Ο ίδιος ο Εισαγγελεύς Τσεβάς παραδέχεται στο πόρισμά του για όλους αυτούς τους φαιδρούς ισχυρισμούς ότι: «Είναι αμφότεροι ελλιπείς κατά τα στοιχεία των και η επ’ αυτών έρευνα εις ουδέν το συγκεκριμένον απέληξε.»
Εν συνεχεία, δε, αναφέρει: «Σύντονοι κατεβλήθησαν προς την κατεύθυνσιν ταύτην προσπάθειαι και πέραν των αμέσως ή εμμέσως περιερχομένων εις γνώσιν μου, έκκλησις δια του τύπου δημόσια διετυπώθη, όπως καταγγελθώσιν ή αναφερθώσι περιπτώσεις θανάτων ή εξαφανίσεων ατόμων, συνεπεία των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Και είναι αληθές ότι ουδέν περιστατικόν κατηγγέλθη.»
Όσον αφορά στην απουσία πτωμάτων, διερωτάται το εξής: «Τι εγένοντο τα πτώματα των νεκρών τούτων και διατί οι οικείοι των εξακολουθητικώς σιωπούν;» Αναφερόμενος σε μία χαρακτηριστική περίπτωση ψευδούς μάρτυρος, δηλώνει πως: «Ο… μάρτυς επί της υποθέσεως και μηνυτής Γρηγόριος Παπαδάτος, ειδικώς εφ’ ημών κληθείς όπως προσκομίση ή κατονομάση έστω στοιχεία ενισχυτικά των απόψεώς του, ουδέν περί του αντικειμένου κατέθεσεν.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξε κανένας νεκρός στο Πολυτεχνείο και στα πέριξ του. Ενδεικτικώς, αναφέρουμε τα εξής αποδεικτικά του ισχυρισμού μας στοιχεία:
Η υπ’ αριθμ. 33437 Αναφορά της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου, στις 11 Οκτωβρίου 1974 (επί «Μεταπολίτευσης») αναφέρει: «Ούτε φοιτητής, ούτε άλλος πολίτης έχασε την ζωή του εντός και εις ακτίνα 300 μ. από το Πολυτεχνείον.» Το υπ’ αριθμ. 677/1975 Παραπεμπτικό Βούλευμα και η υπ’ αριθμ. 723/1975 Απόφαση του 5μελούς Εφετείου Αθηνών επιβεβαιώνουν πως: «Ουδείς εφονεύθη εις το Πολυτεχνείον.» Οι ανωτέρω αποφάσεις αποφαίνονται περί 23 νεκρών, όλων εκτός του Πολυτεχνείου. Από αυτούς, όμως, μόνον 12 νεκροί αναφέρονται ονομαστικά.
Οι άλλοι 11 ήταν προϊόντα της νοσηρής φαντασίας ψευδών μαρτύρων και ιστοριών περί «δύο αγνώστων νέων» στην συμβολή 3ης Σεπτεμβρίου και Πλατείας Βικτωρίας και «μικράς κορασίδος» επί της οδού Κλωναρίδου. Παρόλα αυτά, ένας λογικός άνθρωπος, πόσο μάλλον ένα δικαστήριο, για να πειστεί περί μίας ανθρωποκτονίας χρειάζεται να δει κάποιο πτώμα ή έστω να μάθει το όνομα του θύτη και του θύματος. Εν προκειμένω, όμως, οι μισοί εκ των «νεκρών» εστερούντο αμφοτέρων.
Το Πόρισμα του Εισαγγελέως Δημητρίου Τσεβά, στις 14 Οκτωβρίου 1974, προς την Εισαγγελία Εφετών, αποφαίνεται πως: «…ουδείς απολύτως εκ των σπουδαστών του Πολυτεχνείου εφονεύθη κατά το ανωτέρω τριήμερον.»[4] Ο τότε Πρύτανης του Πολυτεχνείου Κωνσταντίνος Κονοφάγος, παραδέχεται στο ίδιο βιβλίο στο οποίο υπερασπίζεται τους καταληψίες του Πολυτεχνείου, ότι: «Μετά τα γεγονότα, με σύντονη προσπάθεια έρευνας στο Ε.Μ.Π. πιστοποιήσαμε ότι κανένας σπουδαστής μας δεν είχε σκοτωθεί. Αργότερα εξακριβώθηκε ότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν είχε σκοτωθεί κανένας φοιτητής ή πολίτης.»[5] Το Υπηρεσιακό Έγγραφο του Υπαρχηγού της Αστυνομίας Γεωργίου Σαμπάνη, στις 8 Φεβρουαρίου 1982 [6] πιστοποιεί πως: «Ουδείς εφονεύθη εντός του χώρου του Πολυτεχνείου. Εις τους πέριξ όμως του Πολυτεχνείου χώρους, φέρονται ότι εφονεύθησαν δώδεκα (12) άτομα.»
Εν συνεχεία, δίδεται η κατάσταση των 12 νεκρών: 7 από αδέσποτες σφαίρες και 5 κατά τις επιθέσεις των διαδηλωτών στα κτίρια του ΟΤΕ και του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Κανένας εξ αυτών δεν ήταν φοιτητής και όλοι τους ήταν εκτός του Πολυτεχνείου.
Ο τότε Αντιπρόεδρος της Βουλής Ισαάκ Λαυρεντιάδης ξεκαθάριζε, τον Νοέμβριο του 1987, σε επιστολή του προς τις εφημερίδες πως: «Η κομματική καπηλεία επροκάλεσε σύγχυσιν και σκοπίμως εκαλλιέργησε τον μύθον περί πολλών θυμάτων εντός του χώρου του Πολυτεχνείου, ενώ όπως απεδείχθη από υπευθύνους πηγάς και επίσημα στοιχεία, ουδέν θύμα υπήρξεν! … Επιτέλους είναι καιρός πλέον να σταματήση η διαστρέβλωσις της αληθείας και η δηλητηρίασις της κοινής γνώμης…
Με ασύστολα ψεύδη δεν στηρίζονται ιδανικά!»[7] Ο Ευάγγελος Αβέρωφ δήλωσε δημοσίως, στις 10 Μαΐου 1975 πως: «Δεν είμαι διατεθειμένος λόγω επιμόνου συνθηματολογίας περί ανυπάρκτων “πολυαρίθμων νεκρών” να βοηθήσω κι εγώ στην θεσμοποίησι μίας ψεύτικης ιστορίας
Τι συμπεράσματα μπορούμε να εξάγουμε εκ των ανωτέρω; Αρχικώς, ότι το κίνημα του Πολυτεχνείου ήταν ξενοκίνητο. Ο Πρύτανης του Πολυτεχνείου στο ημερολόγιό του ήταν ξεκάθαρος: «Το κίνημα στο Ε.Μ.Π. ήτο ξενοκίνητον και οι σπουδασταί του Ε.Μ.Π., αφελή θύματα.»
Οι ΗΠΑ ήταν δυσαρεστημένες μετά από την εχθρική προς αυτές στάση που τήρησαν οι Παπαδόπουλος και Μαρκεζίνης κατά τον πόλεμο του Yom Kippur. Δεδομένου και του πόσο ικανοί είναι οι Αμερικανοί σε ζητήματα ψυχολογικού πολέμου, οι φοιτητές κατέστησαν απλώς «άβουλα όργανα σκοτεινών δυνάμεων», όπως το θέτει ο Μαρκεζίνης.[9] Ο δε τότε Υπουργός Παιδείας Παναγιώτης Σιφναίος κατέθεσε τα εξής αληθή:
Πιστεύω ότι οι κινηθέντες τον Νοέμβριον ελάχιστοι φοιτηταί, δεν είχον την παραμικράν ιδέα του τι ετεκταίνετο… Οι οργανωταί – Έλληνες ή ξένοι ή και αμφότεροι… επέσπευσαν την εκδήλωσιν δια να την χρησιμοποιήσουν ως κάλυμμα της ιδικής των προμελετημένης εκδηλώσεως. Στόχος των άμεσος ήτο η πρόληψις των δηλώσεων Μαρκεζίνη και η ματαίωσις των εκλογών!
