Του Αλεξάνδρου Θ. Δρίβα*
Πρόσφατα δημοσιεύματα που προέρχονται από γνώμες ενός «ιερατείου» του συστήματος από το οποίο πλαισιώνονται οι οικονομικές δραστηριότητες του πλανήτη, βλέπει τον καπιταλισμό να αλλάζει. Η Goldman Sachs, δεν αποτελεί κάποια λέσχη σκέψης η οποία βλέπει και προβλέπει αυτό που θα ήθελε να δει.
Την ίδια ώρα, αποτιμούμε το εμπορικό πλεόνασμα της Ευρωζώνης. Σε ένα έτος, αυξήθηκε κατά 35%. Σε απόλυτους αριθμούς; 246 δις ευρώ το 2015. Τα 230 δις ευρώ, ανήκουν…στη Γερμανία!
Πώς σχετίζονται αυτά με το παρόν αλλά και με το σχετικά πρόσφατο παρελθόν;
Το μήνυμα του Ψυχρού Πολέμου.
Το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου, βρήκε την Σπάρτη κερδισμένη. Η Αθήνα, η μεγάλη θαλάσσια δύναμη της εποχής, έχασε τον πόλεμο. Γιατί η Σπάρτη δεν κατάφερε να έχει διάρκεια ως δύναμη με τέτοιον στρατό;
Η λύση βρίσκεται στη φράση που αφορά μια ολόκληρη θεωρία των Διεθνών Σχέσεων, «παροχή συλλογικών αγαθών». Η Σπάρτη, ήταν μια κατασταλτική δύναμη από τη στιγμή που νίκησε την Αθήνα. Οι υποτελείς της, εξεγείρονταν καθώς δεν είχαν τους πραγματικούς λόγους (οφέλη) να μη δυσανασχετούν που η Σπάρτη ήταν επικεφαλής τους.
Ο Ψυχρός Πόλεμος, κατέδειξε την ταυτότητά του με την κατάρρευσή της ΕΣΣΔ. Με γοργές διαδικασίες, όλες οι χώρες που ήταν υπό τη σοβιετική επιρροή, προσπάθησαν να γίνουν μέλη της δυτικής συμμαχίας. Βέβαια, τα κράτη τείνουν να προσεγγίζουν τον νικητή, όμως σε αυτόν τον κόσμο, είδαν τις επιλογές, είδαν τη δημοκρατία, είδαν ακόμη και τη…συγχώρεση. Να χρηματοδοτείται μια χώρα η οποία κατέστρεψε μέσα σε 30 χρόνια την Ευρώπη, δύο φορές. Τη Γερμανία.
Με άλλα λόγια, αυτό που έκαναν οι ΗΠΑ, ήταν να παρέχουν συλλογικά αγαθά σε όσους θεωρούσαν συμμάχους. Γι’ αυτό άλλωστε δεν ένιωθαν απειλή από κανέναν σύμμαχο.
Ο Τζωρτζ Φρίντμαν και το μόνιμο πρόβλημα της Ευρώπης, η Γερμανία.
Εν μέσω της αγωνιώδους κρίσης που πέρασε η Ελλάδα κατά το περασμένο έτος, ο Τζωρτζ Φρίντμαν δημοσίευσε στο Stratfor ένα κείμενο, που η πολωτική προπαγάνδα στη χώρα, το αντιμετώπισε με ματιά «φευγαλέα». Άλλωστε οι «Γερούν γερά, σπάσε του τον τσαμπουκά» από τη μία και οι «αγαπητικοί» του Νομισματοκοπείου από την άλλη, δεν είχαν στόχο ποτέ την κατανόηση του προβλήματος. Σήμερα οι «fan» του Κυρίου Γιούνκερ, έχουν βλέμμα παγωμένο ακούγοντας τον Κύριο Γιούνκερ να λέει πως δεν κατανοεί γιατί υπάρχει ελληνο-τουρκική διαμάχη …για κάποια μίλια …θάλασσας…
Ποιό ήταν λοιπό το άρθρο του Φρίντμαν και τι αφορούσε; Το άρθρο, τιτλοφορείται ως «The Grexit Issue and the Problem of Free Trade». Το περιεχόμενό του, είναι εξόχως ενδιαφέρον τόσο από την πλευρά δεικδίκησης μεριδίου αλήθειας, όσο και από αναλυτικής σκοπιάς. Μια συμπυκνωμένη περίληψή του, είναι πως η Γερμανία, ουσιαστικά «στραγγίζει» τα συγκριτικά πλεονεκτήματα όλων των χωρών που σχετίζονται εταιρικά μαζί της. Η Γερμανία, μαζεύει τα…τιμαλφή όλης της Ευρώπης. Χαριτολογώντας δηλαδή, «είναι οι εξαγωγές…ανόητε». Τα νούμερα που παραθέσαμε στον πρόλόγο, δικαιώνουν τον Φρίντμαν και δίνουν την πραγματική διάσταση.
Πώς το ανέχεται ολόκληρη Αμερική;
Οι ΗΠΑ φιλοξενούν την πιο ανταγωνιστική κοινωνία του πλανήτη. Στο έδαφός της, μια ιδέα μπορεί να γίνει καινοτομία και τρόπος ζωής σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ο ίδιος ο Πούτιν, σε συνέντευξή του σε αμερικανικό μέσο, όταν ρωτήθηκε για το τι θαυμάζει στις ΗΠΑ, απάντησε «τη δημιουργικότητα των Αμερικανών». Η χώρα που μπόρεσε να κάνει πράξη το self made man, σήμερα, προσπαθεί με αργοπορία να αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο «βλάσφημο» του συστήματος που οι ΗΠΑ προσπαθούσαν να οικοδομήσουν εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, τη Γερμανία.
Ο σημερινός κόσμος, είναι ένας κόσμος πολλών δυνάμεων. Κάθεμιά απ’ αυτές, θέλει να προτείνει τον τρόπο ανάπτυξης με τον οποίο οικονομικά, πέτυχε μεγέθυνση. Θέλουν οι ΗΠΑ να βλέπουν εντός της Δύσης μια χώρα που επιθυμεί το “destroy your neighbor” σαν πολιτική, σε μια Κοινότητα που η Ουάσινγκτον οικοδόμησε και ενθάρρυνε; Απόρησε αρκετός κόσμος στον πλανήτη όταν ο Κύριος Σόϊμπλε διεμήνυσε στον Αμερικανό ΥΠΟΙΚ, Τζακ Λιού πως «ή δίνετε στην Ελλάδα 50 δις ή μη μιλάτε»!
Άραγε οι ΗΠΑ έφτασαν σε σημείο να επιτρέπουν στη Γερμανία να δίνει επιχειρήματα σε δυνάμεις που αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία τους, οτι τίποτε «αμερικανικό» δε λειτουργεί επαρκώς και ταυτόχρονα, να εκπέμπουν σήματα αδυναμίας; Η Γερμανία, προσβάλλει τις αξίες που οι ίδιες οι ΗΠΑ επιθυμούν να διαδίδουν στον κόσμο. Η Γερμανία προκειμένου να επιτεύξει τους στόχους-εμμονές της, θα καταστήσει την Ευρώπη για τρίτη φορά, ήπειρο ερειπίων, χωρίς να πέσει μάλιστα, ούτε σφαίρα! Ταυτόχρονα, το Βερολίνο δυσφημίζει τον ευρύτερο δυτικό τρόπο ζωής και το δυτικό βιοτικό επίπεδο, που ήταν ουσιαστικά το πραγματικό «πυρηνικό όπλο» κατά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.
Πρώτος σε δύναμη, πρώτος σε ευθύνες.
Η αλήθεια είναι πως οι ΗΠΑ έχουν αλλάξει τον τρόπο με τον οποίον προσεγγίζουν τα διεθνή και αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Τα μηνύματα των ΗΠΑ στη Γερμανία, έχουν σταλεί και το μόνο που περιμένουμε, είναι πότε η αγαπημένη γερμανική λέξη (σύμφωνα με τον Κύριο Σόϊμπλε) το «Nein», θα μετατραπεί σε «Ναι, σε όλα».
Σε μια περίοδο που η Ευρώπη θα έπρεπε να σφίζει από σταθερότητα, καθώς οι ανταγωνισμοί, έχουν αλλάξει ήπειρο, αντίθετα, η Γηραιά Ήπειρος, περνά την παρακμή και το τέλμα της στα γερμανικά χέρια.
Στεκόμαστε στις ΗΠΑ γιατί συνιστούν τη μόνη δύναμη που μπορεί ιστορικά να αξιολογήσει τις αμφιβολίες τόσο του Ντε Γκωλ, όσο και μετέπειτα της Θάτσερ. Η θεσμική οργάνωση της Ε.Ε, επετεύχθη χάρη στην αμερικανική στήριξη προκειμένου να μη λάβουν ξανά χώρα, αυτά που τελικά, λαμβάνουν. Θα ζει η Ευρώπη σύμφωνα με τα σύνδρομα επιβολής της Γερμανίας; Θα ζει μια ολόκληρη ήπειρος εκατοντάδων εκατομμυρίων με βάση την κάθε ολοκληρωτική στρατηγική που επιθυμεί να υλοποιήσει η Γερμανία; Αυτός ήταν ο στόχος της ευρωπαϊκής θεσμοποίησης;
Η Γερμανία, αν επιθυμεί να είναι «πρώτη μεταξύ ίσων» οφείλει να έχει το μερίδιο του λέοντος στα κέρδη αλλά και στα κόστη. Είναι πασιφανές, οτι η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Κύπρος και η Ιταλία, είναι απλά ο γερμανικός «αεροδιάδρομος» προκειμένου να προσδεθεί (και τυπικά) η Γαλλία στο «γερμανικό άρμα» και ταυτόχρονα, να βρει με τρόπο άκοπο και ευφυή, την πολυπόθητη έξοδο στη θάλασσα το Βερολίνο.
Η Γερμανία αποσταθεροποιεί μια ολόκληρη ήπειρο. Την καταδικάζει σε υπανάπτυξη και ολοένα και περισσότερες κοινωνίες, τείνουν στην επικίνδυνη (αλλά πάντα «παρήγορη» για τέτοιους καιρούς) αγκαλιά των άκρων, υποθάλπτοντας τα συμφέροντα μεγάλου αριθμού κρατών μεταξύ των οποίων είναι και οι ΗΠΑ. Η –προ ετών- γαλλική πρόταση για ενός τύπου Μεσογειακής Ένωσης, θα ήταν μια καλή αρχή για να υλοποιηθεί μια πολιτική αντιβάρου σε όσα πλέον, ξεκάθαρα «απαιτεί» το Βερολίνο από την Γηραιά Ήπειρο το οποίο βλέποντας το Europaische Project να μπαίνει σε θρυαλλίδα, έχει βολευτεί στο να διασπείρει blame games εντός της Ε.Ε και να αναζητεί καταφύγιο…στον μεγάλο χαμένο στης Μέσης Ανατολής, την Τουρκία, προετοιμάζοντας νέα προβλήματα για την Ευρώπη.
Υποψήφιος Διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων
mignatiou
