Ας δούμε λίγο την περίπτωση της Αστυπάλαιας, όπου ο Δήμος αντέδρασε σε μια μεγάλη τουριστική επένδυση. Παρότι δεν είχε την τελική εξουσία, πίεσε τόσο δυνατά που το κράτος αναγκάστηκε να κάνει πίσω. Όπως ανέφερε ο Δήμος Αστυπάλαιας: «ο Δήμος μας αντέδρασε με κάθε τρόπο ώστε να μην εγκριθεί ένα τέτοιο σχέδιο το οποίο θα καθόριζε αρνητικά το μέλλον του νησιού, θα αλλοίωνε το χαρακτήρα του, ενώ παράλληλα θα δημιουργούσε όλες τις προϋποθέσεις για μια ΜΗ ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ, κάτι που πρέπει να είναι η βούληση όλων μας και αποτελεί την μέγιστη προτεραιότητα για τον Δήμο μας.»
Ο Δήμος Αστυπάλαιας κάνει ένα βήμα ακόμα! Δηλώνει ότι θα φέρει σε συζήτηση και λήψη απόφασης από τα συλλογικά όργανα των Δήμων, ώστε να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο και να καταστεί υποχρεωτική, η χορήγηση σύμφωνης από τα Δ.Σ. των Δήμων, για θέματα μείζονος σημασίας που καθορίζουν το μέλλον ενός τόπου.
Καλά καταλάβατε. Οι Δημοι δεν έχουν αρμοδιότητα να εγκρίνουν ή όχι την αδειοδότηση ξενοδοχείων. Όλα είναι στο χέρι του κράτους, που –έως εγκριθεί το νέο χωροταξικό για τον τουρισμό- δεν έχει θέμα να εγκρίνει το ένα ξενοδοχείο μετά το άλλο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι οι 40.000 μόνιμοι κάτοικοι της Κω θα χρειαστεί να ζουν σε συνθήκες τουριστικού υπερκορεσμού!
Η Κως λοιπόν, ως ένα από τα πλέον κορεσμένα τουριστικά νησιά είναι ή όχι μία ‘Αστυπάλαια’; Ας μην ξεχνάμε τη φέρουσα ικανότητα. Ο Συνήγορος του Πολίτη το λέει ξεκάθαρα: κάθε μέρος έχει έναν αριθμό τουριστών που μπορεί να δεχτεί, χωρίς να καταστραφεί ο φυσικός, κοινωνικός και πολιτιστικός του χαρακτήρας. Μήπως στην Κω την έχουμε ήδη ξεπεράσει αυτή την “ικανότητα”; Ή μήπως το γεγονός ότι έχουμε σχεδόν 2 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε καλοκαίρι, προσθέτοντας πίεση στους φυσικούς πόρους, δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να μας προβληματίσει;
Το σίγουρο είναι ότι αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, τα επόμενα χρόνια το μόνο που θα μας μείνει θα είναι άδεια πηγάδια και… γεμάτες πισίνες
