ΣΤΑΥΡΟΣ Π. ΨΥΧΑΡΗΣ.
Οι μετωπικές συγκρούσεις είτε μεταξύ κομμάτων είτε και μέσα στα κόμματα είναι χρήσιμες και αναγκαίες: ξεκαθαρίζουν θέματα ιδεολογικά ή λύνουν προβλήματα εφαρμοσμένης πολιτικής. Κατά τη δεκαετία πριν από τη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967 τα αντικείμενα της πολιτικής διαμάχης ήσαν πάντοτε θέματα αρχών: η «Βία και Νοθεία» του 1961, η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη από το παρακράτος της Δεξιάς,
η σύγκρουση Θρόνου και νόμιμης Κυβέρνησης, η Αποστασία και τα Ιουλιανά του 1965 ήσαν τα ορόσημα που σφράγισαν τις πολιτικές διαμάχες στη Βουλή και εκτός αυτής.
Στην εποχή μας, εδώ και περίπου δεκαπέντε χρόνια και ιδιαίτερα στις τελευταίες δύο εκλογικές αναμετρήσεις η μονοσήμαντη κατηγορία της εκάστοτε Αντιπολίτευσης προς την εκάστοτε Κυβέρνηση επικεντρώνεται στις λεγόμενες διαπλοκές, στις οποίες τώρα προσετέθη και επινόηση καινοφανής – η Υπονόμευση…
Αρχής γενομένης από τη Διαπλοκή που εισήγαγε στον δημόσιο βίο ο κ. Μητσοτάκης (για να δικαιολογήσει την εκλογική ήττα του το 1993, από έναν πολιτικό αντίπαλο που ο ίδιος είχε… ξεγράψει) περάσαμε στη συστηματική χρήση τέτοιων συνθημάτων – η συνωμοσιολογία και οι λασπομαχίες έχουν υποκαταστήσει τις διαμάχες με πολιτικά αντικείμενα.
Γι’ αυτό ακούγεται συχνά τις τελευταίες ημέρες η γλαφυρή, έστω και όχι κομψή, έκφραση «Δεν πάνε να πνιγούν!..». Είναι η αντίδραση των πολιτών που παρακολουθούν τους εκλεγέντες εκπροσώπους των να παραμελούν τα ουσιαστικά τους καθήκοντα, ασχολούμενοι με άγονες μετρήσεις της Κοινής Γνώμης.
Οι οποίες θυμίζουν μετεωρολογικό δελτίο, καθημερινώς μεταβαλλόμενο και κατά καιρούς αναξιόπιστο… Και η μεν Κυβέρνηση ό,τι έχει να πει το λέει – και κρίνεται αναλόγως. Από την Αξιωματική Αντιπολίτευση όμως περιμένει (ή μάλλον απαιτεί) ο ελληνικός Λαός να ακούσει λόγο προοδευτικό με κοινωνική συνείδηση για θέματα που αφορούν το μέλλον της χώρας και των πολιτών της, νέας ή παλαιότερης γενιάς.
Αντί να αναλώνονται σε αντεγκλήσεις για τις διαδικασίες αναδιανομής ή όχι ρόλων στα πλαίσια διεκδίκησης της κυβερνητικής εξουσίας, θα ήταν προφανώς σημαντικότερο να συζητούν, λ.χ., για την παγκοσμιοποίηση. Για να δούμε πώς σκέπτονται ότι θα στηριχθεί η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας στον αυριανό κόσμο χωρίς να ποδοπατηθούν τα δίκαια των εργαζομένων.
Αντί να πρωταγωνιστούν στα τηλεοπτικά παράθυρα δίκην πολιτικών «ριάλιτι», θα ήταν προτιμότερο να συζητούν δημοσίως πώς, με ποιους τρόπους μπορεί να εξασφαλισθεί το μέλλον της σπουδάζουσας νεολαίας αλλά και η προστασία των συνταξιούχων. Αντί να ανταλλάσσουν καταγγελίες για αόρατη διαφθορά, θα ήταν σκόπιμο να συζητήσουν πώς μπορεί να κατοχυρωθεί ο αγώνας κατά της εγκληματικότητας και της διαφθοράς χωρίς να καταφύγομε σε δρακόντεια νομοθεσία, αλλά και χωρίς υποχωρήσεις που διαιωνίζουν την ανασφάλεια.
Οι πολιτικές επιλογές είναι το σημαντικόν. Οι πολιτικοί αρχηγοί είναι περαστικοί.
πηγή;Το ΒΗΜΑ