Η απόρριψη του σχεδίου Ανάν πρέπει να μας παραδειγματίζει. Οι υποστηρικτές του κατάπτυστου σχεδίου έλεγαν ότι, αν απορριφθεί, τότε η Κύπρος θα απομονωθεί και θα… αφανισθεί. Όμως ο αδίστακτος εκφοβισμός και εκβιασμός δεν έπιασε τόπο και ο αείμνηστος Τάσος Παπαδόπουλος κατέχει πλέον περίλαμπρη θέση στην ιστορία του Κυπριακού Ελληνισμού.
Εμείς εδώ στην Ελλάδα είμαστε αναποφάσιστοι και «κιοτήδες». Υποχωρητικοί και ενδοτικοί. Με πολύ μεγάλη ευχέρεια συναντάμε στον δρόμο μας Αμερικανόφιλους, Γερμανόφιλους, Αγγλόφιλους, Ρωσόφιλους, Γαλλόφιλους πολιτικούς και αναζητάμε με το πυροφάνι του Διογένη… Ελληνοέλληνες! Αδόκιμος ο όρος, αλλά αναγκαίος για να επισημανθεί η σύγχρονη κατάντια μας. Αντί να χαράσσουμε εξωτερική πολιτική στη βάση των πάγιων και διαχρονικών συμφερόντων μας και αντί γνώμονας των συμμαχιών μας να είναι αταλάντευτα η υπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος, συμπεριφερόμαστε με δουλοπρέπεια και ενισχύουμε τον υποτελή χαρακτήρα αυτής της πολιτικής. Δεν μας αγαπάνε οι ξένοι. Απλώς έχουμε την ανάγκη τους και έχουν και αυτοί τη δική μας ανάγκη, της χώρας, που γεωστρατηγικά ομνύει και αποδεδειγμένα επιδιώκει τη σταθερότητα στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου.
Θα πείτε ότι τούτη η θεωρία είναι ανέξοδη, φλύαρη και αναποτελεσματική, από την ώρα που γείτονά μας έχουμε έναν ταραξία και «κατσαπλιά» της διεθνούς πολιτικής σκηνής, που δεν θα παρατήσει το «όραμα» της νεοθωμανικής «γαλάζιας πατρίδας», αν δεν μας «ρίξει στη θάλασσα». Μπορεί να κοιμάται και να ξυπνάει με τις ονειρώξεις του ο Ερντογάν. Το θέμα είναι εμείς με ποιο πλευρό κοιμόμαστε και με ποιο ξυπνάμε. Θέλω να πω ότι οφείλουμε να είμαστε ευέλικτοι και αποφασιστικοί. Και κυρίως γενναίοι. Γιατί ναι, απαιτείται γενναιότητα για να ορίσουμε επιτέλους ΑΟΖ και να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα, έτσι ώστε όχι μόνο να επικαλούμαστε, αλλά και να εφαρμόσουμε στην πράξη το Διεθνές Δίκαιο.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αν και βιώσαμε τη Μικρασιατική Καταστροφή, αυτός ο πολιτικός που διπλασίασε την Ελλάδα αλλά και συνήργησε στον διχασμό της, στην πιο σπουδαία παρτίδα του με την ιστορία πήγε στη Λοζάνη και υπέγραψε τη Συνθήκη, που μας κρατάει ακόμη όρθιους, με τη νοοτροπία και την ψυχολογία του νικητή! Με την ίδια νοοτροπία και πίστη που είχαν όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις «ορδές» των υποστηρικτών του σχεδίου Ανάν ο Τάσος Παπαδόπουλος και ο Κώστας Καραμανλής.
Σήμερα το βάρος της υπεράσπισης των εθνικών μας δικαίων είναι στους ώμους του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, που δύο-τρεις φορές τελευταίως επικαλέστηκε τον Ελ. Βενιζέλο. Όμως για να του μοιάσει, κατά τις πτυχές που είναι αξιομνημόνευτη η εθνική προσφορά του προγόνου του, πρέπει να αλλάξει «μυαλά». Να εγκαταλείψει την ιδέα της συνθηκολόγησης με τους Τούρκους, της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και της συνεκμετάλλεσυης του Αιγαίου. Να συναισθανθεί ότι είναι «εχθρός» μας η Γερμανία και από εκεί και πέρα να δει με πολυδιάστατο μάτι την εξωτερική μας πολιτική. Γιατί μέχρι τώρα είναι δεδομένος και προβλέψιμος. Δεδομένος στην πλευρά των «Δημοκρατικών» των ΗΠΑ, γεγονός που δεν ενθουσιάζει τον Τραμπ. Σαν να αποκλείει την επανεκλογή του –και αν διαψευσθεί–, να μη «βλέπει» ότι τότε ο Ρεπουμπλικάνος θα συμμαχήσει με τον Πούτιν για να ανακόψουν την πορεία της καλπάζουσας Κίνας.
Κοντολογίς, η αφύπνιση, η εθνική ενότητα και μία συμπεφωνημένη σφαιρική, θαρραλέα εξωτερική πολιτική, εξαιρουμένης της Γερμανίας από τον σχεδιασμό, θα μας επιτρέψει να αποφύγουμε τον όποιο εθνικό ακρωτηριασμό.
του Νίκου Ι. Νικολόπουλου
Προέδρου του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος
