ΣΤΑΥΡΟΣ Π. ΨΥΧΑΡΗΣ. Οταν το φθινόπωρο του 1988 κατέρρεε ο Κοσκωτάς, ο διασημότερος ίσως έλληνας απατεών του 20ού αιώνος, οι δημοσιογράφοι που τον πλαισίωναν επινόησαν τη θεωρία του εκδοτικού πολέμου. Οτι, δηλαδή, Το Βήμα, Τα Νέα, η Ελευθεροτυπία και το Εθνος, οι εφημερίδες που έδωσαν τη μάχη για την αποκάλυψη του σκανδάλου, έκαναν έναν… εκδοτικό πόλεμο, επειδή ο Κοσκωτάς, με βάση την Τράπεζα Κρήτης, είχε επιδοθεί και σε εκδοτικές δραστηριότητες.
Υπήρχαν τότε πολλοί, τινές των οποίων απλώς ανόητοι, οι περισσότεροι όμως από συμφέρον κινούμενοι, οι οποίοι εστήριξαν τη θεωρία περί εκδοτικού πολέμου, που είχε δήθεν στόχο τον… εκδότη Κοσκωτά. Τελικώς το Σύστημα Κοσκωτά κατέρρευσε, αλλά τα συνθήματα που επινόησε μένουν ως «όπλο» των απελπισμένων πάσης φύσεως, που όταν βλέπουν να αποκαλύπτονται μιλούν για εκδοτικό πόλεμο, για… διαπλεκόμενα συμφέροντα κλπ., κλπ.
Δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς με τον υπόκοσμο που αναδύεται μέσα από τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων. Πρέπει όμως να επισημανθεί ότι τελικώς εκείνοι που εστήριξαν την πολιτική τους στις αμετροεπείς θεωρίες των εκδοτικών πολέμων, των διαπλεκομένων και συναφών συνθημάτων, γίνονται τελικώς πρώτοι στόχοι των συνεχιστών του Κοσκωτά.
Τώρα όμως δεν υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ηγέτες που με την ακτινοβολία και τη σωφροσύνη τους μπορούσαν να ισορροπούν το σύστημα. Τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.
Και πρέπει η κάθαρση να επισπευσθεί προτού κακοφορμίσει η πληγή. Οπως πρέπει τόσο η Κυβέρνηση όσο και η Αντιπολίτευση να ασχοληθούν αμέσως με τα καίρια κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα της χώρας, υπερπηδώντας τα εσωτερικά κομματικά τους προβλήματα, χωρίς φυσικά να αποτελέσει αυτό επιχείρημα για «κουκούλωμα» της υπόθεσης Ζαχόπουλου.
πηγή; Το ΒΗΜΑ, 20/01/2008