Άρθρο του Βασίλη Θ. Ιωαννίδη.
Κι ενώ από τη μία η κυβέρνηση ή έστω, μέρος αυτής, πασχίζει να επιβάλει τις αλλαγές που είναι αναγκαίες για τον εξευρωπαϊσμό της χώρας, αλλαγές που έπρεπε να μας επιβληθούν φυσικά δια της βίας, από την άλλη, παραδοσιακές δυνάμεις τις διαπλοκής και καλοβολεμένοι βαρόνοι των πολιτικών κομμάτων αγωνίζονται να διατηρήσουν τα προνόμια τους.
Το πρόβλημα είναι η σύγκρουση που δημιουργείται ανάμεσα στους πραγματικούς εκσυχρονιστές, αυτούς που επιθυμούν να προσφέρουν κάτι στον τόπο και σε αυτούς που έχουν βαθιά ριζωμένες μέσα τους τις κακές συνήθειες του παρελθόντος και τον άκρατο κομματισμό.
Η Ελλάδα βιώνει μια ασθένεια παιδική, που τα πιο προχωρημένα κράτη της Ευρώπης έχουν από πολλές δεκάδες χρόνια ξεπεράσει.
Ο εκδημοκρατισμός της χώρας δεν έγινε ποτέ, διότι η δημοκρατία απαιτεί πρώτον, θεσμούς που λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο για όλους και δεύτερον, κοινωνική απαίτηση και ανάγκη για την ύπαρξη και τήρηση των αρχών αυτών.
Η αλήθεια είναι ότι και οι χώρες που ήδη έχουν κάνει καθημερινό βίωμα τους αυτές τις αρχές, δεν έφτασαν σε αυτό το σημείο άκοπα και δίχως κοινωνικές συγκρούσεις.
Το πέρασμα από την ολιγαρχία στην δημοκρατία είναι δύσκολο, δεδομένου ότι οι προνομιούχοι θέλουν πάντα να διατηρήσουν τα κεκτημένα. Ενώ όμως σε άλλες χώρες ο εκδημοκρατισμός προήλθε από το εσωτερικό της χώρας, έστω και με δύσκολους κι επίπονους αγώνες, στην Ελλάδα φαίνεται ότι δεν θα έχουμε αυτό το προνόμιο.
Αντίθετα, η θεραπεία καταφθάνει από το εξωτερικό της χώρας και για να είμαστε ειλικρινείς, έχουμε πολύ δρόμο μέχρι η επιβολή να γίνει συνήθεια, η συνήθεια βίωμα και το βίωμα αυτονόητη ανάγκη.
Μέχρι τότε, θα διαδραματίζονται τα γνωστά γεγονότα: οι επαγγελματίες θα απεργούν με μοναδικό γνώμονα το ατομικό τους συμφέρον, οι προσληφθέντες με συμβάσεις ορισμένου χρόνου από τα προγράμματα stage θα απαιτούν με το στανιό να μείνουν επ΄αόριστον στη θέση τους, οι φτωχότεροι θα συμβάλλουν –αναλογικά- περισσότερο στην εθνική φορολογία και η παιδεία θα είναι έρμαιο του κάθε τρομο-καταληψία.
Παράλληλα, ο ποθητός εκδημοκρατισμός καθυστερεί και δυσχεραίνεται από τις διεφθαρμένες τακτικές των κομμάτων, που μέσω των εκπροσώπων τους, εκτοξεύουν συνεχώς φαρμακερά βέλη, ποτισμένα, όχι με αλήθειες αλλά με κατηγορίες και μισαλήθειες που φυσικά σκοπό έχουν την κατάληψη της εξουσίας, που έχει γίνει αυτοσκοπός.
Εν τω μεταξύ, ο τόπος μαραίνεται και δυσωδεί από όλο αυτό το συνονθύλευμα ανθρώπων που είναι επαγγελματίες πολιτικοί. Και σε μία χώρα που ο πολιτικός είναι επαγγελματίας, οι αλλαγές είναι δύσκολες. Διότι ο επαγγελματίας, σε αντίθεση με τον ερασιτέχνη, κάνει το παν για την επιβίωση, με κάθε μέσο, της επιχείρησης του.
Και αυτό ακριβώς συμβαίνει και τώρα. Όσο λοιπόν πιο αυστηροί οι ευρωπαίοι μαζί μας, τόσο καλύτερα. Αρκεί οι αλλαγές που θα έρχονται να είναι δίκαιες και να μην αφορούν το τσεκούρωμα μισθών και το μάζεμα χρημάτων αλλά το συμμάζεμα των θεσμών και την αναμόρφωση του κράτους έστω και εξαναγκαστικά.
Διότι η ανώριμη πολιτική συνείδηση μας ως έλληνες, απαιτεί – κι ας είναι αυτό άβολο, είναι όμως η αλήθεια- την ευρωπαϊκή σβερκιά για να πάψει να υπάρχει.
Βασίλης Θ. Ιωαννίδης Δικηγόρος
