Του Δημήτρη Ρομποτή*
Το χτεσινό σχόλιο προεκάλεσε, όπως ανεμένετο, πολλές και ποικίλες αντιδράσεις, η συνισταμένη των οποίων αφορούσε δυστυχώς στο …Καραπούτσος ή Blackdic! Τέτοιο επίπεδο έχουμε, σε τέτοια κολλάμε. Μου θύμισε μια ραδιοφωνική μου εκπομπή κατά τη διάρκεια της οποίας καλεσμένος ακαδημαϊκός εχαρακτήρισε την Ελλάδα “μπορντέλο” και οι (μαλάκες) ακροαταί εξεμάνησαν επειδή χρησιμοποίησε τέτοια απρεπή γλώσσα “και ακούν παιδιά” κλπ. όχι επειδή απεκάλεσε τοιουτρόπως τη χώρα καταγωγής τους! Είμαστε για δέσιμο και για χέσιμο οι δε δυνατότητές μου και στα δύο είναι αρκετά περιορισμένες, ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό καθότι διέρχομαι φάση δυσκοιλιότητος και δεν μου κάνουν τίποτα τα μαντζούνια, οι δίαιτες και τα πράσινα τσάγια με την αποφορά μολόχας και φρέσκιας μούχλας! Ο ελλαδικός λαός, όπου γης, χρειάζεται ένα γερό χέρι ξύλο και επειδή δεν έχουμε ποιός να μας το δώση φοβάμαι μην μας την κάνουνε οι Τούρκοι τη ζημιά και μας βγάλουνε για οθωμανικό περίπατο που είναι και εναντίον της δυσκοιλιότητος!
Επανερχόμενος στις αντιδράσεις για το χτεσινό σχόλιο, μου άρεσε το ακόλουθο σημείωμα αναγνώστου που ζήτησε να τηρηθή η ανωνυμία του για να μην έχη προβλήματα, το οποίο και σας παραθέτω αυτούσιο.
Οι γονείς είναι οι πραγματικοί ήρωες. Βοηθούν προθύμως στις εκδηλώσεις, αλλά μέχρι την αποφοίτηση των παιδιών τους, κάτι σαν τέλος κάποιας άγραφης θητείας, κατανοητό και σεβαστό τουλάχιστον εκ μέρους μου. Όμως, σε γενικές γραμμές, ενώ περιμένα το αντίθετο, οι εξ Ελλάδος γονείς μου δημιουργούσαν το μεγαλλίτερο πρόβλημα γιατί πίστευαν ότι τα παιδιά τους γνώριζαν ελληνικά τέλεια, όπως παππού, γιάγια και όχι γιαγιά! Προσφέρθηκα να τα βοηθήσω την Κυριακή μετά την λειτουργία άνευ αμοιβής αλλά η αντίδραση ήταν τόσο μεγάλη που εγκατέλειψα την προσπάθεια με την ουρά στα σκέλια. ‘Δεν είναι δυνατόν το παιδί μου να γνωρίζη λιγότερα ελληνικά από τον ξαδελφό/ή του!”, ήταν μία από τις απαντήσεις!! Αν πίεζα για περισσότερη μελέτη στο σπίτι, όχι κάτι το τρομακτικό αλλά μισή με μία ώρα την εβδομάδα, υπήρχε η απειλή να τα πάρουν από το σχολείο. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα που λέει κι η παροιμία.
Το άλλο μεγάλο πρόβλημα, αν και συνάδελφοι, το 95% των συναδέλφων μου στον ακαδημαικό χώρο στην καλλίτερη των περιπτώσεων είναι απλά παθητικοί θεατές, γιατί είναι ….πολυάσχολοι! Εδώ πραγμματικά γελάνε πολύ δυνατά! Αν βοηθούσαν έστω και λίγο όταν δεν πνίγοταν στη δουλειά, θα ήταν υπέροχο και αποτελεσματικό.
Οι κοινότητες θεωρούν ότι η οικονομική βοήθεια που παρέχουν στο σχολείο, πάνω, κάτω λιγότερο από 3-5% του προυπολογισμού, είναι μία από τις κύριες αιτίες των οικονομικών προβλημάτων τους. Όσο κι’αν υπογραμμίζω στον ιερέα και συμβούλιο ότι η εκκλησία μένει άδεια μετά το τέλος της σχολικής χρονιάς του Ελληνικού και Κατηχητικού Σχολείου, αυτοί, πέρα βρέχει.
Δυστυχώς, οι γονείς που έχουν δυνατότητα να πληρώσουν, αυτοί που δεν έχουν οικονομική δυνατότητα είναι λίγοι και συνήθως αντιμετωπίζονται διαφορετικά και διακριτικά, αρνούνται να πληρώσουν 300-500 δολλάρια παραπάνω τον χρόνο για αξιοπρεπή μισθοδοσία του διδακτικού προσωπικού, αν και πάνε σε κάθε επισκέπτη αοιδό/ή, ή αηδό για επίδειξη ξοδεύοντας πολύ περισσότερα χρήματα σε ένα μόνο βράδυ. Η μεγίστη πλειψηφία των διδασκόντων διδάσκει συνήθως από ιδεολογία και πάθος για τα ημέτερα.
Δυστυχώς, είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στ’αλεύρι!”Τάδε έφη ή μάλλον έγραψε, αναγνώστης, μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητος με προσωπική ενασχόληση στον χώρο της εδώ ελληνικής παιδείας. Εχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε και πολύ δρόμο να διανύσουμε, για την ακρίβεια δεν απέχουμε και τόσο από την αρχή. Οπως και σε καθετί ελληνικό, δεν υπάρχει κάποια κεντρική αρχή ή προγραμματισμός που να θέτη μια ατζέντα ή έναν οδικό χάρτη. Κάθε κοινότητα, όπως και κάθε ομογενής είναι καταδικασμένος/ελεύθερος να αναλαμβάνη πρωτοβουλίες και να αυτοσχεδιάζη. Ισως αυτό να είναι μια “μεταμφιεσμένη ευλογία” που λέμε αγγλιστί, καθώς η ομογένεια δεν είναι κάτι το ομοιογενές, οπότε η απουσία κεντρικών στόχων μπορεί να βοηθήση αντί να αποτελή τροχοπέδη. Επί του παρόντος τα ελληνικά σχολεία συρρικνώνονται και κλείνουν (καθόλου παράξενο εφόσον συνεχίζουν να λειτουργούν με νοοτροπία και κριτήρια “μειονοτικά” λες και είμαστε στην …Αλβανία!). Ισως αυτό να είναι το τέλος που θα φέρη μια καλύτερη αρχή, απαλλαγμένη κάπως από τα βάρη του παρελθόντος. Δεν αποκλείεται και να είναι απλά το τέλος. Οψόμεθα! Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
