Βράδυ 29ης Φεβρουαρίου αναρτήθηκε στο opengov το νομοσχέδιο του ΥΠΠΟ «Μέτρα για τη διαφύλαξη και την ανάδειξη της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς, την προστασία και ενίσχυση του ελληνόφωνου τραγουδιού και της ορχηστρικής μουσικής απόδοσης του ελληνόφωνου τραγουδιού και την προστασία και διάχυση της ελληνικής γλώσσας, στο πλαίσιο της διαφύλαξης και ανάδειξης της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς». Στόχος η δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση έως τις 14 Μαρτίου.
Το σχέδιο νόμου που υποχρεώνει να παίζουν ελληνική μουσική τα ξενοδοχεία, καταλύματα, καζίνο, αεροδρόμια και λιμάνια . Και γιατί μόνον αυτά και όχι στα εστιατόρια και τα μπαρ. Αυτά δεν είναι δημόσιος χώρος;
Ποια είναι η λογική πραγματικά. Και αν σε κάποιον δεν αρέσει η ελληνική μουσική;
Και τι είδους ελληνική μουσική. Ποιος το καθορίζει αυτό. Στέλιος Καζαντζίδης Σταμάτη Γονιδη Νότης Σφακιανάκης Ιουλία Καλλιμάνη Γιώργο Νταλάρα Νίκο βερτη Παντελή Παντελίδη ή Πάολα, Μάκη Δημάκη ή Έφη Θώδη. Και ακόμη, Χατζηδάκη ή Θεοδωράκη και Ξαρχάκο. Ή μήπως έντεχνο. Τσάμικα, κρητικά, ποντιακά, γκρεκάνικα, τον Βιολάρη να τραγουδάει κυπριακά.
Θα φτιαχτεί και ηλεκτρονική βάση δεδομένων λέει το νομοσχέδιο. Θα έχει όλα τα ελληνικά τραγούδια από το 1900 έως σήμερα. Ποια θα έχει και ποια όχι. Με ποιο κριτήριο θα γίνει η επιλογή.
Ποιος θα επιβλέπει την τήρηση του νόμου; Θα ακούει κάποιος πελάτης όλη την ημέρα και θα κρατάει χρόνο αθροιστικά; Και μετά θα κάνει καταγγελία στην αρμόδια υπηρεσία;
Ή μήπως θα δημιουργηθεί κάποιου είδους αστυνομία ελληνικής μουσικής;
Και αν για παράδειγμα ο ξενοδόχος παίζει ελληνικά νωρίς το πρωί και μετά τα μεσάνυχτα, αυτό μετράει ή πρέπει ναι είναι συγκεκριμένες ώρες;
Ακόμη κι αν υποβάλλει συγκεκριμένη play list ποιος θα ελέγχει εκατοντάδες χιλιάδες τέτοιες λίστες; Και κυρίως ποιος θα ελέγχει αν είναι αληθινές.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για ανέκδοτο.
Τα σχόλια στη δημόσια διαβούλευση είναι χαρακτηριστικά. Δεν υπάρχει λογική.
Το επόμενο στάδιο θα είναι να υποχρεωθούν τα εστιατόρια να μαγειρεύουν μεσογειακή κουζίνα, οι αθλητές να φοράνε ελληνικά παπούτσια, οι πολίτες να φοράνε ρούχα από ελληνικές βιοτεχνίες κ.λπ.
Δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα με ρυθμίσεις της λογικής αποφασίζομεν και διατάσσομεν.
Θα αποδειχθεί ένα τεράστιο φιάσκο σε ένα κράτος που δεν μπορεί να απαγορεύσει το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, που δεν μπορεί να σταματήσει τους πιωμένους οδηγούς, που δεν μπορεί χιλιάδες πράγματα. Σοβαρά και όχι αυτού του επιπέδου.
Αρκετοί ενδιαφερόμενοι καθυστέρησαν κάπως να πληροφορηθούν το περιεχόμενο του
Αλλά, όταν το πληροφορήθηκαν, έμειναν άφωνοι. Μήπως γιατί ο νομοθέτης και μαζί η εισηγήτρια υπουργός συγχέουν την «ελληνική δημιουργία» με την «ελληνόφωνη δημιουργία»; Αλλά πάλι η αναφορά στην «προστασία της ελληνικής γλώσσας» δεν αφήνει περιθώριο να σκεφτούμε ότι ενδέχεται να πρόκειται περί επιπολαιότητας σε μια εποχή που η συμφωνική μουσική έχει συμπληρώσει πέντε αιώνες ζωής, η τζαζ τουλάχιστον έναν αιώνα, τα Reflections του Μάνου Χατζιδάκι στην αρχική εκδοχή με το New York Rock & Roll Ensemble έγιναν 54 ετών και η σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή έχει διασχίσει τη world music, έχει ξεπεράσει το fusion και έχει κατακτήσει το δικαίωμα να εκφράζεται σ’ ό,τι γλώσσα θέλει. Εκεί όμως που ο νομοθέτης δίνει κυριολεκτικά τα ρέστα του είναι στο Αρθρο 12 του ν/σχ, το οποίο αφορά στις οπτικοακουστικές παραγωγές και τις κινηματογραφικές ταινίες.
Ιδού τι αναφέρει: «Ελληνικές οπτικοακουστικές παραγωγές και κινηματογραφικές ταινίες, οι οποίες χρηματοδοτούνται με οποιονδήποτε τρόπο από τον δημόσιο τομέα (…) υποχρεούνται να ενσωματώνουν ελληνόφωνα τραγούδια ή ορχηστρική μουσική απόδοση ελληνόφωνου τραγουδιού σε ελάχιστο ποσοστό εβδομήντα τοις εκατό (70%) του συνόλου της μουσικής επένδυσης της παραγωγής ή της ταινίας»! Αλλά συνεχίζει: «Η υποχρέωση ενσωμάτωσης (…) της παρ. 1 δεν αποτελεί πρόσθετη προϋπόθεση για τη χρηματοδότηση αυτών».
