-
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ “ΚΡΙΣΗΣ”Πολλές φορές τα τελευταία οκτώ χρόνια, άκουσα από εντολείς μου,που έφτασαν απελπισμένοι από την φορο -καταιγίδα, και τον απηνήπόλεμο-εισπρακτικό- των Τραπεζών,στο γραφείο μου,και εσείς τί κάνετε?Συνήθως πρόκειται για ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, που έχουν ακόμηστο DNA τους, την ξεχασμένη λειτουργία της Δικαιοσύνης και των
Λειτουργών της, δηλαδή και των Δικηγόρων. Αυτές οι απόψεις,δημοκρατικό κεκτημένο, παλαιότερων χρόνων, που σημάδεψαν την χώραμας, κυρίως την δεκαετία του 1960,είναι μεν διαδεδομένες στουςμεγαλύτερους σε ηλικία, σε αντίθεση με τους νεώτερους, που ουσιαστικάόποια συμβουλή και αν τους παράξει, αυτοί μονίμως ρωτούν για τα έξοδακαι την αμοιβή, χωρίς ,σχεδόν ποτέ, στον ισολογισμό τους, να σταθμίσουνκαι την έννοια του πολίτη.Βέβαια , όσο κανείς -και κυρίως ο γράφων- δεν απαιτεί από τον άλλονα είναι ο “ήρωας της καθημερινότητα”, τόσο οι σκέψεις και οι αμφιβολίεςμου γιγαντώνονται, όταν τυχαίνει να ακούσω ότι άλλοι Συνάδελφοί μου,συμβούλεψαν “να τα βρείτε με την Τράπεζα, το Κράτος, την Εφορία”κ.λ.π.Όχι ,βέβαια, γιατί διατρέχομαι από μια ιδέα δικομανίας, αλλά κυρίως γιατίοικτίρω των όποιο Λειτουργό της Δικαιοσύνης, δείχνει, δια των νομικώντου γνωμοδοτήσεων, ότι έχει παραιτηθεί και δεν μπορεί, να συμβουλεύσεικαι να ενεργήσει, υπέρ του εντολέα του, όταν πρόκειται να συγκρουστεί μετις Αρχές,δηλαδή την Εξουσία.Αυτή η τακτική, που βέβαια δεν έχει να κάνει με την νομικήσυμπαράσταση κατά το στάδιο των διαπραγματεύσεων με εξωδικαστικόσυμβιβασμό,φανερώνει οτι στις μέρες μας, ο κλάδος μας, πόρρω απέχειαπό τους παλαιότερους Συναδέλφους, ακόμη και της δεκαετίας του 1990. ΟΔικηγόρος και τότε αλλά κυρίως τώρα, την περίοδο της οικονομικής, καιόχι μόνον κρίσης, είναι ο άνθρωπος που με την γνώση του, και την εμπειρίατους, πρέπει και υποχρεούται να εξαντλήσει όλα τα νόμιμα μέσα για ναπροστατεύσει τον εντολέα του, πριν του υποδείξει να συμβιβαστεί.Αυτή όμως η υπόδειξη ,προϋποθέτει σε συνεχή ενημέρωση, διάβασμακατά το κοινώς λεγόμενο,αλλά κυρίως, υψηλό αίσθημα αυτοπεποίθησηςγια τον δρόμο ,τον νομικό,που επέλεξε για την λύση του προβλήματος.Και εδώ έγγυται το πρόβλημα και έτσι η λειτουργία του Δικηγόρουέπαψε να είναι η υπεράσπιση των αδύναμων, με μετατράπηκε σεεπάγγελμα, μάλιστα για πολλούς (π.χ. Τζήμερος) παρασιτικό, σε σημείο νααπεμπολείται και αυτή η κοινωνική του θέση, στις μέρες μας. Η λαίλαπα -
των μνημονίων, είναι και λαίλαπα νόμων. Χωρίς τους οποίους δεν μπορούννα εφαρμοστούν. Και η ερμηνεία και η εφαρμογή αυτών των νόμων είναιδουλειά του Δικηγόρου.Όμως , από την άλλη πλευρά και ο ίδιος ο Δικηγόρος, μετέχοντας στοκοινωνικό γίγνεσθαι, είναι και αυτός αποδέκτης των επιπτώσεων τωναποτελεσμάτων της κρίσης. Και σε αυτό το σημείο , υπάρχει ημεγάλη,κρίσιμη, επιλογή. Όταν ενεργεί ο Δικηγόρος, υπέρ του εντολέα του,πρέπει, αλλά δεν μπορεί να του το επιβάλλει κανένας, παρά μόνον ησυνείδησή του, να αποβάλει το προσωπικό στοιχείο, τα όποια “οικονομικά,οικογενειακά, κοινωνικά προβλήματά του” και κυρίως να αποβάλει τηννοοτροπία της μη σύγκρουσης, προς υπεράσπιση του εντολέα του.Η προσπάθεια αυτή, ο πόλεμος ο εσωτερικός, είναι δύσκολος, και γιατους περισσότερος, ούτε καν υπάρχει. ΟΙ σκέψεις κατά την εφαρμογή τωννόμων, κυρίως κατά την επιλογή του εντολέα, αποβλέπει μόνο στηνοικονομική απολαβή, θεμιτή και υποχρεωτική, όχι όμως στην δικαίωση μεκάθε νόμιμο μέσον του έχοντος, συνήθως δίκαιο, εντολέα.Έτσι ο κοινωνικός ρόλος του Δικηγόρου, εξαφανίζεται. Υπερτερεί ορόλος του επαγγελματία, τελευταία μάλιστα και σε φορολογικό επίπεδοκαταγράφηκε επίσημα αυτή η αλλαγή, αφού χαρακτηριζόμαστε,φορολογικά, όχι ως “ελεύθεροι επαγγελματίες”, αλλά ωςαυτοαπασχολούμενοι, εξομοιούμενοι με τους εμπόρους. Για αυτό άλλωστε ονόμος δεν μιλάει πλέον για έκδοση εκ μέρους μας Αποδείξεων ΠαροχήςΥπηρεσιών, αλλά….για Τιμολόγια.Δεν ,θέλω να υποτιμήσω κανέναν, και πολύ περισσότερο τουςσυναδέλφους μου, που όπως και εγώ, έχουμε υποστεί δραματική μείωσητων εισοδημάτων μας, υπερφορολόγηση και πολλοί δυστυχώςαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το επάγγελμά τους. Είμαι όμως βέβαιος,ότι τα συλλογικά μας όργανα δεν φρόντισαν να ενισχύουν όχι οικονομικά,ούτε καν ηθικά τους συναδέλφους και κυρίως τους νέους που είναι στηναρχή της καριέρας τους.Κοινωνία όπου οι Δικηγόροι και τα Συλλογικά τους όργανα, δενμπορούν να παίξουν τον θεσμικό τους ρόλο ,είναι κοινωνία παραδομένη,υποταγμένη και έρμαια σε κάθε ένα λαοπλάνο (πχ. Σόρρα).Αντίθετα Δικηγόροι και Δικηγορικοί Σύλλογοι που λειτουργούν καιενεργούν, η λειτουργία τους αποβαίνει πάντοτε υπέρ του κοινωνικούσυνόλου. Γιατί τελικά η Δημοκρατία, δεν είναι λόγια, είναι η πιστή
-
εφαρμογή των νόμων και η ισότητα των πολιτών έναντι του νόμου.ΣΤΑΘΗΣ Θ. ΤΣΟΜΙΔΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Υπ. Πρόεδρος Δ.Σ.Θ.“ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ”
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ “ΚΡΙΣΗΣ”
Τώρα ζωντανά! Web Radio από το Ελληνικό Φαινόμενο!
