Στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων που περιγράφουν τα οικονομικά προβλήματα της Ευρώπης ξεχωρίζει μια χώρα. Τα δημοσιονομικά της είναι σκέτη καταστροφή. Παραποιούσε με τρόπο συστηματικό τα στατιστικά της στοιχεία.
Οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα σε αυτήν δουλεύουν λίγο, πληρώνονται πολύ και έχουν γίνει ανέκδοτο σε όλη την Ευρώπη. Η ακαμψία των αγορών εργασίας και προϊόντων και η συμμετοχή στο ευρώ την έχουν παγιδεύσει σε ένα αδιέξοδο περί την οικονομική της πολιτική.
Χρειάζεται επειγόντως διάσωση. Αυτή τη χώρα ας την ονομάσουμε η ‘Χώρα Που Χρειάζεται Βοήθεια’ (ΧΠΧΒ). Δίπλα της, στη νοτιοανατολική Ευρώπη, είναι η ‘Χώρα που Δεν Μπορεί να Ονομαστεί’ (ΧΔΜΟ). Το όνομά της δείχνει να ενοχλεί την ΧΠΧΒ γιατί θεωρεί ότι ενέχει εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος των βορείων επαρχιών της που έχουν την ίδια ονομασία.
Έτσι λοιπόν αυτή η χώρα συχνά αποκαλείται με ένα στρυφνό αρκτικόλεξο πέντε γραμμάτων.
Η διαμάχη ανάμεσα στις δύο χώρες έχει απορροφήσει άπειρο διπλωματικό χρόνο και ενέργεια τα τελευταία 15 χρόνια. Στο πλαίσιο αυτό δεν κατέστη δυνατό η ΧΔΜΟ, μια μικρή και φτωχή χώρα να προσχωρήσει στον ΝΑΤΟ, ούτε και να αρχίσει συνομιλίες για τη συμμετοχή της στην Ε.Ε..
Οι λεπτομέρειες της διαμάχης είναι τόσο ανόητες που κάνουν τη διαμάχη μεταξύ Πολωνίας και Λιθουανίας για την ορθογραφία να δείχνουν σοβαρές. Είναι αρκετά δύσκολο να γνωρίζεις ποιος επιθετικός ή άλλος προσδιορισμός, σε ποια γλώσσα ή ποιες γλώσσες, με ή χωρίς απόστροφο, θα ήταν αρκετός για να ικανοποιήσει το αίσθημα ταυτότητας της ΧΔΜΟ δίχως να προκαλεί παράνοια στην ΧΠΧΒ.
Καμιά από τις δύο πλευρές δεν είναι άμοιρη ευθυνών.
Οι πολιτικοί της ΧΔΜΟ προκάλεσαν το νότιο γείτονά τους. Οι αντιπαραθέσεις σχετικά με την νέα ονομασία ενός αεροδρομίου και η εγκατάσταση του αγάλματος ενός ιστορικού προσώπου που διεκδικούν ως ιστορική κληρονομιά τους και οι δύο πλευρές είναι βασικά διακυβεύματα.
Η ΧΠΧΒ, από την πλευρά της, είναι άκαμπτη μέχρι γελοιότητας: υποστηρίζοντας ότι δεν θα χρησιμοποιούσε το θέμα της ονομασίας προκειμένου να εμποδίσει τη συμμετοχή της ΧΔΜΟ στους ευρωατλαντικούς οργανισμούς, έκανε ακριβώς το αντίθετο.
Κάθε καθυστέρηση σημαίνει παιχνίδι με τη φωτιά: Η ΧΔΜΟ είναι χωρισμένη σε εθνότητες και έχει αδύναμους κεντρικούς θεσμούς. Ένα από τα λίγα στοιχεία που κρατούν τη χώρα ενωμένη είναι η προοπτική της προσχώρησής της στους διεθνείς οργανισμούς, συγκεκριμένα στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.
Η αλβανική μειοψηφία της δεν έχει κάτι να διακυβεύσει σε αυτή την ιστορία. Αλλά αν η διαμάχη για το όνομα πάει πολύ μακριά ακόμη, μπορεί να χάσει την πίστη της στο μέλλον του κράτους. Η προσφυγή στη βία δεν είναι ό,τι πιο πιθανό, αλλά δεν αποκλείεται κιόλας.
Αν η χώρα διαλυθεί, θα θεωρηθεί υπεύθυνη η ΧΠΧΒ για τις καθυστερήσεις που προκάλεσε.
Ο Μάθιου Νίμιτς, ο Αμερικανός διπλωμάτης που είναι επιφορτισμένος από τα Ηνωμένα Έθνη με το μεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα στις δυο χώρες, είπε πρόσφατα ότι βλέπει ‘κάποιες ελπιδοφόρες ενδείξεις’. Αυτό που λείπει είναι μια πιο σθεναρή εξωτερική παρέμβαση.
Η Αμερική δεν έχει ασκήσει ακόμα σοβαρές πιέσεις στην ΧΠΧΒ. Και για να είμαστε ρεαλιστές, ακόμα και αν εγκριθεί ο νόμος για τη μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας, είναι απίθανο η κυβέρνηση Ομπάμα να θεωρήσει τη συγκεκριμένη διαμάχη ως την επόμενη μεγάλη της προτεραιότητα.
Μια πιο ελπιδοφόρα πηγή βοήθειας θα ήταν η Ε.Ε., που ωστόσο δεν θέλει να αναμειχθεί. Είναι λυπηρό. Θα μπορούσε αν ήθελε, να υποδείξει στην ΧΠΧΒ ότι οι συνομιλίες για τη διάσωση και όλα τα περί αυτήν θα μπορούσαν να επιταχυνθούν αν η κυβέρνηση της έδειχνε μεγαλύτερη ευελιξία.
Στεναγμοί ανακούφισης θα ακούγονταν από παντού. Και οι ακούραστοι προπαγανδιστές του διαδικτύου που επιμένουν είτε στο σκέτο ‘Μακεδονία’ ή στο FYROM θα έπρεπε να βρουν κάτι άλλο να κάνουν.
http://www.economist.com/world/europe/displayStory.cfm?story_id=15766873&source=most_commented
