Από : Prof. Άρης Μιχόπουλος, Ειδικός στα Ελληνικά Νέα της Αμερικής
Μερικές φορές εμφανίζονται κάποια τραγικά γεγονότα στην ιστορία μας και αντί να μας χωρίζουν, μας ενώνουν και βγάζουν το καλύτερο από εμάς. Τέτοιο γεγονός ήταν η τραγική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974. Η εισβολή ένωσε τον Οικουμενικό Ελληνισμό, δηλαδή τον Ελληνισμό στην Αμερική, την Αυστραλία, την Ευρώπη, ακόμη και την Ασία και την Αφρική ενάντια στη βάναυση εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Μας έφερε μνήμες από την Ελληνική Επανάσταση, όπου ο «κλήρος και λαός», δηλαδή κληρικοί και λαϊκοί, φτωχοί και πλούσιοι, ήταν όλοι ενωμένοι και έτοιμοι να αγωνιστούν για την αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας του νησιού μαζί με την ειρήνη και τη δικαιοσύνη. Ήταν τόσο συγκινητικό να διαδηλώνεις στη Λεωφόρο Πενσυλβάνια και να συναντάς Έλληνες από τον Καναδά και μέχρι τη Φλόριντα και το Τέξας, να διαδηλώνουν έξω από τον Λευκό Οίκο, φωνάζοντας «Kissinger, Killinger» και παρόμοια συνθήματα.
Ήταν συγκινητικό να βλέπεις αυτή τη «θάλασσα ανθρώπων», αυτή τη «λαοθάλασσα, Ντυμένος στα γαλανόλευκα και κρατώντας ελληνικές και αμερικανικές σημαίες, φωνάζοντας συνθήματα σχετικά με την περίσταση και γεμάτο με ένα ελληνικό πάθος που συνήθως δεν συναντάς στις ελληνικές διαδηλώσεις στις ΗΠΑ. Αυτή η συγκινητική σκηνή με ενέπνευσε αργότερα να γράψω το άρθρο «Η εισβολή της Αφροδίτης» για την Εφημερίδα της Ελληνικής Διασποράς.
Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος, μαζί με τους Επισκόπους του, είχαν ζητήσει από τις Κοινότητές τους να παράσχουν όλη την απαραίτητη υποστήριξη, οικονομική και οργανωτική, για τη μεταφορά όλων των ανθρώπων που ήθελαν να συμμετάσχουν στη Διαδήλωση της Ουάσιγκτον. Και αυτό εξηγεί, κατά κάποιον τρόπο, πώς μπορούσες να δεις λεωφορεία στην Ουάσιγκτον να έρχονται από την Καλιφόρνια και το Κολοράντο και πολλά άλλα από το Σικάγο, τη Βοστώνη και τη Νέα Υόρκη και άλλα κέντρα των Ελλήνων στην Αμερική.
Οι διαδηλώσεις στην Ουάσιγκτον και έξω από τον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη και πολλά άλλα κυβερνητικά κτίρια σε όλη τη χώρα, έδειξαν μια σπάνια ενότητα μεταξύ των Ελλήνων για να πετύχουν κάτι ανώτερο και ιερό. Είναι μια πολύ σπάνια περίπτωση να βρούμε τέτοια ομοφωνία στη φυλή μας, που είναι γνωστή περισσότερο για την αγάπη της στα «θέματα σπασίματος μαλλιών» και που χωρίζουμε τον εαυτό μας στη διαδικασία.
Και όλη αυτή η προσπάθεια έφερε τελικά κάποιους καρπούς. Το Κογκρέσο ψήφισε νόμο για να σταματήσει να παρέχει όπλα στην Τουρκία, επειδή έκανε κατάχρηση του δικαιώματός της να τα χρησιμοποιεί μόνο για αμυντικούς σκοπούς. Έτσι, ένα εμπάργκο όπλων έγινε πραγματικότητα που κράτησε από το 1974 έως το 1978. Δυστυχώς, το τουρκικό λόμπι και ορισμένοι από τους φίλους του στο Κογκρέσο έπεισαν το Κογκρέσο να αλλάξει γνώμη και να χαλαρώσει αυτά τα μέτρα. Στη συνέχεια, το Λόμπι μας πολέμησε σκληρά για να ελέγξει τη στρατιωτική και ξένη βοήθεια προς την Τουρκία.
Έτσι, πέτυχε να βασίσει οποιαδήποτε τέτοια βοήθεια προς την Τουρκία σε μια αναλογία 7:10, δηλαδή εάν η Ελλάδα έπαιρνε 70 εκατομμύρια δολάρια, η Τουρκία θα έπαιρνε 100 δολάρια. Αυτή η συμφωνία κράτησε για αρκετά χρόνια, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 έως ότου η Ελλάδα πρότεινε να καταργηθεί αυτή η βοήθεια και για τις δύο χώρες, καθώς δεν ήταν πια φτωχές χώρες.
Ενώ αυτή ήταν η εικόνα στις ΗΠΑ το καλοκαίρι του 1974, η εικόνα στην Ελλάδα ήταν εξίσου ρευστή αλλά για διαφορετικούς λόγους. Ο κύριος λόγος εκεί ήταν η πτώση της Ελληνικής Δικτατορίας που κράτησε επτά χρόνια (1967-1974) και ήταν εν μέρει υπεύθυνη για την τραγική εισβολή στην Κύπρο. Υπάρχει ένα ρητό για Έλληνες και Τούρκους που λέει το εξής: «Ελληνικός καυγάς, τουρκικός χαλβάς», δηλαδή ο ελληνικός καυγάς είναι ένα γλυκό δώρο (χαλβάς) στους Τούρκους. Και αυτό είναι πολύ σωστό εδώ, αφού η Τουρκία με διάφορα προσχήματα προχώρησε σε δύο ξεχωριστές εισβολές στο νησί. Ενώ η πρώτη (20-22 Ιουλίου 1974) ήταν αρκετά περιορισμένη (η Τουρκία πήρε το 3% της γης), η δεύτερη (14-16 Αυγούστου) ήταν μια επεκτατική και βάναυση εισβολή που τελικά έφερε υπό τουρκικό έλεγχο κοντά στο 36 % του νησιού.
Και είναι πολύ παράδοξο το γεγονός ότι η Τουρκία μιλά για κουρδική εξέγερση και τρομοκρατικές δραστηριότητες στη γη της, βρίσκοντας έτσι δικαιολογίες για εισβολές και μικρές εισβολές στο Ιράκ και τη Συρία στην εποχή μας, μιλώντας ταυτόχρονα για ανθρώπινα δικαιώματα. Και μιλάει για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που έχει το υψηλότερο ποσοστό φυλακισμένων δημοσιογράφων και άλλων ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα ή χώρα του ΝΑΤΟ . Ταυτόχρονα, παρείχε σιωπηρή έγκριση για την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, παίρνει ρωσικά όπλα που παραβιάζουν τους κανόνες του ΝΑΤΟ και παίζει αμφίβολο ρόλο ως μεσολαβητής μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ, προσποιούμενη ότι ανησυχεί για την κατάσταση στην Ουκρανία.
Είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι ΗΠΑ προχώρησαν μέχρι τέλους για να στηρίξουν την Ουκρανία και δικαίως για όσα υποφέρει από τη Ρωσία. Ωστόσο, οι ΗΠΑ δεν έχουν δείξει ανάλογο ενδιαφέρον και ζήλο για να ασχοληθούν με το Κυπριακό και το έχουν αφήσει αδρανές εδώ και σχεδόν μισό αιώνα! Αυτό ισχύει επίσης για τους περισσότερους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα την Αγγλία. Εδώ έχουμε μια ξεκάθαρη περίπτωση επιθετικότητας και κατοχής και οι σύμμαχοί μας κάνουν τα στραβά μάτια σε αυτό το θέμα. Θα μπορούσαν να έχουν ασκήσει την επιρροή τους όλα αυτά τα χρόνια για να βρουν μια ΔΙΚΑΙΩΣ και ΔΙΑΡΚΕΙΑ λύση.
Η περίπτωση της Ουκρανίας έδειξε ξεκάθαρα ότι «όταν υπάρχει θέληση, υπάρχει τρόπος!».Οι ΗΠΑ και οι άλλοι σύμμαχοί μας έδωσαν δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια για να στηρίξουν την Ουκρανία. επέλεξαν να υποστούν τις συνέπειες ενός ρωσικού εμπάργκο πετρελαίου και χρυσού και έσπευσαν να δεχτούν δύο νέα μέλη στην οικογένεια του ΝΑΤΟ. Και ποιος είναι ο μόνος διαφωνητής; Τουρκία πάλι.
Και τώρα έχετε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να λυγίζουν προς τα πίσω για να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις της Τουρκίας, που απειλεί την κυριαρχία των ελληνικών νησιών. Αν οι ΗΠΑ και οι άλλοι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ είχαν ασκήσει τη μισή ή και λιγότερη οικονομική και άλλη επιρροή τους σε αυτό το αδίστακτο κράτος που παίζει το ρόλο του νταή της Μέσης Ανατολής, τότε το Κυπριακό θα είχε λυθεί εδώ και πολύ καιρό. Έτσι, εδώ οι ΗΠΑ, η ΕΕ και οι σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ έχουν ένα πρόβλημα να αντιμετωπίσουν και να λύσουν εάν πιστεύουν πραγματικά στη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Διαφορετικά, μπορεί να γίνουμε μάρτυρες μιας άλλης τραγικωμωδίας στη διεθνή πολιτική.
hellenicnews.com
