πολιτικός και κοινοβουλευτικός συντάκτης της εφημερίδας «Τα Νέα» ύστερα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο. Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα στις 3 το μεσημέρι από το Β’ Νεκροταφείο Αθηνών (Ριζούπολη).
Ο Πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ Δ.Τσαλαπάτης έκανε την ακόλουθη δήλωση για το θάνατο του Γιάννη Ελευθερίου Διακογιάννη. «Η Γενναιότητα, η Συνέπεια, η Αξιοπρέπεια και η Δημοσιογραφία είναι από σήμερα φτωχότερες.
Καλό σου ταξίδι αδελφέ μας Γιάννη».
O Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, προσερχόμενος σε δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο προς τιμήν των εκπροσώπων των μέσων ενημέρωσης, δήλωσε: «Σ’ αυτή την μέρα που θα ήταν μέρα χαράς, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια, μας ήρθε ένας θάνατος. »Ένας θάνατος ενός εξαιρετικού ανθρώπου, ενός ακέραιου δημοσιογράφου, ενός ανθρώπου που θα μας λείψει. Θα μου λείπει και από την Προεδρία, αφού ξέρετε ότι ήταν στην ομάδα των δημοσιογράφων της Προεδρίας. Τον Γιάννη θα τον θυμόμαστε πάντοτε. Ήταν υπόδειγμα ήθους δημοσιογράφου και ανθρώπου».
Η πρόεδρος της Βουλής Αννα Μπενάκη-Ψαρούδα εξέφρασε βαθιά θλίψη για την πρόωρη απώλεια, επισημαίνοντας πως συνεπής υπερασπιστής της ανεξαρτησίας και της ποιότητας της ενημέρωσης, με λόγο εύστοχο και διεισδυτικό, ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης διακρίθηκε για την εντιμότητα, την ευπρέπεια, την παρρησία και την αμεροληψία του. «Υπέρμαχος των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, ήταν πάντα παρών όχι μόνο στις εξελίξεις στη χώρα μας, αλλά και όπου στον κόσμο διακυβεύονταν η ειρήνη και η δημοκρατία. Η απουσία του αφήνει ένα μεγάλο κενό στο χώρο της δημοσιογραφίας, αλλά η παρακαταθήκη του αποτελεί φωτεινό παράδειγμα».
Ο υπουργός Επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος Θ.Ρουσόπουλος έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Ο Γ.Διακογιάννης έχασε την ύστατη μάχη του. Στη ζωή του όμως κέρδισε πολλές και δύσκολες μάχες, ώστε όλοι όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, να συμφωνούμε ότι ο Γιάννης υπήρξε ένας άνθρωπος με ανήσυχο πνεύμα και ευαισθησίες, ένας δημοσιογράφος χωρίς εξαρτήσεις, εργάτης της έγκυρης ενημέρωσης, υπερασπιστής του δικαίου και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ.Παπανδρέου, από τον Λίβανο όπου βρίσκεται για το συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δήλωσε πως ο Γ. Ε. Διακογιάννης «ήταν ένας υπέροχος φίλος, λαμπρός δημοσιογράφος, ένας καλός άνθρωπος, όλοι μας όσοι τον γνωρίσαμε θα αισθανθούμε το μεγάλο κενό που αφήνει πίσω του».
Ανάλογη δήλωση για έναν ξεχωριστό άνθρωπο και ξεχωριστό δημοσιογράφο έκανε και ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Π.Ευθυμίου: «Διακρινόταν για την ακεραιότητα της προσωπικότητας, την ευθύτητα και τη γλυκύτητα του χαρακτήρα του, την αδιαπραγμάτευτη πίστη και προσήλωση στις αρχές της δεοντολογίας του επαγγέλματός του, που το ύψωσε πραγματικά σε λειτούργημα».
O γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ Ν.Αθανασάκης δήλωσε επίσης πως ο Γιάννης Διακογιάννης «τίμησε με την παρουσία του την δημοσιογραφία. Πριν απ’ όλα όμως, ήταν Ανθρωπος με το Α κεφαλαίο. Με ήθος, εντιμότητα, ακεραιότητα, αξιοπρέπεια. Με αρχές και αξίες που τηρούσε και υπηρετούσε χωρίς να υπολογίζει ή να φοβάται το όποιο κόστος. Και πάντα για το γενικό καλό».
Ανακοίνωση για την θλιβερή απώλεια εξέδωσε το ΚΚΕ, εκφράζονας βαθιά λύπη για τον πρόωρο χαμό ενός ανθρώπου τίμιου, εργατικού και ευσυνείδητου, ενός ανθρώπου με ήθος. «Ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης τίμησε τη δημοσιογραφία. Αναδείχθηκε σε έναν από τους πιο επιφανείς υπηρέτες της, γιατί αναζητούσε τη μέγιστη ακρίβεια στα γεγονότα, δίχως να διστάζει μπροστά στα εμπόδια. Εργάστηκε έχοντας κλειστά τα αφτιά στις σειρήνες του πλουτισμού και του εύκολου κέρδους. Έβγαζε το ψωμί του με τον ιδρώτα του. »Ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης υπήρξε άνθρωπος με ανησυχίες και γενικότερα ενδιαφέροντα. Τον απασχολούσε η ζωή των απλών ανθρώπων σε κάθε γωνιά της Γης, η αδικία σε βάρος τους, οι άδικοι πόλεμοι. Θα θυμόμαστε τις ανταποκρίσεις του από το Ιράκ, όταν οι ιμπεριαλιστές βομβάρδιζαν καίγοντας χιλιάδες αθώων» επισημαίνει το ΚΚΕ.
Ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αλέκος Αλαβάνος επισήμανε: «Μαζί με την οικογένειά του, μαζί με τους συναδέλφους του, μαζί με τους συντοπίτες του της Σύμης, κι εμείς στον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς θρηνούμε τον Γιάννη Διακογιάννη, τον σοβαρό, έντιμο, ανεξάρτητο, ήπιο δημοσιογράφο, τον άνθρωπο του ήθους και των γραμμάτων, τον αριστερό, τον φίλο μας που έφυγε τόσο νωρίς».
Το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ επισημαίνει «η γενναιότητά του, η συνέπειά του, η αξιοπρέπειά του και το ήθος του να είναι οδηγός και παράδειγμα για τους δημοσιογράφους».
Ο πολίτης του κόσμου Γιάννης Διακογιάννης Ο Γιάννης Ε. Διακογιάννης γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1957 στην Αθήνα. Τέλειωσε το Β’ Γυμνάσιο στην οδό Αχαρνών το 1974 και πέτυχε στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πολυτεχνείου της Πάτρας. Από τα φοιτητικά του χρόνια αναδείχθηκε σε δραστήριο στέλεχος της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ και διετέλεσε υπεύθυνος Νεολαίας και Τύπου του κόμματος στη Αχαΐα, ενώ το 1976 εξελέγη γραμματέας του Συλλόγου Φοιτητών της Πολυτεχνικής Σχολής Πάτρας.
Ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στη δημοσιογραφία το 1980, ως φοιτητής, συνεργαζόμενος με την εφημερίδα Το Βήμα. Από το Νοέμβριο του 1981 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 1987 ήταν υπεύθυνος του γραφείου της εφημερίδας Τα Νέα για τη Δυτική Ελλάδα με έδρα την Πάτρα. Στη συνέχεια, επιστρέφοντας στην Αθήνα πέρασε διαδοχικά από το ελεύθερο, το κοινοβουλευτικό και το πολιτικό ρεπορτάζ των Νέων. Τακτικό μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου και Ιονίων Νήσων, γράφτηκε στη συνέχεια στην Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), στο πλαίσιο της οποίας αγωνίστηκε μαχητικά για την αξιοπρέπεια και τη διαφάνεια στο δημοσιογραφικό επάγγελμα.
Με εφόδια τη διαρκή ανησυχία του, την αγωνιστικότητα και το πάθος για έναν κόσμο ανεξάρτητο, ελεύθερο και κοινωνικά δίκαιο περιπλανήθηκε σχεδόν σε 100 χώρες από την Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία, τη Βόρειο, Κεντρική και τη Λατινική Αμερική. Κάλυψε για Τα Νέα, με υψηλό αίσθημα δημοσιογραφικής ευθύνης και με κίνδυνο, συχνά, της ζωής του, τους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, στη Μέση Ανατολή, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ και βρέθηκε σε ριψοκίνδυνες δημοσιογραφικές αποστολές σε ταραγμένες περιοχές του πλανήτη.
Για τις ανταποκρίσεις του και τα καθημερινά του ρεπορτάζ, που μετέφεραν στον έξω κόσμο μια καθαρή και σταθερά προοδευτική ματιά, δέχθηκε πολλές διακρίσεις, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγονται και τα βραβεία του Ιδρύματος Μπότση, του Ιδρύματος Ελένη Βλάχου, της ΕΣΗΕΑ και της Πανελλήνιας Ένωσης Ημερησίων Εφημερίδων Επαρχιακού Τύπου.
Παθιασμένος με τη δημοσιογραφία, την υπηρέτησε με απαράμιλλη εντιμότητα, συνέπεια και ήθος. Ανυπότακτος και χωρίς εκπτώσεις στην τήρηση των αρχών της δημοσιογραφικής δεοντολογίας δεν δίστασε να αντιπαρατεθεί με κάθε μορφής εξουσία. Πολίτης του κόσμου και συνάμα ανιδιοτελής πατριώτης, συμπαραστεκόταν έμπρακτα στα όπου γης απελευθερωτικά κινήματα, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στον αγώνα για μια ελεύθερη Κύπρο, την οποία όνειρό του ήταν να δει χωρίς στρατό κατοχής. Υπέρμαχος των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, έδινε πάντα το παρόν σε κάθε μορφής πρωτοβουλία για την προστασία των ανθρώπινων αξιών και το απαραβίαστο της ιδιωτικής ζωής. Έφθασε μάλιστα μέχρι το βήμα της έδρας του ΟΗΕ όπου, ως εκπρόσωπος του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, κατήγγειλε την προσπάθεια διάλυσης της επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του διεθνούς Οργανισμού.
Συγγραφέας τριών βιβλίων, τα έσοδα των οποίων διέθετε για πολιτικούς και κοινωνικούς σκοπούς. Το 1986 εκδόθηκε το έργο του Στα Σύνορα της Φωτιάς, ένα οδοιπορικό στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής με σημαντικές συνεντεύξεις που πήρε, μεταξύ άλλων, από τον Ντανιέλ Ορτέγκα, την Ορτένσια Αλλιέντε, κόρη του δολοφονημένου προέδρου της Χιλής, και τον Ερνέστο Γκεβάρα, πατέρα του θρυλικού επαναστάτη Τσε. Τα έσοδα της έκδοσης τα πρόσφερε για την ανάπτυξη της Παιδείας στη Νικαράγουα, την περίοδο που στην εξουσία βρισκόταν το νεοπαγές επαναστατικό κίνημα των Σαντινίστας.
Ακολούθησε το 1987 το Μετά τον Τσε και τον Αλλιέντε, βιβλίο στο οποίο αφηγείται μια ακόμη περιπλάνησή του, αυτή τη φορά στη Λατινική Αμερική, όπου αναζήτησε την κοινή μοίρα που συνδέει τις χώρες αυτές με την μαρτυρική Κύπρο και την Ελλάδα, εξαιτίας των διαρκών παρεμβάσεων των ΗΠΑ.
Το 1992, με δικά του έξοδα, εκδίδει το βιβλίο Δυο Φεγγάρια στην Αμερική, στο οποίο καταθέτει τις εντυπώσεις του από ένα ταξίδι 35 ημερών, στη διάρκεια του οποίου διέσχισε απ’ άκρη σ’ ακρη τις ΗΠΑ και τον Καναδά, καταγράφοντας με τον δικό του αυθεντικό τρόπο το σύγχρονο προφίλ της Βόρειας Αμερικής. Χρέος τιμής για τον ίδιο ήταν και η επιμέλεια της έκδοσης του βιβλίου Οι ανυπότακτοι της Σύμης, που έγραψε ο πατέρας του Ελευθέριος Γ. Διακογιάννης, ένας από τους αφανείς ήρωες του πατριωτικού αγώνα για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου από την ιταλική κατοχή και την αγγλική επικυριαρχία.
Ανθρωπος με βαθιά πολιτιστική καλλιέργεια –εξαίρετος πιανίστας ο ίδιος, μολονότι αυτοδίδακτος- πρωταγωνίστησε στην καθιέρωση δύο κορυφαίων πολιτιστικών θεσμών στην ελληνική περιφέρεια: Διαδραμάτισε πρωταρχικό ρόλο στο ξεκίνημα του Φεστιβάλ της Πάτρας το 1986 και υπήρξε ο εμπνευστής και ο δημιουργός από το 1995 μέχρι το 2002 του Φεστιβάλ στο ακριτικό νησί της Σύμης, γενέτειρα του πατέρα του, στο οποίο κατάφερε να ενώσει το καλλιτεχνικό όραμα σπουδαίων ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο οι οποίοι συμμετείχαν αφιλοκερδώς.
