Μελοποιημένη ποίηση του Βασίλη Μιχαηλίδη, τόσο στο κυπριακό ιδίωμα όσο και στην πανελλήνια γλώσσα, περιλαμβάνει ο ψηφιακός δίσκος που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες (και συνοδεύεται με πολυσέλιδο βιβλίο), σε μουσική και ενορχήστρωση του κύπριου μουσικοσυνθέτη Λάρκου Λάρκου.
Πρόκειται για ένα μεγαλόπνοο έργο, η ετοιμασία του οποίου διήρκεσε οχτώ χρόνια. Ο ψηφιακός δίσκος και το βιβλίο, που συστεγάζονται κάτω από τον γενικό τίτλο «Το πρώτο ’δώ βασίλειο είχαν θεοί το κτίσει», περιλαμβάνουν 17 μελοποιημένα ποιήματα.
Από αυτά, τα πρώτα 11 είναι στην πανελλήνια γλώσσα και τα υπόλοιπα 6 στο κυπριακό ιδίωμα. Ανάμεσά τους συγκαταλέγονται, φυσικά, και εκτενή αποσπάσματα από τα αριστουργήματα του κορυφαίου κύπριου ποιητή: την «9η Ιουλίου», τη «Χιώτισσα» και την «Ανεράδα».
Η επιλογή των στίχων είναι τέτοια, ώστε, εκτός από τη γνωστή εθνική διάσταση, να αναδεικνύεται και ο έντονος ερωτισμός του μεγάλου μας ποιητή, ένας ερωτισμός ο οποίος είναι σχετικά άγνωστος στο ευρύ κοινό.
Στον ψηφιακό δίσκο συμμετέχουν συνολικά 20 ερμηνευτές καθώς επίσης και βυζαντινή χορωδία. Οι ερμηνευτές, Ελλαδίτες και Κύπριοι, μεταξύ των οποίων γνωστοί και καταξιωμένοι τραγουδιστές στο ελληνικό μουσικό στερέωμα, είναι (αλφαβητικά):
Πέτρος Γαϊτάνος, Κούλης Θεοδώρου, Χρήστος Θηβαίος, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Ιλκέρ Καπτάνογλου, Γιάννης Κότσιρας, Λάρκος Λάρκου, Χριστιάνα Λάρκου, Βασίλης Λέκκας, πατήρ Νικόλαος Λυμπουρίδης, Μανώλης Μητσιάς, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Κυριακού Πελαγία, Χρήστος Σίκκης, Μιχάλης Ττερλικκάς, Μιχάλης Χατζημιχαήλ και Κώστας Χατζής.
Στην αφήγηση του έργου λαμβάνουν μέρος οι ηθοποιοί Άλκηστις Παυλίδου, Κώστας Χαραλαμπίδης και Χριστίνα Χριστόφια.
Από μουσική άποψη, τόσο συνθετικά όσο και ενορχηστρωτικά, το έργο διακρίνεται για την πλουραλιστική, πολυσυλλεκτική και πολύμορφη προσέγγιση των διαφορετικών θεμάτων και του διαφορετικού ύφους που χρησιμοποιούσε κάθε φορά ο μεγάλος κύπριος ποιητής.
Πιο συγκεκριμένα, σε αυτό αναμειγνύονται, με έναν γόνιμο και εντυπωσιακό τρόπο, το ρετρό της εποχής του 1900, το βυζαντινό, το παραδοσιακό και το σύγχρονο στοιχείο. Γι’ αυτό και χρειάστηκε η ερμηνεία πολλών και διαφορετικών σχολών ερμηνευτών, για να προβληθούν, όσο πιο παραστατικά και αυθεντικά γινόταν, τα πολλά πρόσωπα και ύφη του «μοναδικού, ίσως, κυπριώτη ποιητή» της εποχής εκείνης.
Παράλληλα, στο μουσικό αυτό έργο επιδιώκεται να αναδειχθούν οι παραδοσιακές και βυζαντινές ρίζες και καταβολές του Βασίλη Μιχαηλίδη, αλλά και η διαχρονικότητα του λόγου του, μέσα από ανάλογες ενορχηστρώσεις από μια γκάμα ακουστικών οργάνων, όπως τα παραδοσιακά όργανα της Κύπρου βιολί, λαούτο και πηδκιαύλι, το τουρκικού τύπου κλαρίνο σε σολ, η καμεράτα ορχήστρα (βιολιά, βιόλες, βιολοντσέλα) και τα σύγχρονα όργανα ως βάση (κιθάρα, μπάσο, κρουστά).
