Του Δημήτρη Ρομποτή*
Λέμε και ξαναλέμε για τα χάλια της Ελλάδος αλλά και εμείς εδώ στην Αμερική δεν πάμε πολύ καλύτερα, με εξαίρεση βέβαια την οικονομία όπου έχουμε πάρει κάποιες βαθιές ανάσες μέχρι να αρχίσουμε να ξεφυσάμε βήχοντας.
Για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία, τουλάχιστον από όσον εγώ έχω μελετήσει, οι ΗΠΑ έχουν δύο επίσημες εξωτερικές πολιτικές, του «Στέιτ Ντηπάρτμεντ» και του Κογκρέσου!
Μέχρι τώρα ξέραμε ότι την εξωτερική πολιτική της χώρας ασκεί ο πρόεδρος και η κυβέρνηση στο προσκήνιο και τα διάφορα ειδικά συμφέροντα (special interests) στο παρασκήνιο.
Υπήρχε μια συνέπεια, γνώριζες λίγο ως πολύ τί να περιμένης ακόμη κι’αν προέκυπταν «εκπλήξεις» για αυτούς που έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν (όπως με την Ντόρα τότε που υποτίθεται τα τσούγκρισε με την Κοντολίζα Ράις επειδή η δεύτερη της ζήτησε να κάνη κωλοτούμπα για την ονομασία των Σκοπίων εκμεταλλευόμενη την «ειδική» τους σχέση» – έτσι ονομάζεται στην αμερικανική διπλωματική αργκό το «κάνεις ό,τι σου λέω»).
Τώρα στο παιχνίδι έχει μπει και το Κογκρέσο που δεν αναγνωρίζει τον …πρόεδρο!
Ετσι, προσκαλεί επισήμως αρχηγούς κυβερνήσεων να μιλήσουν ενώπιον της ολομέλειας του νομοθετικού σώματος για να τη σπάσουν στον Ομπάμα (ομιλία Νετανιάχου) και εν συνεχεία ομάδα γερουσιαστών στέλνει επιστολή σε ξένη χώρα με την οποία απειλεί να αναιρέση – εκ των προτέρων – οποιαδήποτε συμφωνία τυχόν προκύψη με τη σημερινή, επίσημη και νόμιμη κυβέρνηση των ΗΠΑ (επιστολή γερουσιαστών στο Ιράν)!
Η όλη ιστορία θυμίζει …Ελλάδα, όπως και να το κάνουμε. Ετσι και ο ΣΥΡΙΖΑ προκεκλογικώς απειλούσε να ακυρώση οποιαδήποτε συμφωνία οικονομικού ή επενδυτικού χαρακτήρα της προηγούμενης κυβέρνησης. Δεν έστειλε βέβαια γράμμα στους επενδυτές, αλλά το κατέστησε σαφές με κάθε άλλο τρόπο. Υπήρξαν επίσης απόπειρες για δύο εξωτερικές πολιτικές την εποχή που ο κ. Σαμαράς ήταν ΥΠΕΞ επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, όπως και αργότερα όταν η κ. Μπακογιάννη ήταν ΥΠΕΞ του Κώστα Καραμανλή.
Στην Ελλάδα όμως λόγω εγγενούς φαιδρότητος τα πράγματα παρέμειναν στο επίπεδο του γελοίου άσχετα αν υπήρξαν και υπάρχουν πραγματικές συνέπειες εις βάρος της χώρας. Με την εξωτερική πολιτική της υπερδυνάμεως όμως οι κίνδυνοι παραείναι σοβαροί για να πάρουμε το όλο θέμα στην αστεία πλευρά του.
Αυτή τη στιγμή, είτε μας αρέσει είτε όχι, το «Ρεπουμπλικανικού» ελέγχου Κογκρέσο επιχειρεί μη στρατιωτικού τύπου πραξικόπημα εναντίον της κυβερνήσεως. Για πρώτη φορά αμφισβητείται με τέτοιο απροκάλυπτο τρόπο το προεδρικό προνόμιο αποκλειστικής ασκήσεως εξωτερικής πολιτικής για λογαριασμό της χώρας.
Με τις δύο τελευταίες κινήσεις, πρόσκληση Νετανιάχου, γράμμα στο Ιράν, το Κογκρέσο περνάει από τη στείρα, εντός της νομιμότητος όμως, αντίδραση στην έμπρακτη υπονόμευση της εκλεγμένης κυβέρνησης. Υπάρχει ποιοτική αναβάθμιση προς το χειρότερο και είναι πολύ νωρίς για να προβλέψη κανείς την εξέλιξή της.
Υπ’αυτή την έννοια δεν ήταν οι Αμερικανοεβραίοι ούτε ο Νετανιάχου που έδειξαν πυγμή και την πραγματική δύναμή τους, όπως έχουν παρασυρθεί πολλοί, ακόμη και σοβαροί αναλυτές, να συμπεράνουν. Απεναντίας, είναι το Κογκρέσο που χρησιμοποίησε τον Νετανιάχου και την ανελαστική πολιτική του ως προς το Ιράν προκειμένου «να σκοράρη» εναντίον του Ομπάμα.
Και ο Νετανιάχου φυσικά, δεν είχε τίποτα να χάση μόνο να κερδίση παίζοντας αυτό το παιχνίδι αφού ο βίος και η πολιτεία του βασίζονται στην άρνηση και τον πολιτικάντικο χειρισμό του φόβου, όπως δηλαδή κάνουν και οι σημερινοί, δήθεν Ρεπουμπλικανοί στις ΗΠΑ. Κατά κάποιο τρόπο τό’να χέρι νίβει τ’άλλο, όμως είναι το Κογκρέσο που έχει τον πρώτο λόγο και όχι ο πρωθυπουργός του Ισραήλ όπως ενδεχομένως θα ήθελε να πιστεύη ο ίδιος.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς περισσότερες και εντονότερες αντιδράσεις από τις αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις και κοινότητες διότι αυτή η σύμπλευση των δύο ακραίων οντοτήτων, Κογκρέσου και Νετανιάχου, τους εκθέτει ενώπιον της αμερικανικής και παγκόσμιας κοινής γνώμης δίνοντας τροφή στους συνομωσιολόγους και τους κάθε λογής αντιεβραίους. Ο Νετανιάχου, όπως και κάθε δημαγωγός, δεν διστάζει να παίξη με τη φωτιά παίρνοντας στον λαιμό του αυτούς των οποίων την ασφάλεια και τα συμφέροντα υποτίθεται ότι υπηρετεί.
Ταυτόχρονα, βρίσκουν αφορμή να αφηνιάσουν και τα ακραία στοιχεία του Ιράν εις βάρος της διαφαινόμενης πλειοψηφίας που δείχνει αξιοθαύμαστο πραγματισμό και έχει διάθεση να τα βρη με τις ΗΠΑ. Οι φανατικοί δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν πολύ, φρόντισαν οι «εντιμότατοι» γερουσιαστές μας να αποδείξουν ότι είναι …χειρότεροί τους!
Ο ελλαδικού τύπου στείρος κομματισμός που έχει ενσκήψει και στην Αμερική την τελευταία δεκαετία, αποδεικνύεται αδίστακτος κι’αδύναμος να αντισταθή στην εξουσιολαγνεία που τον διέπει. Εχει αποδειχτεί ιστορικώς όμως ότι κάθε οίκος ανοχής έχει μία «μαντάμα», νεοελληνιστί «τσατσά». Δυαρχίες και τριαρχίες οδηγούν στην καλυτέρα των περιπτώσεων σε μπουρδέλα τύπου Βοσνίας ή Οθωμανικής Αυτοκρατορίας λίγο πριν καταρρεύση …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ: Η σιωπή των …αχαμνών!
