H μάχη για την επιτυχία, τα όνειρα και τα παράπονά τους
Με το “σπαθί” τους και με ελάχιστη βοήθεια από την πολιτεία και την κοινωνία, όπως λένε, δύο νεαροί αθίγγανοι, με καταγωγή από τους Σοφάδες του νομού Καρδίτσας, ο Παναγιώτης Χαρίτος και ο Παναγιώτης Λαβίδας, βγήκαν νικητές από την “τιτάνια μάχη” των πανελλαδικών εξετάσεων, έχοντας καταφέρει να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Είναι οι πρώτοι φοιτητές από τη φυλή τους, σε ολόκληρη τη Θεσσαλία, που κατόρθωσαν να εισαχθούν στο πανεπιστήμιο, με την πολύτιμη στήριξη και ολόθερμη συμπαράσταση των γονιών τους.
Η πορεία του Παναγιώτη Χαρίτου- φοιτητή πλέον στο Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης Θράκης- προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση κάθε άλλο παρά στρωμένη με ροδοπέταλα ήταν.
Αφού τελείωσε το δημοτικό, στο οποίο φοιτούσαν τσιγγανόπουλα, έπρεπε να συνεχίσει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση σε σχολείο, όπου φοιτούσαν κι άλλοι μαθητές κι εκεί ήρθε αντιμέτωπος, όπως μας λέει, με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, σε μια τέτοια περίπτωση, κάθε τσιγγανόπουλο.
“Μα πώς είναι δυνατόν, ένα παιδί (τσιγγανόπουλο) να ανταπεξέλθει στις σχολικές υποχρεώσεις, και ακόμη περισσότερο να ανταγωνιστεί τους συμμαθητές του, οι οποίοι έχουν επαφή με τη μητρική, ελληνική γλώσσα μεγαλύτερη απ’ αυτό, με δεδομένο ότι το τσιγγανόπουλο αρχίζει να μαθαίνει τα ελληνικά στα δέκα του χρόνια;”, αναρωτιέται ο Παναγιώτης.
Ένα άλλο, βασικό κοινωνικό πρόβλημα, με το οποίο ήρθε αντιμέτωπος και ο ίδιος ως μαθητής, είναι ότι, τα παιδιά της κοινότητας των Ρομά δεν έχουν μόνιμη κατοικία και ζουν σε αυτοσχέδιες κατασκευές, παραπήγματα (καλύβες και παράγκες) ή κάποιου άλλου είδους προσωρινό κατάλυμα.
“Εγώ, δεν είχα την πολυτέλεια να έχω δικό μου δωμάτιο, όπου θα μπορούσα να διαβάσω, να κάνω τα μαθήματά μου ή να φέρνω δυο φίλους, που είχα αποκτήσει στο σχολείο”, λέει, με παράπονο, ο Παναγιώτης.
Για να βρει λίγη ησυχία για μελέτη κατέφευγε στο … αυτοκίνητο, αφού στην παράγκα, όπου έμενε, τα άτομα ήταν πολλά και τα βράδια δεν είχε φως.
“Για να ενταχθεί ένα παιδί με διαφορετικές νοοτροπίες και καταβολές σε μια κοινωνία γεμάτη όνειρα και προσδοκίες, όπως η ελληνική, όχι μόνο είναι δύσκολο αλλά κι έως αδύνατον”, τονίζει. Ο ίδιος, ωστόσο, κατάφερε να κάνει το αδύνατο δυνατό. Η “δίψα” για μάθηση και η θέλησή του τον οδήγησαν, όχι μόνο να ενταχθεί πλήρως στον κοινωνικό ιστό, αλλά και να αφήσει πίσω του νοοτροπίες, καταβολές και συνήθειες, που, όπως λέει, φράζουν τα όνειρα και τις προσδοκίες πολλών νέων για ένα καλύτερο αύριο.
“Οι σημερινοί νέοι (τσιγγανόπουλα) της εποχής μου ελπίζουν και πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα μπορέσουμε κι εμείς, ως Έλληνες πολίτες, να μπορέσουμε να υπερηφανευόμαστε για τα παιδιά μας σε όλες τις σχολικές βαθμίδες και να αξιώσουμε να δούμε ως κοινωνία ένα καλύτερο μέλλον τόσο για εμάς όσο και για τις επερχόμενες γενιές”, υπογραμμίζει ο Παναγιώτης.
Και προσθέτει: “Κάθε κοινωνία αποτελείται από ένα μωσαϊκό χαρακτήρων, ετερόκλητα στοιχεία που συνιστούν την ποιοτική ομοιογένειά της. Για να μπορέσει, όμως, αυτή η κοινωνία των διαφόρων ατόμων να επιβιώσει στο ιστορικό ‘γίγνεσθαι’, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η παιδεία και η μόρφωση, η οποία απέχει από την κοινωνία μας”.
Εδώ και πολλά χρόνια, συμπληρώνει, γίνονται κοπιώδεις προσπάθειες από διαφόρους φορείς του ελληνικού κράτους να μπορέσουν και οι Έλληνες τσιγγάνοι να ενταχθούν μέσα στην ελληνική κοινωνία. Όμως αυτό, όπως λέει, είναι μάταιο, “είτε επειδή δεν παρέχεται ορθή παιδεία είτε διότι το κράτος δεν λαμβάνει υπόψη του τις άθλιες κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης, γεγονός το οποίο πλήττει την κοινωνία και εμποδίζει τα τσιγγανόπουλα να προσαρμοστούν και να ενταχθούν σ’ έναν κανονικό κόσμο”.
Ο Παναγιώτης Λαβίδας έδωσε τη δική του “μάχη” και κατάφερε να εισαχθεί στο ΤΕΙ Λογιστικής Λάρισας. Διάβαζε, μας λέει, ειδικά προς το τέλος της σχολικής χρονιάς, σχεδόν νυχθημερόν, για να καταφέρει αυτό που είχε βάλει ως στόχο ζωής. Η μοναδική βοήθεια που είχε σ’ αυτή τη μεγάλη προσπάθεια ήταν, σε μικρό βαθμό, η ενισχυτική διδασκαλία, καθώς το φροντιστήριο είναι μια άγνωστη λέξη γι’ αυτόν, αφού τα χρήματα ήταν λιγοστά και δεν επέτρεπαν τέτοιου είδους …πολυτέλειες.
“Δεν είχα χρήματα μας να κάνω μαθήματα σε φροντιστήριο κι έτσι μόνος μου και με συνεχές διάβασμα προσπαθούσα να καλύψω τα κενά που είχα”, μας λέει. Δεν παραλείπει, ωστόσο, να ευχαριστήσει τους μεγάλους συμπαραστάτες σ’ αυτό το δύσκολο αγώνα, τους γονείς του, οι οποίοι, όπως μας λέει, πάντα τον έσπρωχναν προς το διάβασμα, τη μελέτη.
Ο Παναγιώτης μπορεί να κατάφερε να δώσει “σάρκα και οστά” στο όνειρό του για σπουδές, αλλά τα προβλήματα γι’ αυτόν δεν τελειώνουν εδώ. Θα πρέπει, οπωσδήποτε, να βρει θέση στη φοιτητική εστία, καθώς οι οικονομικές δυνατότητες της οικογένειας δεν τού επιτρέπουν εναλλακτικές λύσεις.
“Πιστεύω πως η Πολιτεία πρέπει να μας βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση γιατί μ’ αυτό τον τρόπο θα βοηθήσει και άλλα παιδιά Ρομά στη συνέχεια να κάνουν το ίδιο”, λέει χαρακτηριστικά.
του Α. Ζώη -ΑΠΕ
