Από Βασίλη <kitharodosbill@yahoo.gr>
Επειδή πολλά έχουν ακουστεί για αυτόν τον νέο καλλιτέχνη, θέλω να καταθέσω κι εγώ την άποψη μου. Διότι αν μη τι άλλο, όταν κάποιος γίνεται αφορμή για τόση μεγάλη συζήτηση δίχως φυσικά να είναι η συζήτηση αυτή κατευθυνόμενη, όπως σε άλλες περιπτώσεις καλλιτεχνών που την συζήτηση επιβάλλουν οι κανόνες του marketing, σημαίνει ότι πολύ απλά έχει εισάγει στην κοινωνία κάτι διαφορετικό, έχει πετύχει κάτι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το οποίο αποτελεί ένα αξιοσημείωτο κοινωνικό γεγονός.
Ποιο είναι αυτό; Το ότι πραγματοποίησε το όνειρο κάθε νέου και φιλόδοξου τραγουδοποιού, να γίνει γνωστός μόνος του, χωρίς κάποιον συμβουλάτορα, που να τον προτρέπει να κουρδίσει καλύτερα την κιθάρα του ή να κάνει ακριβές φωτογραφήσεις.
Πάντοτε δε είναι καλό να αναλύουμε από την άποψη της κοινωνιολογίας τέτοια φαινόμενα, με σεβασμό φυσικά στο πρόσωπο του καλλιτέχνη και πάντα μεκαμεροληψία.
Δεν έχει σημασία αν κάποιος αρέσκεται ή όχι να ακούει τον Παντελή Παντελίδη. Σημασία έχει όμως και μάλιστα μέγιστη, αφενός πώς αντιμετωπίζουν οι υπόλοιποι άνθρωποι την επιτυχία κάποιου άλλου και αφετέρου, πώς ορίζεται η τέχνη και ποιοι έχουν το δικαίωμα να την ορίζουν και να παραδίδουν μάλιστα και μαθήματα στους άλλους για τη μορφή της και τον σκοπό που υπηρετεί. Για μένα τα παραπάνω δύο σημεία που ανέφερα έχουν και το μεγαλύτερο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον.
Ας πάρουμε το πρώτο λοιπόν, πώς δηλαδή αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι την επιτυχία των άλλων.
Μελέτησα εκτενώς τα αναρτημένα σχόλια των χρηστών στα τραγούδια του κ.Παντελίδη και ξεχώρισα τρείς κατηγορίες σχολιαστών, εκ των οποίων θα ασχοληθώ με την τρίτη.
Η πρώτη κατηγορία είναι οι άνθρωποι που σχολιάζουν επαινετικά, η δεύτερη είναι οι άνθρωποι που σχολιάζουν σε σχέση με τα δικά τους βιώματα και η τρίτη είναι εκείνοι που κάνουν υποτιμητικά σχόλια, με εμφανή ή με κεκαλυμένο τρόπο.
Η τρίτη αυτή κατηγορία σχολιαστών είναι που με ενδιαφέρει και περισσότερο, διότι προφανώς τα σχόλια τους δεν φαίνεται να εξυπηρετούν κάποιον άλλο σκοπό παρά μόνο την εκτόνωση από μέσα τους κάποιας αγανάκτησης, θυμού κτλ. Αυτά τα σχόλια είναι εμφανές κατά την άποψη μου, ότι προέρχονται από ανθρώπους που ζηλεύουν, που φθονούν την επιτυχία του εν λόγω καλλιτέχνη και υποδηλώνουν μια δική τους αποτυχία είτε σε παρόμοιο τομέα είτε κάπου αλλού. Ειδάλλως για ποιόν λόγο θα μπορούσε κάποιος να έρθει σε αντιπαράθεση στο διαδίκτυο με έναν άγνωστο αν όχι για προσωπικά πάθη, συμπλέγματα κτλ;
Είναι ακριβώς η ίδια συμπεριφορά με αυτή του οπαδού κάποιας ομάδας στα αντίστοιχα αθλητικά βίντεο που αλληλοβρίζονται, εκτονώνονταςξξταξξπάθηκτους.Συνεπώς η όποια κριτική ασκείται ασκείται αποδεδειγμένα όταν κάποιος έχει κάνει πλέον τη διαφορά, πράγμα που αποδεικνύει από μόνο του ότι η επιτυχία του συνανθρώπου μας δεν είναι πάντα γεγονός αποδεκτό.
Κι όμως. Η επιτυχία είναι δεδομένη, είναι ένα πραγματικό γεγονός και στην προκειμένη περίπτωση ο περί ού ο λόγος επέτυχε αυτό που επεδίωκε, ασχέτως εάν το αποτέλεσμα αρέσει ή όχι στον αποδέκτη-ακροατή. Αυτή την επιτυχία σε οποιοδήποτε τομέα πρέπει να την αναγνωρίζουμε εάν θέλουμε να είμαστε αντικειμενική, εν συνεχεία δε να εξετάζουμε μήπως τυχόν η επιτυχία κάποιου ανθρώπου παράγει αποτελέσματα δυσάρεστα για την κοινωνία. Τότε και μόνο τότε μπορούμε να κάνουμε την κριτική μας, που θα είναι δικαιολογημένη, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του χρηματιστή, που όντας επιτυχημένος, προκαλεί με τις πράξεις του πόνο σε εκατομύρια άλλους ανθρώπους. Σε τούτη την περίπτωση βεβαίως η επιτυχία υπερκαλύπτεται από τα παραγόμενα αρνητικά αποτελέσματα και άρα δεν είναι γεγονός κοινωνικά αποδεκτό.
Τίποτα από τα παραπάνω ασφαλώς δεν ισχύει στην περίπτωση του Παντελή Παντελίδη, ο οποίος και επιτυχία γνωρίζει και κακό δεν κάνει σε κανέναν, αντιθέτως, έχει αναγορευτεί σε «παρηγορητή» πολλών νέων ερωτοχτυπημένων απανταχού της ελληνικής επικράτειας.
Ας έρθουμε τώρα στο δεύτερο εξεταζόμενο θέμα, που είναι και η ουσία της μικρής μου ανάλυσης, πώς ορίζουμε δηλαδή την τέχνη και ακόμη περισσότερο, ποιοι την ορίζουν.
Τέχνη λοιπόν δεν είναι μονάχα η τεχνική ή οι γνώσεις. Αυτά είναι απαραίτητα εφόδια για έναν καλλιτέχνη, δεν είναι αρκετά όμως για να καταξιωθεί στην συνείδηση του κόσμου. Αυτό που επίσης μετράει στην τέχνη είναι η γνήσια έκφραση. Τραγουδώ για να εκφράσω συναισθήματα, γράφω στίχους ή ποίηση για τον ίδιο λόγο, επιδιώκοντας τόσο να εκφράσω τον εαυτό μου όσο βεβαίως και να ποιήσω κάτι το όμορφο, κάτι το αθάνατο.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο εν λόγω τραγουδοποιός έχει σίγουρα το δεύτερο στοιχείο, που είναι και το σημαντικότερο, διότι έτσι ξεκινά η τέχνη, από εκεί ορμάται. Είναι γνήσιος και εκφράζει μια σειρά από συναισθήματα, τα οποία κατάφερε και μετέδωσε στους ακροατές του με αυθεντικό τρόπο, κατάφερε και άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής τους.
Και ρωτώ τώρα. Ωραία, μπορεί τεχνικά, σαν μουσικός να έχει δρόμο μπροστά του. Σύμφωνοι. Κάποιοι άλλοι όμως μουσικοί, μια μερίδα έστω από αυτούς που πήγαν δεκαετίες στα ωδεία και είναι αποστεωμένοι, αποκομμένοι από τον εαυτό τους και τα συναισθήματα τους, που πρέπει να περάσουν είκοσι χρόνια για να τολμήσουν [άκουσον άκουσον] να συνθέσουν δυο νότες είναι καλύτεροι;
Τι προσφέρουν αυτοί στην τέχνη; Το αποτέλεσμα μετράει, εάν κάποιος καλλιτέχνης άγγιξε ή όχι μία έστω χορδή της ψυχής κάποιου συνανθρώπου τους. Θέλω να πω, ότι τελικά τι υπηρετεί η μουσική αν όχι τον άνθρωπο;
Υπάρχουν αθίγγανοι που δεν πήγαν ποτέ σε ωδεία, αλλά όταν ανοίγουν το στόμα τους και τραγουδούν, βλέπεις μπρος στα μάτια σου, ζωντανή και ξεγυμνωμένη την ψυχή τους.
Ο Παντελής Παντελίδης πέτυχε λοιπόν πράγματα με μια κιθάρα μόνο, που άλλοι ούτε τα ονειρεύονται. Αυτό δεν μπορούν να του το συγχωρήσουν όσοι κοπιάζουν σκληρά χωρίς αποτέλεσμα. Αυτοί όμως που κοπιάζουν χωρίς αποτέλεσμα, πρέπει να αναθεωρήσουν κάποια πράγματα. Να σκεφτούν ότι δεν μπορούν αυτοί να ορίσουν τι είναι τέχνη.
Η τέχνη λειτουργεί και χωρίς υποδείξεις και μόνη της, σε συνεργασία με τον χρόνο, θα κρατήσει όσα αξίζουν και θα πετάξει τα περιττά ή τα ανούσια.
Το πώς θα διαχειριστεί στο μέλλον αυτή του την επιτυχία ο Παντελής Παντερλίδης είναι άλλο θέμα. Προς το παρόν, όσοι δεν έχουν εκατομμύρια views στο διαδίκτυο, μπορούν να σωπάσουν. Αλλιώς ας βρούν και αυτοί έναν τρόπο να βγάλουν την ψυχή τους όπως αυτός. Τούτο δε, δεν διδάσκεται σε κανένα ωδείο.
