προχωρά ακάθεκτη μια τραγουδίστρια γιατί το παλούκι πλέον δεν της φτάνει. Ξεκίνησε από καλάμι, τίμησε δεόντως το παλούκι, και σήμερα πλέον καβαλά τον πύραυλο με το ψώνιο που την διακρίνει, τόσο που και οι συνάδελφοι την έχουν στο ψιλό γαζί, παρ΄ όλα αυτά δεν λέει ακόμα να προσγειωθεί.
Τη τελευταία ημέρα εμφάνισης της στο σχήμα ,σε κέντρου της Θεσ/νίκης με το πρόγραμμα της δεν μπόρεσε να ανεβάσει τον κόσμο γιατί τον καταδίκασε στο να είναι μουδιασμένος.
Προσπαθούσε απεγνωσμένα αλλά τα καλάθια με τα λουλούδια έμειναν άθικτα. Κανείς δεν ξόδευε για πάρτη της. Αφού ολοκλήρωσε το πρόγραμμα πηγαίνοντας προς το καμαρίνι παραμιλούσε φωναχτά, βλέποντας τον συνάδελφο της του λέει τσατισμένη
“ …Τι κωλό – κοινό είναι αυτοί οι Θεσσαλονικείς ..πολύ ξενέρωτοι επαρχιώτες που τους θαυμάζουν κιόλας….”, ξεχνώντας βέβαια από πού ξεκίνησε κα σε πιο κοινό οφείλει πραγματικά την καριέρα και την καλοπέραση της, για να μας το παίζει σήμερα σταρλετίτσα και να μας βρίζει ,κυρίως να μας πασάρει όλη την σαβούρα.
Εν πάσει περιπτώσει ευτυχώς ο συνάδελφος της που ζει διαφορετικές παραστάσεις και ξέρει να φτιάχνει τους Θεσσαλονικιούς της απαντά ανάλογα ..
“ ..Σώπα καλέ…,τέτοια σκατό – γνώμη έχεις;;; ….Έλα να δεις τώρα που θα βγω τι έχει να γίνει…!!!!”
και βγαίνει ορμώμενος στην πίστα με το μικρόφωνο, πιάνοντας άσματα από τις παλιές επιτυχίες του. Ξεσήκωσε το μουδιασμένο κοινό και πράγματι έγινε το έλα να δεις.
Οι δίσκοι των λουλουδιών έφευγαν πενηντάδες, η πίστα γέμισε μάνι – μάνι από θαμώνες, χόρευαν όπου έβρισκαν και τα φλας έπεφταν ασταμάτητα, για μια αναμνηστική πόζα με τον καλλιτέχνη, ο οποίος ήταν το κάτι άλλο με το κοινό.
Όπως και ο κόσμος έτσι και ο τραγουδιστής δεν έλεγαν να φύγουν από την πίστα. Σε κάποια φάση κοιτά το ρολόι και λέει στο κοινό τραγουδώντας
“…Είστε τρομεροί με έχετε φτιάξει…”. Η ώρα ήταν 5 το πρωί και κανείς δεν βγήκε από την πόρτα του μαγαζιού. Στο μεταξύ η πύραυλο – καβαλημένη τραγουδίστρια έβλεπε τι παιζόταν από την TV στο καμαρίνι, που είναι συνδεδεμένη με τις κάμερες του κέντρου, και είχε αρρωστήσει.
Εκεί που έγινε έξαλλη ήταν όταν ο καλλιτέχνης της αφιέρωσε το τραγούδι “Είσαι μια πληγή ακόμα”. Με το τραγούδι αυτό ολοκλήρωσε το πρόγραμμα του και μόνο τότε κατέβηκε από την πίστα, αφού πρώτα ευχαρίστησε το κοινό.
Πήγε κατευθείαν στο καμαρίνι της συναδέλφου , αυτή του άνοιξε με ξεκούμπωτη την ρόμπα και τις ρόγες τσιτωμένες του λέει ..
“Τι θέλεις;;;”
“Μόνο για να σου πω ότι είχες δίκιο με το <κωλό – κοινό> της Θεσ/νίκης …γι΄αυτό μου έστειλε 1.500 δίσκους…” χα….χα ξεκαρδίστηκε στο γέλιο ο καλλιτέχνης.
Η Μαντόνα έγινε παπαρούνα και βρόντηξε την πόρτα στα μούτρα του καλλιτέχνη με όλη την δύναμη της. Ο δε καλλιτέχνης σκασμένος στα γέλια έλεγε στον κόσμο γύρω του
“…βρε το ξυλάγγουρο που δεν μπορεί να πάρει τον κόσμο και που μου την φύτεψαν δίπλα μου… Τα ίδια έγιναν και πέρυσι με την ντίβα δίπλα μου, αλλά τουλάχιστον αυτή δεν είχε κακίες με τον κόσμο, ήταν κυρία σε όλα. Τούτη εδώ είναι πολύ ψωνισμένη….”
Με όλη αυτή την φάση οι δύο καλλιτέχνες εκείνη την βραδιά ολοκλήρωσαν τις εμφανίσεις τους για την καλοκαιρινή σεζόν. Όσο για την μελλοντική τους συνεργασία την βλέπω χλωμή, έως αδύνατη.
Για την κυρία “ξυλάγγουρο” καλό είναι να μην ξεχνά το ξεκίνημα και τον κόσμο της Θεσ/νίκης ο οποίος έχει αποδείξει να φτιάχνει καλλιτέχνες από το μηδέν, όμως δεν σηκώνει βρίσιμο ή σταριλίκι από γνωστό ή άγνωστο καλλιτέχνη, για τον οποίον ακουμπά τον οβολό του στα κέντρα που εμφανίζονται.
Αυτά ως συμβουλή από το Ελληνικό Φαινόμενο προς κάθε καλλιτέχνη που προσπαθεί να αναδειχθεί !!!!!!!!!!
