακό της παγκοσμιοποίησης».
Έτσι, αυτή η διεθνοπολιτική ανωμαλία που ζημιώνει καίρια τα λιγότερο ισχυρά κράτη διευρύνεται και βαθαίνει ολοένα και περισσότερο. Το «σύστημα Σόρος», επιπλέον, υπό την σκεπή ωραιοποιημένων επιστημονικοφανών ερευνητικών προγραμμάτων που πασίδηλα τυγχάνουν οργανωμένης στήριξης αξιωματούχων και θεσμών των ηγεμονικών κρατών –ή κυβερνητικών παρακολουθημάτων τους στους διεθνείς θεσμούς και στις κυβερνήσεις ασθενών κρατών–, περίτεχνα κατορθώνει στο όνομα της «ανοικτής κοινωνίας» να επιστρατεύει πλήθος ανυποψίαστων και καλόπιστων ατόμων.
Εκτεταμένες, άγνωστες και ελάχιστα διαφανείς διεθνικές διαπλοκές δημιουργούν ένα δίκτυο στο εσωτερικό του οποίου κανείς εντοπίζει πάντοτε κάποια «δόση Σόρος» περίτεχνα περιτυλιγμένη με ιδρύματα «ανοικτής κοινωνίας» του –κατ’ ουσία κοινωνικά ανέντακτου– διεθνικού κερδοσκόπου. Διαπιστώνεται, πάντως ότι, τράπεζες, μεγάλοι επιχειρηματίες και διεθνείς θεσμοί, κατά τα άλλα πέραν κάθε υποψίας, για κάποιους μυστήριους και ακατανόητους λόγους πείθονται να χρηματοδοτούν τις δραστηριότητες που αναπτύσσονται γύρω από το «σύστημα Σόρος».
Έτσι, ενώ ένα πέπλο αδιαφορίας και μακάριου εφησυχασμού απλώνεται, το «σύστημα Σόρος» και οι σύμμαχοί του –κυρίως οι διαπλοκές του με «υπηρεσίες» και «ιδρύματα» σε διάφορες χώρες– επηρεάζουν βαθύτατα τις διπλωματικές εξελίξεις, τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις και τα εκπαιδευτικά συστήματα. Αναμενόμενα, τα τελευταία αποτελούν και τον κύριο μέσο ροκανίσματος και πολιτικών υπονομεύσεων.
2. Η λερναία ύδρα του «συστήματος Σόρος».
Το «σύστημα Σόρος» και τα χρηματοδοτούμενα από αυτόν διασπαρμένα διεθνικά εκτρώματά του είναι, κοινωνικοπολιτικά μιλώντας, φρικώδεις ανορθολογικοί δρώντες. Το «σύστημα Σόρος» αντιβαίνει στην πολιτική με οποιονδήποτε τρόπο και αν κατανοηθεί. Κλασική, μεσαιωνική, νεωτερική, φιλελεύθερη, κομμουνιστική ή άλλες νοηματοδοτήσεις της πολιτικής αφορούν τις συναρτήσεις μεταξύ της κοινωνίας και της σχετιζόμενης με αυτή εξουσίας.
Γ’ αυτό, είναι ένα πράγμα η κοινωνική διαμάχη στην βάση εναλλακτικών νοηματοδοτήσεων του πολιτικού γεγονότος και άλλο η κατάργηση της πολιτικής από κοινωνικά ανέντακτους δρώντες του αχανούς διεθνικού παρασκηνίου. Στο εσωτερικό των διεθνοπολιτικών παρασκηνίων αναπτύσσονται δραστηριότητες διανεμητικού και αναδιανεμητικού χαρακτήρα, ελάχιστα ή καθόλου κοινωνικά ελεγχόμενες.
Στους δαιδαλώδεις λαβύρινθους αυτών των παρασκηνίων δεν κυκλοφορούν μόνο καλόπιστοι περιβαλλοντολόγοι, αβλαβείς αναρχικοί στοχαστές ή περιφερόμενοι τουρίστες. Κυκλοφορούν και δρουν, επίσης, κερδοσκόποι, πράκτορες (πρώην και νυν), τυχοδιώκτες, τρομοκράτες, εγκληματίες και άλλες ανωμαλίες της διεθνούς ζωής. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά, λοιπόν, εάν ομάδες που θα μπορούσαν να περιέχουν τέτοιους διεθνικούς –και γι’ αυτό εκτός κοινωνικών ελέγχων– δρώντες οργανώνονται με κονδύλια που προέρχονται από την κερδοσκοπία και άλλες ελάχιστα ή καθόλου διαφανείς «επιδοτήσεις» αποθρασύνονται και δημόσια πλέον αξιώνουν να επηρεάσουν διανεμητικά την διπλωματία, την πνευματική ζωή, την πληροφόρηση, την ιστορική γνώση, την πανεπιστημιακή γνώση και την εν γένει εκπαίδευση.
Είναι εξάλλου αλλόκοτο εάν κυβερνήσεις, διεθνείς θεσμοί και επιχειρήσεις ενισχύουν τέτοιους πολιτικά τερατώδεις διεθνικούς οργανισμούς. Τα φιδάκια που γεννούν τέτοιοι οργανισμοί κανείς δεν πρέπει να βοηθά. Όλα μαζί συνεργαζόμενα και διαπλεγμένα αποτελούν πολιτικά και πνευματικά εκτρώματα που διαστρέφουν την πολιτική, υπονομεύουν καίρια τον πολιτικό ορθολογισμό, ακυρώνουν την δημοκρατία, αναιρούν την λαϊκή κυριαρχία και αποδυναμώνουν κάθε δυνατότητα διεθνούς διακυβέρνησης βασισμένης στην διεθνή νομιμότητα όπως προβλέπεται από την οντολογικά θεμελιωμένο καθεστώς διεθνών σχέσεων. \
Ακόμη, τέτοια κυριολεκτικά φρικώδη φαινόμενα που περίτεχνα και εξεζητημένα αναιρούν ή θίγουν κάθε έκφανση του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων, είναι γεγονός πως δεν επηρεάζουν όλα τα κράτη με τον ίδιο τρόπο: Οι ανακατανομές συμφερόντων που επιφέρουν δυναμώνουν κάποια κράτη, αποδυναμώνουν κάποια άλλα και μερικά ενδεχομένως τα αποσυναρμολογούν διαλύοντάς τα. Η δημιουργία πολλών εξαρτημένων κρατιδίων που θα ελέγχονται διαμέσου ενός δικτύου βαθιά ριζωμένης «μαλακής ισχύος», εξάλλου, φαίνεται να είναι πλέον διακηρυγμένος σκοπός συγκεκριμένων δυνάμεων.
Στο σημείο αυτό, είναι ίσως σκόπιμο να τονιστεί ότι η ύστερη παραφιλολογία περί παγκοσμιοποίησης είναι εξαιρετικά αποπροσανατολιστική όσον αφορά την διεθνή ζωή. Προγενέστερες σοβαρές αναλύσεις των δεκαετιών του 1970 και 1980 για το φαινόμενο της αλληλεξάρτησης και των συνεπειών της τεχνολογικής προόδου άνοιξαν τον δρόμο για μια γνωστή από τα παλιά συζήτηση που κυριαρχούν εξομοιωτικού χαρακτήρα ηγεμονικά, διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα ιδεολογήματα και θεωρήματα. Ρητά ή άρρητα –υπό το πρίσμα πάντοτε ετερογενών και ανομοιογενών σκοπών– αξιολογικά φορτισμένες αναλύσεις οι οποίες αναμασούν αυτονόητες και πασίδηλες πραγματικότητες που υπονομεύουν την κρατική κυριαρχία των λιγότερο ισχυρών κρατών παρουσιάζονται ως καταλύτες μιας ακάθεκτα επερχόμενης παγκόσμιας εξομοίωσης.
Όμως, συχνότατα αν όχι πάντοτε παραβλέπεται ή παρακάμπτεται το γεγονός ότι η αποδυνάμωση των κυριαρχικών ελέγχων κάποιων κρατών δεν καταργεί το διακρατικό σύστημα. Απλά αποδυναμώνει κάποια κράτη ή τα διασπά και ενδυναμώνει κάποια άλλα. Αν και στο εσωτερικό του διακρατικού συστήματος συντελούνται ανακατανομές ισχύος, συμφερόντων και σπανιότερα συνόρων, μορφικά το διεθνές σύστημα παραμένει το ίδιο: Υπό το καθεστώς της κυριαρχίας συνυπάρχουν συναλλασσόμενες η ανταγωνιζόμενες ανεξάρτητες πολιτείες ο αριθμός των οποίων αυξάνεται αλλά όχι δραματικά (και πλέον μόνο όταν διασπώνται μη βιώσιμα κράτη).
Ιδιαίτερα αν αναφερόμαστε σε διεθνικούς φορείς όπως κερδοσκόποι, τρομοκράτες, λαθρομετανάστες και εγκληματίες οι οποίοι αναπτύσσουν δραστηριότητες διαφεύγοντας τους κρατικούς κανονιστικούς ελέγχους επηρεάζοντας διανεμητικά τις διακρατικές σχέσεις, αυτό που χρειάζεται είναι απλό αν και δύσκολο να συμφωνηθεί λόγω αιτιών πολέμου: Εύρωστες κρατικές δομές και ισχυρούς διεθνείς θεσμούς. Η ύπαρξη τέτοιων ανορθολογικών δρώντων διανεμητικών συνεπειών αποτελεί υπέρτατη πολιτική διαστροφή επειδή βασικά το κριτήριο της πολιτικής όπως είναι κλασικά και καθολικά παραδεκτό απουσιάζει σχεδόν πλήρως.
Η ύπαρξή τους και οι δραστηριότητές τους μόνο ζημιές μπορούν να προκαλέσουν και ποτέ δεν θα οδηγήσουν σε οποιουδήποτε είδους παγκόσμια ενότητα ή εξομοίωση. Για να υπάρξει κάτι τέτοιο απαιτείται παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που θα νομιμοποιεί ένα παγκόσμιο σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης. Η επίδρασή τους στην ζωή των ανθρώπων είναι ευθέως ανάλογη και αντίστοιχη της αναποτελεσματικότητας των κρατικών θεσμών και των ελλειμμάτων διεθνούς διακυβέρνησης. Μέχρι να αντιμετωπιστούν αυτά τα ελλείμματα με συμπεφωνημένες διακρατικές ρυθμίσεις τα διεθνικά φαινόμενα θα βλάπτουν κάποιους και θα ωφελούν κάποιους άλλους. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
Πηγή:Π.Ήφαιστος Καθηγητής/ifestos.edu.gr
Διεθνείς Σχέσεις – Στρατηγικές Σπουδές, Έδρα Jean Monnet Ευρωπαϊκή Πολιτική Ολοκλήρωση, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών.
