<.....Το τελευταίο βράδυ μου απόψε το περνάω και όσοι με πικράναν πολύ τώρα που φεύγω απ?την ζωή όλους τους συγχωράω . Όλα είναι ένα ψέμα μια ανάσα μια πνοή σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μια αυγή… >στις 14 Σεπτεμβρίου 2001 πέθανε, σε ηλικία 70 ετών.Του Στέλιου Καζαντζίδη κηδεύθηκε το σώμα, αλλά όχι η «φωνή του, η αιώνια» στον ίδιο τάφο με την αγαπημένη του μητέρα, Γεσθημανή.
Η είδηση του θανάτου του έκανε αμέσως το γύρο του κόσμου από τα ξένα Μ.Μ.Ε με πολλές αναφορές στην ζωή και την καριέρα του με πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό.
Η «φωνή του αιώνα» η φωνή της παρηγοριάς και της ελπίδας τραγούδησε τον πόνο, την ξενιτιά, την αδικία, τη φτώχεια του ελληνικού λαού,ο μόνος που δέν είχε σχέσεις με το μάρκετινγκ των δισκογραφικών εταιριών,με το κατεστημένο και τους νονούς της νύχτας.
Πολλοί ξένοι καλλιτέχνες είχαν ακουστά το φαινόμενο του Στελάρα τον μελετούσαν,όπως μεταξύ άλλων ο Φρανκ Σινάτρα, ο οποίος ήλθε τον είδε και από κοντά για να βεβαιωθεί για όσα λέγονται και ακούγονται.
Ο Σ. Καζαντζίδης πολλές φορές άφησε στη μέση συνεργασίες, περιοδείες, σχέσεις επαγγελματικές και προσωπικές, αποδεικνύοντας ότι το χρήμα ήταν έξω από τα νερά του. Οι δισκογραφικές εταιρείες του κήρυξαν τέτοιο ψυχολογικό και οικονομικό πόλεμο με χτυπήματα κάτω από τη μέση, που τον κράτησε μακριά από τη δισκογραφία πάνω από δέκα χρόνια στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του.
Οι δε δίσκοι του, πωλούνταν σαν ζεστό ψωμί, μπορούσε κάλλιστα να κάνει επιτυχία τραγουδώντας ακόμα και απο τον τηλεφωνικό κατάλογο. Ο Στέλιος Καζαντζίδης,ο λαϊκός θρύλος, μας αποχαιρέτησε με το άσμα ….
“…Ερχονται χρόνια δύσκολα, γεμάτα καταιγίδες και εμείς του κόσμου θύματα, με ατέλειωτα προβλήματα και λιγοστές ελπίδες…”
Μανώλης Μητσιάς.
….Είναι δύσκολο να χαρακτηρίσεις έναν άνθρωπο που είναι στη κορυφή… Να πεις τι ; Ότι είναι στην κορυφή; Είναι, το βλέπεις… Από την άλλη είναι εύκολο να πεις απλά, ήταν ο καλύτερος. Ο Καζαντζίδης μοιάζει με το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας τον Όλυμπο, είναι ο κορυφαίος Έλληνας τραγουδιστής. Πρωτοάκουσα τα τραγούδια του σε πολύ μικρή ηλικία. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην επαρχία όπου η μόνη διασκέδαση τότε τόσο για τη γενιά μου όσο και για τους μεγαλύτερους από εμένα ήταν ο Καζαντζίδης αλλά και όλη εκείνη η γενιά των τραγουδιστών της δεκαετίας του 50 , ο Περπινιάδης, ο Γαβαλάς ,κ.α. Είχα και ένα πλεονέκτημα. Ο πατέρας μου είχε στο καφενείο του ένα μικρό πικάπ, 45 στροφών. Ετσι λοιπόν κυνηγούσα συνεχώς να αγοράζω ότι δισκάκι κυκλοφορούσε.
`Ετρεχα με πραγματική λατρεία από τη Χαλκιδική που έμενα στη Θεσσαλονίκη για να βρω τα τραγούδια του. Φυσικά, τ’ όνειρο μου ήταν κάποια στιγμή να δω τον Καζαντζίδη από κοντά. Η ευκαιρία μου δόθηκε το 1962 όταν ήμουν στο Γυμνάσιο και ο Καζαντζίδης τραγουδούσε εκείνη την εποχή 
στη Θεσσαλονίκη, στα ΑΣΤΕΡΙΑ, με τη Μαρινέλλα και τη Μάγια Μελάγια.
Είπαμε με ένα φίλο μου να πάμε να τον ακούσουμε… Βέβαια, λεφτά δεν είχαμε, το εισιτήριο είχε τότε αν θυμάμαι καλά 120-150 δραχμές και έτσι κρεμαστήκαμε στον τοίχο, σε μια μάντρα. `Οταν ο Καζαντζίδης βγήκε και τραγούδησε ένιωσα κάτι πρωτόγνωρα συναισθήματα. `Εκανα μία εβδομάδα για να συνέλθω και για να καταλάβω τι ήταν αυτό που είδα εκείνο το βράδυ.
Στο μυαλό μου έμεινε και μία φράση που φώναζαν από κάτω όλοι οι Πόντιοι που έμεναν στη Θεσσαλονίκη και είχαν πάει να τον ακούσουν. `Οταν βγήκε λοιπόν ο Καζαντζίδης άκουσα τον κόσμο να του φωνάζει “Γειά σου ρε Πόντιακ”. Ηταν καταπληκτικός, έμεινε στη σκηνή για αρκετές ώρες και είπε πολλά τραγούδια…. Εκτοτε, με τον Καζαντζίδη συναντηθήκαμε όταν εγώ έγινα τραγουδιστής.
Δημήτρης Κάππος, διευθυντής της ΜΒΙ
….Ο Στυλιανός (τον αποκαλώ έτσι, γιατί με αυτό τον τρόπο του άρεσε να τον φωνάζω), ο λαϊκός μας βάρδος, ήταν και θα είναι για πάντα ο μεγαλύτερος λαϊκός τραγουδιστής της σύγχρονης Ελλάδας. Υπήρξε γενναίος μαχητής, περήφανος Ελληνας, ο άνθρωπος που ταύτισε – χωρίς αμφισβήτηση – τον εαυτό του με το λαϊκό τραγούδι και περιφρόνησε τα υλικά αγαθά.
Δεν επηρεάστηκε ποτέ από τάσεις και μόδες, δεν πέρασε ποτέ τις διαχωριστικές γραμμές και η επικαιρότητα τον άφηνε ασυγκίνητο. Ο Στυλιανός ήταν ο δάσκαλος και φίλος μου. Έφυγε απ’τον κόσμο τούτο με τιμές που του άρμοζαν. Υπήρξε θρύλος ,εν ζωή, μοναδικός , αγαπήθηκε όσο κανείς και πλήρωσε το αντίτιμο.
ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ ….
“Ποτέ δεν ένοιωσα άλλον άνθρωπο να έχει τόση ανάγκη από παρέα και φίλους. ‘Ημουνα μια νέα τραγουδίστρια και φανταζόμουνα ότι ο Καζαντζίδης θα πρέπει να συναντιέται μόνο με μεγάλους σαν κι αυτόν.Θα μου πείς δεν ήτανε και πολλοί αλλά μόνο άγνωστους ανθρώπους έβλεπα στο σπίτι του. Στο studio ήτανε σαν παιδί που περίμενε να του πούνε μπράβο Στέλιο ενώ ήξερε το μέγεθός του.
Αυτό το άτιμο μέγεθος που τον ταλαιπώρησε τόσα χρόνια. Εμείς οι τραγουδιστές τον Καζαντζίδη δεν τον αγαπήσαμε μόνο αλλά και τον φοβηθήκαμε γιατί μας θύμιζε την απόσταση μας από το καλύτερο ….”.
Γιώργος Ζαμπέτας .
…στο ξεκίνημα του Στέλιου, το 1952. όταν άκουσα για πρώτη φορά τον Στέλιο να τραγουδάει, μου έφυγε το μπουζούκι από τα χέρια,
Στην εισαγωγή του δίσκου, ο Στέλιος Καζαντζίδης εξομολογείται:
«…Φίλοι μου, ο δίσκος που ακούτε αυτή τη στιγμή έχει τίτλο ΥΠΑΡΧΩ και γράφτηκε με τη συνεργασία του Πυθαγόρα και του Χρήστου Νικολόπουλου. Ο τίτλος είναι συμβολικός κι αφορά εσάς κι εμένα. Υπάρχω σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος απ’ τον καιρό που εσείς, οι γνωστοί κι άγνωστοι φίλοι μου, με αγαπήσατε και με κάνατε δικό σας.
… Υπάρχω εφόσον εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι εκφράζω τους καημούς, τα προβλήματά σας, την πίκρα της ξενιτιάς, το μόχθο του εργάτη, την εγκατάλειψη, τη μοίρα του ανθρώπου της συνοικίας. Και θα υπάρχω όσο υπάρχουν ταπεινοί, αγνοί και τίμιοι άνθρωποι του λαού. Γιατί μόνο στην καρδιά του λαού ζω. Εκεί είναι το σπίτι μου, εκεί γεννήθηκα, εκεί θα πάψω κάποτε να υπάρχω...».
Ελληνικο-φαινόμενο
“ΣΤΥΛΙΑΝΕ “ΣΤΈΛΙΟ” “ΣΤΕΛΑΡΑ” “Πόντιακ” ….θα σε ακούμε ,θα σε τραγουδάμε ,θα σε θυμόμαστε όσο θα υπάρχουμε !!!!!!
