Γράφει ο Στάθης Θ. Τσομίδης, Δικηγόρος.
Όλη η προηγούμενη εβδομάδα καταναλώθηκε με την ΅αγωνία΅ για την εκταμίευση της περίφημη δόσης.
Η μεν κυβέρνηση περίμενε να πανηγυρίσει, πρώτη φορά βλέπω ένα έθνος να πανηγυρίζει για δανεικά, η δε αντιπολίτευση για να χλευάσει την μη εκταμίευση. Δυστυχώς και οι δύο πλευρές απογοητεύθηκαν.
Η κυβέρνηση της τριμερούς ,εσωτερικής, κατοχικής, πλειοψηφίας αναμένει την απόφαση της Δευτέρας, και η αντιπολίτευση παρατηρεί ότι πλέον την Άνοιξη κάτι νέο θα προκύψει μέσω των εκλογών που ζήτησε.
Ίσως δεν της βολεύει εκλογές εντός του χειμώνα, ή περιμένει να αυξηθούν οι θάνατοι από το κρύο, την έλλειψη φαρμάκων, και τις καθημερινές αυτοκτονίες, ώστε να προλάβει να συμμαζέψει, τα ασυμμάζευτα, των συνιστωσών και να καταρτίσει κυβερνητικό πρόγραμμα.
Όμως στην πολιτική, όπως και στην ζωή , δεν υπάρχουν κενά. Και όσα φαινομενικά εκδηλώνονται έρχονται να καλυφθούν από την ίδια και την θεωρία της εξέλιξης.
Από τις φιλόξενες αυτές στήλες, την περασμένη Άνοιξη, εν όψει των πρώτων Βουλευτικών εκλογών του Μαΐου, είχαμε διατυπώσει την θέση μας για την Αναπολίτευση, αλλά και την πρόσκληση προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ , καθηγητή Ευάγγελο Βενιζέλο, να επιλέξει την συνεργασία, όχι βέβαια με την κυβερνώσα αριστερά της δεξιάς αντίληψης, αλλά την επί ίσοις όροις συμμετοχή στον ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της ιστορικής ευθύνης που του έτυχε για το ΠΑΣΟΚ και τον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό , και την επιβίωσή του. Δυστυχώς τότε δεν εισακουστήκαμε.
Ίσως ορθά αν κάποιος θέλει να είναι αντικειμενικός μαζί του. Αφού θα έπρεπε τότε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, να ανασκευάσει την θέση του, ιδιαίτερα στα οικονομικά μέτρα , ) χαράτσια της ΔΕΗ και ολόκληρο το δεύτερο μνημόνιο) , αλλά και να δεχθεί την τυχόν απόρριψη από την ηγεσία ή τις πλειοψηφούσες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Καθόλου τυχαία, τώρα, και με αφορμή τον επικείμενο ανασχηματισμό, χωρίς ιδιαίτερο μάλιστα λόγο, άρχισε να συζητείται δημόσια, το ισχυρό ενδεχόμενο να συμπράξει η κυβερνώσα αριστερά )ΔΗΜΑΡ) με τα απομεινάρια του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ. Από την άλλη δε πλευρά ο κ. Σαμαράς, προσπαθεί να πετύχει νέα διεύρυνση τόσο προς τα αριστερά του, όσο και κυρίως προς τα δεξιά του.
Και για μεν την προσπάθεια του κ. Σαμαρά, ο λόγος δεν μας ανήκει, υπό την έννοια, ότι αυτός με τις ιδεολογικές αντιφάσεις του, από τον εθνικισμό στον νεοφιλελευθερισμό και από εκεί στον κρατικό επιχειρηματικό παρεμβατισμό, πρέπει να βρει μόνος του την δίοδο για τα αδιέξοδά του.
Ότι όμως αφορά τις κινήσει του κ. Βενιζέλου, ας μου επιτραπεί να καταγράψω ορισμένες σκέψεις.
Ο κ. Βενιζέλος, επιδιώκει την με πάσει θυσία επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και ίσως έχει συμφωνήσει και την κυβερνητική θέση που θα καταλάβει αυτός και οι συν αυτώ.
Το σχήμα, τρικομματική ή οικουμενική, κυβέρνηση δεν τον ενδιαφέρει, αρκεί να μην περιλαμβάνει μόνον την Νέα Δημοκρατία, ώστε να έχει και άλλοθι. Ακόμη καλύτερα αν περιλαμβάνει και προσωπικότητες κύρους που αποστασιοποιήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ πριν την δική του προεδρία. Θα είναι η έμμεση επιβεβαίωση ότι αυτός και όχι ο Γ. Παπανδρέου αποτελεί τον συνεκτικό κρίκο της παράταξης.
Μάλιστα αυτή την προσπάθειά του, την επενδύει και ιδεολογικά, και σ΄αυτό τον βοηθάει ο κυβερνητικός του συνέταιρος κ. Κουβέλης, συζητώντας την ένωση των δύο κομμάτων, ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο κόμμα της Σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα μας.
Όμως , όσοι σχεδιάζουν επί χάρτου, την δημιουργία κομμάτων, και κατόπιν σκέφτονται να τα πλασάρουν στην κοινωνία για επιβεβαίωση των επιλογών τους, ξεχνούν την ιστορία την πιο πρόσφατη, που σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό οφείλεται η κατάντια της χώρας και η οικονομική και αξιακή πτώχευσή της.
Γιατί τι άλλο ήτανε, η σαλαμοποίηση , μετά την δικτατορία, της Ε. Κ. Ν.Δ. και της ΕΔΗΚ. Και ποιος δεν αναλογίζεται, τώρα πλέον, την ρήση ότι στην Ελλάδα έλειψε το μέτρο και η λογική και όχι βέβαια τα κεφάλαια και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές. )Γ. Ζίγδης Πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων 17’11’1979).
Η προσπάθεια της δημιουργίας ενός νέου κόμματος στον χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, και όχι βέβαια της πτωχευμένης Σοσιαλδημοκρατίας, είναι εθνική, πατριωτική ευθύνη.
Όσο κι αν οι ιστορικές αναλογίες είναι αυθαίρετες και ίσως επικίνδυνες, ο κόσμος περπατάει τα ίδια βήματα που τον οδήγησαν στους δύο παγκόσμιους πολέμους, και στις παγκόσμιες ,οικονομικές κρίσεις.
Το γεγονός ότι οι σύγχρονοι στοχαστές Τσόμσκι , αλλά και οικονομολόγοι, δεν έχουν το κύρος και ίσως την πνευματική διορατικότητα ενός Ζαν Ζωρές, ή ακόμη και ενός Πουλατζά, Αλτουσέρ, δεν σημαίνει ότι η ιδεολογία έπαψε να αποτελεί την κινητήρια δύναμη της ιστορίας.
Η νίκη του καπιταλισμού, την προηγούμενη δεκαετία , επί του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, οδήγησε με αυταρέσκεια κάποιους να μιλήσουν ακόμη και για το τέλος της ιστορίας, μη συνειδητοποιώντας ότι παρέδιδαν την ανθρωπότητα στις ορέξεις της παγκοσμιοποίησης , των χρηματιστών και των κερδοσκόπων, που δυστυχώς δεν πέθαναν με την πτώση του , ούτε βέβαια αυτορυθμίστηκαν όπως θα περίμενες ο πρώιμος Γκαλμπρέιθ.
Εκμεταλλευόμενοι, τις φυσικές ιδιότητες του ανθρώπου, απληστία , και την εξέλιξη της τεχνολογίας, ηλεκτρονικές χρηματιστηριακές συναλλαγές σε πραγματικό χρόνο, όξυναν τις καπιταλιστικές κρίσεις αποσκοπώντας στο κέρδος και με μια πολιτική ηγεσία ανύπαρκτη, φοβική , με μια προτεσταντική ηθική καθωσπρεπισμού.
Το αντίπαλο δέος, η πρώην ισχυρή Ρωσία, ακόμη δεν έχει ανακάμψει, και οι αναδυόμενες νέες ισχυρές οικονομίες, που στηρίζονται όμως πλήρως στην ανθρώπινη εξαθλίωση και την καταπάτηση οιουδήποτε δικαιώματος , ακόμη και των ανθρωπίνων, Ινδία, Κίνα κ.λ.π., δεν έχουν ακόμη την δυνατότητα να παίξουν τον ρόλο του ιδεολογικού προτύπου για την νέα μορφή διακυβέρνησης. Τουναντίον , αυτές στρέφονται και πάλι στη Γηραιά Ήπειρο, την κοιτίδα του πολιτισμού, και αναζητούν μορφές διακυβέρνησης που να συμπεριλαμβάνουν όμως και την τεχνολογική εξέλιξη. Και το τοπίο που αντικρίζουν είναι η αφελής φυσιογνωμία του Γάλλου Σοσιαλιστή ηγέτη, και η ξινισμένη φάτσα της Γερμανίδας Καγκελαρίου.
Με αυτά τα διεθνή δεδομένα, δεν αναμένω βέβαια ο κ. Βενιζέλος, αν και έχει όλα τα ουσιαστικά προσόντα, να χαράξει τις αρχές του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, στην Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.
Αναμένω , όμως, να μην παραμείνει στον κυβερνητισμό του, και να δώσει πνοή , ιδεολογική και πρακτική, στις νέες προκλήσεις και κυρίως στην αντιμετώπιση της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων που ταλανίζονται από την ανεργία και την οικονομική κρίση.
Οι αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού, με πρότυπο τον Ζαν Ζωρές, είναι η ισονομία, και ισοπολιτεία. Μόνον που τώρα μιλάμε, για αναλογική ισοπολιτεία και ισονομία. Είναι η οικονομική αυτοτέλεια και οι ίσες ευκαιρίες στα πλαίσια, ενός κράτους που δεν λειτουργεί μόνον αποτρεπτικά προς τους εχθρούς, αλλά και παρεμβατικά για την διατήρηση των ίσων ευκαιριών.
Ένα κράτος, στα πλαίσια της διαρκούς προσπάθειας, για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που δεν πουλάει, ή καλύτερα δεν ξεπουλήσει τις πλουτοπαραγωγικές, στρατηγικές λειτουργίες και υπηρεσίες του, στο όνομα της ανάπτυξης και με τιμές κάτω του κόστους.
Για μια κοινωνία, που πρώτα απόλα είναι κοινωνία πολιτών, και όχι κοινωνία της αρπαχτής , του βολέματος, των εξωχώριων εταιριών ξεπλύματος βρώμικου χρήματος.
Μιάς δικαιοσύνης που δεν φοβάται, δεν απεργεί, δεν έχει ανάγκη από ειδικά μισθολόγια, και χαριστικές αποφάσεις των μισθοδικίων, γιατί απολαμβάνει της εσωτερικής αλλά και της λειτουργικής της ανεξαρτησίας, και έχει το κύρος να επιβάλετε με την νηφαλιότητα των αποφάσεών της, έστω κι αν γύρω της συμβαίνει ορυμαγδός κοινωνικών συγκρούσεων.
Ένα σύστημα υγείας κοινωνικά δίκαιο χωρίς πλασματικές εφημερίες, αλλά ανοιχτό και αποδοτικό, χωρίς φαρμακοβιομήχανους, ατζέντηδες και μεγαλόσχημους γιατρούς, εμπόρους της ελπίδας, και ανάλγητους καταπατητές του Ιπποκράτειου όρκου.
Ένοπλες δυνάμεις που να μην διαπραγματεύονται στα πλαίσια του δήθεν εκδημοκρατισμούς, τις υπερωρίες και την αποτρεπτική τους ικανότητα και εκπαίδευση, με την φυσική και πολιτική ηγεσία, για να πετύχουν νέα προνόμια.
Τέλος και κυριότερα, μια παιδεία και μια εκπαίδευση που δεν θα είναι δέσμια κανενός, ούτε καθηγητών, ούτε συνδικαλιστών, ούτε καταληψιών και αναρχομπαχαλάκηδων.
Δεν είναι φυσικά ούτε ο χώρος, ούτε η ώρα να αναλύσω όλα αυτά, που τηλεγραφικά ανέφερα. Όχι μόνον γιατί το καθένα χρειάζεται ειδική εξειδίκευση και διευκρίνηση, αλλά κυρίως γιατί νομίζω ότι τουλάχιστον για τα παραπάνω και ο κ. Βενιζέλος, και ο κ. Κουβέλης, και όσοι άλλοι θέλουν ή οραματίζονται να δημιουργήσουν νέους κομματικούς φορείς, πρέπει να τοποθετηθούν, συγκεκριμένα και μετρήσιμα.
Σε διαφορετική περίπτωση η προσπάθειά τους θα πέσει στο κενό. Και αν είναι αλήθεια ότι ο ελληνικός λαός έχει κοντή μνήμη, η ιστορική μνήμη είναι αδυσώπητη, με όσους προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον λαό και την δυστυχία του.
ΣΤΑΘΗΣ Θ. ΤΣΟΜΙΔΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
ΥΓ Τα ίδια ερωτήματα πρέπει να απαντήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλιώς όταν κυβερνήσει, θα είναι σίγουρο, ότι τον οδήγησαν εκεί για να τον εκθέσουν, όσο και αν οι ίδιοι μπορούν να ισχυρίζονται ότι θα είναι η πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας.
ΣΘΤ
