σχετικά με τον Ελληνισμό της Αργεντινής «Ως συνήθως η Ελλάς ήταν απούσα» έλαβα ένα γράμμα δύο σελίδων από την Χριστίνα Τσαρδίκου. Το περιεχόμενό του μου προξένησε σκέψεις γιά το μέλλον μας σαν απόδημοι, που προσπαθούμε να μην αποκοπούμε από τις ρίζες μας ζητώντας μάταια να πιαστούμε από τα πόδια της πατρίδας μας η οποία στην κυριολεξία δεν γυρίζει να μας κοιτάξει. Να το ξαναπώ κι΄ας μην οφελεί. Ως συνήθως η Ελλάς είναι απούσα. Το ενδιαφέρον που δείχνει τώρα τελευταία και ιδιαίτερα γιά την ψήφο μας μόνο τους αφελείς θα μπορούσε να ξεγελάσει.
Τα δικά τους συμφέροντα κοιτάζουν οι πολιτικοί μας, παίζοντας ένα ακόμη παιγνίδι πάνω στις πλάτες μας. Κι΄αυτό το παιχνίδι της ψήφου των Αποδήμων το έχω αναλύσει σε μιά σειρά από άρθρα μου.
Ο Απόδημος Ελληνισμός της Αργεντινής αλλά και κατ΄επέκταση όλης της Λατινικής Αμερικής, αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα στην προσπάθειά τους να μην αποκοπούν από την πατρίδα μας.
Ο αγώνας τους στηρίζεται στην ατομική πρωτοβουλία αφού η Ελλάδα επιμένει να απουσιάζει. Μιά αξιέπαινη πρωτοβουλία είναι αυτή της Χριστίνας Τσαρδίκου που έχει στήσει ένα εβδομαδιαίο ραδιοφωνικό πρόγραμμα με τον τίτλο “Αντάμωση” ενώ τον Σεπτέμβρη του 2006 σε συνεργασία με μερικούς ανά τον κόσμο Έλληνες και τον καθηγητή του Πανεπιστήμιο Πατρών κ. Χρήστο Αλεξόπουλο δημιούργησε τον πολιτιστικό οργανισμό “ΝΟΣΤΟΣ”
Έκτοτε ο οργανισμός αυτός έχει την υποστήριξη του Πανεπιστημίου Πατρών. Γιά τον ΝΟΣΤΟ το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας διά του Υφυπουργού κ. Καλού έστειλε ένα συγχαρητήριο μήνυμα και εκεί, δυστυχώς, τελείωσαν όλες οι υποχρεώσεις του.
Γιά όλες αυτές τις δραστηριότητες η Χριστίνα δεν έχει λάβει ποτέ από την πατρίδα την παραμικρή οικονομική βοήθεια, παρ΄όλες τις ενοχλήσεις. Το ραδιοφωνικό πρόγραμμα – 800 δολλ. εβδομαδιαία – πληρώνεται επι ενάμιση χρόνο από ένα υπέροχο Έλληνα του οποίου έχω αναλάβει την υποχρέωση να μην αποκαλύψω το όνομά του.
Στο σημείο αυτό προτιμώ να αφήσω την ίδια να μας τα πει, μέσα από το γράμμα που μου έχει στείλει Πέρυσι έδωσα στο Πρόξενο το καταστατικό μεταφρασμένο στα ελληνικά γιά να το στείλει στις ελληνικές αρχές.
Πριν ένα μήνα του τηλεφώνησα να ρωτήσω εάν είχε στείλει τα χαρτιά μας στο ΥΠΕΞ, ΓΓΑΕ και άλλους αρμόδιους. Μου απάντησε πως δεν είναι υποχρέωσή του να ενημερώνει γιά την ύπαρξή μας τις ελληνικές αρχές.
Μπρος σε μιά τέτοια απάντηση από τα χείλια του επισήμου εκπροσώπου της πατρίδας μας στην ξενητιά μας, ειλικρινά σταματά ο νους του ανθρώπου. Όμως είχε την…ευγένεια να την προειδοποιήσει να προσέχει διότι…με αυτά που λες μας εκθέτεις και μπορεί να βρεις το μπελά σου.
Ο κ. Πρόξενος θα πρέπει να καταλάβει ότι οι άνθρωποι που έχουν οράματα, ιδανικά και στόχους δεν φοβούνται τις απειλές. Κι ακόμη θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν τον εκθέτουν τα παράπονα που διατυπωνει η Χριστίνα Τσαρδίκου αλλά οι ίδιες του οι πράξεις.
Στο σημείο αυτό τα συμπεράσματα είναι δικά σας.
Από πλευράς ΣΑΕ, αυτό το τερατοδημιούργημα, που 12 χρόνια κατατρώει τα λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου και που προσπαθούν να μας πείσουν ότι έγινε γιά μας αλλά όχι από εμάς, τα πράγματα είναι τα ίδια.
-Μιλήσα με τον κ. Ταμβάκη (τον Παγκόσμιο πρόεδρο) μου υποσχέθηκε υποστήριξη. Με έστειλε να μιλήσω με τον αντιπρόσωπο του ΣΑΕ γιά την Λατινική Αμερική, στη Χιλή, τον κ. Νικολάϊδη. Αυτός με τη σειρά του με έστειλε να μιλήσω με τον υπεύθυνο της Αργεντινής κ. Μάριο Παναγόπουλο, ο οποίος είρθε να κάνει έλεγχο στις φτωχοεγκαταστάσεις του ΝΟΣΤΟΥ γιά να διαπιστώσει αν γίνεται να συμπεριληφθούμε στον κατάλογο των αναγνωρισμένων οργανώσεων.
Αλλά με προειδοποίησε ότι μέχρι τέλους του χρόνου δεν πρόκειται να το εξετάσουν διότι έχουν άλλες προτεραιότητες και να μην περιμένω καμμία υποστήριξη. Και μετά απ΄αυτά προσπαθούν οι κύριοι αυτοί να μας πείσουν ότι το ΣΑΕ έγινε γιά τον Απόδημο Ελληνισμό. Θαυμάστε τους!!!
Αυτή τη στιγμή ο πολιτιστικός Οργανισμός ΝΟΣΤΟΣ επιβιώνει χάρη στις αγωνιώδεις προσπάθειες της Χριστίνας Τσαρδίκου και των συνεργατών της αλλά και στην πολύτιμη συμπαράσταση και βοήθεια του Πανεπιστημίου των Πατρών.
Μιά προτωβουλία που ανήκει στον καθηγητή Πληροφορικής κ. Χρ. Αλεξόπουλο ο οποίος έφτιαξε και την ιστοσελίδα www.nostosdiaspora.gr
Σε επιστολή που μου έστειλε ο καθηγητής κ. Χρ. Αλεξόπουλος μου γράφει.
-Ο ΝΟΣΤΟΣ είναι μιά προσπάθεια που θα πρέπει να στηριχθεί και να εξαπλωθεί. Η αποστολή των βιβλίων (Έξη κιβώτια βιβλία ) από το Πανεπιστήμιο Πατρών στο ΝΟΣΤΟ έγινε το Γενάρη 2007. Η πρωτοβουλία μου αυτή καλύπτεται από την αιγίδα του Πανεπιστημίου Πατρών και του Πρύτανη κ. Κουμπιά.
Στο σημείο αυτό ο καθηγητής κ. Αλεξόπουλος μου αναφέρει μιά ομάδα καθηγητών και εκπαιδευτικών οι οποίοι βοήθησαν στην συγκέντρωση και αποστολή των βιβλίων . Λυπάμαι που ο χώρος δεν μου επιτρέπει να αναφερθώ λεπτομερώς σε όλους και τον καθ΄έναν χωριστά γι΄αυτή την υπέροχη χειρονομία τους.
Και η επιστολή του τελειώνει με μιάν υπόσχεση ότι θα υπάρξει συνέχεια της συνεργασίας και της βοήθειας.
-Η κίνηση αυτή είναι συμβολική και ευελπιστώ ότι θα είναι η απαρχή και άλλων αποστολών τις οποίες ασφαλώς και θα επιδιώξω στα πλαίσια πάντα του Πανεπιστημίου Πατρών. Με τον φόβο να θεωρηθώ σαν ρομαντικός, θέλω να ελπίζω πως πιθανόν και κάποια άλλα Πανεπιστήμια και Εκπαιδευτικά Ιδρύματα αλλά και απλοί άνθρωποι, θα ευαισθητοποιηθούν γιά μιά συμπαράσταση στον αγώνα αυτών των Ελλήνων εκεί κάτω, στην Αργεντινή.
Ο πολιτιστικός Οργανισμός ΝΟΣΤΟΣ στεγάζεται σε κάποιο μικρό οίκημα, πρώην γιατρείο της Χριστίνας. Εκεί έχει στήσει κάποιον πίνακα και δυό – τρία θρανία και κάθε μέρα γίνονται τα μαθήματα της ελληνικής γλώσσας, με δικά της πάντοτε έξοδα.
-Γιά τα μαθήματα αυτά, μου γράφει η Χριστίνα, έχω κάμει πολλές ενέργειες γιά να πάρουμε κάποια βοήθεια αλλά δεν πήραμε ούτε απάντηση. Κάθε μήνα οι εργάτες του ΝΟΣΤΟΣ παρουσιάζουν και μιά αξιόλογη πολιτιστική εκδήλωση. Κι΄εδώ δυστυχώς χωρίς καμμιά συμπαράσταση από Ελλάδα, Προξενεία, ΣΑΕ, εκκλησία.
Όχι μόνο ο ΝΟΣΤΟΣ, η Αντάμωση, ο ελληνισμός της Αργεντινής αλλά η ύπαρξη όλων εμάς, των απανταχού Αποδήμων, η διάσωση της γλώσσας μας, της ιστορίας μας, του πολιτισμού μας, είναι ένα έργο που έχει απομείνει να το παλαίψουμε μόνοι μας.
Σε μας έλαχε ο κλήρος να το σώσουμε. Και θα το καταφέρουμε αφού έχουμε κλείσει μέσα στην ψυχή μας το μεγαλείο της πατρίδας, που κουβαλήσαμε στις ξενητιές μας.
Διονύσης Ε. Κονταρίνης Νέα Υόρκη, δημοσιογράφος και συγγραφέας.
