Δημήτρης Ρομποτής D.R.
Συμφώνως προς τα τελευταίας εξελίξεις η περίοδος του «λίμπο» για την Ελλάδα θα συνεχιστή τουλάχιστον έως ότου διεξαχθούν οι εκλογές στη Γερμανία το Φθινόπωρο του 2013!
Όσο όμως θα παρατείνεται αυτή η φιλολογία για το μέσα-έξω στο Ευρώ και για τον αν θα καταρρεύσει και επισήμως η πτωχή, πλην τίμια Ελλάς δεν πρόκειται κανένας να δώσει πένι που λέμε και στις Αμερικές, εκτός αν είναι να πάρει κάτι σε εντελώς εξευτελιστική τιμή όπως… τα τέσσερα αεροπλάνα της πάλαι ποτέ Ολυμπιακής την οποία ευνούχισε ο Αλ Βγενόπουλος προκειμένου να τη μετατρέψει σε …Γιουσουφάκι ή «ρίτζιοναλ κάριερ» με πέντε πτήσεις την εβδομάδα στα …Τίρανα!
Αυτό όμως είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία η οποία όπως και πολλές ακόμη, εμφανίζεται ως εθνική επιτυχία γιατί το κράτος «ξεφορτώθηκε» λέει, μια εταιρεία με άνω του μισού αιώνος πτητικό έργο, σχεδόν τέλειο δείκτη ασφαλείας και πέντε εκατομμύρια επιβάτες ετησίως στη χειρότερη περίοδό της!
Ακούμε τα τελευταία δυόμιση χρόνια του κόσμου τις πα…ές σχετικά με την ελληνική κρίση και τους τρόπους εξόδου από αυτήν. Μια στρατιά εμπειρογνωμόνων εντός και εκτός της χώρας ανακατεύει με διαφορετικό τρόπο τα ίδια σκατά και όπως είναι επόμενο καταλήγει σε …σκατά που πλέον ούτε την παραμικρά των εκπλήξεων δεν προκαλούν, η δε μπόχα εκλαμβάνεται μάλλον στη φυσική της διάσταση και ως εκ τούτου ενοχλεί ολοένα και λιγότερο.
Στο τέλος θα τη συνηθίσουν οι Έλληνες όπως εμείς έχουμε συνηθίσει τη σκατίλα των στάσιμων υδάτων παρά το αεροδρόμιο «Λα Γκουάρντια», ιδιαίτερα όταν φυσά τις απογευματινές ώρες.
Τα πράγματα όμως είναι ως συνήθως πιο απλά, για αυτό και καταλυτικώς δυσκολότερα. Δηλαδή, πέραν από τις οικονομικές θεωρίες, τους συντελεστές, τα σπρέντς – και δεν ομιλούμε περί Βιτάμ ή Μερέντας – τα επιτόκια, τα δάνεια, τα μνημόνια 1,2,3 και βάλε, έχουμε δύο βασικά σενάρια τα οποία ουδέποτε ετέθησαν εν πλήρη ωμότατη ενώπιον του ελλαδικού λαού για τον απλούστατο λόγο ότι στον χώρο της λεγομένης πολιτικής πράξεως το ψέμα έχει γίνει πρώτη φύση και στην πλήρη διαστροφή του το σύστημα αδυνατεί να πει ή να δείξει τα αυτονόητα.
Έχουμε και λέμε λοιπόν: ή αποφασίζει ο τίμιος και υπερήφανος (μα…..ες λέω τώρα, χάριν του «άργκιουμεντ») ελληνικός λαός να ζήση με ό,τι παράγει η χώρα, με τις δυνατότητες που το νοτιότερο άκρο της Βαλκανικής Χερσονήσου διαθέτει στην κατάντια όπου έφτασε, οπότε κλείνει την πόρτα κατάμουτρα στο ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα κλπ., κάνοντας στάση πληρωμών και δηλώνοντας ότι δεν αρνείται το χρέος, απλά θα πληρώνει όποτε μπορεί και όσο μπορεί.
Εν τοιαύτη περιπτώσει, απολύονται τα δύο τρία του δημόσιου τομέα, απελευθερώνεται πλήρως η αγορά εργασίας, η κοινωνία ανασυντάσσεται ώστε να μπορεί να συμπαραστέκεται στους εν κυριολεξία νηστικούς, ανοίγουν όλοι τα μάτια ψάχνοντας λύσεις και νέα πράγματα, η δημιουργικότητα ενισχύεται πανταχόθεν και όλοι μαζί κολυμπούν στα βαθιά χωρίς σωσίβιο ή σωστικές λέμβους.
Παράλληλα, ανοίγουν τις πόρτες για επενδύσεις πριν η απαξίωση φτάσει σε σημείο όπου οι ξένοι θα τα πάρουν όλα για ένα αρ….δι όπως η Μπι Πι τα πετρέλαια του Αζερμπαϊτζάν. Ένας λαός με «γκάτς» αυτή τη λύση θα μπορούσε να τη λάβει σοβαρά υπόψη και να την αξιοποίηση, έστω και ως διαπραγματευτικό ενδεχόμενο.
Βέβαια θα έπρεπε να εκτεθούν και τα βραχυπρόθεσμα αρνητικά επακόλουθα ή πιθανά σενάρια για να έχει προετοιμαστεί ψυχολογικά ο κόσμος.
Δηλαδή, οι συνταξιούχοι αλλά και οι εναπομείναντες μισθωτοί θα πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι τα λίγα χρήματα θα τα παίρνουν με οκτάμηνη καθυστέρηση, όπως στη Ρωσία επί Γέλτσιν. Ασθενείς θα πεθαίνουν λόγω ανυπαρξίας φαρμάκων ή άλλων ειδών πρώτης ανάγκης – εκτός κι ’αν έχουν συγγενείς στο εξωτερικό και μπορούν να τους τα στείλουν – οι Ένοπλες Δυνάμεις θα έχουν διαλυθεί γιατί δεν θα μπορούν να συντηρηθούν επαρκώς τα οπλικά συστήματα (κάτι που γίνεται και τώρα), οι δε στρατηγικοί επειδή δεν θα μισθοδοτούνται αρκετά θα έχουν βγάλει στο σφυρί τα όπλα του τομέα τους στον λαθρέμπορο που πληρώνει τα πιο πολλά, το έργο της Αστυνομίας θα έχει υποκατασταθεί πλήρως από Χρυσαυγίτες ανεγκέφαλους, η Τουρκία θα έχει συνάψει ΑΟΖ με την Αίγυπτο (επί ελληνικών υδάτων) και θα εκμεταλλεύεται μόνη της τα κοιτάσματα που θα μπορούσαν να ξελασπώσουν την Ελλάδα σε καμιά 20ετία και πάει λέγοντας.
Η άλλη επιλογή είναι αυτή που υποτίθεται ότι εφαρμόζεται τώρα. Δηλαδή, πιο πολλά δανεικά, μνημόνια, εσωτερική υποτίμηση, εξαθλίωση των εργαζομένων, ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, παράταση του πηδήματος από την ίδια «κομματική» τάξη που ασελγούσε φυσικώς και παράφυση επί των πτωχών πλην μαρκοφορεμένων Ελλήνων με δύο «κεντρώματα» στο δέντρο, ένα του ΣΥΡΙΖΑ και το άλλο της Χρυσής Αυγής – που όπως πάνε τα πράγματα δεν αποκλείεται να τους δούμε να εναλλάσσονται σε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση – πλήρης πολιτική και οικονομική δόρυ-φοροποίηση της χώρας, πιθανή συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων της ελληνικής ΑΟΖ με Τουρκία και ΗΠΑ, μετανάστευση υπό μορφής προσφυγιάς του πιο παραγωγικού τμήματος του πληθυσμού κλπ.
Βέβαια πολλές από τις παραπάνω συνέπειες είναι πιθανόν να επιφέρει και η πρώτη επιλογή. Άπαξ και έχουν μπλεχτεί τα σώβρακα με τις γραβάτες μπορεί να βρεις και τα δύο σε κάθε συρτάρι.
Η (σ)κατάστασης λοιπόν είναι μπρος γκρεμός και πίσω …Ρέμος, για αυτό δεν θέλει κανένας να πη την αλήθεια και κρύβονται πίσω από θεωρήματα και …φλούδες ελπίδες.
Ουδείς έχει εξηγήσει στον κόσμο ότι αυτή τη στιγμή βρίσκεται επί του «Τιτανικού» και η σύγκρουση με το παγόβουνο έχει ήδη γίνει!
Χωρίς όμως πλήρη επίγνωση του προβλήματος δεν πρόκειται αφενός ο κόσμος να αναληφθεί ότι μέχρι τώρα ήταν το διαφημιστικό μήνυμα του τί τον περιμένει και πώς μετά την ουρά έρχεται η …αχλάδα χωρίς σάλιο και πως ουδεμία θεραπευτική αγωγή δεν μπορεί να έχει πιθανότητες επιτυχίας εάν δεν έχει γίνει διάγνωση με ανελέητη ακρίβεια.
Πριν λοιπόν, δημαγωγικώς και πάλι, απατήσομε εις το ερώτημα τί δέον γενέσθαι, ας δούμε την πραγματικότητα κατάματα και εν συνεχεία ας αναγκάσαμε, έστω και δια της …σεξουαλικού τύπου βίας, τους πολιτικούς μας επιβήτορες να κάνουν το ίδιο, αν δεν τους έχει πετάξει τα μάτια έξω η πολύφερνος επαφή με την …τρόικα!
Ας τελειώσουν τα ψέματα και τα μισόλογα, όχι άλλος λαϊκισμός, όχι άλλο χάιδεμα στα αυτιά, αυτή η κατάσταση οδηγεί και τους πιο δυνατούς στην απελπισία και κρατά τις όποιες δημιουργικές δυνάμεις έχουν απομείνει εν πλήρη συγχύσει.
Όπως πάνε τα πράγματα σε λίγο η μόνη λειτουργική λύση θα είναι η … (πλήρης) διάλυση με ό,τι συνεπάγεται …
New York
