Επί παντός… από τον Βίκτωρα Πολυδώρου
Το τραγούδι και η δισκογραφία περνάνε κρίση… Άλλωστε και ποιος δε περνάει… Και ως εδώ καλά.
Μήπως όμως φταίμε και εμείς, σαν παραγωγοί δισκογραφικών, ραδιοφώνων, δημοσιογράφοι και εσείς σαν κοινό, που ανεχόμαστε, προωθούμε και γινόμαστε Fan, του κάθε ατάλαντου, που σαν μοναδικά προσόντα εκθειάζονται οι κοιλιακοί, το σιλικονάτο βυζάκι που κοιτάει στον ουρανό και τα διάφορα σχετικά;
Τραγουδίστριες και τραγουδιστές ( κατά δήλωσή τους ), που το πρώτο που μας ρωτούν όταν έρχονται στο studio για να ηχογραφήσουν, είναι με τι κουρντιστήρι τραγουδάμε!!!!!!!!!!
Ποιος νοιάζεται για τις έρμες τις νότες που χάνονται στη διαδρομή μεταξύ γλουτών και φωνητικών χορδών;..
Ποιος νοιάζεται για αυτό που ονομάζετε σπουδές φωνητικής;..
Ποιος μελετάει πριν έρθει στο studio;.. Αφού τα καμάρια μας δεν έχουν τον χρόνο, ξενυχτώντας στα μπουζούκια, στα μπαράκια, στα κρεβάτια……
Έτσι ηχογραφούμε τραγούδια επίδοξων συνθετών, με ατάλαντους κακοφωνίξ, που αγοράζει ένα κουφό κοινό.
Με αυτά και άλλα πολλά, το τραγούδι γίνετε κάθε μέρα φτωχότερο και οι ατάλαντοι ( που πολλές φορές προέρχονται από talent show, θεός να τα κάνει, ) πλουσιότεροι!!! και περνάμε εμείς καλά και οι φάλτσοι καλύτερα……….. /polytheama
