Ο χρηματοπιστωτικός τομέας και οι αγορές κεφαλαίων συνδέονται με έναν τρόπο αρκετά πολύπλοκο όπου υπάρχουν κρυφές συμμαχίες και αντιπαλότητες τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο αλλά και όπου κράτη μπορούν να βρεθούν να ανταγωνίζονται εταιρίες στην προσπάθεια τους να προσελκύσουν δανειακά κεφάλαια με φθηνό κόστος.
Το όνομα του παιχνιδιού είναι ‘ρευστότητα’ και το επώνυμο ‘ρίσκο’.
Όταν οι διεθνείς επενδυτές της αγοράς χρέους έχουν άφθονη ρευστότητα και όταν το ρίσκο είναι χαμηλό, τότε η πρόσβαση σε δανειακά κεφάλαια είναι εύκολη και το κόστος μικρό.
Μερικές φορές, η αύξηση του ρίσκου σε μία κατηγορία ομολόγων μπορεί να οδηγήσει σε ανάλογη μείωση του ρίσκου σε μία άλλη.
Ήταν ο κύριος Παναγιώτου που σε αποκλειστική του πρόβλεψη είχε υποστηρίξει πριν το ξέσπασμα της ‘ελληνικής κρίσης’ ότι αυτή θα οδηγούσε σε μείωση του κόστους δανεισμού για τη Γερμανία και τις ΗΠΑ, όσο οι επενδυτές θα αναζητούσαν την ασφάλεια στην ‘αγκαλιά’ των ισχυρότερων κρατών του κόσμου, όπως και τελικά συνέβη.
Η ‘ελληνική κρίση’ οδήγησε σε αύξηση του συστημικού ρίσκου που συνδέεται με τον κρατικό δανεισμό στην Ευρώπη και επηρέασε αρνητικά τις περιφερειακές οικονομίες αγγίζοντας ακόμη και την Ιταλία και το Βέλγιο.
Καθώς κράτη και τράπεζες συνέδεσαν τις μοίρες τους, με τα πρώτα να εγγυώνται τη φερεγγυότητα των δεύτερων και τις δεύτερες να βρίσκονται εκτεθειμένες στην αμφισβητούμενη φερεγγυότητα των πρώτων, το κόστος δανεισμού αυξήθηκε και για τις τράπεζες πολλών ευρωπαϊκών κρατών.
Το αποτέλεσμα ήταν επενδυτικά κεφάλαια αρκετών τρισεκατομμυρίων δολαρίων να γίνουν διστακτικά ως προς την προοπτική δανεισμού ευρωπαϊκών κρατών και τραπεζών και να απαιτήσουν πολύ υψηλά επιτόκια.
Τα επιτόκια έγιναν σε πολλές περιπτώσεις απαγορευτικά και κράτη και τράπεζες εγκατέλειψαν την αγορά κεφαλαίων και αναζήτησαν δανεικά από την ΕΚΤ και τους μηχανισμούς στήριξης. Η σε ιστορικά επίπεδα αύξηση του κρατικού και τραπεζικού ρίσκου πτώχευσης στην Ευρώπη, ωφέλησε τον ιδιωτικό τομέα και οδήγησε σε μείωση του εταιρικού ρίσκου πτώχευσης, καθώς οι μεγάλες εταιρίες έφτασαν να εμφανίζονται πιο φερέγγυες από τα κράτη.
Τα ασφάλιστρα των εταιρικών ομολόγων μειώθηκαν και τα επιτόκια δανεισμού έπεσαν το 2010 στο 3,36% από το 7,41% στο οποίο βρισκόταν το 2009!
Η θεαματική πτώση στο κόστος εταιρικού δανεισμού μεταφράζεται σε κέρδη 4,05 εκ δολαρίων ετησίως ανά 100 εκ δολαρίων ομολόγων που πουλήθηκαν.
Τα επιτόκια αυτά είναι τόσο χαμηλά που επιτρέπουν σε εταιρίες που μέχρι το 2009 δανείζονταν με κόστος Τζαμάικας το 2010 να δανειστούν με το κόστος που απολαμβάνουν οι ΗΠΑ ή η Γερμανία.
Και καθώς το κόστος μειώθηκε θεαματικά και η ρευστότητα ήταν τεράστια οι εταιρίες έσπευσαν να δανειστούν με το … τσουβάλι, αναχρηματοδοτώντας όλες τις ανάγκες τους και απογειώνοντας το ύψος των εταιρικών ομολόγων που πουλήθηκαν στα 3,19 τρις δολάρια.
Έτσι, με αφορμή την ελληνική κρίση και την κλιμάκωση της εξαιτίας της εγκληματικής αδράνειας της Γερμανίας εκατοντάδες εταιρίες σε όλον τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και πολλές γερμανικές, θα κερδίζουν 4 εκ δολάρια ανά έτος στα επόμενα χρόνια για κάθε 100 εκ δολάρια που δανείστηκαν.
Οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν ‘ουδέν κακόν αμιγές καλού’ και η ‘ελληνική κρίση’ φρόντισε να αποδείξει την ισχύ αυτού του ρητού με τον πλέον δραματικό τρόπο./Analitis
