Του Δημήτρη Ρομποτή*
Ενάμιση εικοσιτετράωρο πριν το τέλος του κόσμου, αν πιστέψουμε τους δύο “κεχρισμένους” προεδρικούς υποψηφίους μας! Ο ένας λέει για τον άλλον ότι έτσι και κερδίση θα φέρη τη συντέλεια. Δεν είναι τυχαίο που οι “φάουντινγκ φάδερς” έκαναν τις προεδρικές εκλογές σχεδόν να συμπίπτουν χρονικά με το Χάλοουήν!
Φέτος το “φήλινγκ” είναι στο τετράγωνο διότι συμμετέχει ο Τραμπ με το πορτοκαλί μαλλί και ως γνωστόν το πορτοκαλί της κωλοκύθας είναι το επίσημο χρώμα της γιορτής των φαντασμάτων. Στην Ελλάδα έχει πιο ήπιους συμβολισμούς αφού είναι το χρώμα των οχημάτων της ΔΕΗ. Τρέχα γύρευε… Εγώ πάντως προετοιμάσθην για κάθε ενδεχόμενο. Εφαγα του σκασμού, ήπια τα στυφά και ταγγιασμένα μπέρμπον μου, κάπνισα μια πουράκλα για να γίνω “μέσμεράιζντ”, έβαλα τα κλαρίνα στη διαπασών, έχεσα, εαυτόν και αλλήλους, αρχίζοντας από την Κορεάτισσα γειτόνισσά μου που παρκάρει το κάρο της τουλάχιστον 10 ίντσες στο “ντράιβγουέι” μου, ερωτοτρόπησα μέχρι τελικής πτώσεως, δεν παίρνει και πολύ δα, για την τελική πτώση εννοώ, και γενικά έκανα αυτό που οι ψυχολόγοι λένε “ειρήνη με τον εαυτό μου”. Δεν πλήρωσα όλους τους λογαριασμούς, αλλά αν είναι να καταστραφή ο πλανήτης σιγά τα ωά, ας είναι οι μόνες τύψεις μου και θα φύγω ανάλαφρος σαν πούπουλο και φτερό!
Λόγω της ειδικής πολιτικής βαρύτητάς μου δεν έχω ανακοινώσει ποιόν από τους δύο θα ψηφίσω διότι κάτι τέτοιο θα εσήμαινε ωμή παρέμβαση στην εκλογική διαδικασία. Χιλιάδες …ωμογενείς σε κρίσιμες Πολιτείες περιμένουν γραμμή από εμένα και τυχόν έκθεσή μου (η ελληνική έχει τις κατάλληλες λέξεις για τις πλέον ακατάλληλες περιτπώσεις, όπως όταν λέμε “συγκάηκα”) μία ημέρα πριν την ψηφοφορία θα ισοδυναμούσε με ανάδειξη του νικητή. Δέχτηκα πιέσεις, βολιδοσκοπήθηκα, μου τάξανε μάτσο τα ντόλαρς σε διαφήμιση, αλλά εγώ …βλάχος, βράχος ήθελα να πω, κράτησα χαρακτήρα και είπα ότι τον τελευταίο λόγο έχει ο λαός, αυτός ας κρίνη ποιός από τους δύο θα φέρη τη …συντέλεια! Αυτή είναι άλλωστε και η πεμπτουσία της εφηρμοσμένης δημοκρατίας, να μπορής να επιλέγης μεταξύ δύο κακών το χειρότερο! Οπως το φαγητό στο αεροπλάνο, πάντα έρχεται σε δύο επιλογές, κοτόπουλο ή λαζάνια, κρέας ή ψάρι, ποτέ τρία ή τέσσερα διαφορετικά πιάτα. Φυσικά μιλάω για την οικονομική θέση με την οποία είναι εξοικειωμένος ο “άβερατζ” ή “άβερεϊτζ” αν είστε Κύπριος, αναγνώστης διότι στη διακεκριμένη τα πράγματα είναι αλλιώς, μέχρι αυγά μάτια σου φτιάχνουν επί τόπου απο κότες αλανιάρες, σαν αυτά που έτρωγε ο μακαρίτης ο Εβερτ και ήταν πάντα υγιής και στυλάτος.
Αύριο λοιπόν στις κάλπες θα εξαντληθή το δημοκρατικό μας αίσθημα και θα φύγουμε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας επειδή ως ενεργοί – υπό την έννοια ότι ενεργούμαστε – πολίτες δεν παραδοθήκαμε στα θέλγητρα της απάθειας και βάλαμε τη δική μας μικρή έστω σφραγίδα στη μεγαλύτερη γραφειοκρατία που γνώρισε ο κόσμος από καταβολής του! Δεν είναι δα μικρό πράγμα να είσαι ελάχιστος έστω, σε ένα τόσο μεγάλο πράμα που σε ξεπερνάει μεν, σε παίρνει από το χέρι δε όπως τα παιδιά οι ναύτες κατά τη ναυτική εβδομάδα όταν τα αφήνουν να επισκεφτούν τις φρεγάτες και να αισθανθούν στη φαντασία τους ναυάρχοι. Και η δημοκρατία θα μπορούσε να είναι μία φρεγάτα αφού επιπλέει χάρη στον αέρα που κλείνει μέσα της! Περί φούσκας πρόκειται, όπως της αγοράς ακινήτων που όπου νά’ναι θα ξανασκάση. Η μαγκιά είναι να ξέρης να τη φούσκωσης μέχρι το σημείο λίγο πριν την έκρηξη …
Για αυτό στα ελληνικά λέμε, για τον Κυριάκο επί παραδείγματι, ότι “έχει αέρα νικητή”. Δεν εννοούμε ότι πήρανε τα μυαλά του αέρα ή ότι ο αέρας φουσκώνει τα πανιά του, όπως το θέλει η πιο πρόσφορη μεταφορά. Εννοούμε ότι έχει τον αέρα που χρειάζεται μέσα του και εν αντιθέσει με εμάς όπου ή ίδια ποσότητα αερίου θα γινόταν κλανίδια, σ’αυτόν γίνεται ωστικό κύμα για να παραμείνη στην επιφάνεια αρχικώς και να απογειωθή εν συνεχεία! Δεν μιλάμε για τη διάσπαση του ατόμου, αυτό θα ήταν σχιζοφρένεια, μιλάμε για απλά πράγματα διότι ο λαός τραγούδι θέλει, δεν σηκώνει το έντεχνο ιδιαίτερα κατά το μεγάλο πανηγύρι της δημοκρατίας. Πήγαινε εσύ κύριε σε πανηγύρι με …Μαρίζα Κωχ! Εδώ έχουμε τους …Κωχ μπράδερς, αλλά δεν τραγουδάνε, μας χορεύουν όμως στο ταψί επειδή αυτοί τρώνε την πίττα και εμείς την …πίπα! Ολα φυσική είναι, μεταφυσική είναι η διακυβέρνηση κι’αυτό μόνο επειδή λαμβάνει χώρα εν συνεχεία.
Τούτο εννοούμε όταν λέμε διαφάνεια στην πολιτική, διότι ο αέρας αυτό ακριβώς είναι, άυλος. Από την ποιότητα της δημοκρατίας δε, εξαρτάται και το αν θα είναι άοσμος. Εδώ πάμε στο πρωτογενές υλικό, στην επεξεργασία του και στην εσχατολογική κατάληξή του. Και επειδή οι πρώτες ύλες είναι νοθευμένες, το αέριο της δημοκρατίας βρωμάει χειρότερα από πετρογκάζ. Δεν φταίει ο εκάστοτε κυβερνήτης ή δεν φταίει μόνο αυτός. Μπορεί να είσαι ένας δανδής, λεπτεπίλεπτος, καλοντυμένος και μυρωδάτος από μοσκοσάπουνο. Τα αέριά σου όμως είναι άλλη ιστορία …
Εμένα πάντως το πρόβλημά μου είναι διαφορετικής υφής: τί θα γίνη έτσι και δεν καταστραφή ο κόσμος μετά τις εκλογές και πάει τσάμπα τόσο χέσιμο; Εδώ σας θέλω! Εχουμε προετοιμαστεί για το χειρότερο, αλλά όχι για το ενδεχόμενο να κερδίση το καλύτερο χειρότερο. Δεν πρόκειται για σχήμα οξύμωρο, αφού το μόνο δεδομένο είναι το χειρότερο. Και εν αντιθέσει με τα μαθηματικά όπου δύο πλην κάνουν συν, στη δημοκρατία και δη την αμερικανική, δύο πλην δεν κάνουν τίποτα ή μπορούν να κάνουν τα πάντα ανάλογα με τη δυναμικότητα του προσήμου. Για θετικό πρόσημο δεν μιλάμε, αυτό είναι ελληνική επινόηση και όχι τόσο καλά δοκιμασμένη, όπως τα γεννετικώς μεταλλαγμένα προϊόντα. Στο σημείο αυτό η επιστήμη σηκώνει τα πόδια ψηλά και μπαίνουμε στο πεδίο της παραψυχολίας οπότε ξαναγυρίζουμε στο Χάλοουήν που φέτος ήταν Δευτέρα και πέρασε χωρίς να το πάρουμε είδηση. Μέχρι και η τηλεόραση δεν ξεσκίστηκε να παίζη ταινίες τρόμου, έβρισκες καμμιά κωμωδία πού και πού αν ήθελες να χαζέψης. Το πρόβλημα είναι ότι εν αντιθέσει με το Χάλοουήν οι εκλογές πέφτουν παραδιοσιακά Τρίτη και είναι κινητή εορτή η οποία όπως και η κινητή τηλεφωνία λειτουργεί με μονάδες που μετράνε αναλόγως προς τη συνδιάλεξη …
Καλό βόλι, αδερφές και αδερφοί!
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Αλβανική κυβέρνηση και αντιπολίτευση τελούν υπό εθνικιστικό παροξυσμό και έχουν τορπιλίσει τη μία μετά την άλλη προσπάθειες της Αθήνας για προσέγγιση στη βάση της συνεννόησης. Και καλά, από τους πολιτικάντηδες δεν μπορείς να περιμένης τίποτα καλύτερο, ιδιαίτερα σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Ωστόσο, οι ελληνομαθείς και ελληνιστές, υποτίθεται, Αλβανοί που συνήθως είναι λαλίστατοι όταν στηλιτεύουν τις όχι λίγες μαλακίες της ελλαδικής πολιτικής, πού είναι; Γιατί δεν βγαίνουν χρησιμοποιώντας το ειδικό τους βάρος να καταγγείλουν την εθνικιστική και τυχοδιωκτική πολιτική του αλβανικού κράτους όπως κάνουν κάθε φορά που κάποιος Ελληνας “φωστήρας” ή οργάνωση παρουσιάζει ίδια ή παρόμοια συμπεριφορά; Πόσο μάλλον που στην περίπτωση της Αλβανίας είναι το ίδιο το κράτος φορέας εθνικισμού και μισαλλοδοξίας, όχι απλά κάποιοι βαρεμένοι! Για να είμαστε έντιμοι κριτές πρέπει να ξεκινάμε από αυτά που θεωρούμε δικά μας, όπως κάνω εγώ με τις ΗΠΑ, την Ελλάδα και την Κύπρο και εν συνεχεία όποιον πάρει ο ‘…χάρος. Οταν η ευαισθησία μας εξαντλείται στα λάθη των άλλων αυτό σημαίνει ότι είμαστε εθνικιστές και δημαγωγοί …
