Σας παρουσιάζουμε ακόμα ένα τραγούδι που συμπεριλαβάνεται στο CD – ΒΙΒΛΙΟ του Λάρκου Λάρκου με τίτλο “Κόσμος γαϊδουρινός και Θεός ψεμματινός” με τον Κώστα Χατζή που τραγουδά σε ποίηση του κύπριου εθνικού ποιητή Βασίλη Μιχαηλίδη.
Ένα ποίημα του 1888, με επίκαιρο χαρακτήρα, σχετικό με την οικονομική κρίση,αλλά και τη γενικότερη κρίση αξιών.
«Το πρώτο ’δώ βασίλειο είχαν θεοί το κτίσει» Ψηφιακός δίσκος (CD) και βιβλίο
Ποίηση: Βασίλης Μιχαηλίδης
Μουσική: Λάρκος Λάρκου
Μελοποιημένη ποίηση του Βασίλη Μιχαηλίδη, τόσο στο κυπριακό ιδίωμα όσο και στην πανελλήνια γλώσσα, περιλαμβάνει ο ψηφιακός δίσκος που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες (και συνοδεύεται με πολυσέλιδο βιβλίο), σε μουσική και ενορχήστρωση του κύπριου μουσικοσυνθέτη Λάρκου Λάρκου.
Πρόκειται για ένα μεγαλόπνοο έργο, η ετοιμασία του οποίου διήρκεσε οχτώ χρόνια.
Ο ψηφιακός δίσκος και το βιβλίο, που συστεγάζονται κάτω από τον γενικό τίτλο «Το πρώτο ’δώ βασίλειο είχαν θεοί το κτίσει», περιλαμβάνουν 17 μελοποιημένα ποιήματα.
Από αυτά, τα πρώτα 11 είναι στην πανελλήνια γλώσσα και τα υπόλοιπα 6 στο κυπριακό ιδίωμα. Ανάμεσά τους συγκαταλέγονται, φυσικά, και εκτενή αποσπάσματα από τα αριστουργήματα του κορυφαίου κύπριου ποιητή: την «9η Ιουλίου», τη «Χιώτισσα» και την «Ανεράδα».
Η επιλογή των στίχων είναι τέτοια, ώστε, εκτός από τη γνωστή εθνική διάσταση, να αναδεικνύεται και ο έντονος ερωτισμός του μεγάλου μας ποιητή, ένας ερωτισμός ο οποίος είναι σχετικά άγνωστος στο ευρύ κοινό.
Στον ψηφιακό δίσκο συμμετέχουν συνολικά 20 ερμηνευτές καθώς επίσης και βυζαντινή χορωδία.
Οι ερμηνευτές, Ελλαδίτες και Κύπριοι, μεταξύ των οποίων γνωστοί και καταξιωμένοι τραγουδιστές στο ελληνικό μουσικό στερέωμα, είναι (αλφαβητικά): Πέτρος Γαϊτάνος, Κούλης Θεοδώρου, Χρήστος Θηβαίος, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ιλκέρ Καπτάνογλου, Γιάννης Κότσιρας, Λάρκος Λάρκου, Χριστιάνα Λάρκου, Βασίλης Λέκκας, πατήρ Νικόλαος Λυμπουρίδης, Μανώλης Μητσιάς, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Κυριακού Πελαγία, Χρήστος Σίκκης, Μιχάλης Ττερλικκάς, Μιχάλης Χατζημιχαήλ και Κώστας Χατζής. Στην αφήγηση του έργου λαμβάνουν μέρος οι ηθοποιοί Άλκηστις Παυλίδου, Κώστας Χαραλαμπίδης και Χριστίνα Χριστόφια.
Από μουσική άποψη, τόσο συνθετικά όσο και ενορχηστρωτικά, το έργο διακρίνεται για την πλουραλιστική, πολυσυλλεκτική και πολύμορφη προσέγγιση των διαφορετικών θεμάτων και του διαφορετικού ύφους που χρησιμοποιούσε κάθε φορά ο μεγάλος κύπριος ποιητής.
Πιο συγκεκριμένα, σε αυτό αναμειγνύονται, με έναν γόνιμο και εντυπωσιακό τρόπο, το ρετρό της εποχής του 1900, το βυζαντινό, το παραδοσιακό και το σύγχρονο στοιχείο. Γι’ αυτό και χρειάστηκε η ερμηνεία πολλών και διαφορετικών σχολών ερμηνευτών, για να προβληθούν, όσο πιο παραστατικά και αυθεντικά γινόταν, τα πολλά πρόσωπα και ύφη του «μοναδικού, ίσως, κυπριώτη ποιητή» της εποχής εκείνης.
Παράλληλα, στο μουσικό αυτό έργο επιδιώκεται να αναδειχθούν οι παραδοσιακές και βυζαντινές ρίζες και καταβολές του Βασίλη Μιχαηλίδη, αλλά και η διαχρονικότητα του λόγου του, μέσα από ανάλογες ενορχηστρώσεις από μια γκάμα ακουστικών οργάνων, όπως τα παραδοσιακά όργανα της Κύπρου βιολί, λαούτο και πηδκιαύλι, το τουρκικού τύπου κλαρίνο σε σολ, η καμεράτα ορχήστρα (βιολιά, βιόλες, βιολοντσέλα) και τα σύγχρονα όργανα ως βάση (κιθάρα, μπάσο, κρουστά).
*Κόσμος γαϊδουρινός**
και Θεός ψεματινός*
* Το CD και βιβλίο μπορεί να το αγοράσει κανείς διαδικτυακά στο www.
larkoslarkou.com σε πολύ προσιτή τιμή.
*Χαίρετε, πιστοί μου φίλοι,
νά ’μαι που σας ήλθα πάλιν
εν όσῳ ζήσῃ η ζωή μας
κι η αγάπη μας να ζῃ.*
* Κι όλοι μας αγαπημένοι
εις του χρόνου την αγκάλην,
τον παράν αγκαλιασμένοι
ν’ αποθάνωμεν μαζί.
Κρίμα πο’ ’ρχεται ο χάρων
με το φοβερό δρεπάνι
και μας κόβει κάθε σχέσιν
από τον γλυκό παράν!
Κρίμα, του παρά το κράτος
εις τον Άδην που δεν φθάνει,
να ’χωμεν κι εκεί την γλύκα
του παρά και την χαράν.
Αχ! Βρε καϋμένε κόσμε,
ο παράς είν’ η ισχύς σου,
κι ο μισός πάντα χορτάνεις
κι ο μισός πάντα πεινάς.
Αφού είσαι τέτοιος, είναι
περιττή η ύπαρξίς σου,
ύπαγε στας αιωνίους
όλος διαμιάς σκηνάς.
Εις τα σπίτια των οι Κροίσσοι
δίκην φοβερών θηρίων
εις πολυτελείς τραπέζας
τρώγουν, παίζουν και ροφούν·
και καγχάζοντες εμπαίζουν
τον χειμώνα και το κρύον,
κι οι πτωχοί, γυμνοί στους δρόμους
απ’ την πείνα τους ψοφούν.
Ω, Θεέ μου, δεν κοιτάζεις
από τ’ ουρανού τον θόλον
τον αχρείον τούτον κόσμον
να τον δῃς με μια ματιά;
Πρέπει να τον διορθώσῃς
ή να τον αλλάξῃς όλον
ή να τον αποτεφρώσῃς
μια στιγμή με την φωτιά.
Αν δεν ξεύρῃς να τον κάμῃς
όπως θέλει η ψυχή μου,
συ που έχεις τόσην πείραν
κι είσαι τόσον παλαιός,
έλα συ δυο μήνας κάτω
εις την θέσιν την δική μου,
ν’ ανεβώ κι εγώ δυο μήνας
εις την θέσιν σου θεός.
Εις το άπειρον να χύσω
άφθονον, βαρύν αέρα,
και η γη μες στον αέρα
όταν τρέχῃ με ορμήν,
από πάνω της να φύγῃ
και η βαρυτέρα λέρα,
να καθαρισθῄ απ’ όλα
τα κακά σε μιαν στιγμήν.
Να καθαρισθῄ, να γίνῃ
σαν καθρέπτης ο φλοιός της,
κι όταν σχίζῃ τον αέρα
με ορμήν εκπληκτικήν,
να ακούεται εις όλον
τ’ αχανές ο συριγμός της,
να θαρρούν οι άλλοι κόσμοι
ότι παίζει μουσικήν.
Αδιάφορον ο χρόνος
μεγαλύτερος αν γίνῃ,
αδιάφορον οι ’μέρες
πιο μεγάλες αν γινούν,
αρκεί πλούσιος επάνω
εις την γην ουδείς να μείνῃ
και πτωχοί γυμνοί στους δρόμους
να μην μείνουν να πεινούν.
Τότε από του απείρου
να σηκώσω τον αέρα
και να κάμω όπως θέλω
κι όπως σκέπτομαι εγώ.
Εις την γην καινούργιον κόσμον
και καινούργιαν ατμοσφαίραν,
οπού να μην κάμνῃ κρύον
τον χειμώνα να ριγώ.
Ή στο άπειρον εις σκόνιν
την γην όλη να σκορπίσω
κι αδιάφορον το σύμπαν
απ’ αυτήν αν μολυνθῄ,
αδιάφορον δυο μήνες
άδοξος θεός αν ζήσω,
αρκεί μόνον του ανθρώπου
το στοιχείον να χαθῄ.
Τότε ύλην να συλλέξω
μετά προσοχής μεγίστης
από μέσ’ από το βάθος
του απείρου καθαράν,
να ζυμώσω νέαν πάσταν
και ποιότητος πρωτίστης
και να κάμω γην καινούργιαν
εις της πρώτης την σειράν.
Και αφού ψηθῄ κι αρχίσῃ
να σκληρύνετ’ ο φλοιός της,
και των ζώων της αρχίσῃ
την, κατά βαθμούς, σειράν,
να την κάμω να γνωρίσῃ
ποίος είναι ο θεός της,
να προσέχῃ μήπως κάμῃ
άνθρωπον καμμιάν φοράν.
Ζώον τέλειον να γίνῃ
εις αυτήν και τελευταίον
ο γαΐδαρος που είναι
ήσυχος και ταπεινός·
κι αντί κόσμος θηριώδης
καθώς πριν, να είναι πλέον
εις την γην μου την καινούργια
κόσμος γαϊδουρινός.
Όταν θεν να παραστήσουν
οι γαδάροι τον θεόν τους,
κι όταν θεν να τον δοξάζουν
με γαϊδουρινήν φωνήν,
να με ζωγραφίζουν όλοι
σαν το μούτρο το δικόν τους
και να έχω στους δυο μήνας
δόξαν γαϊδουρινήν.
**Ο Διάβολος, αρ. 2, 17. 2 . 1888*
Καλή ακρόαση και θέαση!
