Του Δημήτρη Ρομποτή*
Κατά τη διάρκεια συνεντεύξεως προ διημέρου με τον ομογενή μεγαλοεπιχειρηματία και φίλο – έως κολλητό – της οικογενείας Κλίντον, κ. Άγγελο Τσακόπουλο, μου εξεμυστηρεύθη ότι όχι μόνο η Χίλαρυ «θα τρέξει» για πρόεδρος το 2016, αλλά θα κερδίσει κιόλας! «Θα είναι η επόμενή μας πρόεδρος», μου είπε χαρακτηριστικά.
Αυτό βέβαια δεν είναι κανείς σε θέση να το γνωρίζει αφού θα μιλήσει ο κυρίαρχος λαός όταν έρθει η ώρα. Ο κ. Τσακόπουλος όμως είναι σε θέση να γνωρίζει αν σκοπεύει να βάλει υποψηφιότητα για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος η κα. Κλίντον κι’αυτό μας ενδιαφέρει επί του παρόντος. Ερωτηθείς δε, εξ εμού, εάν η ίδια του είπε κάτι τέτοιο, ο ομογενής μεγιστάνας απάντησε …ελληνοπρεπώς: «Μίλησα με τον άντρα της»! Και αρχηγού ομιλούντος, πάσα αρχή παυσάτω, υποθέτω.
Έχω την εντύπωση ότι ο κ. Τσακόπουλος θα αποδειχτεί σωστός.
Αν εξέφραζε απλώς ευσεβείς πόθους δεν θα το έλεγε με τόση σιγουριά. Ας μην ξεχνάμε δε, ότι κατά κανόνα η κα. Κλίντον δεν αποκαλύπτει τα σχέδιά της έως τελευταία στιγμή, αφήνει όμως να αιωρούνται διάφορες εικασίες χωρίς να τις διαψεύδει. Όταν προ 15ετίας εφημολογείτο ότι θα έθετε υποψηφιότητα για γερουσιαστής από τη Νέα Υόρκη – όπως και έκανε – για περίπου δυο χρόνια δεν το είχε παραδεχτεί. Τότε υπήρχε και το μεγάλο «εμπόδιο», ο δημοφιλής Δήμαρχος της πόλης Ρούντυ Τζουλιάνι, ο οποίος είχε κάνει γνωστές τις προθέσεις του για τη Γερουσία μόλις ολοκληρωνόταν η δεύτερη και τελευταία θητεία του (ως δημάρχου).
Η Χίλαρυ λοιπόν περίμενε την κατάλληλη στιγμή ώστε να εξασφαλίσει ότι θα είχε ρεαλιστικές πιθανότητες να εκλεγεί. Κάτι τέτοιο μπορούσε να γίνει μόνο αν ο κ. Τζουλιάνι έβγαινε από τη μέση.
Η ευκαιρία ήρθε και μάλιστα με …ελληνική σφραγίδα όταν χρειάστηκε η αμερικανική κυβέρνηση να απειλήσει με εμπορικές κυρώσεις Γερμανία και Ελβετία προκειμένου να δοθούν 20 δις σε θύματα του Ολοκαυτώματος που είχαν καταθέσεις και ασφαλιστικά συμβόλαια πριν τον πόλεμο με τράπεζες και εταιρείες των χωρών αυτών.
Η όλη υπόθεση βασίστηκε νομικά στα χαρτιά ενός Έλληνα εργοστασιάρχη από την Κοζάνη, ο οποίος δεν ήταν καν Εβραίος! Ο εγγονός του, ιδιοκτήτης εστιατορίου στη Νέα Υόρκη, είχε διαβάσει για τη μήνυση σε εφημερίδα και πήγε τα χαρτιά του παππού στον δικηγόρο που είχε αναλάβει την υπόθεση, ο οποίος μόνον που δεν τον φίλησε όταν τα είδε. «Εσένα περίμενα τόσα χρόνια», του είπε επί λέξει. (Όλα αυτά, όπως και την υποβολή της μήνυσης, τα έγραψα στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης, μερικές μέρες πριν τους «Τάιμς» μάλιστα.)
Τώρα θα ρωτήσετε ευλόγως πού κολλάνε όλα αυτά με την υποψηφιότητα της Χίλαρυς. Προκειμένου να πληρώσουν τις αποζημιώσεις οι γερμανικές και ελβετικές τράπεζες χρειάστηκε η αμερικανική κυβέρνηση, επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον, να απειλήσει τις δύο αυτές χώρες με οικονομικό εμπάργκο.
Αποτέλεσμα ήταν η εβραϊκή υποστήριξη και ψήφος της Νέας Υόρκης (περίπου 25% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων) να πάει στη Χίλαρυ. Χωρίς την ψήφο των Εβραίων ο Τζουλιάνι δεν είχε «τσανς» οπότε ασθένησε ξαφνικά από καρκίνο του προστάτη (από τον οποίον θεραπεύτηκε ως δια μαγείας έναν χρόνο μετά) και δήλωσε ότι δεν θα έβαζε υποψηφιότητα για γερουσιαστής. Όλα αυτά δεν είναι συνομωσιολογίες , απλά ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς εργάζεται ένα πραγματικό «λόμπυ» και πώς τα παρασκήνια καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις, ανεξάρτητα από προθέσεις, διακηρυγμένες ή όχι.
Έτσι και τώρα η Χίλαρυ περιμένει την κατάλληλη στιγμή για την επόμενή της κίνηση φροντίζοντας να αφήνει τις πιθανότητες να αιωρούνται, χωρίς να επιβεβαιώνει ή να διαψεύδει κάτι. Βέβαια, οι συνθήκες δεν είναι οι ίδιες όπως όταν έβαλε υποψηφιότητα για τη Γερουσία και η προεδρία θέλει άλλα «γκατς». Από την άλλη, θα είναι το τελευταίο της χαρτί στην πολιτική κι’ αφού το κρατάει μάλλον θα το παίξει …
*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος και εκδότης του περιοδικού ΝΕΟ με έδρα τη Νέα Υόρκη (neomagazine.com).
