Η Ελληνική διασκέδαση πριν από 20-30 χρόνια έζησε τις μεγαλύτερης δόξες της, εποχές που δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε ως γνήσιοι γλεντζέδες.
Την εποχή των δεκαετίων ΄60 – ΄70 και αρχές του ’80 στα μπουζουκομάγαζα των Αθηνών, της Θεσσαλονίκης, και όχι μόνο, ήταν σημείο αναφοράς για εφοπλιστές, βιομηχάνους, εγχώριας και διεθνούς εμβέλειας, καλλιτέχνες (εικαστικοί, ηθοποιοί, χορευτές, κ.τ.λ.π), αθλητές προπονητές, Υπουργοί, πολιτικοί και πολλοί άλλοι.
Τα δε προγράμματα τους ήταν πλούσια τόσο σε ρεπερτόριο, όσο και σε θέαμα, με τα ανεπανάληπτα μπαλέτα, Ελλήνων και άλλων χορών.
Στο πάλκο επάνω από 5 μπουζούκια έπαιζαν ρυθμικά τις πενιές τους, προκαλώντας δέος. Τα δε καλλιτεχνικά προγράμματα ήταν σχήματα με τραγουδιστές, βαριά ονόματα του πενταγράμμου, για τα οποία γινόταν μεγάλες ζημιές, και πολύ χαρτούρα από μερακλήδες θαμώνες.
Στα μπουζούκια κυριαρχούσε το σπάσιμο των πιάτων, τα αναμμένα ποτά πάνω στην πίστα, οι ακριβές σαμπάνιες που πήγαιναν και έρχονταν σαν να ήταν νερό. Οι παραγγελιές σερί, για να πέφτει βροχή η χαρτούρα. Έτσι δούλευαν τα μπουζουκομάγαζα με τους ζημιάρηδες καλλιτέχνες και μέχρι τις 8 το πρωί, βλέπεις ήταν άλλες εποχές!!!!!!
Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός πως οι επιχειρηματίες των μπουζουκομάγαζων πάντα είχαν ξεχωριστά στην κάβα τους Γαλλικές πανάκριβες σαμπάνιες Dom Perignon, που μόνο η μία στοίχιζε την εποχή εκείνη 350 χιλιάδες δραχμές, ενώ το ένα λίτρο γάλα τότε στοίχιζε 0,80 λεπτά της δραχμής.
Τις παρήγγειλαν αποκλειστικά σε μεγάλες ποσότητες κάθε φορά οι εφοπλιστές , Σταύρος Νιάρχος, Αριστοτέλης Ωνάσης, ο πετρελαιάς Tom Papas (Θωμάς Παπαδόπουλος)που ύδρισε την “ΕΣΣΟ ΠΑΠΠΑΣ” σήμερα λέγεται ΕΚΟ.
Τα ίδια γούστα είχε και ο μερακλής εκδότης της εφημερίδας “Μακεδονίας” Γιάννης Βελλίδης.
Πρωταθλητές καλλιτέχνες στην καλύτερη εποχή της Ελληνικής διασκέδασης ήταν οι:
Στέλιος Καζαντζίδης, Στράτος Διονυσίου, Μ. Αγγελόπουλος, Γιάννης Πουλόπουλος, Γρηγόρης Μπιθικώτσης, Μαρινέλλα,Ρίτα Σακελλαρίου,Β.Μοσχολιού, Τόλης Βοσκόπουλος, Πόλυς Κερμανίδης Σταμάτης Κόκοτας, Σωτηρία Μπέλλου, θάλεια, Χριστάκης, οι συνθέτες Γιώργος Ζαμπέτας, Β. Τσιτσάνης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Μάρκος Βαμβακάρης, αργότερα Μάκης Χριστοδουλόπουλος, Γιάννης Πάριος, Ε. Βιτάλη. Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου, Μανώλης Μητσιάς, Θέμης Αδαμαντίδης, Δημήτρης Γεωργόπουλος, Ζαφείρης Μελάς, Βασίλης Καρράς, Πασχάλης Τερζής, Σταμάτης Γονίδης, και πάρα πολλοί άλλοι.
Γι΄ αυτούς τους ζημιάρηδες καλλιτέχνες έσπαζαν εκατομμύρια πιάτα, ξόδευαν εκατομμύρια φιάλες από σαμπάνιες , έβαζαν φωτιά στην νύχτα των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης, και το χρήμα έρεε άφθονο.
Σήμερα πλέον στα νυχτερινά κέντρα τίποτα δεν γίνεται απ΄ αυτά.
Και αυτό γιατί τα τελευταία 10 χρόνια η Ελληνική μουσική μπασταρδεύτηκε με ξένους ρυθμούς, τα προγράμματα στα κέντρα είναι ανιαρά, χωρίς κέφι, από καλλιτέχνες που δεν επενδύουν σοβαρά στο επάγγελμα τους, άλλα βλέπουν μόνο την αρπαχτή κονόμα, με αποτέλεσμα από τα νυχτερινά κέντρα να διώξουν σιγά – σιγά τους μερακλήδες πελάτες, καταντώντας τα κέντρα να δουλεύουν από 7ημερα , 2ημερα και αυτό με το ζόρι, δικαιολογώντας την άσχημη αυτή πορεία των νυχτερινών κέντρων, ότι δήθεν φταίει η οικονομική κρίση.
Και όμως,ειναι γεγονός πως σε όποιο νυχτερινό κέντρο υπάρχει ακόμα πρόγραμμα με καλό λαϊκό τραγούδι, αυτό είναι γεμάτο ακόμα και με την κρίση, ζπάνε πόρτες. (Βλέπει Β. Καρρά, Σ. Γονίδη, Ζ. Μελά, Θ. Αδαμαντίδη).
Το ίδιο ισχύει και για τα ραδιόφωνα που παίζουν ακόμα λαϊκό τραγούδι, είναι μπροστά και μάλιστα με διαφορά.
Η κουλτούρα μας έτσι πως κατάντησε περνά σε άλυη φάση, και σε λίγα χρόνια ούτε που θα θημόμαστε ποιοί είμαστε πραγματικά .
