Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου
Το 1900 ιδρύεται στην Αθήνα, το Μακεδονικό Κομιτάτο, προκειμένου να εμψυχώσει τον απογοητευμένο ελληνικό πληθυσμό της Μακεδονίας. Οι πρωτοπόροι της κινήσεως, Στ. Δραγούμης και δημοσιογράφος Δ. Καλαποθάκης, συναντούν παντού κατανόηση, από την Κυβέρνηση έως τα Ανάκτορα. «Αόρατος Αρχή» του Κομιτάτου, γίνεται ο διάδοχος Κωνσταντίνος.
Με τη δύση του 1903, τερματίζεται η απάθεια μακαριότητας των ελληνικών κυβερνήσεων. Το 1904 εμφανίζονται στα μακεδονικά βουνά οι πρώτες μικρές ελληνικές αντάρτικες ομάδες, με πρώτο-πρώτο καπετάνιο τον Βαγγέλη Στρεμπενιώτη (από το Στρέμπενο, ανάμεσα Καστοριάς και Φλώρινας). Γίνονται αναγνωριστικές αποστολές αξιωματικών στη Μακεδονία (Αν. Παπούλιας, Αλ. Κοντούλης, Γ. Κολοκοτρώνης, Παύλος Μελάς κα).
Ο Παύλος Μελάς (1870-1904), ήταν αξιωματικός του Πυροβολικού, γαμπρός του Στ. Δραγούμη και στις 18 Αυγούστου 1904, περνάει τα σύνορα, με ισχυρή ομάδα, εισερχόμενος ένοπλα στα Μακεδονικά εδάφη, αναλαμβάνοντας την αρχηγία του Μακεδονικού Αγώνα ενάντια στους Βούλγαρους και με την εντολή να ασκεί καθήκοντα αρχηγού και στις μικρότερες ομάδες που δρούσαν εν τω μεταξύ στις περιφέρειες Μοναστηρίου και Καστοριάς. Η χρονική δράση του μικρή, αλλά το αποτέλεσμα πολύ σπουδαίο, γι΄αυτό χαρακτηρίστηκε ως ο πρωτομάρτυρας της απελευθερώσεως της Μακεδονίας από τους Τουρκο-Βούλγαρους.
Έγινε πραγματικά ο πρωτοπόρος αρχηγός και το σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα.
Ο τουρκικός στρατός τον καταδίωκε με πολυάριθμους άντρες. Παρά, λοιπόν, τις συνεχείς διώξεις του Οθωμανικού στρατού ο Παύλος Μελάς αποδεκάτιζε τις βουλγαρικές ομάδες.
Όμως, στις 13 Οκτωβρίου 1904, βρισκόμενος στα Σιάτιστα, σε μια απρόβλεπτη σύγκρουση, προδομένος από βουλγαρική συμμορία του κομιτατζή Μήτρου Βλάχου, σκοτώνεται και ο θάνατός του, φλογίζει το Πανελλήνιο.
Το χρονικό του θανάτου του, χιλιοδιαβασμένο. Ξεψυχούσε και φωνάζοντας έναν από τους συντρόφους του και βγάζοντας από το λαιμό του το Σταυρό που φορούσε είπε:
«Να τον δώσεις στη γυναίκα μου και το τουφέκι στο γιό μου. Να πεις ότι το καθήκον μου το έκαμα».
Χρόνια, δεκαετίες αργότερα, οι Μακεδονομάχοι, περασμένοι πια στην ηλικία, θα τραγουδούν με ρίγος συγκινήσεως:
«Σαν τέτοια ώρα στο Βουνό, ο Παύλος λαβωμένος, μέσ’ το νερό του αυλακιού, βογγάει ξαπλωμένος…».
Ο θάνατός του σηματοδοτεί τον ορμητικό Μακεδονικό Αγώνα στους δύο ισόβαρους τομείς του: Στα βουνά με τις ανταρτικές ομάδες και στις πόλεις και στα χωριά με την αιματηρή πάλη κατά των δολοφόνων των βουλγαρικών κομιτάτων. Και στον ένα και στον άλλο τομέα, αθρόα είναι η συμμετοχή αξιωματικών και πολιτών.
Χωρίς τις οργανώσεις, δηλαδή χωρίς τα παραρτήματα του κομιτάτου στις πόλεις και στα χωριά, δεν μπορούν να σταθούν αντάρτες στα βουνά. Και στους δύο τομείς, οι ίδιοι οι Μακεδόνες προσφέρουν τα περισσότερα.
Ιδιαίτερα, όμως, στον δεύτερο με την μαζική συμμετοχή του πληθυσμού σε όλους τους κινδύνους και στις θυσίες, θυσίες από την άγρια αντίδραση των Τούρκων, που η μανία τους στρέφεται κατά των αμάχων, θυσίες με μαζική συμμετοχή των γυναικών, που πολλές φορές πρέπει να φθάσουν στα χιονισμένα λημέρια με τρόφιμα, να περιποιηθούν τραυματίες και αρρώστους, να τους κρύψουν από τον τουρκικό στρατό, να ξεφύγουν οι ίδιες από τις καταδιώξεις των λόχων, αλλά και τις δολοφονικές ενέδρες των κομιτατζήδων.
Καμιά φορά πρέπει να κρύψουν οι χωρικοί και ολόκληρες ανταρτικές ομάδες από τον στρατό. Στόχος για καταστροφή και εξόντωση, έπρεπε να είναι οι βουλγαρικές συμμορίες.
Σύμφωνα με προξενικά στοιχεία, στη διάρκεια του ένοπλου μακεδονικού αγώνα, σκοτώθηκαν 37 αρχηγοί (περιφερειών), 60 οπλαρχηγοί (ομάδων) και 2.945 αντάρτες και έλληνες χωρικοί.
Στο μεγαλύτερο ποσοστό, οι ένοπλοι σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις με τον τουρκικό στρατό. Η βουλγαρική μαχητικότητα εκδηλώθηκε πιο έντονα στις δολοφονίες στελεχών και σε άγριους διωγμούς των Ελλήνων της Ανατολικής Ρωμυλίας. Τότε, στη διάρκεια εκείνου του αγώνα, άλλο ένα κύμα προσφύγων, έφθασε από εκεί. Από την Φιλιππούπολη, τη Βάρνα, Στενήμαχο, Αγχίαλο, Πύργο.
Ένα μέρος των προσφύγων, εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλία (Νέα Αγχίαλος Μαγνησίας) και αλλού. Ο ένοπλος αγώνας σταματάει το καλοκαίρι του 1908, με το επαναστατικό κίνημα των Νεότουρκων. Το οποίον είναι συνέπεια και απάντηση στη νέα μορφή του «Ανατολικού Ζητήματος», όπως διαμορφώνεται μεταγενέστερα.
Ο Μακεδονικός Αγώνας ανέβασε το φρόνημα του Ελληνικού πληθυσμού στις υπόδουλες περιοχές της Μακεδονίας μας και απετέλεσε τον προπομπό για τους Βαλκανικούς πολέμους που διπλασιάσθηκε η χώρα μας σε έκταση και πληθυσμό.
Ωστόσο, στα νεότερα χρόνια, στα δικά μας χρόνια η διορισμένη κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου – την οποία στήριξαν οι πρόεδροι της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου και του ΛΑΟΣ, Γιώργος Καρατζαφέρης – διά μέσω του Εθνοκτόνου Μνημονίου ΙΙ (12/2/2012) υπέγραψαν την εκχώρηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Πατρίδος μας, με την ταυτόχρονη παραίτηση από κάθε ασυλία που πηγάζει από νόμους ή διεθνείς συνθήκες!!
Με άλλα λόγια, η χώρα που λέγεται Ελλάδα, δεν ανήκει, πλέον, στους Έλληνες και ο νέος της ιδιοκτήτης είναι το ΔΝΤ και η νεοναζίστρια Άγκελα Μέρκελ.
Επιπρόσθετα, είναι σε όλους γνωστό πως όταν μια χώρα εξαθλιώνεται οικονομικά και εκχωρεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε τρίτους, τότε αυτή η χώρα θα ζήσει με μαθηματική ακρίβεια, Εθνικές τραγωδίες με παραχώρηση εδαφών της.
Όπως, είναι επίσης γνωστό, πως η πατρίδα μας έχει πολλά ανοικτά θέματα με τους γείτονές μας και για τα οποία οι κυβερνώντες προφανώς και θα έπρεπε να ανησυχούν!!. Και όχι μόνο δεν ανησυχούν, αλλά την προδίδουν καθημερινώς και με περίσσεια υποτέλεια άρχισαν να την ξεπουλούν.
Τη γη λοιπόν, της Μακεδονίας μας, για την οποία πολλοί έχυσαν το αίμα τους – μεταξύ αυτών εξέχουσα θέση έχει ο Παύλος Μελάς – άλλοι προεξέχοντος του υπουργού Εξωτερικών, Ευάγγελου Βενιζέλου την παραχωρούν στους γυφτοσκοπιανούς.
Έτσι, στις 27 Σεπτεμβρίου 2014 ο υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά, Ευάγγελος Βενιζέλος, στην ομιλία του στον ΟΗΕ στην 69η σύνοδό του, είπε χωρίς ίχνος ντροπής, όσα τον υποχρέωσαν να πει: “Στο ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, η Ελλάδα σέβεται πλήρως τη διαδικασία που κατευθύνεται από τον Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών, μέσω του προσωπικού απεσταλμένου του, Μάθιου Νίμιτς, και πάντα συμμετέχει εποικοδομητικά και με καλή θέληση.
Η Ελλάδα έχει λάβει πολύ σημαντικά βήματα μέχρι σήμερα. Περιμένουμε αντίστοιχα στάδια και από την άλλη πλευρά. Προτείνουμε μια αμοιβαία αποδεκτή σύνθετη ονομασία [με γεωγραφικό προσδιορισμό πριν από τη λέξη Μακεδονία] για όλες τις χρήσεις και σκοπούς – erga omnes”.
Η παραπάνω προδοτική στάση του υπουργού Εξωτερικών και αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σαμαρά, ήταν η συνέχεια – πέρσι τέτοια ακριβώς εποχή – των ενεργειών του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, Μάθιου Νίμιτς μετά τις συναντήσεις σε Ελλάδα και Σκόπια, όταν και δήλωνε πως συμφώνησε με τις κυβερνήσεις των δυο κρατών για τη σύνθετη ονομασία του ονόματος της ΠΓΔΜ και απομένει ΜΟΝΟ ο προσδιορισμός!!!
Οσονούπω, οι κυβερνήσεις των προδοτών παραχώρησαν το όνομα της Μακεδονίας μας στη γείτονα χώρα, η οποία έκανε επί σειρά ετών, ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν εκείνες. Δούλεψε παρασκηνιακά για το συμφέρον της στα διεθνή forum, όταν όλο το πολιτικό σύστημα της πατρίδας μας εφησύχαζε ή άλλως «κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου».
Συμπερασματικά, γιατί αγωνίσθηκε ο Παύλος Μελάς και θυσίασε την ζωή του;
Δεν θα μπορούσε να εφησυχάζει εις τας Αθήνας, μιας και ήταν από εύπορη οικογένεια, αντί να δώσει την ζωή του για το μεγάλωμα της Ελλάδας μας; Όταν, κάποιοι σύγχρονοι Εφιάλτες με την συνεχή προδοτική τους στάση, φροντίζουν να την φέρουν στα όρια του 1913;
Αχ! Παύλο Μελά, κράτα κλειστά τα μάτια σου, για να μη δακρύσεις και αηδιάσεις! Γιατί, μεγάλοι ηγέτες που θα εμπνεύσουν, σήμερα το λαό δεν υπάρχουν.
Υπάρχει, όμως, υπερήφανος και επαναστατημένος λαός για να εμπνεύσει τέτοιους ηγέτες;
egerssi@otenet.gr
www.apostoloupanos.gr
