Του Δημήτρη Ρομποτή*
Σε παλαιότερες κρίσεις από τις οποίες πέρασε ο Ελληνισμός, υπήρχε πάντα μια σταθερή αξία που παρά τα ολέθρια λάθη πολιτικών και πολιτικών «καθάριζε», τραβούσε από τα μαλλιά έστω, τη σωτηρία.
Αυτή η αξία ήταν οι Έλληνες, εντός και εκτός Ελλάδος, ένα πολλές φορές απροσδιόριστο και όχι απαραιτήτως ομοιογενές σώμα που ωστόσο προσέδιδε στα μέλη του το ηθικό βάρος που τους επέτρεπε να ανακάμψουν, να σηκώσουν κεφάλι και να βγουν μπροστά, ακόμα κι ’όταν δεν είχαν απομείνει παρά συντρίμμια και ερείπια.
Στην κρίση από την οποία διέρχεται ο Ελληνισμός σήμερα, δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο.
Επιπλέον και άσχετα από τις οικονομικές παραμέτρους των διεθνών συνθηκών που σίγουρα επηρεάζουν, η κρίση δεν ξεκίνησε το 2008, αλλά το 1981, όταν άρχισε η συστηματική αλλοίωση της όποιας νεοελληνικής ταυτότητας είχε απομείνει.
Άπειροι και για αυτό εξ ορισμού ανήθικοι, ανύπαρκτοι ως προσωπικότητες, άβγαλτοι στη ζωή γενικώς «επαναστάτες» ανέλαβαν να μετασχηματίσουν έναν ιστορικό λαό κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν, να τον κάνουν δηλαδή σαν τα μούτρα τους. Και το κατάφεραν μέσω παροχών με δανεικά, επιδοτήσεων, χαλάρωσης έως πλήρους πλαδαρέματος των θεσμών, ασυδοσίας και περιφρόνησης κάθε έννοιας ευθύνης και ιεραρχίας, ξεμωράματος που οδήγησε στο να προκύψουν γενιές από χαϊδεμένα μαμμόθρεφτα ανίκανα να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε σοβαρή αντιξοότητα και τέλος μέσω της αποθέωσης του φτηνιάρικου καταναλωτισμού στο όνομα ενός ανύπαρκτου, «τριτοδρομικού» σοσιαλισμού.
Η παλιά ρωμαϊκή συνταγή του «άρτος και θεάματα» βρήκε τη σύγχρονη έκφρασή της και ο ελληνικός λαός έγινε ένα εκμαυλισμένο σύνολο από βαρεμένες μετριότητες. (Οι ΗΠΑ «εξαγόρασαν» το Πόρτο Ρίκο προσφέροντας κονσέρβες από φασόλια και μερικά ψιλά στους κατοίκους τους. Η τιμή στην περίπτωση των Ελλήνων ήταν κατιτίς υψηλότερη, φτηνότερη όμως σε σχέση με το πολιτιστικό βάρος αυτού του λαού και την εποχή κατά την οποία συντελεσθεί η εξαγορά.) Για τους θλιβερά λιγοστούς ευαίσθητους ή απλά υποψιασμένους ότι κάτι δεν πάει καλά μ’αυτό το χάλι, οι επιλογές ήταν δύο και επώδυνες: να σηκωθούνε να φύγουνε ή να συμβιβαστούνε προσπαθώντας να περισσώσουνε κάτι από οποιαδήποτε γνησιότητα τους απέμενε. Αυτές οι επιλογές ισχύουνε και σήμερα, άλλες δεν φαίνεται να υπάρχουν!
Αν και πρόκειται για «κλισέ» η διαπίστωση ότι ένας λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει βρίσκει την πλήρη εφαρμογή της στην Ελλάδα κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Ένας λαός υποβαθμισμένος σε επίπεδο κάφρων δεν μπορεί παρά να επιλέγει κάφρους για ηγέτες του. Κι’όταν υπήρξαν κάποιες εξαιρέσεις δεν ήταν παρά επιβεβαίωση του κανόνα.
Το ίδιο ισχύει για όλες τις βαθμίδες της δημόσιας διοίκησης και ζωής. Ο λαός έχει εξαθλιωθεί τόσο πολύ που δεν αντέχει τους ικανούς, δεν δέχεται τις φωτεινές εξαιρέσεις, απωθεί εκείνους που θα τον προκαλέσουν να βγει από τον λήθαργο, όπως ο ναρκομανής που απορρίπτει βίαια κάθε απόπειρα που ενδέχεται να τον οδηγήσει στην απεξάρτηση.
Ο λαός έχει παραλύσει για αυτό και από την ηγεσία του περιμένει, όπως έμαθε να περιμένει, έτοιμες λύσεις, δεν αντιλαμβάνεται ότι στη δημοκρατία είναι μέτοχος όχι απλά παρατηρητής.
Η ηγεσία από την άλλη, προϊόν του ίδιου κατεστραμμένου λαού, περιμένει τις λύσεις άνωθεν και έξωθεν, αδυνατεί να επεξεργαστεί οποιαδήποτε γνήσια ελληνική απάντηση για ελληνικά προβλήματα. «Εικοσιένα κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν ΣΚΙΠ. Αυτοί ξέρουν»!
Για πάνω από 30 χρόνια εισάγουν ιδεολογίες, συνήθειες, νοοτροπίες, φιλοσοφίες του κώλου, τέχνη του κιλού, γερμανικές λύσεις για ελληνικά πεζοδρόμια, μάρκες ρούχων και αυτοκινήτων, μπαλδίμια και άλλα είδη «περιθωριακής» ένδυσης, βιβλία για αχρείους, μουσική για νεοβάρβαρους και «τσιρλίντινγκ» για γκομενίτσες που ζουν τον αμερικανικό μύθο τους στα Βαλκάνια.
Οι Έλληνες από εφάμιλλοι των Ευρωπαίων που ήθελαν να γίνουν, κατάντησαν «ιμιτασιόν» των Ευρωπαίων, όπως τα μη γνήσια ανταλλακτικά που κάποτε χρησιμοποιούσαν στα συνεργεία για τα μηχανάκια.
Στα ίδια πλαίσια και η αναπτερωμένη Χρυσή Αυγή με τα ημιάρρωστα και εκβαρβαρισμένα στελέχη της που επιχειρούν με αξιώσεις επιτυχίας δυστυχώς, να πετύχουν αυτό που δεν πέτυχε το ΕΑΜ μετά την Κατοχή: την επιβολή του ολοκληρωτισμού στο όνομα του έθνους και της θρησκείας αυτή τη φορά. Τρίτο κόμμα τους φέρνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις αποκαλύπτοντας την απελπισία μεν, αλλά και την ευνουχοποίηση των σημερινών Ελλήνων που ακόμη και στην εσχατιά της κατάντιας περιμένουν από αυτόκλητους «νταβαντζήδες» να τους σώσουν!
Στον επαρχιώτικο, βλάχικο, ας μου επιτραπεί η έκφραση, μεταμοντερνισμό που ζει το νοτιώτερο τμήμα των Βαλκανίων ο εκβαρβαρισμός φαίνεται ξεκάθαρα και στις «θρησκευτικές» εξάρσεις που γίνονται ολοένα και πιο εμφανείς.
Από τη μία οι διάφοροι «Ορθόδοξοι» θρησκόληπτοι που ανακαλύτπουν «γέροντες-γκουρού» και «προφητείες» οι οποίες εξηγούν τα πάντα και προβλέπουν τον τελικό θρίαμβο του Ελληνισμού (όπως οι ανεγκέφαλοι «Ευαγγελικοί» στις ΗΠΑ που κάθε τόσο περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία και το τέλος του κόσμου)!
Μετά είναι οι «κανονικοί Ορθόδοξοι» οι οποίοι αντιλαμβάνονται τη θρησκεία όπως και τη δημοκρατία, εντελώς θεωρητικά δηλαδή χωρίς καμία διάθεση μετοχής και προσωπικής αναζήτησης.
Μετά είναι οι «Ορθόδοξοι λάιτ» που είναι και το πλέον χαρακτηριστικό δείγμα της παρακμής και στους οποίους περιλαμβάνονται πολλοί «αριστεροί». Τουλάχιστον αυτοί είναι πιο ευρηματικοί καθώς θρησκεύονται αγίους, αρχαίους, αστρολόγους, φλυντζανούδες, γιόγκα, μάντεις, μυστικιστές, φένγκ σούι, λίγο από όλα, αρκεί να ικανοποιείται το προς στιγμήν «μεταφυσικό» αίσθημα χάριν της μόδας αν μη τί άλλο. «Πήγα σε μάγισσες και χαρτορίχτρες να δω πού χάνεσαι όλες τις νύχτες»!
Η λογική, στο όνομα της οποίας κατά τα άλλα ορκίζονται οι πάντες, είναι το μόνιμο θύμα αυτής της παραθρησκευτικής μέθης. Στην κατηγορία αυτή, δυστυχώς, ανήκουν και οι περισσότεροι «πολιτικοί». Άντε τώρα να αντιμετωπίσεις την Τρόικα και τους Τούρκους με τα άστρα ή το φλυντζάνι! Πόσο μάλλον που ο καφές είναι …τούρκικος!
Θα μου πείτε ότι κοτζάμ Πρόεδρος Ρήγκαν, ιδιαίτερα στη δεύτερη θητεία του, όταν είχε μισοξεκουτιάνει, δεν έκανε βήμα χωρίς την αστρολόγο του. Ο Ρήγκαν όμως είχε ένα κράτος που λειτουργούσε με δομές, ειδικούς συμβούλους και συνεργάτες που η Ελλάδα δεν θα αποκτήσει ποτέ.
Θα μπορούσε κανείς να γράφει για ώρες επί του θέματος, εντοπίζοντας συμπτώματα, αλλά δεν υπάρχει λόγος. Ο ασθενής λαός δεν έχει συνειδητοποιήσει την αρρώστια του, επομένως δεν έχει τη διάθεση ή την πρόθεση να αναζητήσει – κι’ όχι απλά να ζητήσει – την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή. Για αυτό παίρνει τα χαπάκια που άλλοι του χορηγούν με την ενδόμυχη ελπίδα ότι πρόκειται περί κρυολογήματος που θα περάσει. «Ας’ τον τρελό στην τρέλα του …».
Δημήτρης Ρομποτής
δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ με έδρα τη Νέα Υόρκη.
