Ο βαριά ασθενής πρωθυπουργός μας, Α. Σαμαράκης, καθηλωμένος στο κρεβάτι του πόνου, δεν μπορούσε να πιστεύσει τους θεράποντες ιατρούς του, όταν του ανακοίνωσαν, ότι δεν μπορεί να ταξιδεύσει στις Βρυξέλες για την σύνοδο κορυφής. Τα όνειρα και τα χαμόγελα, υποχώρησαν μπροστά στην σοβαρότητα της κατάστασης. Έμενε, η γλυκιά πίκρα στη γεύση από την «νίκη», και η πίστη ότι το μέλλον θα ήταν πιο ελπιδοφόρο.
Όμως οι επόμενες μέρες, ήταν ακόμη πιο σκληρές για τον ίδιο και τον κυβερνητικό συνασπισμό. Όταν ήρθε η «απανταχούσα» ότι ο « κύριος τίποτα», κατά την προσφιλή έκφραση του Πάγκαλου, κ. Αβραμόπουλος, δεν μπορεί να ηγηθεί της αποστολής, ο πρωθυπουργός , στο κρεβάτι του πόνου, αναρωτήθηκε φωναχτά, γιατί δεν τον ενημέρωσε κανένας.
Και βέβαια, δεν περίμενε αυτήν την ενημέρωση από τον αρμόδιο υπουργό του, αλλά από τον συνέταιρο του, τον κ. Βενιζέλο, που τυχαίνει να είναι και επαγγελματίας συνταγματολόγος, άρα γνώστης των ευρωπαϊκών συνθηκών.
Πληροφορίες που έφτασαν, ότι ο κ. Βενιζέλος, γελούσε στο περιστύλιο της Βουλής από τον «κάζο» του κ. Σαμαρά, ελέγχονται ως ανακριβείς. Άλλωστε, πριν αλέκτωρ φωνήσε τρείς, ο έτερο Καππαδόκης, υπέστη συντριπτική ήττα των επιλογών του, στο πρόσωπο του κ. Βερνίκου.
Ο τελευταίος , απέσπασε, επάξια το ρεκόρ του κ. Ασημάκη Φωτήλα, που ξεκίνησε το αεροπορικό του ταξίδι ως Υφυπουργός Εξωτερικών, στην πρώτη κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου, και προσγειώθηκε στις Βρυξέλες, ως απλός πολίτης. Ο κ. Βερνίκος, και όσοι τον πρότειναν (Β. Βενιζέλος), νόμιζε ότι μέσα στον οικονομικό χαμό κανένας δεν θα ασχοληθεί με την εξωχώρια εταιρία που έχει και που ο νόμος απαγορεύει τους ιδιοκτήτες τους να είναι και δημόσια πρόσωπα.
Το δυστύχημα δεν είναι ότι η πατρίδα στερήθηκε των υπηρεσιών του κ. Βερνίκου. Το δυστύχημα για τις μνημονιακές κυβερνητικές δυνάμεις, είναι ότι την αποκάλυψη την έκανε ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ.
Αν ήταν η ΑΥΡΙΑΝΗ, τα ΝΕΑ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις,εύκολα θα ξεπερνιόταν το θέμα. Θα μιλούσαν κάποιοι για εξωθεσμικά συμφέροντα και τα σχετικά, και την άδικη επίθεση στο πρόσωπο ανθρώπων « που ήρθαν για να προσφέρουν στην πατρίδα και τους κυνηγάνε τα γνωστά συμφέροντα».
Τώρα όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά , όχι γιατί ο κ. Βερνίκος δεν γνώριζε, κάτι που ούτε τα νήπια δεν πιστεύουν, αλλά γιατί ο κ. Τσίπρας πέτυχε γκολ από τα αποδυτήρια στην αντιπολίτευση, όπου προθερμαίνεται για να κυβερνήσει, ίσως και τον Αύγουστο.
Και για να επιτευχθεί η πλήρης δικαίωση, όσων υποστηρίζαμε την θνησιγένεια του κυβερνητικού σχήματος, ο τρίτος συνέταιρος, δέχθηκε κεραυνό εν αιθρία με την παραίτηση του κ. Χατζησωκράτη, ιστορικού στελέχους του χώρου, αλλά με μια ιδιαιτερότητα. Την αίσθηση και την αντίληψη να αφουγκράζεται που πάει το καράβι, και το συγκεκριμένο καράβι σίγουρα πάει στα βράχια.
Με αυτό το πολιτικό αλαλούμ, ξεκίνησε ο υπέργηρος (ας μην το ξεχνάμε ) Κάρολος Παπούλιας το ταξίδι, περιπέτεια, στις Βρυξέλες. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, παρά τον αποψιλωμένο πολιτικό του ρόλο, δεν έχασε ποτέ την ιδιότητα του Υπουργού Εξωτερικών που κατείχε για χρόνια στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Όσο πετούσε το αεροπλάνο, και έβλεπε ποιους είχε δίπλα του τόσο συλλογιζόταν την κατάντια, και ίσως μετάνιωσε που στα δυσμάς του βίου του δέχθηκε την ανανέωση της θητείας του. Ίσως να σκέφτηκε και το ειλικρινές δάκρυ του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την Μακεδονία. Ο Ηπειρώτικος, αδούλωτος χαρακτήρας, δεν του επέτρεπε να κάνει πίσω. Ο πάγκος όμως που είχε μαζί του, μόνον βαρίδια προσέθετε και όχι γνώση και εμπειρία που απαιτούσαν οι στιγμές.
Το αποτέλεσμα της συνόδου ήταν κόλαφος για την χώρα μας και σανίδα σωτηρίας για τον ευρωπαϊκό Νότο. Η συμφωνία που πέτυχε ο Ολάντ και ο Μόντι, ήταν η πρώτη ήττα της Α. Μέρκελ, ύστερα από δέκα χρόνια παντοδυναμίας της στην Ένωση.
Η ήττα ήταν τόσο μεγάλη για την Γερμανίδα καγκελάριο που αμέσως μετά την επιστροφή της στο Βερολίνο, και για να πιάσει στον ύπνο τους Βουλευτές έσπευσε στη Βουλή και πέτυχε μια Πύρρειο νίκη, υπερψηφίζοντας την συμφωνία που είχε υπογράψει πριν από λίγες ώρες.
Η καθιερωμένη συνέντευξη τύπου του Προέδρου Παπούλια, ήταν το αποκορύφωμα της τραγικότητας, και η αποκρυστάλλωση της εγκατάλειψης της Ελλάδας, στην τύχη της από τους εταίρους της, όταν ευχήθηκε ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες θα δεχθούν να εφαρμόσουν αυτά που συμφώνησαν και για την Ελλάδα.
Τι ήταν όμως αυτό που συμφώνησαν και ήταν τόσο σημαντικό για αυτούς και δεν το έχουν συμφωνήσει να εφαρμοστεί για την χώρα μας. Δεν πρόκειται να αναλύσω τις οικονομικές διαστάσεις του θέματος. Όχι γιατί υποτιμώ την αξία του, αλλά γιατί πιστεύω ότι κανένας αναγνώστης, πλέον δεν πιστεύει κανέναν αρθρογράφο, ακόμη και τον πιο ειδικό επί του θέματος στην Ελλάδα. Απλά θα σημειώσω ότι οι άλλες χώρες πέτυχαν να ανακεφαλοποιήσουν τις Τράπεζές τους, χωρίς την παρουσία καμιάς Τριμερούς, και κυρίως χωρίς να επιβαρυνθεί το δημόσιο ταμείο από την διαδικασία, άρα να μην πληρώσουν οι δικοί τους φορολογούμενοι τα σπασμένα των τραπεζιτών και των «γκόλντεν μπόι» τους.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος καλόπιστος, αφού ζούμε σε μια΄ένωση που έχει ως αρχές την ισότητα και την αλληλοβοήθεια, γιατί να μην ισχύσουν και για μας. Και οι κάποιοι πιο αισιόδοξοι θα πουν ότι είναι θέμα χρόνου να το πετύχουμε, με τις διαπραγματεύσεις μας, και εμείς.
Όσοι πιστεύουν αυτό το τελευταίο πρέπει να απαντήσουν σε δύο γεγονότα αναπάντητα.
Πρώτον, στην τριήμερη σύνοδο, δεν διαπραγματευθήκαμε. Και αν διαπραγματευθήκαμε δεν πετύχαμε τίποτα.
Και δεύτερον γιατί ο κ. Σόιμπλε επανέλαβε ότι και αυτός, όπως και η κ. Μέρκελ, μέχρι να πεθάνει δεν θα δεχθεί το ευρωομόλογο, αλλά η Ελλάδα θα πρέπει να συνεχίσει την δουλειά της με την Τριμερή, που τυχαία φτάνει αύριο στην Αθήνα.
Η απάντηση είναι ότι, πρώτον, δεν διαπραγματευθήκαμε. Και άλλωστε ποιος θα διαπραγματευόταν, ο κ. Σταικούρας, ο κ. Ζανιάς που ήδη ήταν πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδας, και «υπηρεσιακός υπουργός υπό παραίτηση», ή ο κ. Αβραμόπουλος, με το θεληματικό πιγούνι. Και ποιος θα έδινε την γραμμή.
Ο Σαμαράς από το κρεβάτι του, ο Βενιζέλος από τα χαρακώματα της Ιπποκράτους, όπου ο πετροπόλεμος απειλεί τους τυχαίους περαστικούς, ή ο επαρχιώτης Δικηγόρος, συμπαθής κατά τα άλλα κ. Κουβέλης, που νόμιζε ότι το 2012 είναι ίδιο με το 1989. Κανένας από αυτούς ούτε ήξερε τι να διαπραγματευθεί, ,ούτε πολύ περισσότερο ήθελε να διαπραγματευθεί.
Η Ελλάδα, εμφανίστηκε ως ο κακός μαθητής, που δεν ξέρει το μάθημά του, αλλά προσέχει να μην μιλάει για να μην πέσει ο κεραυνός της δασκάλας από σπόντα επάνω του.
Στο δεύτερο ερώτημα, τις δηλώσει Σόιμπλε δεν χρειάζεται να πούμε εμείς τίποτε. Δι ημών απάντησε ο κ. Γιούγκερ που δήλωσε ότι οι εταίροι πρέπει να σκεφτούν να μην δημιουργήσουν «ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα με τις αποφάσεις τους». Για να φτάσει ο εκφραστής των Τραπεζών σε ενωσιακό επίπεδο να μιλήσει για ανθρωπιστική κρίση φανταστείτε σε τι σημείο ήμαστε. Ο όρος ανθρωπιστική κρίση, δεν χρησιμοποιείται τυχαία στις διεθνείς σχέσεις. Δεν χρησιμοποιείται για την Συρία όπου σκοτώνονται 50 έως 100 άνθρωποι την ημέρα. Τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε ήταν για τον εμφύλιο της Ρουάντα και την Γιουγκοσλαβία, μετά τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς, και τις φήμες ότι περιείχαν απεμπλουτισμένο ουράνιο.
Θέλω να πιστεύω ότι οι εγχώριοι πολιτικοί συναισθάνονται το μέγεθος του προβλήματος και κυρίως ότι βιώνουμε τις τελευταίες ώρες της Πομπηίας.
Όποιος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, ή παραπλανά το λαό με ανακοινώσει περί επιστροφής των κεφαλαίων στις τράπεζες, ή με την ετοιμασία της μάχης της αναδιαπραγμάτευσης, καλόν είναι να εξασφαλίσει όχι θέσει στο θρυλούμενο ελικόπτερο, αλλά στασίδι στην εκκλησία για νηστεία και προσευχή όσο θα αναμένει το πλήθος των πεινασμένων, των αγανακτισμένων, των νεόπτωχων, των άνεργων και των μαυραγορήτηδων να τους κατασπαράξει.
Τέλος, ο κ. Παπούλια, τώρα πλέον έχει και τα πειστήρια, να καλέσει τους πολιτικούς αρχηγούς και να ζητήσει, από τον ασθενή πρωθυπουργό να παραιτηθεί και να ορίσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Αν δεν το κάνει γίνεται μέρος του προβλήματος, ενώ είναι η μοναδική νουνεχής φωνή πάνω από τα συντρίμμια. Ζητείται λοιπόν ελπίδα .
ΣΤΑΘΗΣ Θ. ΤΣΟΜΙΔΗΣ
Δικηγόρος
Υ.Γ. Το ότι η Χρυσή Αυγή δεν απέκτησε αντιπρόεδρο στην Βουλή δεν είναι είδηση. Είδηση είναι ότι στην μυστική ψηφοφορία κάποιοι από άλλα κόμματα ψήφισαν τον υποψήφιό της. Και οι αρχηγοί τους ξέρουνε και δεν κάνουν τίποτε, προς δόξα της Βαιμάρης.
ΣΘΤ
