Του Δημήτρη Ρομποτή*
Πριν σπεύσετε να γελάσετε, παρασυρόμενοι από το συνήθως σκωπτικό ύφος αυτού του βήματος, θέλω νας πω ότι μιλάω σοβαρά! Ουκ ολίγες φορές έχω καταφερθεί εναντίον της ατολμίας, των ανακολουθιών και της γενικότερης σήψης – σαπίλα είναι η καταλληλότερη λέξη – που χαρακτηρίζει τη Νέα Δημοκρατία.
Επίσης, έχω καταδικάσει με πολύ σκληρό τρόπο τους πεζοδρομιακού χαρακτήρος τρόπους του κ. Βαγγέλη Μεϊμαράκη όσο ήταν πρόεδρος της Βουλής. Ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας υπήρξε «θύμα» αυτής της συμπεριφοράς ως βουλευτής μάλιστα του ιδίαου κόμματος.
Ωστόσο, ο στοιχειώδης πραγματισμός επιβάλει να δουλέψη κανείς με τα υλικά που διαθέτει και αυτή τη στιγμή η Αξιωματική Αντιπολίτευση έχει επικεφαλής το συγκεκριμένο άτομο του οποίου το «άστρο», ως είθισται να λέγεται στη «μοντέρνα» παραπνευματικότητα του «σκυλο-λάιφ στάιλ», ενδέχεται να του επιφυλάσση ρόλο πολύ σημαντικότερο του σημερινού.
Για να εξηγηθώ, ο κ. Μεϊμαράκης δεν είναι ο ηγέτης που θα ήθελα ούτε για κόμμα ούτε για τη χώρα, υπό κανονικές όμως συνθήκες. Στερείται της ευαισθησίας και της καλλιέργειας εκείνης που τα δικά μου τα «στάνταρντ» ως πολίτη αλλά και ως σκεπτόμενου ανθρώπου προϋποθέτουν.
Ομως, ας μη γελιόμαστε, οι συνθήκες κάθε άλλο παρά κανονικές είναι, άρα και το είδος της ηγεσίας που απαιτείται μάλλον θα πρέπη να αναζητηθή στα ανάλογα επίπεδα. Στις λίγες εβδομάδες από την ανάληψη των καθηκόντων του ως «αρχηγού» ο κ. Μεϊμαράκης έβγαλε έναν διαφορετικό εαυτό, με αρκετή σοβαρότητα, διαχειριστικές ικανότητες, φειδώ τακτικισμών και γενικά έδωσε την εικόνα ενός ανθρώπου που μπορεί να κουμαντάρη σκορποχώρι.
Η Ελλάς, δυστυχώς, είναι ένα πολύ μεγαλύτερο σκορποχώρι και εμφανώς σε πολύ χειρότερη κατάσταση από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας άρα σε καμμία περίπτωση η όποια «επιτυχία» στη διαχείριση της ΝΔ εγγυάται ανάλογη συνέχεια.
Ωστόσο, τα έως τώρα δείγματα γραφής είναι θετικά, επαναλαμβάνω ως προς το κουμάντο, δια να μην παρεξηγούμεθα.
Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα δεν μπορεί ίσως να έχη «ιντελέξουαλ» ηγέτη ή ηγέτες, ανθρώπους που θα βολοδέρνουν μια ιδέα για καιρό πριν καταλήξουν σε μία απόφαση. Χρειάζεται άνθρωπος της «πιάτσας», ευφυής κι’όχι κουτοπόνηρος, πραγματιστής χωρίς μεγαλοϊδεατισμούς οποιουδήποτε είδους, με μάτι που να διακρίνη τί πρέπει να γίνη και που να μπορή να πάρη αποφάσεις τάχιστα, χωρίς περιστροφές και διανοητικό κοσκίνισμα. Χρειάζεται βοσκός και μαντρόσκυλο μαζί, καπετάνιος και τιμονιέρης, μάστορας και χτίστης.
Ο κ. Μεϊμαράκης έχει τον χρόνο έως τις εκλογές να πείση ότι είναι το είδος του ηγέτη που μπορεί να πάρη στα χέρια του την έκρυθμη κατάσταση, να βάλη τάξη και να μπορέση η χώρα να μπη σε κάποιους δρόμους που να κινούνται εκτός του αδιεξόδου.
Ενας τομέας της χώρας να αρχίση κάποτε να δουλεύη, θα παρασύρη και άλλους. Η θεωρία του ντόμινο όπως εφαρμόζεται στην καταστροφή, δουλεύει και στην ανάπτυξη! Κατά αρχάς να διακηρύξη ότι η ΝΔ μετά τις εκλογές θα συμπράξη με τις υπόλοιπες δυνάμεις του θέλουν την Ελλάδα στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, ακόμη κι’αν έρθη πρώτο κόμμα, με απόλυτη πλειοψηφία!
Δεύτερον, να προχωρήση σε ανελέητη εκκαθάριση της κοινουβουλευτικής ομάδος, σε βαθμό που να αγγίζη το 80%, συμπεριλαμβάνοντας και «οχληρά» ονόματα εγνωσμένης ανικανότητας που τολμούν μάλιστα να έχουν και «αρχηγικές» βλέψεις. Εάν έχη τα «γκατς» να ξεκαθαρίση με τέτοιο τρόπο τους κόπρους του Αυγεία στο κόμμα του θα αποδείξη περίτρανα ότι είναι το είδος του πρωθυπουργού που μπορεί να φέρη τα κάτω πάνω και να βάλη τη χώρα σε σειρά. Επιπλέον, στο ψηφοδέλτιο της Επικρατείας να τοποθετήση σε εκλόγιμη θέση ό,τι καλύτερο διαθέτει η χώρα, εντός και εκτός, ανεξαρτήτου ιδεολογίας ή πολιτικού χώρου. Τουλάχιστον να τους προτείνη δημόσια κι’ας μην δεχτούν.
Να διεξάγη τέλος μια προεκλογική εκστρατεία στην οποία να κόψη με το μαχαίρι κάθε είδους λαϊκισμό, υποσχόμενος μόνο σκληρή δουλειά για την ανάκαμψη και επιβράβευση όσων θα φέρουν απτά αποτελέσματα, σε οποιονδήποτε τομέα δραστηριοποίησης. Αυτό θα πη ενίσχυση της παραγωγικότητας και αξιοκρατία στην πράξη, όχι φούμαρα και αοριστίες.
Είμαι σίγουρος ότι ο κ. Μεϊμαράκης έχει επιτελείο και συμβούλους που μπορούν να του δώσουν περισσότερες ιδέες και κατευθυντήριες γραμμές. Ελπίζω τόσον ο ίδιος όσον και αυτοί να μπορέσουν να αντιληφθούν το είδος της χρυσής ευκαιρίας που παρουσιάζεται για την άσκηση πραγματικής ηγεσίας κι’όχι απλά δημοσίων σχέσεων. Κάτι που δυστυχώς δεν κατάλαβαν ούτε ο κ. Τσίπρας, ούτε ο κ. Σαμαράς και φυσικά ούτε και ο κ. Παπανδρέου πριν απ’αυτούς …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: 1) «Η Ζωή τραβάει την ανηφόρα …»
2) Ζούμε πραγματικά …δραχματικές στιγμές, όπως παραλίγο να πή ο Τσίπρας στην αρχή του διαγγέλματός του, αν προσέξατε …
3) Για σκουπιδιάρης πάει ο Λαφαζάνης; «Θα σαρώσουμε τα μνημόνια», διακήρυξε …
