Γράφει ο Στάθης Θ. Τσομίδης Δικηγόρος
Η επανάληψη ύστερα από 23 χρόνια, της διαδικασίας των διερευνητικών εντολών, η πλήρης αποτυχία του στελεχιακού πολιτικού δυναμικού έστω να βρει κοινή συνισταμένη για την υπηρεσιακή κυβέρνηση και τελικά ο “ΚΑΜΕΝΟΣ” (με πρόταση και επιμονή του) ο σχηματισμός της κυβέρνησης “ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΥ”, είναι τα νέα δεδομένα, που θα μας οδηγήσουν στις εκλογές του Ιουνίου.
Τα εγχώρια Μ.Μ.Ε σε πλήρη αναντιστοιχία με τα Ευρωπαϊκά και τα Αμερικάνικα, εξακολουθούν να τρομοκρατούν τον λαό, αρνούμενα να δεχθούν ότι οι συνθήκες άλλαξαν μετά το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δεν αποδέχονται και το τέλος της δική τους κηδεμονίας μετά την αποτυχημένη στήριξη που προσέφεραν τόσα χρόνια. Μόνο ο κ. Μαλέλης του ΣΤΑΡ με δήλωση του την Τρίτη, επεσήμανε το υπαρκτό ενδεχόμενο, που είναι απόρροια της διαπλοκής που καταρρέει, ότι “δεν γνωρίζω ποια κανάλια θα υπάρχουν τον Σεπτέμβριο”.
Οι σκηνές μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο με το “μπες – βγες” των πολιτικών αρχηγών, τις δηλώσεις, τις διαρροές και τα πρακτικά, δεν νομίζω ότι φώτισαν τον υποψιασμένο πλέον ψηφοφόρο. ΙΣΑ – ίσα του έδωσαν επιχειρήματα για τη υπεράσπιση της ψήφου του, που ας μην το ξεχνάει κανείς είναι σαφώς “αντιμνημονιακή”.
Παρακάμπτοντας δύο σημαντικές λεπτομέρειες της διαδικασίας μέχρι την ορκωμοσία της κυβέρνησης Πικραμένου, εκτός της εμφάνισης του κ. Μιχαλολιάκου με ότι αυτό σημαίνει, στο Προεδρικό Μέγαρο κα μετά την Βουλή, ίσως σε κάποιους να έλειψε ο παιδαριώδης λόγος και οι λεκτικές αλχημείες του αποτυχόντος μεγάλου κωλοτούμπα κ. Καρατζαφέρη. Όμως οι εξελίξεις τρέχουν με απίστευτους ρυθμούς.
Η Δεξιά πολυκατοικία ετοιμάζεται πυρετωδώς, για τη εσωτερική ανακαίνιση, χωρίς όμως ενθουσιασμό και κυρίως με πολλές εντάσεις. Και βέβαια, η στρατηγική του κ. Σαμαρά κατέρρευσε αύτανδρη. Γιατί πως είναι δυνατόν να διαγράφεις την κ. Μπακογιάννη γιατί δεν ψήφισε το πρώτο μνημόνιο, να ψηφίζεις του δεύτερο μνημόνιο και να το υπερασπίζεσαι για της υπογραφής του, και μετά να συνεργάζεσαι μαζί της. Όσο για τους κ.κ. Μάνο και Καρατζαφέρη, ο μεν πρώτος απέκλεισε, πρώτος, κάθε συζήτηση, όταν πρότεινε ως “ηγέτη” του σχήματος τον κ. Κ. Καραμανλή, τον επονομαζόμενο και “Μικρό”, ενώ ο δεύτερος αντιλαμβανόμενος ότι οι κωλοτούμπες πληρώνονται θα μείνει μόνος του, αφού τα στελέχη του φεύγουν πανικόβλητα, ελπίζοντας στις διαρροές της Χρυσής Αυγής και των πολλών δυσαρεστημένων της ΝΔ από την έλευση της οικογένειας Μητσοτάκη με όλο το δυναμικό της.
Ο κ. Σαμαράς, ήδη δεν αισθάνεται καλά και η πανστρατιά για την Ευρώπη και το Ευρώ, θυμίζει τις ηρωικές εξόδους, “γιουρούσια” τις ονομάζουν οι πολλοί, πριν την πλήρη παράδοση ή την ήττα και την απόσυρση του με την μορφή ότι αφού διέλυσε δύο φορές την συντηρητική παράταξη, δεν έγινε ούτε θα γίνει πρωθυπουργός, αν και έχει το “κληρονομικό χάρισμα” ελέω Π. Δέλτα.
Στον χώρο του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, τα πράγματα είναι πολύ απλά και μάλλον ο κ. Βενιζέλος ψάχνει τρόπους για να επιβιώσει ατομικά, αδιαφορώντας για όλους τους άλλους, ακόμη και τους πιο στενούς του συνεργάτες, αυτούς που τον στήριξαν από την πρώτη στιγμή της έκφρασης των ηγετικών του φιλοδοξιών.
Η κατάργηση των οργάνων που διακήρυξε και εφάρμοσε, μετέτρεψε τον Λουδοβίκειο “Leta se mua” σε “Let part se mua” (Το κράτος είναι εγώ σε Το κόμμα είμαι εγώ). Περίεργη άποψη για έναν έγκριτο συνταγματολόγο με μονογραφίες άπειρες στο θεσμό του κόμματος, αλλά καθόλου περίεργη για έναν ηγέτη τύπου “ηγετίσκου” Ι. Ζίγδη της ΕΔΗΚ. Και δυστυχώς για τον κ. Βενιζέλο δεν θέλει και ίσως να μην μπορεί να περιμένει, για να κάνει την υπέρβαση που όμως περιέχει και την δική του αυτοαναίρεση.
Η Σοσιαλδημοκρατία, ο δημοκρατικός Σοσιαλισμός, ή αν θέλετε το λεγόμενο “Κέντρο”, δεν έλειψε από την Ελλάδα. Υπέστη μια στρατηγική ήττα, στο πρόσωπο του Γ. Παπανδρέου και του Ε. Βενιζέλου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εξαφανίστηκε από την προοδευτική συνείδηση του ψηφοφόρου. Αντίθετα τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αναζητείται ο “κοινός νους”, “μέση οδός” απ΄ όλους, αλλά κανείς δεν τον προσφέρει. Σε σημείο μάλιστα ο κ. Τζήμερος να ισχυρίζεται ότι είναι “κεντρώος “ και ο κ. Β. Λεβέντης να καταγράφει θρίαμβο στα μηδενικά ποσοστά του.
Ο κ. Βενιζέλος έχει ιστορική ευθύνη, μεγαλύτερη απ΄ αυτήν του κ. Γ. Παπανδρέου, όχι να διασώσει το ΠΑΣΟΚ, αλλά να εκφράσει αυτόν τον νικημένο δημοκρατικό – σοσιαλιστικό χώρο. Η ανάδειξη του ιδεολογικού στίγματος, η αυτοκριτική και η καταδίκη της διετίας Παπανδρέου, όχι για τις προθέσεις αλλά για την επιλογή των μέσων της πολιτικής της. Η ανάδειξη νέων στελεχών όχι του κομματικού σωλήνα, αλλά από την κοινωνία με κριτήριο το ήθος και την εργασία τους και όχι τις εμφανίσεις τους στην τηλεόραση, ίσως διασώσουν την “δημοκρατική παράταξη”. Διαφορετικά η λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ, θα εμβολίσει και θα καταστρέψει τον χώρο.
Ο κ. Τσίπρας, αντιλαμβανόμενος ότι η στρατηγική του πέτυχε, εμφανίζεται σίγουρος. Η συνέντευξη του στο κρατικό κανάλι στον κ. Κούλογλου δεν έδωσε την ευκαιρία να αναπτύξει τις οικονομικές και πολιτικές θέσεις του. Του έδωσε την ευκαιρία, όμως να χειραφετηθεί και να χειραφετήσει τους ψηφοφόρους του.
Για άλλη μια φορά ο κ. Τσίπρας, όσο και τα άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συνειδητοποιούν, μέρα με την μέρα, την ιστορική συγκυρία που επωμίζονται. Την τεράστια ευθύνη όχι μόνο να διατυπώσουν και να υπερασπιστούν πανευρωπαϊκά, μάλιστα την λεγόμενη “αντιμνημονιακή” θέση, αλλά και να ξεδιαλύνουν στο μυαλό των ψηφοφόρων και των στελεχών τους, την άλλη πολιτική για την Ευρώπη των λαών και όχι των Τραπεζιτών και των αγορών.
Οι κινήσεις του και οι θέσεις του, από την πρόταση του για τον κ. Αρσένη ως την επιστολή προς τους Ευρωπαϊκούς θεσμικούς υπευθύνους, δείχνουν ότι ο κ. Τσίπρας, έλαβε το μήνυμα ότι πρέπει να αναμετρηθεί με τη ιστορία. Κάτι που ο ίδιος το συνειδητοποιεί όχι όμως τα στελέχη του, και οι άλλοι εκφραστές της Αριστεράς.
Χωρίς να το θέλει ο κ. Τσίπρας, πέτυχε δια των πρακτικών της Προεδρίας της Δημοκρατίας, να φέρει σε δύσκολη θέση τον κ. Βενιζέλο, αλλά και τον κ. Σαμαρά. Τον μεν πρώτο που αντιτάχθηκε στην πληρωμή του ομολόγου, τον δε κ. Σαμαρά που τον κατέστησε συνομιλητή του μετεκλογικά και προεκλογικά. Κάποιοι λένε, και έχουν δίκαιο, ότι αυτές οι επιλογές θυμίζουν την επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1975, να παρακάμψει τον Γιώργο Μαύρο, ανάβοντας το αστέρι του Ανδρέα Παπανδρέου.
Τέλος ο κ. Τσίπρας, βρήκε ανέλπιστο σύμμαχο την κ. Μέρκελ που τηλεφώνησε στον κ. Παπούλια για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Αν δεν πρόκειται για γκάφα των συμβούλων της περί των Ελληνικών θεμάτων που αποδεικνύει άγνοια το Συντάγματος, πρόκειται για βούτυρο στο ψωμί του ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν κάποιοι εγχώριοι, θα προσπαθήσουν πάλι να τρομάξουν τους ψηφοφόρους.
Το πολιτικό τοπίο, αυτήν την εβδομάδα κινήθηκε στην ομίχλη, γιατί έτσι θέλουν οι μνημονιακές δυνάμεις. Ενώ θα έπρεπε να συζητάει για τις μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν ενώ έπρεπε. Για τις διαρθρωτικές αλλαγές που ο κ. Γ. Φλωρίδης υπενθύμισε, και δεν προχώρησαν χάριν του μικροκομματισμού και της ατολμίας. Για τις χαμένες ευκαιρίες και τα χαμένα δισεκατομμύρια που ή δεν τα λαμβάνουμε (ΕΣΠΑ) ή δεν τα διαχειριζόμαστε λόγω κομματικών επιλογών.
Η νέα ΑΝΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ, δεν έγινε, αλλά και απ΄ ότι φαίνεται θα αργήσει να γίνει
ΥΓ. Το παρόν αποτελεί επιμνημόσυνο στους 353.000 Ποντίους νεκρούς, που φέτος απαγορεύτηκε να τιμηθούν από τον Δήμο Θεσσαλονίκης, σε ανοιχτή συγκέντρωση, στην λογική που υπαγορεύει ότι ο δημόσιος χώρος δεν μπορεί να εκφράζει το δημόσιο αίσθημα. Ευτυχώς ο κ. Μπουτάρης στα Ιουλιανά του ΄65 έκαμνε μπίζνες, ενώ το ΄74 ήταν σε αισθαντικές στιγμές, και ο λαός εκφράστηκε δημοσία, όπως άλλωστε θα συμβεί και σήμερα.
Σ.Θ.Τ
