Η «κραυγή» ενός κλάδου που μαστίζει η ανεργία
Γράφει ο Ακης Σακισλογλου/paok24.
Την ώρα που στον αθλητισμό συμβαίνουν πράματα και θάματα, τόσο σε αγωνιστικό, όσο και παραγοντικό επίπεδο, άλλο ένα Μέσο Ενημέρωσης έκλεισε και μάλιστα στη Θεσσαλονίκη, την πρωτεύουσα της ανεργίας.
Τα ΣΠΟΡ του ΒΟΡΡΑ δεν βρίσκονται από τις αρχές του μήνα στα περίπτερα και πλέον οδηγούνται σε πτώχευση αφήνοντας άνεργους 20 εργαζόμενους.
Διορθώνω: όχι απλά άνεργους αλλά και απλήρωτους για περισσότερους από 8 μήνες. Να δουλεύεις δηλαδή για το 1/3 περίπου των χρημάτων που έπαιρνες πριν πέντε χρόνια, να σου χρωστάνε 8-9 μηνιάτικα από αυτόν τον «κουτσουρεμένο» μισθό και στο τέλος να κλείνουν το Μέσο όπου βγάζεις την «ψυχή σου» και να σε οδηγούν στην ανεργία… Τραγικές καταστάσεις στην Ελλάδα του μνημονίου.
Τα ΜΜΕ αντιμετωπίζουν, πέραν της κρίσης που μαστίζει τους πάντες, και ένα ακόμη δομικό πρόβλημα:
Οι τεχνολογικές εξελίξεις αλλάζουν τις δυνατότητες ενημέρωσης, τις συνήθειες και την κουλτούρα των αναγνωστών, τις ανάγκες τους… Τα παραδοσιακά Μέσα, όσο αξιόλογο στελεχιακό δυναμικό κι αν έχουν, δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Τα ξεπερνά η ζωή. Μέσα σε πέντε – έξι χρόνια, εκεί που δουλειές υπήρχαν για όλους μας από δύο, φτάσαμε στο σημείο να εργάζεται μόλις το 1/3 του δυναμικού με μισθούς πείνας…
Θα αναρωτιέστε γιατί τα λέω αυτά και μάλιστα σε εσάς που έχετε σίγουρα από μία παραπλήσια ιστορία να μου πείτε στο δικό σας επαγγελματικό μετερίζι. Οικοδόμοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, δικηγόροι, ταξιτζήδες, ΟΛΟΙ ζούνε κάτι παραπλήσιο…
Το λέω αρχικά γιατί θέλω να αντιληφθείτε την μοναξιά του επαγγελματία που καλύπτει ένα αθλητικό ρεπορτάζ στο οποίο τα εκατομμύρια «χορεύουν» κι αυτός αμείβεται με 450 ευρώ. Και ακούει και λόγια από τον καθένα. Και από το αφεντικό του και από τους αναγνώστες του. Τραγική η κατάσταση.
Βρίσκομαι στη δημοσιογραφία περισσότερα από 20 χρόνια. Τα είδα περίπου όλα. Τις εφημερίδες να μεσουρανούν, το ραδιόφωνο να γεννιέται (όπως τώρα τα σάιτ) και να παρακαλάμε τους πελάτες να βάλουν μια διαφήμιση. Είδα τα ταμεία μας «δυνατά», συμμετείχα σε συζητήσεις για το μέλλον του επαγγέλματος, την δεοντολογία, τα κεκτημένα μας. Τρίχες! Τίποτα δεν κάναμε τόσα και τόσα χρόνια. Περάσαν από τα χέρια μας ευκαιρίες, χρήματα, γεγονότα και έφυγαν. Δεν τα μετουσιώσαμε σε κουλτούρα εργασιακή. Κεκτημένα ήταν, σχεδόν συντεχνιακά και χάθηκαν με έναν νόμο, με μια εφαρμογή του κανόνα της προσφοράς και της ζήτησης.
Προσωπικά όλο αυτό το διάστημα επέλεξα να είμαι και μέσα και έξω από αυτό το επάγγελμα. Οχι γιατί δεν το αγάπησα τόσο ώστε να το ασκώ αποκλειστικά. Το αντίθετο. Από νωρίς αντιλήφθηκα ότι για να μπορέσεις να κάνει σωστά τη δουλειά σου στη δημοσιογραφία πρέπει πρώτα πρώτα να είσαι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ. Να έχεις οικονομική αυτάρκεια. Να βγαίνει ο μισθός χωρίς να πρέπει να φιλήσεις κατουρημένες ποδιές. Ετσι έκανα σχεδόν πάντα και κάτι άλλο που εξίσου με «έφτιαχνε», με κάλυπτε δημιουργικά.
Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι δεν βλέπω την «σφαγή» κατά των συναδέλφων το τελευταίο διάστημα. Κι εφόσον τη βλέπω δεν μπορώ παρά να σας την περιγράψω για να έχετε μια εικόνα των όσων συμβαίνουν.
Βλέπω, λοιπόν, αξιόλογα παιδιά να κάνουν τρεις δουλειές για να εξασφαλίσουν συνολικά 500 ευρώ.
Βλέπω κόσμο να δουλεύει τσάμπα… Ετσι, γιατί του είπανε ότι θα φτιάξει το όνομά του.
Βλέπω μεγάλης ηλικίας συναδέλφους να μην μπορούν να βρούνε δουλειά και να είναι τρία – τέσσερα χρόνια άνεργοι.
Βλέπω παιδιά να θέλουν να διαφωνήσουν με τον διευθυντή τους αλλά… να σιωπούν γιατί θα τους διώξει και θα πάρει με λιγότερα κάποιον από τους δεκάδες που περιμένουν στην ουρά… Ανθρωποφαγία!
Και καλά, εγώ γλίτωσα νωρίς. Οχυρώθηκα πίσω από το μαγαζί που έφτιαξα και αποτελεί την βασική πηγή εσόδων μου (δεν τολμώ καν να σκεφτώ πώς θα μεγάλωνα την πενταμελή οικογένειά μου μόνον από την δημοσιογραφία) και σχεδόν για χόμπι κάνω ραδιόφωνο και ίντερνετ… Με τα υπόλοιπα παιδιά, όμως, τι γίνεται;
Καμιά φορά απορώ πώς αντέχει ο Δημήτρης με όσα βλέπει να συμβαίνουν. Το ίδιο και ο Σταύρος. Και τα υπόλοιπα παιδιά. Ολοι βγάζουν το δικό τους λούκι, ακούνε βρισίδια, αντιμετωπίζουν περίεργο ανταγωνισμό, δουλεύουν 15 ώρες την ημέρα και Σαββατοκύριακα και καλοκαίρια και πάντα… Μπορεί να τους (μας) λέτε «διαπλεκόμενους» και «λαμόγια», ωστόσο αν τους σκοτώσουν όλα αυτά τα λαμόγια, εμείς τζάμπα θα πάμε!
Επιστρέφω στο βίαιο και άδικο κλείσιμο των ΣΠΟΡ του ΒΟΡΡΑ. Νιώθω ότι η κατρακύλα δεν έχει επιστροφή. Δεν υπάρχει τίποτα πλέον. Σιγά σιγά θα κλείσουν όλα τα «παλιά». Χάνεται η έννοια της αίθουσας σύνταξης, χάνεται η κουλτούρα της συλλογικής δουλειάς που θα φέρει κάποια στιγμή αποτελέσματα, φτωχαίνει η δημοσιογραφία, χάνονται δουλειές, χάνεται η ενημέρωση. Ειδικά στην περίπτωση των ΣΠΟΡ μιλάμε για ένα τέλος εποχής. Το κλείσιμο μιας «σχολής».
Προς Θεού, δεν τα έγραψα όλα αυτά για να μας λυπηθείτε… Πρώτον μπορεί να περνάτε χειρότερα και δεύτερον η κατάσταση στο χώρο δεν είναι δικαιολογία για τη δική μας (ενδεχόμενη) ανεπάρκεια. Τα γράφω για να μας σεβαστείτε. Για να αρχίσετε να σκέφτεστε ποιος είναι ο κάθε ένας από αυτούς που διαβάζετε – ακούτε καθημερινά. Τι λούκια τραβάει κι αυτός, όπως και εσείς…
Το επάγγελμα του δημοσιογράφου μπήκε σε μια κρίση η οποία δε θα ξεπεραστεί άμεσα. Θέλει δουλειά πολλή για να αλλάξουν οι απάνθρωπες, αποικιοκρατικές συνθήκες που επικρατούν. Και θέλει και «αλληλεγγύη» αδέλφια. Υποστήριξη! Και οι δημοσιογράφοι μεταξύ μας αλλά και οι αναγνώστες – ακροατές με τους «εργάτες του Τύπου».
Θλίβομαι με την μικρότητα που παρατηρώ μεταξύ πολλών συναδέλφων. Δεν βλέπουν πού μας οδηγεί αυτή η κρίση, μαλώνουν για ένα αποκλειστικό, για μία πληροφορία. Θλίβομαι και με το χαμηλό επίπεδο κριτικής από μερίδα του κόσμου. Φαντάζει τόσο χαζό να έχει ο καθένας από εσάς τόσα προβλήματα και να εκτονώνεται βρίζοντας έναν Κόλκα ή έναν Σακισλόγλου…
Η κρίση απαιτεί αυτοκριτική. Από αυτούς που μας κυβέρνησαν, μέχρι τον τελευταίο από εμάς που αφήσαμε να κυβερνηθούμε. Το μέτρο της κοινωνίας μας είναι ο άνθρωπος. Αυτά που έχει να μας πει, να μας διηγηθεί, να μοιραστεί μαζί μας. Ο κάθε ένας από εμάς δίνει αξία στον άλλον και μέσα από αυτό και στον εαυτό του.
Κρατήστε καλά φυλαγμένα τα δυνατά σας συναισθήματα. Για τον ΠΑΟΚ, για τις οικογένειές σας, για τους φίλους σας. Μερικές φορές ο «άλλος» μπορεί να μην χρειάζεται τα χρήματά μας ή την βοήθειά μας αλλά απλώς και μόνον έναν καλό λόγο. Λίγη θετική ενέργεια!
