Αχ…άλλη μια γουλιά από τον πικρό καφέ της παρηγοριάς ,σκεπτόταν προβληματισμένος ο πρίγκιπας της Δανίας “Ur – Hamlet” “Να ζει κανείς, ή να μην ζει;;;”. Το αιώνιο (1600) ερωτηματικό τελικά σήμερα, είναι το ίδιο επίκαιρο , καθώς στην χώρα των θαυμάτων όπου στην αρχαιότητα γεννήθηκε ο μύθος, παρέμεινε και πάλι “μύθος “, “…Όλα είναι ένα ψέμα..”. Αχ…άλλη μια γουλιά πικρού καφέ και θυμάμαι “τέτοια ώρα, τέτοια λόγια” την γέννηση ενός παιδιού. Ευτυχία, χαρά το θαύμα της ζωής, όπως κα της τσέπης, εάν σκεφτείς στην πορεία την ανατροφή του, σου βγαίνει ο κούκος αηδόνι, ξεκινώντας από την βάπτιση.
Όμως το μωρό μεγαλώνει,μεγαλώνει,φτάνοντας στην ηλικία της μορφώσεως του. Εδώ ας είναι καλά τα δημόσια δωρεάν σχολεία και η περιουσία των προγόνων μας. Γίνεται άνεμος μπροστά στον κίνδυνο τα δωρεάν αμορφωσιάς. Εμ το μωρό να μην γίνει επιστήμονας;;
Νάσου και τα χρόνια του παράλογου έρωτα που θα θελήσει να ζήσει βίον ανθόσπαρτον . Αν υπάρχει προίκα καλώς, αλλά έτσι κα είναι το ταμείο μείον (το πιο πιθανόν) πηγαίνεις στην πρώτη γωνιά του σπιτιού όπου η τράπεζα θα σε δανίσει λεφτά “….πω…πω πολλά λεφτά…!!!” με αποπληρωμή ως τα βαθιά γεράματα.
Μετά την μεγάλη “dolce vita” ζωή τα κόκαλα δεν βαστούν άλλο, ότι παραδάκι κι αν έβαλες στην άκρη θα σε χρειαστεί για την δωρεάν (πλούσια από τον ιδρώτα) δημόσια υγεία. Νάναι καλά το ΕΣΥ στην χώρα των θαυμάτων και η αυτοθυσία το δημόσιου ιατρού που σε φροντίζει πλουσιοπάροχα με χαπάκια πάσης φύσεως , τόσο που μαζί με το μπαστούνι χρειάζεται απαραίτητα και μια σακούλα για την μεταφορά.
Στα γεράματα πλέον έχεις μάθει ήδη να ψωνίζεις οικονομικά, γεμίζοντας το ψυγείο με γιαούρτια και πάλι γιαούρτια. Στα μέσα του μήνα το ταμείο από την σύνταξη είναι μείον, όμως ευτυχώς γέμισε το ψυγείο με γιαούρτια. Ως την επόμενη πληρωμή έχει ο θεός. Αν δεν σε ληστέψουν τα γιαούρτια και ζήσεις, τότε θα πληρωθείς , αν ατυχήσεις τότε ο Άγιος Πέτρος θα σε περιμένει με ανοιχτές αγκάλες.
Εδώ όμως θα σε ρωτήσει, έχεις παραδάκι;;; Για μια αξιοπρεπή κηδεία, ή θα πας αδιάβαστος ;;; Και εσύ θα αναρωτιέσαι, μα καλά τα βάσανα δεν τελειώνουν ποτέ;;; Τι με νοιάζει πως θα με θάψεις, “…κύριε Πέτρο
…..εσένα δεν σε νοιάζει, αλλά οι συγγενείς που μόνο στις χαρές και τα πανηγύρια σε έβλεπαν θέλουν να δείξουν πόσο σε αγαπούν , σε νοιάζονται !!! Και πόσα θα κληρονομήσουν…”
“…Έλα κύριε Πέτρο για ένα παξιμάδι και ένα φλιτζάνι πικρό καφέ, ας ξοδευτεί το σόι ….”
Αμ δεν είναι μόνο αυτά,…εδώ χρειάζεται μια τσέπη που να αντέχει στο ξήλωμα, αλλιώς δεν θα ησυχάσει η ψυχή.
Επειδή “…Δεν θέλω την συμπόνια κανενός…”,…για κάντε μου ένα τελευταίο πολύ λιτό λογαριασμό και να αποφασίσω…”
Λοιπόν χρειάζεσαι 2Χ1 χώρο 1500 Ευρώ, 1300 Ευρώ για την κηδεία, 150 Ευρώ για καφέ – βουτήματα – κλπ, 50 Ευρώ για την αίθουσα δεξίωσης, 200 Ευρώ για κεράσματα στο 40ημερο, 70 Ευρώ για την αίθουσα, 1000 Ευρώ για το τραπέζωμα, 950 Ευρώ για τον μάρμαρο του μνήματος να σε ανάβουν κανένα κερί , σούπες – μούπες κάπου 5.000 Ευρώ θα είσαι ήσυχος, διαβασμένος και τελειωμένος με όλα τα έξοδα. Αν δεν έχεις αυτά τα λίγα σε παίρνω όπως είσαι και δωρεάν.
Φτου….Φτου… και συνέρχομαι από τον βαθύ συλλογισμό, όμως μένω απ΄ εκεί που ξεκίνησα με την αιώνια απορία, (σαν το παλιό καλό κρασί) “..Να ζει κανείς, ή να μην ζει;;;”
Ας μας φωτίσει η Άγια κοινωνία που νοιάζεται για μας !!!!!!
