Του Δημήτρη Ρομποτή*
Στις δύσκολες στιγμές που διέρχεται το γένος των Ελλήνων είναι επιτακτική ανάγκη να αγκιστρώνεται στις όποιες εθνικές επιτυχίες προκειμένου να διατηρήται στην επιφάνεια του λογικού. Ακόμη κι’αν πρόκειται περί εικονικής πραγματικότητας, τα θεραπευτικά αποτελέσματα είναι ανυπολόγιστης αξίας, το λένε και οι ψυχολόγοι άλλωστε.
Ενα χαμόγελο, ένα φιλί, μια μπλούζα «Μπέρμπερυς», «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’αγόρι μου» μπορούν να επιδράσουν ευεργετικά, στη δε πιο αισιόδοξη εκδοχή της υποθέσεως να αναστρέψουν την πορεία προς τον όλεθρο!
Την εβδομάδα που μας πέρασε, ιδιαίτερα παραγωγική, είχαμε δύο-τρεις τέτοιας ιαματικής δυνατότητας εθνικές επιτυχίες, επαναλαμβάνω σε ιδιαίτερα χαλεπούς καιρούς: αφενός η χώρα του Ρέμου, της Βανδή και των άλλων μεγάλων δασκάλων του «λαϊκού» τραγουδιστικού στερεώματος προκρίθηκε στον τελικό του διαγωνισμού της Ουροβίζιον κι’αφετέρου η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε στον τελικό καλαθοσφαίρισης των Τουρκικών Αερογραμμών (Τουρκ …Χαλβά Γιολαρί) τον Olympiacos και αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης!
Πώς συνιστά εθνική επιτυχία η νίκη της Ρεάλ;
Μα νομίζω έχει πιο πολλούς Ελληνες παίκτες από τον Olympiacos …
Αλλη μεγάλη εθνική επιτυχία ήταν το ταξίδι του πρωθυπουργού στη Ρέγκα (εξ ού και το ομώνυμο παστό ψάρι, απαγορευτικό εάν είστε υπερτασικοί) επιβαίνων στρατιωτικού αεροσκάφους C-130 τύπου «Ηρακλής» (όπως τα τσιμέντα).
Η εθνική επιτυχία δεν συνίσταται στους συμβολισμούς, όπως πολλοί αφελείς έσπευσαν καλοπροαίρετα έστω να παρατηρήσουν, ούτε στην ομοιότητα του «κλίματος», της «ατμόσφαιρας» με το «Mission Accomplished» του Μπους επί αεροπλανοφόρου με στολή αλεξιπτωτιστή, αλλά στο ότι το C-130 πέταξε!
Εν μέσω της πρωτοφανούς κρίσεως, ο,τιδήποτε πετάει ή απλά λειτουργεί είναι εθνική επιτυχία και μόνον έτσι μπορεί να γίνεται αντιληπτή, εκτός κι’αν είστε «πεμπτοφαλαγγίτες», όργανα των «δανειστών» (οι οποίοι είναι κακοί κυρίως γιατί δεν μας δίνουν κι’άλλα δανεικά), φερέφωνα του Γιούνκερ και της Μέρκελ οπότε δεν συγκινείστε με τέτοιου εύρους εθνικά κατορθώματα για τα οποία κάθε λαός στη θέση του ελλαδικού θα ήταν έμπλεος υπερηφανείας! Ο,τιδήποτε δουλεύει καθίσταται εθνική επιτυχία, ακόμη κι’αν μας δουλεύει, τί λέω, κυρίως τότε!
Είναι επιτακτική ανάγκη η συγκυβέρνηση, ενδεχομένως και με την όποια βοήθεια μπορεί να παράσχη ό,τι έχει μείνει από την αντιπολίτευση, να χτίση σ’αυτές τις εθνικές επιτυχίες και να τις πολλαπλασιάση. Εχοντας στο μανίκι του την πρόκριση στην Ουροβίζιον και τη νίκη της Ρεάλ, ο πρωθυπουργός προσέρχεται στη Ρέγκα από θέση ισχύος για να καταναλώση τα παστά ψάρια του Βαλτικού δείπνου που περιφρόνησε ο κ. Βαρουφάκης και προτίμησε το σουλάτσο στην πόλη μετά το στραπάτσο που έφαγε από ΟΛΟΥΣ τους συναδέλφους του.
Παράλειψη μεγάλη ήταν ότι δεν πήρε μαζί του και την Ελενα Παπαρίζου, εκτός κι’αν δεν μπορούσε να πάη επειδή γιόρταζε. Ας μην ξεχνάμε ότι το μεγάλο όπλο της Ελλάδος είναι ανέκαθεν ο πολιτισμός και σε τέτοιες κρίσιμες μάχες ρίχνεις στην πρώτη γραμμή τις επίλεκτες μονάδες, ό,τι καλύτερο διαθέτεις!
Γιατί να μην είναι ο Πασχάλης στη Ρέγκα, ο Τερζής ή ο κανονικός; Ο Σάκης ο Ρουβάς, μαζί με το βαρύ πυροβολικό, τον Μίκη Θεοδωράκη; Ακόμη και ο κ. Κοτζιάς ο οποίος στην Αττάλεια αποκάλυψε το πραγματικό του ταλέντο, αλαμπρατσάντε με τον Τσαβούσογλου που συλλάβιζε το «We are the world» αμήχανος, θα μπορούσε να συνεισφέρει επικεφαλής επιθεωρήσεως. Τσάμπα προλείανε τόσον καιρό το έδαφος ο κ. Βαρουφάκης; Μια ζωή έτσι είμαστε όμως, εντυπωσιακά πρελούδια αλλά «follow up» γιοκ!
Θα ήθελα να κλείσω το σημερινό σημείωμα και την εβδομάδα ομολογώντας ότι χτές ευχήθηκα στον Βασιλιά Κωνσταντίνο για την ονομαστική εορτή του. Επειδή είναι καιρός και εμείς οι βασιλικοί (με τις γλάστρες) να εκσυγχρονιστούμε, να βγούμε από τη ναφθαλίνη και τις βαριές στολές του χτες και να μπούμε στα σωληνωτά κοστούμια του σήμερα (όπως ο κ. Γερουλάνος) τον προσφώνησα με το πηγαίο και λαϊκό «Μεγάλε» αντί του μουχλιασμένου «Μεγαλειότατε». Για μένα ήταν σημαντικό βήμα προόδου, για να μην πω κατάκτηση ότι έκανα κάτι τέτοιο, ήταν η προσωπική μου υπέρβαση αν θέλετε.
Ο καιρός της θριαμβευτικής επιστροφής πλησιάζει. Με τα ρεζιλίκια της προεδρευομένης πώς να μη γίνη κανείς βασιλόφρων και …αλλόφρων;
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: 1) Αλλο resilient κι’άλλο ρεζίλι!
2) Πτωχός και …pennies!
3) Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλακεία από το “δεν αλλάζει ο άνθρωπος”! Δηλαδή, τί, κυκλοφορεί με τα ίδια εσώρουχα και ρούχα όλο τον χρόνο; Δεν γίνεται, κάποια στιγμή θα αλλάξη!
