Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης Νέα Υόρκη.
Στ΄άρματα, στ΄άρματα, εμπρός στον αγώνα, οι πολιτικοί μας. Όχι βέβαια γιά την χιλιάκριβη τη λεφτεριά, όπως τραγουδούσαν οι μαχητές της Εθνικής Αντίστασης. Εκείνες οι εποχές πέρασαν πιά. Με τη λεφτεριά, την ελευθερία, όπως μας μάθαιναν στα σχολιά μας, έχουμε πάψει να ασχολούμεθα προ πολλού. Φρόντισε γι΄αυτό η παγκοσμιοποίηση.
Σήμερα ξεσηκωνόμαστε στ΄άρματα γιά πράμματα πιό πεζά. Μπροστάρηδες οι πολιτικοί μας που ξεσηκώνονται στ΄άρματα γιά μιά προεδρική σε κάποιο κόμμα, γιά μιά καρέκλα στη Βουλή, γιά κάποιο θρόνο σε κάποιο υπουργείο. Σηκώνουν αντάρτικο προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους.
Στ΄άρματα στ΄άρματα ο Βύρων Πολύδωρας και μάλιστα σε ρόλο πρωτοκαπετάνιου με τον Τατούλη και κάποιους άλλους να τον ακολουθούν. Πρόβλημα στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας και κατ΄επέκτση στην Κυβέρνηση, τ΄άρματα του Πολύδωρα, αφού η ισχνή πλειοψηφία των 152 εδρών δεν της επιτρέπει ακρότητες, πειραματισμούς και απειλές. Κάτι που το γνωρίζει πολύ καλά ο γραφικός πρώην Υπουργός Δημόσιας Τάξης και φυσικά το εκμεταλεύεται γιά τις εντυπώσεις.
Οι λόγοι, που ώθησαν τον Βύρωνα Πολύδωρα στην επανάστασή του, είναι κάποια παράπονα γιά την συμεριφορά του κόμματος αλλά και των συναδέλφων του απέναντί του, κατά τη διάρκεια της Υπουργείας του, όπως ο ίδιος δηλώνει. Στο βάθος όμως όλοι γνωρίζουν ότι το κύριο παράπονο του Πολύδωρα μετά τις εκλογές, η βάση γιά την επανάστασή του, είναι ότι βρέθηκε μακρυά από την κυβέρνηση και από κάποιο Υπουργείο. Όσο κι΄αν προσπαθεί να μην το πει, το πράμμα μιλάει από μόνο του.
Όμως το βασικό ερώτημα, που προβληματίζει όλους τους Έλληνες πολίτες, σε όποιο πολιτικό κόμμα και αν ανήκουν, είναι γιατί τόσο ο Βύρων Πολύδωρας όσο και αυτοί που τον ακολουθούν στην επανάστασή του, όλα αυτά τα παράπονα απέναντι στον αρχηγό τους, στους συναδέλφους τους και στο κόμμα τους δεν είχαν το θάρρος να τα καταθέσουν πριν από τις εκλογές.
Γιατί κανένας από όλους αυτούς τους γραφικούς επαναστάτες δεν βγήκε μιά φορά σε κάποιο από τα τόσα ΜΜΕ που τόσο φιλόξενα τους ανοίγουν τις πόρτες τους και τα «παράθυρά» τους να μιλήσει και να καταθέσει όλα αυτά; Γιατί κανείς δεν μίλησε πριν από τις εκλογές;
Γιατί κανείς τους δεν είχε το θάρρος να ενημερώσει τον ελληνικό λαό;
Γιατί κανείς τους δεν είχε την τόλμη έστω και μιά φορά να σταθεί μπροστά στο λαό της χώρας του, με την αλήθεια στα μάτια και στο στόμα;
Γιατί απλούστατα η προεκλογική περίοδος ποτέ δεν προσφέρεται γιά επαναστάσεις. Η οποιαδήποτε άστοχη κίνηση έχει ένα πολύ μεγάλο πολιτικό κόστος. Την καρέκλα στη Βουλή. Έτσι όλοι αυτοί οι επαναστάτες της ΝΔ προτίμησαν εκ του ασφαλούς να σηκώσουν τ΄άρματα αφού πρώτα στρογγυλοκάθησαν στην βουλευτική καρέκλα. Βέβαια – κι΄αυτό είναι σίγουρο – αν ο Καραμανλής είχε καταφέρει να εξασφαλίσει μιά ισχυρή αυτοδυναμία, η επανάσταση του Πολύδωρα και των συνοδοιπόρων του θα είχε μείνει στην σκέψη τους και μόνο.
Τώρα όμως είναι σίγουροι ότι ο αριθμός 152 ευνοεί την επαναστασή τους αφού μιά οποιαδήποτε κίνηση από μέρους του κόμματός τους θα έχει μεγάλο κόστος γιά όλους. Το αν θα έχει και κάποιο κόστος γιά την χώρα τους, αυτό λίγο ή καθόλου τους ενδιαφέρει. Οι εθνοπατέρες όλοι πριν από το συμφέρον της Ελλάδας προτάσουν το δικό τος συμφέρον και μόνο.
Στ΄άρματα, στ΄άρματα και στο ΠΑΣΟΚ. Πρωτοκαπετάνιος εδώ ο Ευάγγελος Βενιζέλος, που από το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου βιάστηκε να δηλώσει δημόσια το αρχηγικό του παρών με την παρουσία του στο Ζάππειο. Μιά κίνηση τελείως έξω από κάθε θεσμικό πλαίσιο του κόμματος. Μιά κίνηση, που καθόλου δεν τον τιμά.
Οι λόγοι, που τον ώθησαν ν΄αρπάξει τ΄άρματα ήταν, όπως δήλωσε, η ανικανότητα του αρχηγού του στη θέση του ηγέτη, με αποτέλεσμα τη μεγάλη ήττα του κόμματος εκείνη την ημέρα. Και εύλογα αναρωτιέται κανείς, αυτή την ανικανότητα του αρχηγού του ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν μπόρεσε να την διαπιστώσει πριν από τις εκλογές; Μήπως την γνώριζε και προτίμησε να την κρατήσει στ΄άρματα της επανάστασής του;
Βέβαια η ήττα του ΠΑΣΟΚ ήταν κάτι το αναμενόμενο. Όλοι μας το γνωρίζαμε, το βλέπαμε, το περιμέναμε. Τι μπορούσε να περιμένει ένα κόμμα χωρίς στόχους, χωρίς οράματα, χωρίς σχεδιασμούς. Βέβαια όλα αυτά ο Ευάγγελος Βενιζέλος τα γνώριζε πολύ προ των εκλογών αλλά και αυτός, όπως οι συνάδελφοί του επαναστάτες της ΝΔ δεν έκρινε σκόπιμο να τα φωνάξει στο λαό πριν από τις εκλογές. Και εδώ προηγείτο η εξασφάληση της καρέκλας.
Το αποτέλεσμα αυτής της επανάστασης ήταν το κόμμα της αντιπολίτευσης να οδηγηθεί σ΄έναν κατήφορο, που παρ΄όλες τις διαβεβαιώσεις και των δύο πλευρών, κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει ποιό θα είναι το τέρμα του. Εκ των πραγμάτων οδηγήθηκε στ΄άρματα και ο Γιώργος Παπανδρέου. Βέβαια η πιό σωστή κίνηση ενός πολιτικού ηγέτη με κάποιες ευαισθησίες, με την τιμιότητα και το ήθος που διακρίνει τον Γιώργο Παπανδρέου, θα ήταν το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου να υποβάλει την παραίτησή του. Δεν το έκαμε.
Κι΄ ίσως κάποια στιγμή να το βρει μπροστά του. Τέσσερεις εκλογικές ήττες γιά έναν αρχηγό κόμματος είναι πάρα πολύ γιά να επιμένει να διατηρείται στην ηγεσία. Προτίμησε να πάρει τ΄άρματα κι΄αυτός. Και το χειρότερο να παρασυρθεί στον πολιτικό κατήφορο που τον οδήγησαν οι αντίπαλοί του.
Στο ΠΑΣΟΚ όμως χρησιμοποιήθηκαν και τα μαχαίρια. Ένα όπλο πολύ γνωστό στο εσωτερικό του κόμματος αφού γιά χρόνια τώρα όλοι τους εκεί μέσα μιλούν γιά μαχαιρώματα. Ό ένας σφάζει τον άλλον και όλοι μαζύ μιλούν γιά ενότητα. Συνιθησμένη καραμέλα πιά, το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο δυνατό. Τι να πουν στους αφελείς που τους πιστεύουν;
Βέβαια σε δυό μέρες οι εσωκομματικές κάλπεις θα μιλήσουν. Το ποιός θα είναι ο νικητής και κατά συνέπεια ο νέος ηγέτης δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η μέρα εξουσίας γιά το κόμμα αυτό έχει μεταφερθεί σε κάποια μακρυνή ημερομηνία στο βάθος του χρόνου.
Στ΄άρματα, στ΄άρματα και ο Αλέκος Αλαβάνος. Βέβαια όχι γιά κάποια επανάσταση εναντίον του κόμματός του ή κάποιων στελεχών του. Στ΄άρματα εναντίων των πάντων και γιά τα πάντα ο κατά τα άλλα γραφικός Αλέκος. Στα Σκόπια όμως πήγε χωρίς τ΄άρματα. Πήγε με το ύφος του αρχηγού κράτους να μιλήσει και να διαπραγματευτεί. Τώρα στο πόσο σοβαρά τον πήραν οι Σκοπιανοί, αυτό ούτε ο ίδιος θα το κατάλαβε.
Το κακό είναι ότι η κίνηση αυτή κάθε άλλο παρά μιά θετική εικόνα γιά τους Έλληνες πολιτικούς θα άφησε στους γείτονές μας με τους οποίους διαπραγματευόμαστε ένα από τα πλέον σημαντικά θέματα της πατρίδας μας. Το όνομα της Μακεδονίας.
Στ΄άρματα, στ΄άρματα και στο ΚΚΕ; Όχι, ποτέ. Στο κόμμα αυτό οι επαναστάσεις απαγορεύονται Όλοι τους έχουν μείνει πιστοί στη μιά και μοναδική επανάσταση του 1917 Αγαπητοί πολιτικοί της Ελλάδας.
Συμφωνώ πως πρέπει κάποτε να διαφωνείτε.
Συμφωνώ πως έχετε το δικαίωμα να έχετε τις διαφορές σας. Κι΄ακόμη πιό πολύ είναι λογικό κάποιες φορές να έχετε και κάποια παράπονα. Όταν όμως πάνω από όλα αυτά τοποθετείτε το εαυτό σας και τα μικροσυμφέροντά σας αγνοώντας τον λαό που σας εξέλεξε, τότε το πιό τίμιο που έχετε να κάμετε είναι να πάρετε τα άρματά σας και να πάτε στο σπιτάκι σας.
