Του Δημήτρη Ρομποτή*
Τί σου κάνει η ξελογιάστρα και πλανεύτρα Αμερική! Μετά τον Τσίπρα και το ενδιαφέρον του για ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα, «μαλάκωσε» κι’ο συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος, ο οποίος με την ολοκλήρωση συναυλίας έργων του στο ιστορικό «Town Hall» του Μανχάταν για τα 25 χρόνια του ραδιοφωνικού προγράμματος «Cosmos FM» δεν παρέλειψε να αναφερθεί στους επιχειρηματίες, τα λεφτά που έχουν χάσει κατά καιρούς και γενικά φάνηκε να νοιώθει τον πόνο τους!
Μόνο που δεν δακρύσαμε εμείς που τον ακούσαμε κι’αν αισθανθήκαμε τη μύτη μας να τρέχει ελαφρώς δεν ήταν από κρυολόγημα! Να, λέω, ένας που μας καταλαβαίνει, αφουγκράζεται τον παλμό μας και αναγνωρίζει την προσφορά μας στις τέχνες (η συναυλία ήταν αποτέλεσμα χορηγιών από επιχειρηματίες φίλους του «Cosmos» FM, αλλά και ο κ. Μαρκόπουλος εμφανίστηκε αφιλοκερδώς) και τον Ελληνισμό γενικά, είμαστε το δυναμικότερο κομμάτι του γένους, η ανάσταση της Ρωμιοσύνης θα προκύψει από τις στάχτες της δικής μας φωτιάς!
Βάζω και τον εαυτό μου στους επιχειρηματίες αφενός για να μοιράζομαι την τιμή που μας επιδαψίλευσε ο Γιάννης Μαρκόπουλος κι’ αφετέρου γιατί θεωρώ ότι δικαιούμαι τον τίτλο ως εκδότης περιοδικού επί επταετίαν και συνιδρυτής ραδιοφωνικού σταθμού (που έχει διπλώσει τα φτερά του επί του παρόντος, αλλά καραδοκεί τη στιγμή που σαν τη Ρωμιοσύνη θα πεταχτή αποξαρχής και θα αντρειέψει και θα θεριέψει!).
Τί κι’αν δεν βγάζω χρήματα (όσα θα ήθελα, δηλαδή); Καμία σημασία δεν έχει, στην αγωνιστική μας θεώρηση μετράει η προσπάθεια στο όνομα του λαού, του Ελληνισμού, άντε και της Ορθοδοξίας ενίοτε, και η ελπίδα ότι μια μέρα θα φάμε και εμείς με χρυσά κουτάλια καθότι λόγω ηλικίας τότε, ενδεχομένως να μην έχουμε δόντια για να μασάμε στερεά τροφή …
Αρκετά όμως με τον κυνισμό και την ειρωνεία μου, κάποιες φορές δεν με αντέχω ούτε ο ίδιος! Ως επιχειρηματίας απαιτείται να είμαι αισιόδοξος, να έχω το ηθικό ανεβασμένο (όχι μόνο την πίεσή μου) και γενικά να προσβλέπω εις ένδοξα έργα και ημέρες όταν και εγώ θα μπορώ να χορηγώ συναυλίες για να μεταλαμπαδεύεται μέσω της τέχνης ο αγωνιστικός Ελληνισμός του ’70 και του ’80 στους ήδη μεταλαμπαδευομένους!
Είδε λοιπόν κι’ο Μαρκόπουλος ότι οι πάλαι ποτέ καλές εποχές των γενναιόδωρων κρατικών χορηγιών προς τους «καλλιτέχνες του λαού» έχει περάσει (χώρια που έχουν προκύψει καινούργιοι …δημιουργοί προς απομύζηση του ελάχιστου κρατικού χρήματος) κι ’αποφάσισε ότι μόνη ελπίδα είναι ο ιδιωτικός τομέας, οι επιχειρηματίες αυτοί που μέχρι πριν μερικά χρόνια ήταν το κόκκινο (στην κυριολεξία) πανί κάθε κρατικοδίαιτου ή αυτοσυντηρούμενου «επαναστάτη» που σεβόταν τον εαυτό του.
Τώρα ο σημερινός Ελλην καλλιτέχνης, όπως και οι ομόλογοί του άλλων χωρών της λεγομένης Δύσεως, αναγκάζεται να σκεφτεί επιχειρηματικά και με όρους πιάτσας, δηλαδή πρέπει ο ίδιος να βρει το χρήμα που χρειάζεται και για να το κάνη αυτό χρειάζεται να ρίξει νερό στο κρασί του προσπαθώντας παράλληλα, αν είναι απόλυτα μονογαμικός με την τέχνη του, να μην αλλοιωθεί η ουσία των προθέσεων.
Και στο σημείο αυτό θα αναρωτηθεί κανείς, υπάρχει ολίγον έγκυος ; Ωστόσο, δουλειά του πραγματικού καλλιτέχνη πλέον είναι να βρη αυτό το «στάτους», τη «χρυσή» τομή. Είναι η μεγαλύτερη πρόκλησης των καιρών μας …
Κατά τα άλλα, η συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου στο «Τάουν Χωλ» ήταν και όμορφη και συγκινητική, ιδιαίτερα για μας που ξέρουμε τα τραγούδια του παιδιόθεν. Ο ίδιος ο συνθέτης διηύθυνε την ορχήστρα με τον χαρακτηριστικά πληθωρικό τρόπο του, θυμίζοντας αλλοτινές εποχές που κι’αν είναι αμφιλεγόμενες προκαλούν νοσταλγία σε εμάς που τις ζήσαμε.
Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε τη Βασιλική Λαβίνα «ωλ δε γουέι» γιατί είχε κρυολογήσει, ήταν όμως εξαιρετικοί έως μεγαλειώδεις τόσον ο Μάριος Φραγκούλης που προσέδωσε άλλη ερμηνευτική διάσταση σε τραγούδια τα οποία είχαμε συνηθίσει να ακούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, όσο και ο νεαρός Αλέξανδρος Μπελλές με την κρητική φωνή του που θύμιζε λυρικό βρυχηθμό, αρχέγονη στην υφή της και συνάμα πέραν του μοντέρνου.
Την ορχήστρα που πλαισίωσαν μουσικοί από την Ελλάδα και τη Νέα Υόρκη, με όργανα κλασικά και παραδοσιακά (χαρακτηριστικό της μουσικής του Μαρκόπουλου), συντόνισε και έδεσε σε ένα άρτιο μουσικό σχήμα ο διεθνούς πλέον φήμης κιθαρίστας της τζαζ και συνθέτης Σπύρος Εξάρας. (Όπως μαθαίνουμε, χάρη και στους επιχειρηματίες χορηγούς, ο Γιάννης Μαρκόπουλος θα επιστρέψει για συναυλίες σε ΗΠΑ και Καναδά το Φθινόπωρο. Τον περιμένουμε ανυπόμονα, ευχόμενοι καλή αντάμωση …)
Το ραδιοφωνικό πρόγραμμα «Cosmos» FM ιδρύθηκε πριν από 25 χρόνια χάρη σε μια πρωτοβουλία του Θανάση Τζούβελη (Αλέξανδρος Βέλμος ως ραδιοφωνική περσόνα) ο οποίος είχε βρει άκρες στο δημοτικό ραδιόφωνο της Νέας Υόρκης και μπόρεσε να νοικιάσει ώρες για να υπάρχει μια ελληνική, πολιτιστικού χαρακτήρα φωνή στα ερτζιανά. Αρχικώς το όνομα του προγράμματος ήταν «Διαστάσεις».
Εν συνεχεία, κι ’αφού εκπαραθυρώθηκαν κάποιοι της ιδρυτικής ομάδος, συγκροτήθηκε στον φορέα που είναι σήμερα, κατέχοντας τον μεγαλύτερο αριθμό ωρών από οποιοδήποτε άλλο ελληνικό πρόγραμμα στο δημοτικό ραδιόφωνο της πόλης. Χάρη σε έναν συνεχώς διευρυνόμενο κύκλο εθελοντών και επιχειρηματιών που το στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια το «Κόσμος» έχει καταφέρει να γίνει θεσμός πλέον στην ελληνοαμερικανική κοινότητα και να προσφέρει μια ποικιλία ελληνόφωνων και αγγλόφωνων προγραμμάτων τα οποία καλύπτουν ένα ευρύ θεματικό φάσμα. Και φυσικά πολλή και καλή ελληνική μουσική. Ας ευχηθούμε να είμαστε όλοι καλά να γιορτάσουμε τη συμπλήρωση και της επόμενης 25ετίας!
Όπως έχω πει σε ευάριθμες εκστρατείες οικονομικής ενίσχυσης του άλλου ελληνικού προγράμματος στο δημοτικό ραδιόφωνο της Νέας Υόρκης, του ΑΚΤΙΝΑ FM, τα ομογενειακά μέσα ενημέρωσης δεν είναι πολυτέλεια, ανήκουν στις πρώτες προτεραιότητες. Χωρίς αυτού του είδους την επικοινωνία η ομογενειακή συλλογικότητα θα φθαρεί περαιτέρω και ενδέχεται να εκλείψει πλήρως. Παρά τις δυνατότητες που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες, δεν αναπληρώνεται η προσφορά τους και το είδος σύνδεσης που παρέχουν με την Ελλάδα και την Κύπρο.
Είναι υποχρέωση όλων, όχι μόνο των επιχειρηματιών, να τα στηρίζουμε γιατί αποτελούν οργανικό κομμάτι κι’όχι συμπλήρωμα αυτού του απροσδιορίστου, κατά τα άλλα, συνόλου που αποκαλούμε ομογένεια.
Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ με έδρα τη Νέα Υόρκη.
