Οι Τουρκικές προκλήσεις δε αντιμετωπίζονται με Ευρω-ευχολόγια, απαιτούν εθνικό σχεδιασμό και αφύπνιση!
Του Στάθη Τσομίδη.
Η παράνομη και καταχρηστική, κράτηση των δύο Ελλήνων Αξιωματικών, στις τουρκικές φυλακές, χωρίς την απόδοση κατηγορίας, αλλά και η «αιφνιδιαστική», προσφυγή στις εκλογές από πλευράς του Ερντογάν, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μοντέλο για τις επόμενες μέρες, αλλά ίσως και μήνες, στο σύνολο των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Σε μια περίοδο μάλιστα, που η αναμενόμενη “έξοδος από τα μνημόνια”, στρέφει το ενδιαφέρον στο εσωτερικό πεδίο, και τα εθνικά θέματα βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη (π.χ. Σκοπιανό, ΑΟΖ κ.λ.π.), οι όποιες αναταράξεις στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις, έχουν άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινότητα του πολίτη.
Τα αδιέξοδα του Erdogan
Η επιθετική πρακτική, και πολύ περισσότερο ρητορική του Ερντογάν, δεν είναι μόνον για εσωτερική κατανάλωση. Ο “Σουλτάνος”, πιεζόμενος από το μεταβαλλόμενο διεθνές σκηνικό (προσέγγιση Βόρειας-Νότιας Κορέας), αλλά και την μερική σύμπλευση της Ευρώπης με την Αμερική (συνάντηση Τραμπ, με Μακρόν και Μέρκελ), διαπιστώνει ,ότι μια στρατιωτική επιχείρηση στον Αφρίν, δεν του δίνει τα οφέλη που ανέμενε όσο το πρόβλημα της επίλυσης του “Συριακού θέματος”, προσκρούει στην Ρωσική άρνηση. Την ίδια στιγμή, η οικονομική κατάσταση στην Τουρκία, βαίνει επιδεινούμενη, με τους οίκους αξιολόγησης να υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητά της, το δημόσιο χρέος της να αυξάνει συνεχώς,και οι όποιες επενδύσεις να μην αποδίδουν όσο πριν μερικά χρόνια. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο, ότι αυτές τις μέρες ανακοινώθηκε ότι η Τουρκία, όπως και η Γερμανία, επανέκτησε τον χρυσό που φυλασσόταν σε άλλες χώρες.
Η κατάσταση στην Ελλάδα
Από την άλλη πλευρά, η ελληνική κυβέρνηση , με μόνιμο στραμμένο το ενδιαφέρον της στον οικονομικό τομέα, προσπάθησε και προσπαθεί, να υποβαθμίσει τις τουρκικές προκλήσεις, ακόμη και μετά τον εμβολισμό του λιμενικού σκάφους, αλλά και τον άδικο χαμό του ιπτάμενου μετά από εμπλοκή με τουρκικά αεροσκάφη στο Αιγαίο. Όσο κι αν θα το ήθελε, η κυβέρνηση, πέραν του πολύ σημαντικού καταδικαστικού ψηφίσματος, από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την κράτηση των Ελλήνων Αξιωματικών, η πρόσφατη ομιλία του Γιούνκερ στην Ελληνική Βουλή, μόνον ως αποτυχία μπορεί να θεωρηθεί. Τα ευχολόγια, και οι μεγαλοστομίες, για κοινή ταύτιση μεταξύ Ευρώπης και Ελλάδος, όταν μάλιστα, έχει επιβληθεί η κατά προτεραιότητα αποπληρωμή των δανείων από το υπέρ-πλεόνασμα, και καμιά κοινή εξωτερική πολιτική, ευρωπαϊκή, δεν εκδηλώνεται, γιατί δενυπάρχει, επαναφέρει την διπλωματική μοναξιά της χώρας που ανέκαθεν υπήρχε όταν βρισκόταν σε κρίσιμες περιστάσεις.
Μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, ανακοινώθηκε, για να διαψευστεί την επομένη και η ενοικίαση δύο γαλλικών φρεγατών, που θα βοηθούσαν στην συνεχή περιπολία στο Αιγαίο, την στιγμή που πέρα από τις παραβιάσεις, οι ροές των προσφύγων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, από την αρχή του χρόνου και αναμένεται να αυξηθούν και κατά την διάρκεια του καλοκαιριού. Μόνον, ως αστεϊσμός, μπορεί να θεωρηθεί, ο τρόπος ανακοίνωσης και υπαναχώρησης στο συγκεκριμένο θέμα, από τους αρμόδιους. Και βέβαια, ούτε το θέμα προσφέρεται για “πλάκα”, ούτε όμως και οι στιγμές είναι κατάλληλες.
Η αδιαφορία των συμμάχων
Οι “σύμμαχοί” μας, όπως πάντοτε, ενδιαφέρονται να πουλήσουν ή και να νοικιάσουν πολεμικό υλικό, αρκεί η τιμή να είναι συμφέρουσα και η αποπληρωμή εξασφαλισμένη. Κι έτσι και τώρα λειτούργησαν. Το αν και κατά πόσο, η συγκεκριμένη ενοικίαση, εξυπηρετεί και την στρατιωτική ανάπτυξη της χώρας, ίσως, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Γιατί αν η ανάγκη υπήρχε, και αυτές οι ανάγκες δεν δημιουργούνται από την μια μέρα στην άλλη, η παραγγελία και κυρίως η αγορά θα είχε γίνει πολύ πιο πριν, ή θα είχε χρονο-τοποθετηθεί στο εγγύς μέλλον. Η χώρα μας, για άλλη μια φορά, με δεδομένη την αμφιθυμία του Ερντογάν, καλείται να υπερασπιστεί όχι μόνον την ακεραιότητά της, αλλά και τα ευρωπαϊκά σύνορα, ως πλήρως ταυτισμένη με την ευρωπαϊκή λογική, και τις ευρωπαϊκές αξίες. Κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα στον τομέα της λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού, αλλά και της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το πρόβλημα είναι, ότι οι εσωτερικές συνθήκες είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν αισιοδοξία, σε τυχόν θερμό επεισόδιο.
Η έλλειψη εθνικής συναίνεσης
Από καμία πλευρά, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, δεν γίνεται η παραμικρή προσπάθεια δημιουργίας μια εθνικής συναίνεσης τουλάχιστον σε επίπεδο εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Οι μακροοικονομικοί δείκτες που εμφανίζουν θετικές εξελίξεις, σε τίποτε δεν επηρεάζουν την καθημερινότητα, ώστε ο πολίτης να αρχίσει να αισθάνεται πιο ασφαλής, ώστε να ενδιαφερθεί και για τα εθνικά θέματα. Κυρίως, όμως, η παντελής έλλειψη σχεδίου για την επόμενη μέρα, από τις πολιτικές δυνάμεις, δημιουργεί ένα τοπίο στην ομίχλη, σε μια χώρα που πλήττεται τα τελευταία χρόνια από την βαρυχειμωνιά. Όσο οι πολιτικές δυνάμεις διαφωνούν για την “καθαρή” ή μη έξοδο από τα μνημόνια, και καταναλώνουν τον χρόνο τους οι μεν στην διατήρηση και οι άλλοι, στην κατάκτηση της εξουσία, το κάρο δεν πρόκειται να προχωρήσει.
Όλοι όσοι βρίσκονται στην παραγωγή, και εισφέρουν με τους φόρους τους όσους πλέον μπορούν να αντέξουν, καθημερινά νιώθουν νικημένοι και χωρίς να βλέπουν ένα όραμα, ένα μετρήσιμο σχέδιο για την επόμενη δεκαετία τουλάχιστον. Η πώληση των δημόσιων αγαθών, και το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας, ούτε σχέδιο είναι, ούτε δίνει καμιά προοπτική. Φτάνουν μερικοί στο σημείο να μην ενδιαφέρονται για τον πραγματικό κίνδυνο που υπάρχει εξ Ανατολών, οι δε, πιο χυδαίοι καταπατούν συμβολικά, το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.
Συμπέρασμα
Υπάρχει ακόμη ελπίδα, θα αναρωτηθεί κάποιος. Η απάντηση είναι ΝΑΙ. Υπάρχει, γιατί υπάρχουν εντός και εκτός,πλέον, της Ελλάδας, δυνάμεις που δεν μετέχουν στο πολιτικό-κομματικό γίγνεσθαι, αλλά είναι πατριώτες και όχι οπαδοί, μισθοφόροι ή κοράκια. Αυτοί, που δεν είναι λίγοι, δεν θα αργήσει να λάβουν πρωτοβουλίες. Το θέμα είναι να μην τις λάβουν με αφορμή μια νέα εθνική τραγωδία, όπως στην περίπτωση της Κύπρου το 1974.
Όσο οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται σε ένταση και το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό θυμίζει εμφύλιο-πολεμικές εποχές, φοβάμαι ,ότι μπορεί να ξαναζήσουμε την Ιστορία. Και είναι γνωστό, ότι η Ιστορία όταν επαναλαμβάνεται, τότε είναι ή φάρσα ή τραγωδία.
Στάθης Τσομίδης, Δικηγόρος.
