Του Δημήτρη Ρομπότη*Δεν πρόλαβε να φύγη η χτεσινή «Ανοιχτή επιστολή στον Αλέξη Τσίπρα» και έγινε το έλα να δης! Αλλοι ρίγησαν από συγκίνηση, άλλοι …ράγισαν απογοητευμένοι, κάποιοι εξεμάνησαν, ενώ δεν έλειψαν κι’αυτοί που σφυρίζοντας αδιάφορα ερώτησαν εμμέσως πλην σαφώς αν υπάρχη χώρος στη βάρκα, ξεκαθαρίζοντας ότι οι απαιτήσεις τους είναι από μικρές έως ελάχιστες, μια θεσούλα στο εδώ προξενείο και τις συν αυτώ υπηρεσίες ή εισαγωγή στο Λιμενικό Σώμα της Ελλάδος με στόχο τη θήτευση σε ακριτικό νησί του …Ιονίου όπου τα οικόπεδα είναι ακόμα φτηνά!
Καθώς αντιλαμβάνεστε, δεν είμαστε λαός, όπως επανελάμβανε κατά κόρον πρωταγωνιστής παλαιάς, π.Φ. (πρό Φωσκόλου) ελληνικής τηλεοπτικής σειράς!
Ετσι και χώσουμε τη μύτη μας σε κάποια συλλογική προσπάθεια είναι για την πάρτη μας πρώτα και κύρια, έχει εκλείψει πλήρως το αγνό αίσθημα της κοινωνικής προσφοράς, το να δίνης χωρίς απαραιτήτως να παίρνης (ως Ελλην φορολογούμενος), με την ηθική κυρίως ικανοποίηση ότι μοιράζεσαι το αποτέλεσμα της συμβολής σου με τους άλλους (εκτός κι’αν είναι Πακιστανοί!).
Θα μου πης τώρα, αν πας και βοηθήσης να φτιάξουν μια βρύση στην πλατεία του διπλανού χωριού, δεν θα μοιράζεσαι απαραιτήτως το αποτέλεσμα, διότι άλλοι θα πίνουν και θα καταβρέχονται τα καλοκαίρια. Δεν δουλεύει έτσι όμως η κοινωνική προσφορά, ρε κερχελέδες, και μην με νευριάζετε!
Ο,τι καλό γίνεται σε ένα μέρος του κόσμου, δύναται να επηρεάση αλυσιδωτά περιοχές που εκ πρώτης όψεως είναι τελείως διάφορες μεταξύ τους! Θυμάστε τον πεοθηλασμό της Μόνικας επί του μορίου του Μπιλ Κλίντον στα σκοτεινά και τα άδυτα του Ωοειδούς Γραφείου; Τις επόμενες μέρες, όταν πρωτόσκασε το σκάνδαλο, ο πλανητάρχης διέταξε βομβαρδισμούς σε Αφγανιστάν και Σουδάν για να ρίξη στάχτη στα μάτια της κοινής …γνώμης. Ποιός ξέρει πόσος κοσμάτης να πλήρωσε τα γαμησιάτικα του Μπιλ με τη ζωή του; Εχουμε γίνει «γκλόμπαλ βίλατζ (ή βίλεϊτζ που λένε και οι Κύπριοι) …
Ας μην ξεφεύγουμε του θέματος όμως, διότι ο χώρος έχει συγκεκριμένα όρια και είμεθα υποχρεωμένοι να τα σεβόμεθα για να μην καταντήση η στήλη …Κρις Κρίστυ! Για πλάκα είπα ότι θέλω να γίνω νομάρχης, δεν το εννοούσα σοβαρά, άλλωστε αν κάτι μου ταιριάζει αυτή τη στιγμή είναι η θέση του υπουργού Εθνικής Αμύνης (με τον προϋπόθεση ότι θα χρησιμοποιώ το προεδρικό τζετ, και δεν αναφέρομαι στο απορυπαντικό) για να υπηρετήσω τοιτουτοτρόπως και τη στρατιωτική μου θητεία της οποίας η υποχρέωση ανηρέθη μετά τη συμπλήρωση του 45ου έτους της ημών ηλικίας. Ακου νομάρχης κοτζάμ εκδότης!
Οσον αφορά στο ότι ήμουν, υποτίθεται, πολύ σκληρός με την «κοινοβουλευτική» ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, εκεί μπορεί να έχουν δίκιο. Δεν μιλάς έτσι για ανθρώπους μειομένης αντιληπτικής ικανότητος, για άτομα με ειδικές ανάγκες όπως τους θέλει η πολιτική ορθότης. Για να επανορθώσω προτείνω στον Αλέξη, τώρα που τα λέμε σε πρώτο πρόσωπο, να τους βάλη σε ένα κλουβί κάπου στο κέντρο των Αθηνών, νά’ρχονται τα παιδάκια και οι τουρίστες να δίνουν 25 σεντς για να τους βλέπουν όπως θα πηγαίνανε σε ένα τσίρκο! Ετσι θα αποκτήσουν και οι ίδιοι χρησιμότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην ψυχολογική τους αγωγή, θα κάνη λεφτά το κόμμα, ο δε Δήμος Αθηναίων θα βγάλη κάτι από τους φόρους μήπως βουλώσει καμμιά λακούβα στους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Και σ’αυτή την περίπτωση, ουδέν κακόν αμιγές καλού!
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ (neomagazine.com) με έδρα τη Νέα Υόρκη.
ΥΓ:
Α) Ελαβα ένα δέμα από τη Σκύρο. Είναι αυτό που λέμε …σκυρόδεμα!
Β) Μαζί …τη φάγαμε! Διαχύθηκε μεν κοινωνικά η διαφθορά, αλλά δεν μπορείς να συγκρίνης αυτούς που φάγανε δις με κάποιον που έπαιρνε σύνταξη τυφλού επειδή πιθανόν μια γκόμενα (ή γκόμενος) να του πέταξε τα μάτια έξω!
