Σαν σήμερα, ο μεγάλος εθνικός μας λαϊκός τραγουδιστής Στέλιος Καζαντζίδης, έφυγε στην γειτονιά των αγγέλων ,στις 14 Σεπτεμβρίου 2001,αφήνοντας ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές καλλιτεχνών αμέτρητους χρυσούς και πλατινένιοι δίσκους με τραγούδια αθάνατα
Οι πρέσες βινυλίου του Καζαντζίδη…
Ο Στέλιος Καζαντζίδης με τις ρεκόρ πωλήσεις δίσκων σε όλο τον κόσμο ,επιχείρησε να φτιάξει δική του δισκογραφική εταιρεία ,με δικούς τους κανόνες στην βιομηχανία μουσικής που είχε πάρει τα απάνω της και στην Ελλάδα,με σκοπό πρώτιστος να προωθήσει τραγούδια που θα επίλεγε για νέες δισκογραφίες του και αφετέρου να προωθήσει νέα ταλέντα, νέες φωνές στο Ελληνικό πενταγράμμου.
Έτσι λοιπών, εν μέσω της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών 1967/1968, και εν μέσω επίσης της μάχης με την εταιρία του και ειδικότερα με τον Μάκη Μάτσα, ο Στέλιος Καζαντζίδης κάνει προσπάθεια ν’ ανοίξει δική του δισκογραφική, ονόματι Standard.
Καθετοποιεί μάλιστα την παραγωγή παρουσιάζοντας ένα εργοστάσιο στο Κιάτο και φέρνοντας μια πρέσα από τη Metalmecanica, εταιρεία που λαθεμένα αναφέρεται στο βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού (Υπάρχω/Λιβάνης, 2000) ως γερμανική –είναι ισπανική.
Ο ίδιος ο Μάτσας, σε συνέντευξή του στον Νίκο Φρονιμόπουλο για το περιοδικό Εικόνες χρόνια αργότερα, θα υποστηρίξει ότι η προέλευση του μηχανήματος ήταν ιταλική και ότι η Minos προσφέρθηκε να το αγοράσει το 1971 (παρότι σχεδόν άχρηστο) πληρώνοντας μάλιστα και όλα τα έξοδα που είχε κάνει ο Καζαντζίδης για τη Standard.
«Τα τρία πρώτα χρόνια κύλησαν υπέροχα. Στη συνέχεια ο Στέλιος θέλησε να ανοίξει δική του εταιρεία δίσκων και να κάνει και δικό του εργοστάσιο. Έφερε μηχανήματα από την Ιταλία και τα εγκατέστησε στο Κιάτο. Έναν χρόνο αργότερα, βλέποντας ότι τα σχέδια του ήταν εκτός πραγματικότητας, μας προτείνει να αγοράσουμε όλα τα μηχανήματα, να του πληρώσουμε όλα τα έξοδα που είχε κάνει μέχρι στιγμής και να υπογράψουμε καινούργιο συμβόλαιο. Τα μηχανήματα ήταν σχεδόν άχρηστα, παρ’ όλα αυτά δεχθήκαμε την πρόταση και φτάσαμε πια στην ημέρα της υπογραφής. Στις τέσσερις τα ξημερώματα θυμάμαι είχαμε μονογράψει όλα τα συμβόλαια. Κανένας δεν άντεχε, όμως να τα καθαρογράψει και δώσαμε ραντεβού για την επομένη. Την επομένη όμως ο Στέλιος είχε αλλάξει γνώμη. Έπειτα από μέρες μάθαμε ότι υπέγραψε συμβόλαιο στη “Philips”, όπου ηχογράφησε τρεις δίσκους. Καταλαβαίνετε βέβαια τι επακολούθησε».
Ο Καζαντζίδης παρουσίασε μια τελείως διαφορετική εκδοχή. Τα κατεστημένα συμφέροντα δεν τον άφησαν να προχωρήσει… Αυτό δήλωσε σαφέστατα.Λίγες μέρες μετά, ανακοινώθηκε η συμφωνία του με τη Phillips, πυροδοτώντας νέο κύκλο αντεγκλήσεων, ο οποίος αυτή τη φορά επιλύθηκε στα δικαστήρια.
Ο Καζαντζίδης είχε κάνει γραφεία στο κέντρο της Αθήνας –στη Ζήνωνος– όπου δεχόταν προς ακροάσεις ερμηνευτές αμφότερων των φύλων. Ο ίδιος λέει ότι υπήρχε ένα καμαράκι όπου στριμωχνόταν μαζί με τον Νικολόπουλο και άλλους χειριστές του μπουζουκιού με τους οποίους είχε συμφωνήσει και, με λίγα όργανα, έκαναν τις ακροάσεις των επίδοξων τραγουδιστών.
Από το καμαράκι είχε περάσει κατά τα λεγόμενά του και ο Μητροπάνος αλλά και ο Νταλάρας (για τον οποίον έχει δηλώσει πως δεν του άρεσε η φωνή του, χρόνια πάντως μετά θα τον αφήσει να του κάνει φωνητικά στους περίφημους “Αισθηματίες”), πιο τρανταχτή ωστόσο υποψήφια μεταγραφή ήταν ο Πάνος Γαβαλάς.
Η συμφωνία δεν έκατσε τελικά, διότι, λέει ο Καζαντζίδης, δεν τα βρήκαν «στο ζήτημα των ποσοστών και ειδικότερα των πνευματικών δικαιωμάτων». Κάπως έτσι εξηγείται μάλλον το ότι η Standard κυκλοφόρησε συνολικά 14 singles 45 στροφών, κυρίως με δημοτικά τραγούδια.
Να σημειώσουμε ότι ο Γαβαλάς δοκίμασε κι εκείνος τον δρόμο της δικής του εταιρείας, αρχικά με τη ΒΕΝΤΕΤΤΑ το 1966 (την οποία άνοιξε σε συνιδιοκτησία με τον σύζυγο της Πόλυς Πάνου, Στέλιο Πελαγίδη) και αμέσως μετά με τη SONATA (1967), που διέθετε μάλιστα και δικές της πρέσες.
Αμφότερες κυκλοφόρησαν αρκετά λαϊκά τραγούδια κυρίως σε singles 45 στροφών και τόσο ο Γαβαλάς, όσο και η Πάνου, έβγαλαν και δικό τους υλικό σ’ αυτές.
Η Βεντέττα άντεξε μέχρι το 1971, η δε Sonata έκλεισε το 1972.
Η παραγωγή αυτών των δίσκων, απ τις μικρές εταιρίες,αποδείχτηκε εφικτή, ωστόσο η διανομή στα δισκοπωλεία είχε τεράστιες δυσκολίες.
https://youtu.be/WSh3lfhpd4g
Ο “Στελάρας του πόντου “, πάντα θα ζει στις καρδιές των Ελλήνων με τα αθάνατα τραγούδια του και θα παραμένει η “φωνή του λαού”, της παρηγοριάς και της ελπίδας!!!
(απόσπασμα από το stelioskazantzidis.blogspot και το μαγκαζίνο avopolis)
