Του Κώστα Βενιζέλου
Οι χαμηλές πτήσεις του πολιτικού συστήματος οφείλονται, μεταξύ άλλων, στις γραφικότητες και στο κακέκτυπο λαϊκισμού που υιοθετείται ως καθημερινή πρακτική. Άλλωστε ο λαϊκισμός διαπερνά όλα τα κόμματα και υπάρχει επί τούτου ένας ανταγωνισμός στη χώρα της «τρελής χαράς».
Οι γραφικότητες, όπλο των ανικάνων και καταφύγιο της μετριότητας, αναζητούν σωσίβια για να επιπλεύσουν. Το πρόβλημα, βεβαίως, σε αυτή τη χώρα, δεν είναι τα θέματα που ψάχνουν τα διάφορα νούμερα της πολιτικής για να εξασφαλίσουν λίγο χρόνο προβολής στα ΜΜΕ.
Το ζήτημα είναι πως, πέραν από τις γραφικότητές τους, αυτοί συμμετέχουν, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, στη διαμόρφωση του πολιτικού, οικονομικού, κοινωνικού γίγνεσθαι.
Με κάποιες προσθαφαιρέσεις είναι οι ίδιοι που είτε μετείχαν είτε ανέχθηκαν ή δεν αντέδρασαν στις φούσκες του χρηματιστηρίου, της οικοδομικής βιομηχανίας, στον μεγαλοϊδεατισμό των τραπεζών που υιοθέτησαν «επεκτατική πολιτική».
Είναι οι ίδιοι που μετείχαν στις αποφάσεις που λαμβάνονταν στην οικονομία, χωρίς να διαβάσουν μέχρι την τελευταία σελίδα τα νομοσχέδια. Για την ακρίβεια, αρκετοί δεν διαβάζουν, απλώς ψηφίζουν, σηκώνουν το χέρι.
Είναι αυτοί που, αντί να ενημερώνονται για το Κυπριακό, βγάζουν από την τσέπη τους το γνωστό τροπάρι, διαχρονικό και ανέξοδο, το οποίο απαγγέλουν για κάθε περίπτωση. Όσο καιρό η ανικανότητα κρυβόταν πίσω από την πλασματική ευμάρεια, κανείς δεν ενοχλείτο, έσπαζαν και πλάκα οι περισσότεροι.
Τα τελευταία χρόνια, όμως, η βλακεία στην πολιτική έχει κόστος σε όλους. Για όλα αυτά και σε πολλά άλλα δεν φταίνε φυσικά μόνο οι φωστήρες της πολιτικής. Φταίει και ο άκρατος ατομικισμός και οι λογικές του εύκολου κέρδους σε μια κοινωνία που δεν πατούσε στη γη, αλλά ζούσε με τις υπερβολές και για τις υπερβολές.
Ακόμη και σήμερα, που οι φούσκες έχουν σπάσει και η χώρα πέρασε μέσα από συμπληγάδες, έφθασε στον πάτο, το σκηνικό παραμένει το ίδιο.
Φταίει και η κοινωνία που δεν αντιδρά. Φταίνε οι πολίτες που μπορεί να σφαχτούν για το πέναλτι που δεν δόθηκε στην ομαδάρα, αλλά αντιμετωπίζουν με «νηφαλιότητα» και «πολιτισμένα» κι όταν ακόμη τους λεηλατούν τη ζωή.
Συνεπώς, υπάρχει ένας συνδυασμός που βλάπτει σοβαρά τη χώρα: Πολιτική να ασκούν και οι γραφικότητες, κοντολογίς νούμερα, και οι πολίτες να μην αντιδρούν.
Είναι προφανές πως η απουσία προοπτικής λειτουργεί διαλυτικά. Η απουσία παραγωγής πολιτικής, με την έννοια της πράξης και όχι της αρλουμπολογίας, αδρανοποιεί εκ των πραγμάτων τις δημιουργικές δυνάμεις σε μια κοινωνία. Τις απωθεί από τη συμμετοχή στην πολιτική.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι γενικές αναφορές σε νούμερα της πολιτικής είναι γιατί καταγράφονται σε έναν κατάλογο με τις ατάκες που άφησαν εποχή, για να δημοσιευθούν στη συνέχεια. Και είναι αρκετή δουλειά!
