Το 1938 μία αναθεωρητική Γερμανία με την αυτοπεποίθηση που πήγαζε μέσα από την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού και την αντιστροφή της οικονομικής ύφεσης, κυρίως μέσω του ταχέως επανεξοπλισμού της, είχε φέρει την Ευρώπη «στα μέτρα της». Ανακαταλαμβάνει τη Ρηνανία, απορροφά την Αυστρία, ταυτοχρόνως όλες οι συνθήκες αναφορικά με το καθεστώς της χώρας σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο που είχαν υπογραφεί μετά τον Α’ ΠΠ είχαν είτε ατονήσει, είτε αλλάξει, είτε μονομερώς καταπατηθεί.
Και όλα αυτά χωρίς καμία ουσιαστική αντίδραση από τους Ευρωπαίους, ειδικά τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία.
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Τον Απρίλιο του 1938 αμέσως μετά το Anschluss (Ένωση) Γερμανίας-Αυστρίας (Μάρτιος) ξεκινάει η τελική φάση του δράματος της Τσεχοσλοβακίας.
Το Βερολίνο απαιτεί τον έλεγχο της περιοχής της Σουδητίας και στην ουσία απειλεί την Πράγα με εισβολή.
Η κρίση κρατάει κάποιους μήνες και καταλήγει στην κατάληψη της Σουδητίας από τη Γερμανία, στην κατοχή ολόκληρης της Τσεχίας και στην «ανεξαρτησία» της Σλοβακίας, η οποία γίνεται κράτος-δορυφόρος του Ράιχ. Η Τσεχοσλοβακία παύει να υπάρχει και λίγους μήνες μετά η Ευρώπη τυλίγεται στις φλόγες.
Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί αναφορικά με την κρίση της Τσεχοσλοβακίας, τη συμφωνία του Μονάχου η οποία επισφράγισε τη μοίρα της χώρας αυτής και κυρίως τη στάση της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, οι οποίες ακολουθώντας την πολιτική του «κατευνασμού» προσπάθησαν να εμπεδώσουν την ειρήνη στην Ευρώπη, μέσω της θυσίας μίας ολόκληρης χώρας, ενώ στην ουσία έδωσαν ένα ακόμη έτος στον επανεξοπλισμό της Γερμανίας.
Ερχόμενοι στο σήμερα, οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης, κυρίως η Γαλλία και η Ιταλία, φαίνεται να ακολουθούν την ίδια (αυτό)καταστροφική πολιτική με εκείνη του Βρετανού πρωθυπουργού της εποχής του «κατευνασμού» Νέβιλ Τσάμπερλεν και του Γάλλου ομολόγου του Εντουάρ Νταλαντιέ.
Η συμφωνία των Βρυξελλών του Ιουλίου του 2015 για την Ελλάδα, έχει τεράστιες ομοιότητες με τη Συμφωνία του Μονάχου του Σεπτεμβρίου του 1938 για την Τσεχοσλοβακία όχι φυσικά διότι κάποιος εισβάλει με τη βία στη χώρα μας (συζητήσιμο φυσικά είναι το κατά πόσο τέτοιου τύπου οικονομικές διαρρυθμίσεις έχουν επίπτωση σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας), αλλά κυρίως για την ομοιότητα των περιπτώσεων αναφορικά με τους συσχετισμούς ισχύος στην Ευρώπη και το άμεσο μέλλον αυτής.
Πως είναι δυνατόν ο Φρανσουά Ολάντ να μην αντιλαμβάνεται πως η πολιτική τύπου blitzkrieg (κεραυνοβόλος πόλεμος) της Γερμανίας, δεν στοχεύει κατά της Ελλάδας, αλλά ο κύριος αποδέκτης είναι το Παρίσι και ο ίδιος, ως ένας νέος Ε. Νταλαντιέ, αποδέχεται τις αξιώσεις του Βερολίνου, παριστάνοντας μάλιστα και τον σωτήρα της Ευρώπης;
Δεν είναι κατανοητό οι κυβερνώντες στο Παρίσι και αλλαχού, να μην αντιλαμβάνονται πως με την πολιτική τους στην ουσία θυσιάζουν «μετά πολλών επαίνων» την Αθήνα, όπως κάποιες δεκαετίες πριν θυσίασαν την Πράγα, χωρίς όμως να εξασφαλίζουν πως οι επόμενοι δεν θα είναι οι ίδιοι.
Η σ
υμφωνία των Βρυξελλών όπως παρουσιάστηκε από τον Έλληνα πρωθυπουργό ήταν ένα «εκβιαστικό τελεσίγραφο», κάτι το οποίο επιβεβαιώθηκε από όλους τους συμμετέχοντες.
Και όμως, παρά την κάθετη διαφωνία των συμμετεχόντων για την πολιτική έναντι της Ελλάδας, όπως και στην περίπτωση της Τσεχοσλοβακίας, οδηγούμαστε σε μία καταστροφή, η οποία έχει βαφτιστεί «λύση».
Και επειδή η Ιστορία μερικές φορές μόνο ως φάρσα δεν επαναλαμβάνεται, αλλά μάλλον ως τραγωδία, ας δούμε τι γράφει ο Νάιλ Φέργκιουσουν, καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στο κορυφαίο έργο του Ο Πόλεμος στον Κόσμο: O αιώνας του Μίσους 1901-2000, όπου αναφέρει μία συζήτηση ανάμεσα σε Τσάμπερλεν και Χίτλερ κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την τύχη της Τσεχοσλοβακίας:
«Ο Τσάμπερλεν διαμαρτυρήθηκε, ότι ο Χίτλερ του παρουσίασε ένα Diktat (τελεσίγραφο).
Ο Χίτλερ του απάντησε σοβαρά, ότι αν διάβαζε προσεκτικά το κείμενο των γερμανικών απαιτήσεων, θα έβλεπε ότι στην πραγματικότητα επρόκειτο για ένα ‘ΜΝΗΜΟΝΙΟ’.
Σαστισμένος ο Τσάμπερλεν, συμφώνησε να γνωστοποιήσει το ‘μνημόνιο’ στους Τσέχους».
Άραγε ο κύριος Ολάντ διαβάζει Ιστορία;
defence-point
