Κοινοποιήθηκε πρόσφατα το πρόγραμμα της πατριαρχικής επίσκεψης που θα πραγματοποιηθεί τον προσεχή Σεπτέμβριο, στις ΗΠΑ. Ο πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος θα έλθει α) να παραλάβει το βραβείο Templeton σε τελετή στην Νέα Υόρκη στις 24 Σεπτεμβρίου ’25 και β) να έχει συνομιλία με τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, Ουάσιγκτον.
Το σχετικό πρόγραμμα που καταρτίσθηκε (ουσιαστικά) από τον φάδερ Άλεξ Καρλούτσο (φΑΚ), χαρακτηρίσθηκε ήδη από τους παρατηρητές ως “περιορισμένο”, “χωρίς ευρύτητα” και “λαοφοβικό”, καθώς δεν περιλαμβάνει παρά ελάχιστες δημόσιες εμφανίσεις του πατριάρχη και αυτές μόνο με “‘Αρχοντες” και άλλους προνομιούχους της Αρχιεπισκοπής ΗΠΑ.
Συναντήσεις με ομάδες ή παράγοντες και εκπρόσωπους της ελληνικής Ομογένειας, δεν προβλέπονται.
Μάλιστα, οι λιγοστές εκδηλώσεις που προγραμματίσθηκαν, θα πραγματοποιηθούν υπό συνθήκες που δεν ευνοούν, ή καθιστούν αδύνατη, την αντικειμενική αξιολόγηση της συμμετοχής της Ομογένειας. Σύμφωνα με τους ειδήμονες, το γεγονός δεν πρέπει ν’ αποτελεί έκπληξη.
Η εξήγηση γι΄αυτή την οργανωτική τακτική, έγκειται μάλλον στο γεγονός ότι
η κατάσταση των εκκλησιαστικών και ομογενειακών πραγμάτων στις ΗΠΑ δεν είναι πιά αυτή που ήταν παλαιότερα. Οι καιροί άλλαξαν. Το πέρασμα του χρόνου έχει μοιραία συνεπιφέρει πολλές και ριζικές μεταβολές.
Η Ομογένεια, έχοντας διευρύνει βαθμιαία το οπτικό της πεδίο, τείνει σήμερα να υιοθετεί ορθολογικότερα κριτήρια στην αποτίμηση των εκκλησιαστικών και ομογενειακών δρώμενων. Δείχνει μάλλον αδιάφορη πια και ασυγκίνητη από έννοιες και θεσμούς, όπως “Πατριαρχείο” και “Οικουμενικός Πατριάρχης”, τους οποίους έχει σταδιακά απομυθοποιήσει η σκληρή πραγματικότητα που βιώνει καθημερινά.
Το Πατριαρχείο και ειδικά ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, έχουν -οριστικά ως φαίνεται- χάσει και την αξιοπιστία τους και τη συνακόλουθη παληά αίγλη. Η δημοφιλία του κ. Βαρθολομαίου στην β. Αμερική, έχει φθάσει τα τελευταία χρόνια στο ναδίρ σχεδόν.
ΟΙ λόγοι για την αρνητική αυτή εξέλιξη μέσα σε μια μόλις 30ετία είναι πολλοί και ποικίλοι. Ως βασικός λόγος θεωρείται γενικά ο αδέξιος χειρισμός διάφορων διοικητικών θεμάτων της Αρχιεπισκοπής ΗΠΑ εκ μέρους του κ. Βαρθολομαίου αλλά και τα τεράστια οικονομικά σκάνδαλα των τελευταίων ετών στη διαλεύκανση των οποίων ο ίδιος αντιστάθηκε με πεισματική εμμονή κι αδιαλλαξία. Θα μπορούσε ίσως να προστεθεί στο σημείο αυτό και η ομιχλώδης και όχι πάντως θετική εικόνα που έχει η Ομογένεια για τις σχέσεις του κ. Βαρθολομαίου με το Τουρκικό κράτος.
Ιστορικά, η Ομογένεια άρχισε να στρέφει την πλάτη της στο Πατριαρχείο, στο οποίο υπάγεται πνευματικά, αμέσως μετά τις ανορθόδοξες εκπαραθυρώσεις των δραστήριων αρχιεπισκόπων Ιάκωβου και Σπυρίδωνα, τις οποίες με αμφίβολες μεθοδεύσεις προκάλεσε ο ίδιος ο κ. Βαρθολομαίος σύμφωνα με πληθώρα στοιχείων που έχουν προκύψει στο μεταξύ και που σιγά-σιγά γίνονται ευρύτερα γνωστά.
Στον κ. Βαρθολομαίο επίσης η Ομογένεια καταλογίζει πλήρη απάθεια και αδιαφορία κατά την περίοδο του άβουλου και, όπως αποδείχθηκε, ακατάλληλου αρχιεπίσκοπου Δημητρίου, όταν έκλειναν τα ελληνικά σχολεία το ένα μετά το άλλο και η Αρχιεπισκοπή δεινοπαθούσε οικονομικά πηδώντας από μια πτώχευση στην άλλη, μέχρι που τελικά υποθήκευσε κι αυτήν ακόμη την ιστορική της έδρα στο Μανχάταν.
Το επιστέγασμα της ομογενειακής δυσφορίας ήλθε με την ανοικοδόμηση του ναού του Αγίου Νικολάου στο Σημείο Μηδέν της Νέας Υόρκης, όπου το γενικό πρόσταγμα είχε ο ΦΑΚ, ο αινιγματικός πρωτοπρεσβύτερος και “πνευματικός γιός” του πατριάρχη Βαρθολομαίου Άλεξ Καρλούτσος που, στο ανεξέλεγκτο πάντοτε πλαίσιο στο οποίο κινείται, αρνείται πεισματικά μέχρι σήμερα να δόσει απολογισμό για τις δεκάδες εκατομύρια δολάρια που μυστηριωδώς εξανεμίσθηκαν κατά την περίοδο εκείνη.
Με δεδομένη είτε την σιωπηρή δυσφορία είτε την πλήρη αδιαφορία του κόσμου, ο οργανωτής της πατριαρχικής επίσκεψης, έχοντας προφανώς και τη σύμφωνη γνώμη του κ. Βαρθολομαίου, προτίμησε οι λιγοστές πατριαρχικές εκδηλώσεις να πραγματοποιηθούν σε εύκολα επιτηρούμενους χώρους και σε πλαίσια επισημότητας που να δυσκολεύουν την εστίαση της προσοχής στο θέμα της αποστροφής και αποχής της Ομογένειας.
Η πατριαχική επίσκεψη προγραμματίσθηκε όπως προγραμματίσθηκε όχι από φόβο μην υπάρξουν έκτροπα και επεισόδια, αλλά προκειμένου να στερηθεἰ το ομογενειακό σύνολο της ευκαιρίας να λάμψει με την απουσία του. Έτσι, για να τελεσθεί η καθιερωμένη δοξολογία κατά την πατριαρχική άφιξη στις ΗΠΑ επιλέχθηκε ένας εύκολα ελεγχόμενος μικρός ναός στη Βιρτζίνια και όχι, όπως ταιριάζει, ο μεγαλοπρεπής καθεδρικός στην Ουάσιγκτον.
Για τη δοξολογία της Νέας Υόρκης προτιμήθηκε ο μικρός ναός του Αγίου Νικολάου στο Σημείο Μηδέν και όχι βέβαια ο Καθεδρικός της Αγίας Τριάδας που θα έμενε σχεδόν άδειος. Για την τέλεση της πανηγυρικής πατριαρχικής Λειτουργίας δεν επιλέχθηκε πάλι, όπως θα περίμενε κανείς, ο μεγαλοπρεπής Καθεδρικός της Νέας Υόρκης αλλά ο απομακρυσμένος και μεσαίας χωρητικότητας ναός των Hamptons που τελεί υπό την άμεση επίβλεψη του ίδιου του οργανωτή της επίσκεψης.
Αξιοσημείωτο επίσης ότι στο πρόγραμμα δεν συμπεριλήφθηκε πατριαρχική επίσκεψη, έστω και σύντομη, στη Θεολογική Σχολή Βοστώνης προφανώς για να μη καταφανεί η έλλειψη ιεροσπουδαστών και αφετέρου για να αποφευχθεί η σύνδεση του ονόματος του κ. Βαρθολομαίου με τις κινήσεις woke και ΛΟΑΤΚΙ+ που προωθούνται εντατικά από το ίδρυμα με σιωπηρή πάντα συναίνεση του ίδιου του κ. Βαρθολομαίου.
Με την πατριαρχική επίσκεψη ασχολήθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο και ο κορακόφωνος αναλυτής της Αστόριας, σε πρόσφατο σχόλιο. Από όσα κατέγραψε σχετικά ο αναλυτής, συγκρατεί ο αναγνώστης κυρίως δύο σημεία:
α) ο πατριάρχης αδιαφορεί για τη Σχολή και τα προβλήματα της
β) ο πατριάρχης καταφρονεί τον απλό ομογενή προτιμώντας, ως «Πατριάρχης των πλουσίων» πού ‘ναι γνωστός, να συναγελάζεται μόνιμα με παραλήδες και λεφτάδες.
Σίγουρα έτσι είναι. Ταυτόχρονα, ωστόσο, παρατηρείται από άλλους ότι το πατριαρχικό πρόγραμμα διαπνέεται, όπως προαναφέρθηκε, από ισχυρή δόση λαοφοβίας. Υποστηρίζεται ότι με τον σιωπηρό παραμερισμό του “λαού του Θεού” στα πατριαρχικά πανηγύρια, ο οργανωτής κινήθηκε “προληπτικά”, πρὀλαβε την θεωρούμενη “δεδομένη” αποχή της Ομογένειας, της οποίας ο απόηχος θα ‘ταν οπωσδήποτε αρνητικός και οι συνέπειες άγνωστες.
Με την έμπρακτη της “εκκωφαντική αποχή”η Ομογένεια θά εξέπεμπε παντού το ηχηρό μήνυμα, ότι καρφί δεν της καίγεται για τον κουραστικό πια κ. Βαρθολομαίο και τα κακόφημα τρωκτικά της Αρχιεπισκοπής. Στην συλλογική μνήμη και στην καθημερινή της σκέψη η Ομογένεια έχει πλέον περιθωριοποιήσει, οριστικά κι αμετάκλητα, όλ’ αυτό τον μαυροφορεμένο συρφετό που θεωρεί υπαίτιο της σημερινής της κατάντιας.
Αυτήν την πραγματικότητα θέλουν τώρα πνευματοπατέρας και δήθεν “πνευματοπαίδι” να αποκρύψουν από τα ΜΜΕ και τον κόσμο που, κατ’ αυτούς, καλλίτερα να μη θυμούνται πως μέσα σε μια μόλις 30ετία, τη δική τους 30ετία και όχι άλλη, καταστράφηκαν και θάφτηκαν τα ευγενέστερα όνειρα και οι τελευταιες ελπίδες της Ομογένειας ΗΠΑ, για αναβίωση του ελληνισμού και της ελληνορθόδοξης εκκλησίας στην Αμερική.
Εκεί όμως που θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς με τον ανίατα επαμφοτερίζοντα αναλυτή είναι στο σημείο όπου μ’ αγωνία προσπαθεί να περάσει την αίολη θέση ότι την ανεπανόρθωτη ζημιά στην πατριαρχία και υστεροφημία του κ. Βαρθολομαίου την έχει προκαλέσει ο Ελπιδοφόρος.
Οι αντικειμενικοί παρατηρητές δεν παραθεωρούν βέβαια τα πολλαπλά ατοπήματα του Ελπιδοφόρου αναγνωρίζοντας μάλιστα ως μόνιμα χαρακτηριστικά του την ακρισία και επιπολαιότητα, την προχειρότητα και θεολογική ρηχότητα. Άλλο όμως είναι νάσαι φθηνός κομπιναδόρος της πιάτσας και άλλο είναι να περιφέρεσαι απροσανατόλιστα με περικεφαλαία την απερισκεψία.
Υπάρχει διαφορά και μάλιστα μεγάλη! Η αλήθεια είναι, αν “θυσιάστηκαν” Εκκλησία και Ομογένεια Αμερικής από τον κ. Βαρθολομαίο, δεν θυσιάστηκαν -όπως θέλει να μας πείσει ο αναλυτής- “για τα μάτια του Ελπιδοφόρου” που επιτέλους μόλις χτες αποβιβάστηκε σ’ αυτές τις όχθες.
Στη συνείδηση του κόσμου είναι βαθιά εμπεδωμένη η βεβαιότητα ότι “θυσιάστηκαν” μόνο για τα μάτια του φΑΚ, ο οποίος χωρἰς την απαιτούμενη πατριαρχική ευλογία και συναίνεση δε θα μπορούσε ποτέ να αλωνίζει ανενόχλητος επί τόσες δεκαετίες αναμεταξύ μας. Τα σύκα-σύκα και η σκάφη-σκάφη!
Αν σήμερα πνευματοπαίδι και πνευματομπαμπάς φοβούνται την αποστροφή της Ομογένειας και τρέμουνε μην τύχει και γίνει ευρύτερα γνωστή, είναι διότι οι άκριτες ενέργειες και μεσαιωνικές τους μεθοδεύσεις είχαν ομολογουμένως ολέθριες επιπτώσεις για την επιβίωση της ελληνικής Ορθοδοξίας και της Ομογένειας στην Αμερική.
Γι’ αυτό ίσως και οι απεγνωσμένες προσπάθειες τους να βάλουν τώρα ταφόπετρα στο παρελθόν συγκαλύπτοντας με δημοσιοσχεσίτικα τεχνάσματα τη σημερινή τραγική πραγματικότητα, πέφτουν διαρκώς στο κενό και αποδεικνύονται ατελέσφορες.
Η Ομογένεια, όσο κι αν συγκρατεί τη φωνή της αγανάκτησής της, δεν ξεχνάει. Και μνήμη ισχυρή ακόμη διαθέτει και εμπειρία άμεση έχει του παρακμιακού δράματος που αργά κι ανελέητα εκτυλίσσεται καθημερινά μπροστά στα μάτια της με το κλείσιμο ελληνικών σχολείων, την κατάργηση της ελληνικής γλώσσας σε ναούς και ιδρύματα, τη σιωπή της Εκκλησίας για τα εθνικά μας θέματα, την ασταμάτητη αφομοίωση του ελληνικού στοιχείου, και τόσα και τόσα άλλα.
Η παντελής αγνόηση της Ομογένειας στον προγραμματισμό των πατριαρχικών τελετών και παραστάσεων αποτελεί στην ουσία ακόμη ένα αναποτελεσματικό επικοινωνιακό τέχνασμα που φανερώνει την αμηχανία, αν όχι αδυναμία, των οργανωτών. Διότι ο εμφανιζόμενος ως περιφρονητής του αποκλειόμενου δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να τον αποκλείσει από τίποτε, καθότι αυτός τού έχει προ πολλού ήδη γυρίσει την πλάτη και αποκλείσει απ’ τον κόσμο των ενδιαφερόντων και των σκέψεων του. Στρεψοδικία και αυτή!
Αλλἀ πέραν απ’ αυτά οι νεοφανείς αυτές μεθοδεύσεις, αν τεθούν σε ιστορική προοπτική και εξετασθούν σε βάθος, αποκαλύπτουν ουσιαστικά τη μανία να ακυρωθεί και λησμονηθεί το σκοτεινό παρελθόν που η Ομογένεια δε λέει να το ξεχάσει σαν προδομένη που αισθάνεται με τα όνειρα και ιδανικά της καταπατημένα, παραπλανημένη και εξαπατημένη με σαγηνευτικούς χριστιανοφανείς λόγους, τραγικό θύμα άγριας εκμετάλλευσης εκμέρους εφιαλτικών χριστιανέμπορων.
Ας συνεχίσει λοιπόν η “πνευματική” δυάδα το όποιο “πνευματικό” της έργο με όση το δυνατόν λιγότερη -ευχόμαστε- ζημιά και όσο βέβαια είναι ακόμη καιρός, όσο δηλαδή η Ομογένεια συνεχίσει να ανέχεται τη μοιραία αυτή συνωρίδα, διότι -κι αυτό φαίνεται να ξεχνιέται- τη παρατεταμένη σιωπηρή ανοχή διαδέχεται συχνά η δημόσια κατακραυγή και το γιουχάϊσμα…
Χαράλαμπος Νταγάκης, Νέα Υόρκη – 17 Ιουλίου ’25
KALAMI US
