Tου Δημήτρη Ν. Μανιάτη
Η δεκαετία του ’80 είναι για τον Στράτο Διονυσίου «χρυσή».
Γιατί μπορεί ο λαϊκός τραγουδιστής να έχει θητεία από τη δεκαετία του ’60 σε δισκογραφία και κέντρα, πρέπει όμως να περάσουν σχεδόν δεκαπέντε χρόνια για να διεμβολίσει τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα – ακόμη και αυτά που τότε πρωτοφόρεσαν τη λεοντή της ευμάρειας των μεταπολιτευτικών χρόνων, μετά την κυριαρχία του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου.
Με το «Υποκρίνεσαι» στα χείλια όλων που έχει προηγηθεί, ο Διονυσίου το σωτήριο έτος 1981 – τη χρονιά που τα ζιβάγκο κυβερνούν και οι θυρωροί των πολυκατοικιών είναι περήφανοι για κάποιον από τους ενοίκους των πολυκατοικιών τους – ηχογραφεί τον Νοέμβριο τον δίσκο «Ολα είναι δανεικά» στην εταιρεία Minos.
Ανάμεσα στα τραγούδια του άλμπουμ – πουλάει πάνω από 100 χιλιάδες – υπάρχει κι ένα που ξεχωρίζει, ίσως παραξενεύει το παραδοσιακό κοινό του Στράτου.
Κι αυτό είναι το «Τα πήρες όλα» σε μουσική Θανάση Πολυκανδριώτη και στίχους του Γιάννη Πάριου – οι δύο δημιουργοί τότε συνδέθηκαν καλλιτεχνικά και φιλικά κάνοντας μεγάλες επιτυχίες.
Ο συνθέτης και σολίστας του μπουζουκιού Θανάσης Πολυκανδριώτης περιγράφει πώς γράφτηκε το κομμάτι :
«Το καλοκαίρι του 1981 στο Βανκούβερ πέρασα τη μεγαλύτερη δοκιμασία μου. Φεύγουμε για περιοδεία στην Αμερική με τον Πάριο και τη Γαλάνη και παίζουμε στο Monica Civic Audi Topium, από εκεί στο Σαν Φραντσίσκο και δίνουμε την τελευταία συναυλία στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ.
Ενώ όλοι γυρίζουν στην Ελλάδα, εγώ παίρνω το αεροπλάνο και πάω στο Βανκούβερ, στη Σούλα Κατσούρη – αδελφή της γυναίκας μου Μάγδας. Τρεις ολόκληρους μήνες έμεινα εκεί και δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω αυτήν τη μεγάλη δοκιμασία που πέρασα.
Εκεί η Σούλα μού έχει κλείσει το ραντεβού με τον γιατρό, ειδικό στις παθήσεις αρθρώσεων. Υστερα από μία εβδομάδα εξονυχιστικών εξετάσεων μού είπε ότι ήμουν κλινικά υγιής και πως αν ήθελα να ξαναπαίξω μπουζούκι χωρίς προβλήματα θα έπρεπε για τρεις μήνες να απέχω εντελώς από αυτό.
Μην έχοντας άλλη επιλογή, τηλεφώνησα στη Μάγδα και την παρακάλεσα να έλθει μαζί με τις κόρες μου για να περάσουμε τις δύσκολες μέρες και να μην μπω στον πειρασμό να παίξω.
Τότε πήρα τη μεγάλη και οδυνηρή αλλά απαραίτητη απόφαση να απομακρυνθώ από το στούντιο με τα ατελείωτα παιξίματα καθημερινά και να περιοριστώ στα δικά μου τραγούδια και σε κάποιες σημαντικές συνεργασίες. Το διάστημα που έμεινα εκεί, το μπουζούκι ήταν στα πόδια του κρεβατιού μου, πολλές φορές ανοικτό στη θήκη του. Καμιά φορά το έπαιρνα στα χέρια μου πολύ χαλαρά και το χάιδευα με τα δάχτυλα όπως την κλασική κιθάρα.
Ετσι έγραψα δεκατρείς μελωδίες, εκ των οποίων “Να σου θυμίσω”, “Ελα μου” που τα είπε ο Βοσκόπουλος, “Ενας καημός”, “Βάζω το κλειδί στην πόρτα” που τα είπε η Διαμάντη.
Το κομμάτι “Τα πήρες όλα” το είπε ο Στράτος, σε στίχους του Γιάννη Πάριου, ο οποίος το έγραψε και μου το έδωσε σε ένα μπλοκάκι μέσα στο αεροπλάνο και σε πτήση της Ολυμπιακής κατά την περιοδεία μας».
Ο Πολυκανδριώτης μόνο με το δάχτυλο και νότα νότα μπόρεσε να γράψει τη μουσική πάνω στον στίχο και έστειλε το ντέμο στον πεθερό του Γιώργο Καραχάλιο, ο οποίος το πήγε στον Μάκη Μάτσα.
Ο Διονυσίου μάλιστα στην αρχή αρνήθηκε σθεναρά να πει το «Τα πήρες όλα», άλλαξε όμως γνώμη μετά τη διορατική επιμονή του ίδιου του Μάτσα. Ο Στράτος δεν το ήθελε γιατί η δομή του τραγουδιού δεν ήταν συνηθισμένη. Το άκουσμα των συγχορδιών έχει μουσική συγγένεια με την αμερικανική soul. Μάλιστα όπως τονίζει ο Πολυκανδριώτης:
«Η κλίμακα του τραγουδιού είναι ραστ με χουζάμ και η πτώση του από ματζόρε στο μινόρε, πράγμα που ο Στράτος δεν μπορούσε να χωνέψει. Πάντως αυτή ακριβώς την πτώση την εκτέλεσε αριστουργηματικά και κανείς δεν μπόρεσε να το επαναλάβει».
Το κομμάτι έκανε την υπόγεια και υπέργεια διαδρομή του όταν το έλεγε ο Στράτος στα «Δειλινά», στη μεγάλη συναυλία για το λαϊκό τραγούδι στο ΟΑΚΑ την ίδια εποχή που άναψαν εκατοντάδες αναπτήρες και ο κόσμος τραγουδούσε το ρεφρέν, ενώ σε συναυλία το 1986 στο Ισραήλ ο κόσμος τραγουδούσε και το κουπλέ – στα ελληνικά!
Μάλιστα τα τελευταία χρόνια παίχτηκε – υπό τον Πολυκανδριώτη – και ταξίδεψε από την Κρατική Ορχήστρα της Ραδιοτηλεόρασης των Τιράνων και από την State Οπερα της Βουδαπέστης στο Αννόβερο μέχρι την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ.
Πάνω απ’ όλα όμως, συντροφεύει τις μεγάλες και μικρές ερωτικές πτώσεις των κοινών θνητών.
Πηγή:ΤΑ ΝΕΑ
Και μια αφήγηση την επόμενη μέρα του θανάτου Στράτου Διονυσίου ,στενού συνεργάτη του Στράτου, Τάκη Μουσαφίρη 11-5-1990
