Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Προχθές διαβάσαμε την είδηση ότι ο πρωθυπουργός της Σιγκαπούρης μοιράστηκε τον κώδικα που έφτιαξε σε C++ για να λύνει SUDOKU.
Πριν από περίπου δύο εβδομάδες, ένα πρόβλημα λογικής για 11χρονα παιδιά της Σιγκαπούρης είχε κάνει το γύρο του κόσμου στα κοινωνικά δίκτυα.
Λίγες ημέρες μετά, είχε γνωστοποιηθεί ότι τελικά το πρόβλημα απευθύνονταν σε παιδιά 15 ετών, και μάλιστα όχι σε όλα τα σχολεία, αλλά σε παιδιά τα οποία είχαν ήδη μία κλίση στα μαθηματικά.
Το πρόβλημα αυτό, πράγματι φαίνεται πολύ δύσκολο εκ πρώτης όψεως.
Σε ποιους όμως; σε όσους δεν έχουν εκπαιδεύσει τον εαυτό τους να σκέφτονται με τον συγκεκριμένο τρόπο και αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά στη ζωή τους ένα πρόβλημα, το οποίο για να λυθεί πρέπει κανείς να αξιοποιήσει όλες τις πληροφορίες που του δίνονται, ακόμη και αν δεν είναι εκ πρώτης όψεως προφανές πώς αυτές χρησιμοποιούνται.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της Σιγκαπούρης συχνά γίνεται αντικείμενο ειδήσεων.
Πέρυσι, για παράδειγμα, βρέθηκε τρίτο σε μία λίστα αξιολόγησης εκπαιδευτικών συστημάτων όλου του κόσμου.
Η μεθοδολογία για αυτές τις λίστες δεν είναι δυνατόν να είναι αντικειμενική, αλλά ας μην υπεισέλθουμε σ’ αυτό. Το γεγονός είναι ότι σε γενικές γραμμές είναι σίγουρα καλύτερο από πολλές άλλες χώρες κι ας μην συζητήσουμε για το αν είναι πρώτο, τρίτο, πέμπτο ή δέκατο.
Είναι εκ των πραγμάτων πολύ καλό, άρα σίγουρα έχει πράγματα τα οποία αξίζει να τα μελετήσει κανείς και να δει πώς μπορεί να τα εντάξει στο δικό του (εφόσον τον ενδιαφέρει, βέβαια).
Το εκπαιδευτικό σύστημα της Σιγκαπούρης, εφόσον περιμένει να βλέπει 15χρονα, έστω και αυτά που έχουν μία κλίση στα μαθηματικά, να λύνουν με άνεση τέτοια προβλήματα (σε περιορισμένο χρόνο δηλαδή), οπωσδήποτε θέτουν αντίστοιχα προβλήματα στο πρόγραμμά τους. Και όχι μόνο τέτοια, αλλά μία ποικιλία προβλημάτων, τα οποία ενεργοποιούν διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης και λύσης προβλημάτων. Έτσι, ώστε να εκπαιδεύουν τους μαθητές και στο να είναι ανοιχτοί στη σκέψη, αλλά και στο να επιτυγχάνουν στην αναλυτική σκέψη και στη λύση προβλημάτων.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της Σιγκαπούρης βγάζει πρωθυπουργούς που στον ελεύθερό τους χρόνο γράφουν κώδικα C++ που λύνουν sudoku.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας βγάζει πρωθυπουργούς που στον ελεύθερό τους χρόνο παίζουν playstation!
Η μία είναι δημιουργική ασχολία, η άλλη είναι καταναλωτική.
Όταν τα παιδιά εθίζονται, είτε στο σπίτι, είτε στο σχολείο (είτε, προφανώς, και στα δύο) στη δημιουργικότητα, στη φαντασία, στη λύση προβλημάτων, στην αναλυτική σκέψη, τότε όταν ωριμάζουν δημιουργούν και παράγουν.
Όταν τα παιδιά εθίζονται, είτε στο σπίτι, είτε στο σχολείο (είτε, προφανώς, και στα δύο) στην κατανάλωση προϊόντων, στην χρήση παιχνιδιών ρουτίνας (video games), στην παρακολούθηση ταινιών, στην αντιγραφή, στο λυσάρι, στην κοπάνα, στην κατάληψη «για τα δικαιώματά μας», στο χαβαλέ, στην απουσία οργανωμένης και κριτικής σκέψης και μεθοδολογίας, όταν τα παιδιά αναμασούν από γονείς και δασκάλους την εύκολη λύση, τη θεωρία των πάντων που όλα τα εξηγεί και όλα τα ερμηνεύει (με χρήση απροσδιόριστων προσώπων ή ομάδων που κατέχουν τα κλειδιά του κόσμου), πώς περιμένουμε αυτοί οι άνθρωποι όταν ωριμάσουν να δημιουργούν και να παράγουν; πώς περιμένουμε να αντιληφθούν καν τι σημαίνει κόπος, μόχθος, ότι «αγαθά κόποις κτώνται», ότι το ερώτημα για παραγωγή προηγείται όλων;
Ο λαός είναι σοφός. Όπως έστρωσες, θα κοιμηθείς.
ΥΓ. Να επαναλάβω την πρωτοβουλία του Αντίβαρου για την έξοδο από την κρίση και να θυμίσω ότι η εξαιρετική περίπτωση της Σιγκαπούρης είναι ακόμη διαθέσιμη.
antibaro
