Συνέντευξη της Τζούνκο Ναγάτα με τον Φ. Γκριτζιώτη για τον ιστοχώρο Greece-Japan.com
Φ. Γκ: Από ιαπωνική εταιρεία κυκλοφορούν στην Ιαπωνία δύο CDs για τον Σ.Καζαντζίδη και την Σ.Μπέλλου. ‘Εχετε γράψει τα κείμενα που συνοδεύουν τα CDs .Ήταν μεγάλη έκπληξη να δούμε μια Γιαπωνέζα να γνωρίζει τόσο καλά τους δυο αυτούς καλλιτέχνες. Μιλήστε μας λίγο για αυτήν τη δουλειά.
Τζ.Ν:Λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας προβλήθηκαν πολλές εκπομπές στην τηλεόραση για να γνωρίσει το ιαπωνικό κοινό τη σύγχρονη Ελλάδα. Και το ΝΗΚ (η Ιαπωνική Κρατική Τηλεόραση) έκανε μια σειρά από 4 εκπομπές για την Ελλάδα. Ανάμεσα στις εκπομπές αυτές ήταν ένα ντοκυμαντέρ για την ελληνική μουσική, ειδικότερα για τον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη, τον Θεοδωράκη και τον Νταλάρα.
Συνεργάστηκα και εγώ στην εκπομπή, γιατί τυχαίνει να γνωρίζω πολλά για αυτούς τους καλλιτέχνες. Η εκπομπή αυτή προκάλεσε το ενδιαφέρον σε πολλούς Ιάπωνες για την ελληνική μουσική. Μια ιαπωνική εταιρεία, η ΑΗΟRA, ξεκίνησε τότε την κυκλοφορία ελληνικών δίσκων, αρχικά για τον Τσιτσάνη και τον Βαμβακάρη.
Εγώ έγραψα τα κείμενα που συνοδεύουν τα CDs .Η ίδια εταιρεία κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες τα δύο CDs για τα οποία με ρωτήσατε, για τον Καζαντζίδη και την Σωτηρία Μπέλλου, όπου και εκεί έχω γράψει τα συνοδευτικά κείμενα, σχετικά με τη ζωή και τα τραγούδια τους. Δεν είναι εύκολο για μένα, γιατί πρέπει να διαβάζω βιβλία και άρθρα που είναι γραμμένα στα ελληνικά.
Δουλεύω στα ιαπωνικά ταχυδρομεία και ο χρόνος μου δεν είναι αρκετός. Παρ’όλο που είναι δύσκολα, είναι γαι μένα μια πολύ χαρούμενη δουλειά η ελληνική μουσική!
Ο ιστοχώρος σας «Σ’ αγαπάω τραγούδι» είναι αφιερωμένος
στο ελληνικό τραγούδι. Πως σκεφτήκατε να τον δημιουργήσετε;
Τζ.Ν:Πριν από περίπου 10 χρόνια, άκουσα για πρώτη φορά ελληνικά κομμάτια. Δεν υπήρχε ούτε ένα άρθρο στα ιαπωνικά μουσικά περιοδικά, ούτε ένα βιβλίο σχετικά. Αποφάσισα να αγοράσω ηλεκτρονικό υπολογιστή για να βρίσκω πληροφορίες στο διαδίκτυο. Παράλληλα σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να κάνω για να γνωρίσουν στην Ιαπωνία τα «καλύτερα τραγούδια», δηλαδή τα ελληνικά τραγούδια.
Έβλεπα ότι δημοσιογράφοι και κριτικοί δεν ασχολιούνταν με 
την ελληνική μουσική. Οπότε σκέφτηκα: «Εντάξει, εγώ θα γράψω». Έτσι αποφάσισα τη δημιουργία του ιστοχώρου «Σ’ αγαπάω Τραγούδι». Σιγά σιγά, το πάθος μου για την ελληνική μουσική έγινε ένα «μικρό επάγγελμα».
Σε λίγο καιρό το «Σ’ αγαπάω τραγούδι» θα αλλάξει μορφή, θα γίνει πιο πλούσιο και ενημερωμένο, πάντα για την ελληνική μουσική.
Φ. Γκ: Οι γνώσεις σας για την ελληνική μουσική είναι απίστευτες. Αλήθεια, ακόμα και στην Ελλάδα δεν ξέρουμε πολλούς με τέτοια πολυδιάστατη γνώση της ελληνικής μουσικής.
Τζ.Ν: Στην αρχή, όπως λέτε οι Έλληνες, είχα «μαύρα μεσάνυχτα» για την ελληνική μουσική. Άκουγα ένα τραγούδι, αναρωτιόμουν, ποιός το τραγουδάει, έψαχνα να βρώ το όνομα, ποιός τραγούδησε την πρώτη εκτέλεση κλπ. Πέρασα και περνώ αμέτρητες ώρες ακούγοντας ελληνικούς δίσκους. Από όλα τα είδη της ελληνικής μουσικής.
Από την Χαρούλα πέρασα στον Νταλάρα, προχώρησα σε πολλά ακούσματα…και Ημισκούμπρια. Λατρεύω την ελληνική μουσική γενικότερα, δεν έχω εμμονή σε ένα είδος μόνο. Παράλληλα έχω αγοράσει πολλά βιβλία. Απ’αυτά διάβασα και έμαθα αρκετά.
Πέρσι, το Δεκέμβριο έστειλα γράμματα σε καλλιτέχνες στην Ελλάδα. Για τα χρόνια πολλά και για συνέντευξη γραπτή. Μου απάντησε η Δήμητρα Γαλάνη. Λατρεύω τα τραγούδια της και ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα. Τη ρώτησα, «πως ξεκίνησες τη μουσική», «πως αποφάσισες να γίνεις τραγουδίστρια». Μου έκανε εντύπωση η απλότητά της, μια τόσο σημαντική τραγουδίστρια, να μου απαντήσει τόσο άμεσα.
Φ. Γκ: Το κοινό στην Ιαπωνία ενδιαφέρεται για την ελληνική μουσική;
Τζ.Ν: Ναι, ενδιαφέρεται, αρκεί να του παρουσιάζονται ευκαιρίες. Μετά την εκπομπή του ΝΗΚ για την οποία σας έγραψα παραπάνω, το κοινό ενδιαφέρθηκε για την ελληνική μουσική. Τους γοήτεψαν τα τραγούδια, ήταν πολύ εντυπωσιακά.
Όμως δεν έχουν πολλές ευκαιρίες να ακούσουν ελληνικά κομμάτια. Από την συναυλία της Χαρούλας στην Ιαπωνία, πέρασαν περίπου δέκα χρόνια. Τώρα πρέπει να γίνουν περισσότερα πράγματα. Noμίζετε ότι το ελληνικό τραγούδι μπορεί να κάνει διεθνή καριέρα;
Βέβαια. Προσωπικά, το ελληνικό τραγούδι με επηρέασε πολύ…όπως λέει και το τραγούδι «συ μου χάραξες πορεία..». Πιστεύω ότι το ελληνικό τραγούδι έχει τη δύναμη να κάνει διεθνή καριέρα. Όχι όμως με τον ξένο στίχο ούτε με τις συναυλίες στα μέρη που ζουν οι απόδημοι Έλληνες…πχ στις ΗΠΑ ή στην Αυστραλία, όπως είχε πει σε μια συνέντευξή της η Ελευθερία Αρβανιτάκη στο περιοδικό «Δίφωνο» (τεύχος Φεβρουάριος 2001).
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να έχει αγγλικό στίχο για να κάνει κάποιος διεθνή καριέρα, όπως συνήθως λέγεται. Η γλώσσα ξεχωρίζει το τραγούδι, του δίνει ζωή, μεταφέρει το συναίσθημα, μην το ξεχνάμε.
Φ. Γκ: Πως ξεκίνησε η σχέση σας με την Ελλάδα;
Τζ.Ν:Ήμουν φοιτήτρια στο Βουδιστικό Πανεπιστήμιο, στο Κυότο. Θυμάμαι και την ημέρα, ήταν 3 Ιανουαρίου, τότε, βρήκα ένα δίσκο της Χαρούλας Αλεξίου, το «Δι’ ευχών». Δεν κατάλαβα γιατί, το πήρα και το αγόρασα. Το άκουσα στο σπίτι..ήταν η πρώτη μου γνωριμία με την ελληνική μουσική.
Άρχισα να μαθαίνω και ελληνικά, να διαβάζω για τον πολιτισμό της Ελλάδας, το χρειάζομαι να καταλάβω καλύτερα τα ελληνικά κομμάτια. Π.χ., έχει ένα τραγούδι του Θάνου Καλλίρη: “Ευτυχώς”. Εκεί έλεγε ο Καλλίρης (μάλιστα, έγραψε η Ναταλία Γερμανού!): «ήσουν για μένα ένας γόρδιος δεσμός…». Για να το καταλάβω, έπρεπε να διαβάσω, να μάθω τι σήμαινε ο «γόρδιος δεσμός». Και τώρα, κάθε μέρα διαβάζω μετά τη δουλειά μου, διαβάζω πιο πολύ και από τότε που ήμουν στο Πανεπιστήμιο.
Φ. Γκ: Mιλάτε και γράφετε καλά ελληνικά. Πως τα μάθετε;
Τζ.Ν:Όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν ελληνικά στην Ιαπωνία μπορούν εύκολα να βρουν σχολές; Αρχικά, τα ελληνικά για μένα ήταν όπως εσείς λέτε, «κινέζικα». Άρχισα να τα μαθαίνω όπως τα μικρά παιδιά, με τα αυτιά, από τα τραγούδια κυρίως. Δυστυχώς, στην Ιαπωνία δεν υπάρχουν πανεπιστημιακά τμήματα για «νέα» ελληνικά…μόνο για τα αρχαία.
Είναι πολύ κρίμα. Γι’αυτό, έπρεπε να μάθω μόνη μου σε 5-6 χρόνια. Δεν μπορούσα να καταλάβω το «πες μου». Δηλαδή, δεν κατάλαβα ότι «είπα» είναι το ρήμα «λέω»! Αλλά στο λεξικό, έχει μόνο «λέω». Τρελλάθηκα και φώναξα: γαιτί δεν καταλαβαίνω; Είναι μια γλώσσα που μιλάει ο κόσμος καθημερινά σε μια άλλη χώρα…όχι μια γλώσσα από άλλο πλανήτη!
Με το λεξικό δίπλα, άρχισα να γράφω καθημερινά στις φίλες και φίλους μου στην Ελλάδα. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για μένα, με τη μουσική και με τα emails . Ταξιδεύετε κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Γνωρίζετε την ελληνική πραγματικότητα καλά, μπορείτε να μας ξεχωρίσετε κάποια θετικά και αρνητικά σημεία της σύγχρονης Ελλάδας;
Δεν κρατάω τα αρνητικά σημεία της σύγχρονης Ελλάδας. Μάλιστα, πολλές φορές, περιμένοντας στη στάση στην Αθήνα, σκέφτηκα γιατί δεν ήρθε το λεωφορείο, γιατί άργησε τόσο πολύ, γιατί έκλεισαν όλα τα σουπερ μαρκετ την Κυριακή?! (Ναι, στην Ιαπωνία όλα τα σούπερ μαρκετ βέβαια μένουν ανοιχτά και την Κυριακή!). Αλλά δεν με πειράζει, έτσι είναι η Ελλάδα.
Οι Έλληνες είναι χαρούμενοι και έντονοι άνθρωποι….χαμογελούν, θυμώνουν, κλαίνε και τραγουδούν, είναι σαν μια ταινία. Η Ελλάδα μου δίνει δύναμη κατά κάποιο τρόπο, για να να ζήσω θετικά. Μου λένε οι Έλληνες με τα τραγούδια τους: «μια ζωή χωρίς μουσική, δεν έχει αξία να ζει».
Σ’ αγαπάω, Τραγούδι ο ιστοχώρος της Τζούνκο Ναγάτα
H συνέντευξη δόθηκε τον Φεβρουάριο του 2005
