Το αφιέρωμα του Άρδην (τ.118) για την δράση των ΜΚΟ, του Σόρος και του δικτύου του στην Ελλάδα, αλλά και ευρύτερα, έρχεται σα συνέχεια προηγούμενων αφιερωμάτων για την διαχρονική δράση των μη κρατικών πολιτικών παραγόντων στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Ήδη από το 1999 και τους «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» της Σερβίας είχε διαφανεί πως οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις διαδραματίζουν θεμελιώδη ρόλο στον ιδιότυπο σοσιαλφιλελεύθερο οικουμενισμό της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Τότε το Άρδην είχε αφιερώσει ένα εκτεταμένο αφιέρωμα στην δράση τους («Ανθρωπισμός Αίμα και Δολάρια», καλοκαίρι 1999), ενώ σα συνέχεια ήρθαν, μέσα στην δεκαετία του 2000, άλλα δύο αφιερώματα: Για το Ίδρυμα Φόρντ και το πως υλοποιούσε την αμερικάνικη πολιτική μέσα στην Δικτατορία, θέτοντας τις βάσεις για τον εκμαυλισμό της ελληνικής πνευματικής ζωής, ιδίως του προοδευτικού κόσμου, με τις διάφορες «χορηγίες» που μοίραζε στις σκοτεινές εποχές λογοκρισίας και ασφυκτικού ελέγχου του τύπου και της εκδοτικής δραστηριότητας (Οκτώβριος – Νοέμβριος 2005).
Επίσης, για την συνδρομή ποικίλων ιδρυμάτων και οργανώσεων στην διαμόρφωση της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής –την προώθηση της «ελληνοτουρκικής φιλίας», τον εθνομηδενισμό και τις απόπειρες διαστρέβλωσης της ιστορικής μνήμης μέσα από το ξαναγράψιμο της σχολικής ιστορίας κ.ο.κ. («Ο Σόρος και οι Νέο-οθωμανοί στην Ελλάδα» Μάρτιος – Απρίλιος 2006).
Σήμερα, το φαινόμενο των ΜΚΟ και της δράσης των ποικιλώνυμων «ιδρυμάτων» έρχεται να ταυτιστεί περισσότερο με την πίεση που εφαρμόζουν κύκλοι των υπερεθνικών ελίτ ώστε να υπάρξει συνέχεια και «κανονικοποίηση» της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και του «no borders».
Εδώ, οι μη κρατικοί «δρώντες» παρεμβαίνουν και διεκδικούν ολόκληρα κομμάτια της κρατικής πολιτικής –υποκαθιστούν δηλαδή το κράτος– στήνοντας ένα τεράστιο δίκτυο ανθρωπιστικής συνδρομής και επιδομάτων που λειτουργεί ως «παράγοντας έλξης», διευκολύνει δηλαδή και ενισχύει την τεράστια μετακίνηση πληθυσμών προς τις ΗΠΑ και κυρίως την Ευρώπη.
Ένα κολοσσιαίο εγχείρημα «κοινωνικής μηχανικής» βρίσκεται σε εξέλιξη, για την πολυεθνικοποίηση ολόκληρων μερίδων των δυτικών κοινωνιών και την διάσπαση της εθνικής συνοχής τους. Μια διαδικασία που χρησιμοποιείται κατ’ εξοχήν από τις ελίτ προκειμένου να διασπάσουν την συνοχή και την ενότητα των λαϊκών τάξεων, να περιορίσουν τον οικονομικό και τον κοινωνικό τους ρόλο, και εν τέλει φαλκιδεύουν την ίδια την δημοκρατική λειτουργία, καθώς και την ακεραιότητα των εθνικών κρατών (μιας και η απώλεια ελέγχου των συνόρων τους, συνεπάγεται αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους στην πιο θεμελιώδη της διάσταση).
Η Ελλάδα, λόγω της θέσης της, αλλά και της εγκληματικής ενθάρρυνσης όλων σχεδόν των ελληνικών κυβερνήσεων στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση, έχει εξελιχθεί στο επίκεντρο αυτής της διαδικασίας. Αποτελεί, πλέον, την κατ’ εξοχήν μεταναστευτική πύλη της Ευρώπης –την ίδια στιγμή που οι περισσότερες χώρες αναθεωρούν τις πολιτικές τους επιθυμώντας να θέσουν ένα τέλος στον ανεξέλεγκτο χαρακτήρα της.
Παράλληλα, την ίδια στιγμή, οι ΜΚΟ αποκτούν έναν σκανδαλώδη έλεγχο επί του μεταναστευτικού μιας και το ελληνικό κράτος είναι όχι μόνο διαχρονικά απόν, αλλά επί της ουσίας θα τις καλέσει να το υποκαταστήσουν με τον γνωστό, άθλιο τρόπο που θα χειριστεί την μεταναστευτική κρίση του 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Η ελληνική περίπτωση μπορεί να αποτελέσει, όπως θα δούμε και στις σελίδες που ακολουθούν, ένα «παρατηρητήριο» για να μελετήσουμε και να συνοψίσουμε την δραστηριότητα των ΜΚΟ διεθνώς. Τρία είναι τα στοιχεία όπου το ενδιαφέρον εστιάζεται περισσότερο:
Πρώτον, εκείνο στο οποίο εν τάχει αναφερθήκαμε και προηγουμένως, ότι αποτελούν μη κρατικούς πολιτικούς δρώντες· που λειτουργούν θεσμικά, από τη μια πλευρά, ωστόσο δίχως καμία δημοκρατική νομιμοποίηση καθώς κυβερνώνται τεχνοκρατικά από στελέχη της «ανθρωπιστικής οικονομίας» που δρουν δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Δεύτερον, στο πώς υπό την ευρύτερη τάση του νεοφιλελευθερισμού που κυριαρχεί τις τελευταίες δεκαετίες και η οποία έχει διαμορφώσει το γνωστό σε όλους μας τοπίο συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους, περικοπής των δαπανών του, και υποβάθμισης των δημόσιων, κοινωνικών αγαθών, οι ΜΚΟ έρχονται να σηματοδοτήσουν την «ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής πολιτικής». Έτσι, ολόκληροί κλάδοι της μεταβιβάζονται στα χέρια τους και τους μεταχειρίζονται κατά το δοκούν –είναι χαρακτηριστικό το τι συμβαίνει σήμερα στην ελληνική τοπική αυτοδιοίκηση με την πολιτική για τους άστεγους, και βέβαια τους μετανάστες.
Τρίτον, η δυνατότητά τους να διαμορφώνουν υπερεθνικές πολιτικές υποσκελίζοντας πλήρως τα εθνικά κράτη.
Η φιγούρα του Σόρος είναι κεντρική ως προς αυτήν την διάσταση, όσο και εμβληματική. Το δίκτυό του είναι «η μη-κυβερνητική οργάνωση των μη-κυβερνητικών οργανώσεων», δηλαδή, ένας παγκόσμιος συντονιστής με την δυνατότητα να μοχλεύει ανά πάσα στιγμή κεφάλαια δισεκατομμυρίων και μοχλούς επιρροής και ελέγχου σε διεθνείς οργανισμούς και θεσμούς όπως είναι ο ΟΗΕ ή το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Λειτουργεί σαν μια παγκόσμια, ιδιωτική κυβέρνηση και έχει την δυνατότητα να υπαγορεύει πολιτικές στο υψηλότερο επίπεδο, να ασκεί «εξωτερική πολιτική» (με την έννοια ότι προωθεί σε κάθε χώρα τις πολιτικές δυνάμεις που ταυτίζονται μαζί του με κάθε μέσο, ή επηρεάζει τα ιδρύματα εκείνα που διαμορφώνουν τις εθνικές πολιτικές –όπως συμβαίνει στην Ελλάδα σήμερα με το ΕΛΙΑΜΕΠ), να υλοποιεί τις πολιτικές της σε κάθε χώρα ή να εκβιάζει με όλους τους δυνατούς τρόπους εκείνες που τις αντιστρατεύονται.
Αυτές οι τρεις διαστάσεις, μαζί με άλλες δευτερεύουσες και λιγότερο σημαντικές, έχουν εκτινάξει την σημασία των ΜΚΟ στο πλαίσιο του σύγχρονου κόσμου. Πράγμα που φαίνεται, εξ άλλου, και από το καθαρό οικονομικό και πολιτικό τους αποτύπωμα: Δηλαδή, το μέγεθος των κεφαλαίων που διαχειρίζονται διεθνώς, το εύρος του εργατικού δυναμικού που κινητοποιούν, αλλά και τον βαθμό που επιδρούν σε πραγματικό χρόνο στην διαδικασία λήψεως αποφάσεων.
Οι ΜΚΟ θα ξεκινήσουν την σταδιοδρομία τους ως μια απόπειρα περαιτέρω οργάνωσης και συστηματοποίησης της «πολιτικής των κινημάτων». Κάποτε, δρούσαν κυρίως εθελοντικά, κατά το μεγαλύτερό τους μέρους στον Τρίτο Κόσμο, και τις εστίες σύγκρουσης του πλανήτη, και ήθελαν να θέσουν επί τάπητος το αίτημα για μια πολιτική που δεν θα ταυτίζεται με τον κυνικό κόσμο των κρατικών συμφερόντων και των αποικιακών τους βλέψεων. Αυτά, βέβαια, ίσχυαν κάποτε. Σήμερα μεταβλήθηκαν σε κανονική «ανθρωπιστική οικονομία» και «ανθρωπιστική πολιτική», και διατηρούν συστημικό ρόλο μέσα στην παγκοσμιοποίηση, αποτελώντας το είδος του θεσμού που υλοποιεί στην πράξη το ιδεώδες των υπερεθνικών ελίτ, για έναν αυτοκρατορικό κόσμο που υποσκελίζει τα εθνικά κράτη και την δημοκρατική τους φυσιογνωμία…
https://ardin-rixi.gr/archives/221460
